Και για άλλη μια φορά ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά. Πόσο βολικό! Τα χρόνια περνάνε κι εσύ μυαλό δεν άλλαξες. Δεν σου αρέσουν οι γιορτές λες, πάει και τέλειωσε. Για ‘σένα αυτές οι μέρες είναι απλώς μια αφορμή για να βγεις από την ανία που μας δέρνει όλους. Οι άνθρωποι συνήθως φοράνε την μάσκα του φιλάνθρωπου για να εξιλεωθούν από την αδιαφορία που έδειξαν τους υπόλοιπους έντεκα μήνες, υποτάσσονται σε έναν άκρατο υπερκαταναλωτισμό απλώς για να γεμίσουν το ψυχολογικό κενό τους και θέτουν στόχους που την επόμενη κιόλας μέρα θα αθετήσουν.
Η πόλη στολισμένη φτάνει στα όρια του κιτς, ενώ τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες θα σου πουν τα κάλαντα όταν ανέβεις στη ζυγαριά. Έρχεται η μέρα του πρωτοχρονιάτικου ρεβεγιόν και σκέφτεσαι τι κατάφερες όλη την χρονιά που πέρασε. Η λίστα με τα κατορθώματα σου είναι σχεδόν άδεια. Στεναχωριέσαι. Βλέπεις άλλους να βάζουν συνεχώς καινούριους στόχους κι εσύ μένεις στάσιμος. Το βρίσκεις μάταιο άλλωστε να βάλεις κάποιο στόχο γιατί ξέρεις πως θα χάσεις. Τρως κουραμπιέ για να ξεχαστείς και πας παρακάτω.
Δεν το έχεις καταλάβει ακόμη; Πάνε τα ένδοξα χρόνια που πέρασες. Τότε που περίμενες τα δώρα του Αϊ-Βασίλη με ανυπομονησία, τότε που βγαίνατε με τους παιδικούς σου φίλους για κάλαντα στη γειτονιά και με τα χρήματα που μάζευες θα έπαιρνες το καινούριο σου παιχνίδι. Πάνε τα οικογενειακά τραπεζώματα και η ανυπομονησία που είχες να πας την πρώτη μέρα στο σχολείο με τα καινούρια σου ρουχαλάκια. Πάνε όλα.
Το μόνο που έχει απομείνει, είναι ένα ημερολόγιο το οποίο δεν σε περιμένει, γράφει. Γράφει ασταμάτητα. Τόσο που νομίζεις πως κάθε χρόνο γράφει και πιο γρήγορα. Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει κι εσύ δεν πήρες χαμπάρι. Άλλος ένας χρόνος στην καμπούρα μου, λες. Αυτό σε θλίβει. Η ίδια σου η κυνικότητα και η απομυθοποίηση της ζωής. Οι παιδικές σου αναμνήσεις φαντάζουν όνειρο θερινής νυκτός. Το μόνο που σου δίνει χαρά είναι η χαρά της οικογένειας σου και των φίλων σου αυτές τις μέρες.
Ξέρεις κάτι; Έχεις δίκιο. Έτσι όπως τα λες είναι. Νομίζεις πως όλες αυτές οι φανφάρες είναι μάταιες αφού κάποια στιγμή όλα θα τελειώσουν. Αλλά σκέψου λίγο πως το νόημα σε όλα αυτά δεν θα σου το δώσει κανένας. Εσύ νοηματοδοτείς τη ζωή. Αλλιώς δεν κυλάει. Πόσο μίζερη θα ήταν άραγε η ζωή αν δεν υπήρχαν όλα αυτά που τόσο μισείς;
