Το πρόσωπο του τέρατος το συνηθίσαμε

Το πρόσωπο του τέρατος το συνηθίσαμε και ας μην προσποιούμαστε το αντίθετο. Ο Χατζιδάκις το είχε πει «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει». Ας πάψουμε για λίγο και ας δούμε τι συμβαίνει στον κόσμο μας. Παρακαλώ, ας πάψουμε για να δούμε, μόνο να δούμε.

Έχω καιρό να γράψω άρθρο, να εκφράσω μια άποψη μέσα από το περιοδικό και σήμερα μου δόθηκε η τέλεια αφορμή για να σπάσω την σιωπή μου. Ξέρω, τα ανεβάζω στο fb αλλά πίστεψέ με δεν αρκεί. Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι η δολοφονία της κοπέλας χθες και η αντιμετώπιση του ταξιτζή που ξεχείλισε το ποτήρι μέσα μου. Το ποτήρι της οργής; Το ποτήρι της ντροπής; Δεν ξέρω. Μάλλον με τρόμαξε που είδα το πρόσωπο του τέρατος και δεν φοβήθηκα αλλά έμεινα ανέκφραστος. Μάλλον το συνηθίζω. Φοβάμαι που το συνηθίζω.

Ένας σύζυγος πυροβόλησε τη σύζυγο και αυτή για να ξεφύγει μπήκε σε ένα ταξί και φώναζε «με σκότωσε» στον ταξιτζή. Και ο ταξιτζής της ζήτησε να βγει έξω επειδή ήταν μέσα στα αίματα και θα του λέρωνε το ταξί. Η κοπέλα τελικά δολοφονήθηκε και ο δράστης αυτοκτόνησε. Ο άλλος δράστης; Ξέρεις, στον ταξιτζή αναφέρομαι, για εμένα είναι εξίσου δράστης, εξίσου υπεύθυνος με αυτόν που κρατούσε το όπλο. Ο άλλος δράστης λοιπόν έκανε χαρωπός δηλώσεις και γελώντας περιέγραφε το σκηνικό. Σήμερα ανακοινώθηκε ότι του πήραν την άδεια. Δεν με απασχολεί η άδειά του, με απασχολεί που μια γυναίκα δίπλα μου στο πρακτορείο ΟΠΑΠ που συχνάζω ρωτησε τον ιδιοκτήτη «Εσύ δηλαδή θα την έπαιρνες την γυναίκα αυτή στο αυτοκίνητό σου;»

Μια γυναίκα μπαίνει αιμόφυρτη στο αυτοκίνητό σου και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι να μην σου το λερώσει; Άκουσα πριν λίγο καιρό την εξής φράση «Καλά έκανε ο κοσμηματοπώλης σε εκείνον τον Ζακ, τι να έκανε; Να τον άφηνε να του σπάσει το μαγαζί;»

Βάλαμε την τιμή των πραγμάτων, τα υλικά αγαθά και το χρήμα πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Ένας πολύ καλός μου φίλος με τον οποίο έχουμε συχνά συζητήσεις και λογομαχίες μου είπε πριν λίγο καιρό «Αν σκοτώσεις άνθρωπο, το δικαστήριο μπορεί να σε βγάλει και αθώο. Αν είσαι φοροφυγάς, θα σε διαλύσουν. Η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν υπάρχει πια. Τ’ ακούς Θανάση;»

Στην Κόνιτσα κουκουλοφόροι χτύπησαν ανήλικα προσφυγόπουλα. Στη Σάμο έκαναν αποχή οι μαθητές με την υποστήριξη των γονιών τους για σχεδόν δύο εβδομάδες για να μην δεχτούν προσφυγόπουλα στο σχολείο. Μια γυναίκα έπεσε στις γραμμές του τρένου και οι μισοί στον σταθμό έβριζαν και φώναζαν για την καθυστέρηση του δρομολογίου. Ένας άνθρωπος στην Ομόνοια έλεγε ότι θα πηδήξει στο κενό και ο κόσμος κρατούσε κινητά και του φώναζαν να πέσει.

Είμαι από αυτούς τους τρελούς που πιστεύουν ότι η αλλαγή του κόσμου είναι εφικτή, με λόγια, δράσεις, διαδηλώσεις, έρωτα, ποίηση και μουσική. Είμαι από αυτούς που θέλουν με πάθος έναν καλύτερο κόσμο και όμως όλα αυτά τα περιστατικά με κάνουν να απέχω μια στιγμή από το να πέσω στο πάτωμα σπαράζοντας, απογοητευμένος από τον κόσμο μας, από την ανικανότητά μας να σώσουμε έστω μια ψυχή.

Η απάθεια έγινε καθημερινότητα, πράξη και γεμίσαμε έντιμους Κυρ Παντελήδες. Χαθήκαμε στα ωράριά μας, στους γρήγορους ρυθμούς, στην απληστία για όλο και περισσότερο χρήμα, στις υποτιθέμενες μόδες, στα ακριβά ρολόγια και παπούτσια, στις φωτογραφίες στο Instagram.

Όταν σβήσουν τα ηλίθια χαμόγελα στο Instagram θα είναι ήδη πολύ αργά για να αλλάξουμε το οτιδήποτε. Γεμίσαμε απαθείς επιτυχημένους ηλίθιους. Ξαπλώσαμε με φινέτσα στα σκατά και απλώς κουνάμε αδιάφορα τους ώμους μας σε ότι συμβαίνει στον κόσμο, δίπλα μας, σε ένα ταξί, σε ένα πεζοδρόμιο, σε ένα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ, σε μια πλατεία.

Αν ανασηκώνεις τους ώμους σου και γυρνάς το κεφάλι αλλού, είσαι συνένοχος στο έγκλημα. Αν δεν σε τρομάζει η μορφή του τέρατος, τότε το συνήθισες, το συνηθίσαμε και γαμώτο, με τρομάζει τόσο πολύ.