Πάνω στο μικρό πλεούμενο, μέσα σε μια θάλασσα ανθρακί, με σκορπισμένη στην επιφάνεια ασημόσκονη να μαρτυρά ποια θα είναι η νύχτα αυτή που θα μας βρει, είμαστε σαράντα κοντά άνθρωποι. Πλησιάζουμε το λιμάνι πάνω από μια ώρα και θαρρώ πως ούτε χιλιοστό δεν μετακινήθηκε το φωτισμένο πλοίο μας. Ούτε λεπτό δεν αισθάνθηκε κάνεις μας, πως θα ήθελε να εγκαταλείψει την απογευματινή τούτη βόλτα κάτω από τον πορτοκαλί ουρανό, με τα βιολετί σύννεφα. Ούτε στιγμή δε χορτάσαμε από αλμύρα και λευκό κρασί, ούτε ματιά δεν ξέφυγε να κοιτάξει πίσω. Το αεράκι βασάνιζε τα ρούχα μας, σχημάτιζε άηχες χορογραφίες με χορευτές τα μαλλιά μας και ριγούσε μυστικούς πόθους. Στα χέρια μας σφίγγαμε κάποιοι και κάποιοι με το ζόρι αγγίζαμε ποτήρια με αλκοόλ. Οι πρώτοι, γιατί χωρίς τη ζάλη του δε ήξεραν πως να απελευθερώσουν τα ένστικτά τους σε αυτήν την σπάνια ευκαιρία ολιστικής απελευθέρωσης. Οι δεύτεροι θέλανε απλά να δείξουν πως μπορούν να τολμήσουν να απελευθερωθούν, πως στο λιμάνι τους περίμενε μια ευκαιρία να αλλάξουν ζωή, να αναμειχθούν με όλα τα μην και τα δεν , προτού προλάβουν και πεθάνουν από άνοια.
Απέναντι, στο βράχο που αγκάλιαζε την Πόλη
Απέναντι, στο βράχο που αγκάλιαζε την Πόλη, κλείνοντας μέσα της μικρούς παραδείσους και αφήνοντας απ’ έξω πολλά υποσχόμενες διαδρομές και χιλιάδες γέφυρες με το όνειρο, μια διάφανη ιδέα. Σαν από θεϊκό κάρμα πνευματικής δύναμης, ψυχικής αθανασίας και εύθραυστης σωματικής υπόστασης, έγλειφε το κενό πάνω από τη θάλασσα. Σε κάθε της κίνηση, ο τρόμος της πτώσης κυριεύει εμάς θεατές του λευκού, βρεγμένου από υγρασία καταστρώματος. Σε κάθε της περιστροφή, αλλόφρονες βρισκόμαστε θύματα της λαγνεία της. Κόκκινα μαλλιά τυλίγουν το κορμί της και μια τούλινη υποψία υφάσματος με μακριές άκρες γδύνει περισσότερο αντί να ντύνει το λυγερόκορμο σώμα της που λικνίζεται στους ρυθμούς μιας μουσικής, που δεν ακούμε αλλά νιώθουμε.
Χέρια ζωγραφίζουν πνοές και εκθέτουν ανέμους σαν εκείνους που εξημερώνουν αγριεμένες συνειδήσεις και κρατούν τις φλόγες ζωντανές. Φιδίσιοι ελιγμοί προκαλούν μικρές εσωτερικές επαναστάσεις, που ανηφορίζουν μέχρι τα ανάκτορα, όπου ζουν οι άρχοντες της λογικής. Εκεί καταστέλλονται από τις δούλες τους, που τους τρέφουν με ερωτικό ρεαλισμό και ωμές συνουσίες. Άκρα ατελείωτα χαδεύουν τα βλέφαρά μας και κάθε τόσο ρίχνονται στη μάχη της ισορροπίας ανάμεσα στο να ξεφύγει το όνειρο από τα μάτια μας, να περάσει τα προσφυγικά μονοπάτια και να φτάσει μέχρι τις πόρτες της Αγιά Σοφίας ή να παραμείνει η ελπίδα, απελπισμένα κρεμασμένη στην πλώρη του πλοίου. Και ένας λαιμός, ένας δυνατός λαιμός που αν χίλια δάχτυλα πλέξεις τριγύρω του, εκείνος, όπως θα κρατάει το ρυθμό στη ραχοκοκαλιά, θα πνίγει τους λυγμούς του αλλά δε θα πνίγεται.
Η φιγούρα ακροβατώντας στα όρια του κόκκινου βράχου
Η φιγούρα ακροβατώντας στα όρια του κόκκινου βράχου, αναβοσβήνει, πότε τραβώντας και πότε αφήνοντας τα φώτα της πόλης που σκορπίζονται μέχρι τα μισά του Βοσπόρου. Κάθε που φωτίζεται, εμείς ξεσπάμε σε επιφωνήματα θαυμασμού και κάθε που χάνεται στο σκοτάδι, φλερτάρουμε με την ανάμνηση της. Τα ποτήρια αδειάζουν, ξαναγεμίζουν, χύνονται σταγόνες από το περιεχόμενό τους στη θάλασσα και βρέχονται από αυτήν. Όσο μας πλησιάζει η νύχτα, το λιμάνι πλησιάζει κι αυτό, όσο τα αστέρια ρίχνουν μικρές λάμψεις στα διψασμένα από μαγεία σώματά μας, τόσο τα φώτα της Πόλης την φέρνουν ίσα με τα μαγεμένα από λατρεία ελατήρια της ψυχής μας. Αυτά εκτοξεύουν νότες, μουσικά σχήματα και πεντάγραμμα ατελείωτα από αμανέδες, που ενώνουν δυτικούς και ανατολικούς εραστές. Θα σταθούμε ασάλευτοι, λες και μαζεύουμε την προσοχή μας να τους ακούσουμε, να τους ψιθυρίσουμε, να καταλάβουμε τη γλώσσα που μιλάει η ψυχή μας και προσπαθεί να μάθει σε ποια γωνιά αυτής της Πόλης βρίσκεται η σωτηρία της. Η χορεύτρια αργοσβήνει μαζί με το φως που καταπίνει η νύχτα. Εκείνη τώρα εξουσιάζει το σύμπαν γύρω μας. Όσο για την οπτασία που εξουσίαζε τις ορέξεις μας, χάνεται στους δρόμους, τις λεωφόρους, τις γέφυρες και τα παζάρια και μόλις τραβάμε άγκυρα μας καλεί να την ακολουθήσουμε.
