
Τα Super Market είναι ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας μας. Ναι, είναι τόσο γραφικά.
Τα Super Market σίγουρα είναι ένας πολυχώρος γνώσης, νεύρων και ζαλάδας. Μεγάλης ζαλάδας για την ακρίβεια.
Καταρχάς, υπάρχει ένας μίνι παιδότοπος για κάθε παιδάκι με χοληστερίνη και προδιάθεση σακχάρου. Ο διάδρομος με τις σοκολάτες. Κάθε φορά που πας να γλυκαθείς, τσουπ, ένα μικρό, χοντρό και απολίτιστο παιδάκι θα μπει μπροστά σου και σίγουρα θα προτιμήσει να αρπάξει όλες τις σοκολάτες της επιλογής σου. Δεν πτοείσαι, πας για σοκοφρέτες, τσουπ, πετάγεται και πάλι. Κρατιέσαι, ψήνεσαι για κρουασάν, έρχεται και αυτό για επιδόρπιο. Πώς αλλιώς θα ντερλικώσει; Κάνεις την καρδιά σου πέτρα, και τα πατατάκια θα κάνουν την δουλειά,σκέφτεσαι, θα σε γεμίσουν. Και πάλι όμως, ο MVP του καταστήματος και μέλλων γευσιγνώστης, κάνει αισθητή την παρουσία του αρπάζοντας τα δύο τελευταία πατατάκια με ρίγανη, που ως γνωστόν μόνο αυτά αξίζουν. Παράλληλα, ο γονέας του φυσικά καμαρώνει την πρόοδο του παιδιού του με χαμόγελο. Δεν προσπαθεί ή δεν μπορεί να μετακινήσει τη χιονόμπαλα, και αναγκάζεσαι να μαγκωθείς για να μην του την πεις. Βασικά μεταξύ μας είμαστε, για να είσαι τόση ώρα στο διάδρομο με τις σοκολάτες, δεν παίζει να μπορούσες να του την πεις και ιδιαίτερα.
Επίσης, υπάρχουν και οι σχετικά ηλικιωμένοι. Αυτή είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία πελατών του Super Market. Γιατί αν νομίζεις πως οι ηλικιωμένοι στα ΜΜΜ είναι ικανοί να σου πάρουν τη θέση ενώ ακόμα κάθεσαι, δεν έχεις δει ηλικιωμένο στα Super Market. Είσαι μόνος στην ουρά, ενώ ο μπροστινός σου εξυπηρετείται από την υπάλληλο. Και όσο περιμένεις τη σειρά σου, νιώθεις ένα θρόισμα στην πλάτη, ένα γοργό περπάτημα να διαταράσσει την ησυχία του διαδρόμου. Μια γιαγιούλα, αρκετά γλυκούλα και χαμογελαστή καρφώνει τα μάτια της πάνω σου και σου πιάνει την κουβέντα. Όσο σου μιλάει, σιγά σιγά αρχίζει να ξεφορτώνει την πραμάτια της στο ταμείο, που φυσικά ζυγίζει ένα τόνο και περιέχει τα πάντα εκτός από οινοπνευματώδη. Ναι, έχει και προφυλακτικά για κάποιο λόγο. Βασικά, ελπίζω να έχει συμβεί και σε άλλον. Πριν το καταλάβεις, τα πράγματά της περνούν τα δικά σου και όσο προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε, αυτή ήδη μιλάει με την υπάλληλο για το πόσο καλά είναι τα σημερινά παιδιά και το πόσο εξυπηρετικά είναι. Φεύγοντας, σε κοιτάει σατανικά, ίσως και να γελάει σαν τον Βελζεβούλ και χάνεται στο χωροχρόνο.
Τέλος, υπάρχει και το προσωπικό. Και μαζί με το προσωπικό υπάρχει και το λαμπρό team chemistry του, καθώς και λαϊκές, γλυκιές και γαλήνιες εκφράσεις του στυλ ” Είσαι βλαμμένος;”, “Ζώο!”, “Άχρηστε!”, οι οποίες συνήθως συνοδεύονται με ένα αμήχανο βλέμμα όταν υπάρχει και ένας πελάτης κρυμμένος πίσω από ένα διάδρομο. Τότε, αμέσως ηρεμούν, χαμογελούν γενικά και αλλάζουν τρόπο έκφρασης, σκεπτόμενοι ενδόμυχα “Δεν θα φύγει ο χοντρός και το παιδί από το διάδρομο με τις σοκολάτες, θα σου δείξω εγώ, μουλάρι!”. Και αν οι ταμίες που δεν σε χαιρετούν είναι αμήχανο, φαντάσου να είσαι μπροστά σε τσακωμό δύο υπαλλήλων για το αν το ταχίνι είναι μία ή δύο λέξεις.