Ανατρεπτικές ταινίες, με διφορούμενο φινάλε: Το φινάλε μιας ταινίας είναι πολύ σημαντικό, καθώς είναι η τελευταία αίσθηση που μένει στον θεατή. Πολλές φορές, κάποιοι από τους σπουδαιότερους σεναριογράφους, δεν θέλησαν να δώσουν ένα οριστικό τέλος στην ταινία τους, αφήνοντας το μετέωρο. Δεν ενδιαφέρθηκαν να το κάνουν «αρεστό» προς το κοινό, αντίθετα, δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να υπάρχουν περισσότερες από μία ερμηνείες. Με αυτό τον τρόπο, οι θεατές μπαίνουν ταυτόχρονα στην θέση του σεναριογράφου, και δίνουν ένα δικό τους φινάλε. Οι σεναριογράφοι επομένως, αφήνουν τον κάθε έναν από τους θεατές, να καταλάβει ανάλογα με την δική του οπτική, κάτι διαφορετικό. Με αυτή την τεχνική, τους καθιστούν κατά κάποιον τρόπο «μετόχους», στην δική τους καλλιτεχνική δημιουργία.
Οι ανατρεπτικές ταινίες αυτές, παρά την αίσθηση του ανολοκλήρωτου που αφήνουν, δεν χαρακτηρίζονται ημιτελείς. Σκοπός τους είναι να διεγείρουν με γόνιμο τρόπο την φαντασία των θεατών. Βέβαια αυτή η αοριστία και η ασάφεια δεν αποτυπώθηκε πάντοτε με τον καλύτερο τρόπο, όταν όμως αυτό έγινε με επιτυχία, το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό.
Αυτά είναι τα κάποια από φινάλε που προβλημάτισαν την κοινή γνώμη και που ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουμε την απάντηση τους.
Doubt (2008)
Σκηνοθεσία: John Patrick Shanley
Πρωταγωνιστές: Meryl Streep, Philip Seymour Hoffman, Amy Adams
Διάρκεια: 1.44΄
Βαθμολογία IMDb: 7,5/10
Το Doubt, είναι μια μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου, του σκηνοθέτη John Patrick Shanley, στην μεγάλη οθόνη. Ήδη ο τίτλος μας προϊδεάζει, για τις αμφιβολίες και τους προβληματισμούς που πρόκειται να προκληθούν στους θεατές.
Η διευθύντρια του καθολικού σχολείου στο Bronx, η αυστηρή καλόγρια Aloysius (Meryl Streep), μετά από υποψίες της Sister James, κατηγορεί τον προοδευτικό ιερέα Flynn, για σεξουαλική κακοποίηση ενός έγχρωμου αγοριού. Από την αρχή, είναι απόλυτα πεπεισμένη για τη ενοχή του ιερέα και καταβάλει υπέρμετρες προσπάθειες για να τον οδηγήσει σε καταδίκη. Και ενώ όλη η ταινία επικεντρώνεται γύρω από τις προσπάθειες της, να αποδείξει την ενοχή του, στο τέλος τα πάντα ανατρέπονται. Η βεβαιότητα της Aloysius εναλλάσσεται σε αβεβαιότητα και έτσι ο πυρήνας της ταινίας διαλύεται. Στην τελευταία σκηνή, η Aloysius ξεσπά σε κλάματα, λέγοντας πως έχει αμφιβολίες, για το αν ο Flynn διέπραξε το έγκλημα. Είναι από τις ανατρεπτικές ταινίες, διότι τελειώνει χωρίς να δοθεί απάντηση και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε για το αν τελικά ο ιερέας είναι αθώος ή όχι.
American Psycho (2000)
Σκηνοθεσία: Mary Harron
Πρωταγωνιστές: Christian Bale, Justin Theroux, Josh Lucas
Διάρκεια: 1.41΄
Βαθμολογία IMDb: 7,4/10
O Patrick Bateman (Christian Bale), είναι ένας νεαρός, πλούσιος τραπεζικός επενδυτής της Νέας Υόρκης. Ένας άνδρας επιφανειακός, ναρκισσιστής, που ενδιαφέρεται μόνο για το φαίνεσθαι. Για να μπορέσει να μείνει στην κορυφή, πατά επί πτωμάτων, αφού στην κυριολεξία σκοτώνει τον ανταγωνισμό του. Ο Bateman, ξεφεύγει εκτός ορίων, αφού χωρίς δισταγμό σκοτώνει συναδέλφους του, όπως και μερικές γυναίκες. Κάποια στιγμή και ενώ φτάνει στο σημείο να ομολογήσει τις πράξεις του σε συνάδελφο του, τα πράγματα παίρνουν διαφορετική τροπή από την αναμενόμενη. Όταν πηγαίνει στο σπίτι που διέπραξε τον πρώτο φόνο, δεν υπάρχει κανένα απολύτως ίχνος από την κτηνωδία που έλαβε χώρα εκεί. Η ομολογία του εκλαμβάνεται ως ”αστείο”, αφού ο συνάδελφος του, Paul Allen, είναι ζωντανός.
Είναι ο Bateman ένας μανιακός δολοφόνος ή όλα ήταν φαντασιώσεις τους μυαλού του; Μήπως, όντως διέπραξε δολοφονίες, αλλά η δολοφονία του Paul Allen ήταν μια αυταπάτη; Κανείς δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα. Ακόμη κι αν οι υποτιθέμενοι φόνοι δεν συνέβησαν στην πραγματικότητα, το μόνο σίγουρο είναι, ότι ο Bateman, είναι ένας ψυχοπαθής.
Lost In Translation (2003)
Σκηνοθεσία: Sophia Coppola
Πρωταγωνιστές: Bill Murray, Scarlett Johansson, Giovanni Ribisi
Διάρκεια: 1.42΄
Βαθμολογία IMDb: 7,7/10
Ο Bill Murray, υποδύεται τον Bob Harris, έναν λησμονημένο αστέρα του Χόλιγουντ, ο οποίος γνωρίζει μια νεαρή μοναχική κοπέλα, την Charlotte (Scarlett Johansson).Οι δυο τους, μέσα από περιπέτειες που ζουν στην Ιαπωνία, έρχονται πολύ κοντά και αναπτύσσουν μια καλή φιλία. Έχοντας δημιουργήσει πλέον έναν ισχυρό δεσμό, έρχεται η στιγμή που πρέπει να χωρίσουν τους δρόμους τους. Στην τελευταία σκηνή, πριν ο Bob αποχωρίσει από την Ιαπωνία, αποχαιρετά την Charlotte, λέγοντας της κάτι στο αφτί. Ποτέ δεν ακoύσαμε όμως τι ήταν αυτό που της είπε, ενώ το μόνο που είδαμε, ήταν οι εκφράσεις τους. Οι αντιδράσεις στα πρόσωπα τους, είναι αρκετές για να μας κάνουν πλάσουμε στο μυαλό μας, διαφορετικές ερμηνείες. Πολλές φορές όμως, όπως και σε αυτή την περίπτωση, οι πολλαπλές ερμηνείες που μπορούν να δοθούν, ίσως είναι πιο ενδιαφέρουσες από ένα οριστικό φινάλε.
The life of Pi (2012)
Σκηνοθεσία: Ang Lee
Πρωταγωνιστές: Suraj Sharma, Irrfan Khan, Adil Hussain
Διάρκεια: 2.7’
Βαθμολογία IMDb: 7,9/10
Η ζωή του Πι, είναι μια δραματική περιπέτεια, σε μορφή 3D, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Yann Martel, που διηγείται την ιστορία του Pi Patel.
Ο Πι, είναι ένας δεκαεξάχρονος Ινδός, που μαζί με την οικογένεια του, ταξιδεύει με πλοίο, έχοντας ένα μέρος από τα ζώα του ζωολογικού κήπου που διατηρούσαν. Το πλοίο ναυαγεί και ο μοναδικός επιζών, είναι ο Πι. Ο ίδιος βρίσκεται σε μια σωσίβια λέμβο μαζί με μια τίγρη. Η Τίγρης έχει ονοματεπώνυμο “Richard Parker” και οι δυo του καταφέρνουν να επιβιώσουν μαζί, για 227 ημέρες. Όταν μετά από χρόνια ένας δημοσιογράφος ζητά από τον Πι, να πει την ιστορία του, εκείνος του διηγείται τα όσα που έζησε. Ο δημοσιογράφος όμως, ανακαλύπτει και μια άλλη εκδοχή της ιστορίας, πιο ρεαλιστική, τοποθετημένη στην πραγματικότητα. Σ΄αυτή την εκδοχή ο Πι είναι ο Richard Parker.
Η ζωή του Πι, περιλαμβάνει δύο εκδοχές της ιστορίας. Στην πρώτη προσπαθεί να επιβιώσει με την συντροφιά μιας τίγρης, ενώ στην δεύτερη, μαζί του στην σωσίβια λέμβο, βρίσκονται ένας ναύτης, ένας μάγειρας και η μητέρα του. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι της δεύτερης ιστορίας, είναι αυτοί που μετατρέπονται στα ζώα της πρώτης. Ο μάγειρας- ύαινα δολοφονεί τον ναύτη- ζέβρα και τη μητέρα του Πι – ουραγκοτάγκος, γι΄αυτό ο Πι – τίγρης τον σκοτώνει. Στην ουσία η ιστορία του Πι είναι μια αλληγορία με συμβολισμούς και θρησκευτικές διαστάσεις. Στο φινάλε της ταινίας, ο Πι κοιτά την κάμερα και απευθυνόμενος στους θεατές, ρωτά,”ποια από τις δύο ιστορίες προτιμάς;”. Έτσι, δίνει το δικαίωμα στους θεατές να επιλέξουν ανάμεσα στην σκληρή πραγματικότητα ή σε μια ιστορία ιδανικά πλασμένη από την φαντασία.
Σίγουρα υπάρχουν πολλές ακόμα ανατρεπτικές ταινίες με αμφιλεγόμενο και ασαφή φινάλε, που μας ταλανίζουν με πολλά ερωτήματα μέχρι και σήμερα. Κάποιοι αγαπούν τις ταινίες αυτές, ενώ άλλοι καθόλου, το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι προβληματίζουν και αποτελούν τροφή για σκέψη.
