Το να κάθεσαι μ’ έναν κουβά παγωτό και να κλαις βλέποντας “Το Ημερολόγιο” μπορεί να ακούγεται αρκετά κλισέ, αλλά δεν είναι κάτι που δεν συμβαίνει. Όλοι έχουμε το the one who got away άτομο μας (κάποιοι μάλιστα τα κάνουν και συλλογή λες και μαζεύουν παράσημα), οπότε λίγο-πολύ έχουμε βρεθεί στη φάση του “πένθους”, μέχρι αυτό το αίσθημα της απογοήτευσης να κάνει τον κύκλο του και να επανέλθουμε στα κανονικά μας. Άλλοι φτάνουν εκεί πιο γρήγορα κι άλλοι φτύνουν αίμα · όπως και να ‘χει, όμως, οι άνθρωποι είμαστε όντα που αναζητούν την ταύτιση και θέλουν επιβεβαίωση για όσα νιώθουν. Κι όταν δυσκολεύεσαι να βρεις αυτά τα δύο – επειδή οι φίλοι σου ξέρουν μόνο να λένε ότι “όλα για κάποιον λόγο γίνονται” κι ότι “τα καλύτερα έρχονται”- ευτυχώς υπάρχουν σχετικές ταινίες που, ναι μεν σου χαλάνε κι άλλο τη διάθεση, αλλά τουλάχιστον σε “νιώθουν”.
Πάρε, λοιπόν, ποπ-κορν και μπόλικα χαρτομάντηλα και πάμε να δούμε μαζί 5 ταινίες για χωρισμούς και… χυλόπιτες.
1. La La Land, 2016 | ★ ★ ★ ★ ★
Μια ταινία που επιβεβαιώνει ότι από έρωτα δεν πέθανε κανείς κι όσο σπαραξικάρδιος κι αν είναι ένας χωρισμός – γιατί νιώθεις πως “έχασες” τον άνθρωπο σου – πάντα μπορείς να πας παρακάτω και να γίνεσαι όλο και καλύτερα. Ο Σεμπάστιαν (Ράιαν Γκόσλινγκ) και η Μία (Έμα Στόουν) ζουν τον έρωτα που θέλουμε όλοι κάποια στιγμή να ζήσουμε – κάτι που να μοιάζει παραμυθένιο, βγαλμένο κυριολεκτικά από ταινία. Αυτός ένας “loser” ονειροπόλος πιανίστας που αγαπά την τζαζ, αυτή μια wannabe ηθοποιός που μετράει “όχι” και “next” στις οντισιόν της. Γνωρίζονται στη μέση ενός απίστευτου μποτιλιαρίσματος κάπου στο Λος Άντζελες και η εντύπωση που κάνει ο ένας στον άλλον δεν είναι και η καλύτερη.
Ένα κ@λοδάχτυλο και δύο τυχαίες συναντήσεις αργότερα, ο Σεμπάστιαν και η Μία θα καταλάβουν ότι κάτι ενδιαφέρον – κι ίσως όχι τόσο τυχαίο, αλλά καρμικό – πλανάται στον αέρα και αξίζει να το ανακαλύψουν περαιτέρω. Η Μία θα λήξει με συνοπτικές διαδικασίες την τότε σχέση της κι ο Σεμπάστιαν θα κάνει λίγο χώρο στην καρδιά του για εκείνη, γιατί μέχρι πρότινος η μεγαλύτερη του αγάπη ήταν η μουσική. Μέσα από τη σχέση τους βλέπουμε πώς ο “σωστός” άνθρωπος για εσένα μπορεί να σε κάνει να νιώθεις σαν να πετάς στα ουράνια και ότι τα όνειρα σου φαντάζουν πιο αληθινά – γιατί όταν έχεις δίπλα σου ένα άτομο που σε θαυμάζει και σε ενθαρρύνει, δεν μπορείς να οραματιστείς τη ζωή σου χωρίς αυτό στο κάδρο. Δυστυχώς, όμως, όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν κι αν ο καθένας ξεκινάει να ωριμάζει διαφορετικά μέσα στη σχέση, χωρίς η σχέση να ωριμάζει μαζί τους, η αγάπη ίσως να μην είναι αρκετή για να κρατήσει τα μπόσικα και οι πλέον χωριστοί δρόμοι να είναι αναπόφευκτοι.
Το σπουδαίο στο “La La Land” είναι η χρωματική του παλέτα που φωτίζει τους ήρωες με βασικά χρώματα – κυρίως μπλε για τη Μία και κίτρινο για τον Σεμπάστιαν – αναδεικνύοντας έτσι τη μοναδικότητα και των δύο, καθώς στο δικό του POV ο καθένας είναι ο main character. Σε κάθε κοινή τους σκηνή τα χρώματα αυτά αναμειγνύονται και προκύπτουν διάφορες μωβ και χρυσαφένιες αποχρώσεις. Τα χρώματα της ταινίας, πέρα από το ότι κάθονται πολύ ωραία στο μάτι, λειτουργούν και σ’ ένα δεύτερο, πιο υποσυνείδητο επίπεδο: όλοι είμαστε μια ολότητα από μόνοι μας, με τη δική μας προσωπικότητα, τα όνειρα και τα ελαττώματα μας. Όταν συνδεόμαστε μ’ έναν άλλον άνθρωπο δεν ολοκληρωνόμαστε, αλλά συμπληρωνόμαστε. Επομένως, με ή χωρίς αυτό το άτομο στη ζωή μας, η μοναδικότητα μας εξακολουθεί να υφίσταται και η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Η αίσθηση που μένει είναι σίγουρα γλυκόπικρη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι χωρισμοί καθορίζουν όλη σου τη ζωή κάνοντας τη μίζερη για πάντα. Απλά, μερικές φορές, κάποιες συνδέσεις προκύπτουν όχι τόσο για να κρατήσουν, όσο για να σού μάθουν πράγματα και να σε πάνε παρακάτω.
Letterboxd score: 4.1/5
2. Eternal Sunshine of A Spotless Mind, 2004 | ★ ★ ★ ★ ★
Μερικοί χωρισμοί σε κάνουν να νιώθεις σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου και εύχεσαι να εμφανιστεί κάποιος ως δια μαγείας για να πάρει όλον αυτόν τον πόνο από πάνω σου, μπας και μπορέσεις να βρεις ξανά τον εαυτό σου. Τι κι αν αυτό ήταν όντως εφικτό; Στον κόσμο της Κλεμεντάιν (Κέιτ Γουίνσλετ) και του Τζόελ (Τζιμ Κάρεϊ) αυτό το αναλαμβάνει η “Lacuna ΑΕ”, που όπως μάς εξηγεί η ρεσεψιονίστ Κίρστεν Ντανστ, πρόκειται για μια υπηρεσία διαγραφής μνήμης που κάνει τη βρώμικη δουλειά για όσους θέλουν να πάνε πιο γρήγορα παρακάτω, χωρίς να ταλαιπωρηθούν πολύ με κλάματα και λοιπά δράματα. Όταν ο Τζόελ συναντά την Κλεμεντάιν μόλις 2 μέρες μετά τον χωρισμό τους κι αυτή, όχι μόνο κάνει πως δεν τον ξέρει, αλλά έχει ήδη βρει άλλον, νομίζει ότι μάλλον πρόκειται για μια κακόγουστη φάρσα – μέχρι να ανακαλύψει φυσικά όλη την αληθεια και να γίνει έξαλλος. Πώς παίρνεις, κυρία μου, έτσι βιαστικά την απόφαση να με διαγράψεις τελείως από τον “σκληρό” του εγκεφάλου σου, σαν να μην υπήρξα ποτέ; Γι’ αυτό κι ο Τζόελ αποφασίζει να κάνει ακριβώς το ίδιο – μία της και μία του.
Η διαδικασία της διαγραφής χωρίζεται σε δύο μέρη. Πρώτα πρέπει να μαζέψεις όλα τα αντικείμενα που σχετίζονται με το άτομο που θες να διαγράψεις και οι επιστήμονες της Lacuna χαρτογραφούν ποια σημεία του εγκεφάλου σου πυροδοτούνται, όταν κοιτάς κάθε αντικείμενο. Αφού γίνει αυτό, παίρνεις ένα γερό υπνωτικό και λίγα λεπτά αργότερα οι Μαρκ Ράφαλο και Ελάιτζα Γουντ σε καλωδιώνουν και κάνουν τον εγκέφαλο σου κόσκινο. Από κει και πέρα το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται στο υποσυνείδητο του Τζόελ, όπου βλέπουμε το πώς γνώρισε την Κλέμενταιν, τις καλές αλλά και τις κακές στιγμές τους ως ζευγάρι και φυσικά το άδοξο τέλος τους. Όλα αυτά διαγράφονται σταδιακά από τη μνήμη του Τζόελ μ’ ένα απλό κλικ στον υπολογιστή. Είναι, όμως, τόσο εύκολο να βγάλεις έναν άνθρωπο από τη ζωή σου; Στα μισά της διαδικασίας ο Τζόελ φαίνεται να μετανιώνει την απόφαση του, αλλά είναι τόσο ναρκωμένος που το σώμα του δεν μπορεί κάπως να αντισταθεί σ’ όλο αυτό. Ή μήπως μπορεί το μυαλό του; Τι κι αν μπορεί να κρύψει την Κλέμενταιν σε άλλα μέρη του εγκεφάλου του για να μην την ξεχάσει ποτέ;
Δεν θα σποϊλάρω το αν ο Τζόελ τα καταφέρνει ή όχι στο τέλος, αλλά το moral of the story είναι ότι όσο επώδυνη κι αν είναι μια ανάμνηση, το να προσπαθήσεις να την αποδιώξεις δεν θα κάνει απαραίτητα τα πράγματα καλύτερα. Τόσο οι καλές όσο κι κακές στιγμές σου είναι κομμάτια από το παζλ της ταυτότητας σου ως άνθρωπος και στο τέλος της ημέρας ανήκουν σ’ εσένα και μόνο σ’ εσένα. Ακόμα κι αν πιστεύεις ότι το να ξεχάσεις είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι, όταν κάποιος πάει να κλέψει κάτι τόσο δικό σου προσπαθείς με κάθε τρόπο να το κρατήσεις. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Michel Gondry, παίζοντας με τα φώτα δημιουργεί με επιτυχία ένα αίσθημα αγωνίας και απόγνωσης, καθώς ο Τζόελ πασχίζει να ξεφύγει από τα σκοτάδια της άγνοιας και να βρει καταφύγιο στη συνειδητότητα.
Letterboxd score: 4.2/5
3. (500) Days of Summer, 2009 | ★ ★ ★ ★
Λατρεύεις κι εσύ τους The Smiths; Αυτό ήταν και το μόνο κοινό ανάμεσα στον Τομ (Τζόσεφ-Γκόρντον Λέβιτ) και τη Σάμερ (Ζόε Ντεσανέλ) που φάνηκε μάλλον αρκετό για να τα φτιάξουν, ενώ στην πραγματικότητα θέλουν τελείως διαφορετικά πράγματα. Ο Τομ είναι ανέλπιστα ρομαντικός ψάχνοντας το άλλο του μισό και η Σάμερ πιστεύει ότι δεν είναι ανάγκη όλες οι σχέσεις να οδηγούν στον γάμο (μιας και πρόκειται για ένα κοινωνικό κατασκεύασμα), αλλά μπορείς απλά να περνάς καλά, διατηρώντας την ανεξαρτησία σου. Αν είσαι έστω και λίγο σαν τον Τομ, η Σάμερ είναι ένας χαρακτήρας που δυσκολεύεσαι να συμπαθήσεις, αλλά αυτό που δεν μπορείς να της χρεώσεις είναι το ότι δεν υπήρξε ειλικρινής για το τι θέλει από την αρχή. Φταίει η Σάμερ που ο Τομ είναι αρκετά ντελούλου κι έχει πειστεί ότι μπορεί να την κάνει να ερωτευτεί τόσο πολύ που στο τέλος θα αλλάξει όλη της η κοσμοθεωρία γύρω από τις σχέσεις και θα γεράσουν μαζί ευτυχισμένοι; Όχι, δεν φταίει – αλλά φταίει. Αφού βλέπεις, κορίτσι μου, το παιδί έχει πρόβλημα, τι ασχολείσαι μαζί του και του δίνεις ελπίδες;
Ο Τομ το ζει ξεκάθαρα μόνος του και πλέει σε πελάγη ευτυχίας κάθε φορά που κερδίζει την προσοχή της Σάμερ, νιώθοντας όλο και πιο κοντά στο να την κατακτήσει. Πέφτει, όμως, και στα τάρταρα όταν η Σάμερ τον γειώνει λέγοντας του ότι είναι απλά φίλοι – ενώ κοιμούνται μαζί κανονικότατα – αποδεικνύοντας πόσο συναισθηματικά μη διαθέσιμη είναι και πως απλά θέλει να περάσει ευχάριστα τον χρόνο της. Τότε αρχίζουν τα δύσκολα για τον Τομ που τα βάφει μαύρα και περνά μια φάση που τη θέλει, τη μισεί και του λείπει ταυτόχρονα. Είναι αυτή η παράνοια που το άτομο που σε έχει πληγώσει τόσο είναι ταυτόχρονα και το μόνο άτομο που πιστεύεις ότι χρειάζεσαι για να νιώσεις πάλι χαρούμενος. Και τι χειρότερο από το να νιώθεις ήδη χάλια και να βλέπεις τον άνθρωπο που σε απέρριψε, όχι απλά να είναι ευτυχισμένος με κάποιον άλλον, αλλά εκεί που απέφευγε τη δέσμευση όπως ο διάλος το λιβάνι, να πηγαίνει για γάμο! Εκεί είναι που ο Τομ τα χάνει τελείως και δεν μπορεί να καταλάβει τι του έλειπε ή τι έκανε τόσο λάθος και δεν μπόρεσε “ξεκλειδώσει” τη καρδιά της Σάμερ. Ήταν, όμως, αυτός το πρόβλημα ή απλά οι δυό τους δεν ήταν συμβατοί εξ αρχής;
Το “(500) Days of Summer” είναι μια ταινία μέσα από την οποία αποκτάς perspective. Ο καθένας βιώνει τη δική του πραγματικότητα και θυμάται πράγματα και καταστάσεις, όπως τα συγκράτησε και με βάση το πόση σημασία τους έδωσε. Για τον Τομ αυτές οι 500 μέρες που η Σάμερ υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του ήταν καθοριστικές για τον ίδιο και την ψυχολογία του. Για τη Σάμερ αυτές οι 500 μέρες – που αποκλείεται η ίδια να ήξερε ότι είναι καν τόσες – ήταν απλά 500 μέρες κανονικής ζωής. Ο ένας νιώθει ότι όλο αυτό του κόστισε την ευτυχία και την ψυχική ηρεμία του, όμως ο άλλος δεν νιώθει πως χρωστάει κάτι. Κι η άσχημη αλήθεια είναι ότι στην τελική κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν – μόνοι μας επιλέγουμε πώς θα αντιδράσουμε σε κάτι και μόνοι μας επιλέγουμε την ερμηνεία των όσων μάς συμβαίνουν. Ο δρόμος προς την αυτήν την παραδοχή, βέβαια, είναι ενίοτε τραχύς και δύσβατος.
Letterboxd score: 3.7/5
4. Blue Valentine (2010) | ★ ★ ★ ½
Δυστυχώς, ο βίος δεν είναι ανθόσπαρτος σε όλους τους γάμους, με τη τριβή και τις δυσκολίες να αλλοιώνουν τόσο τη σχέση που οι εντάσεις κι οι τσακωμοί να γίνονται σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Σ’ ένα τέτοιο κομβικό σημείο βρίσκεται κι ο γάμος του Ντιν και της Σίντι, οι οποίοι έχουν πάψει να επικοινωνούν ουσιαστικά, δεν καλύπτουν πλέον ο ένας τις ανάγκες του άλλου κι ό,τι προϋπήρχε ως συναίσθημα ανάμεσα τους αργοσβήνει με τον πιο θλιβερό τρόπο. Σε μια τελευταία κι απέλπιδα προσπάθεια να σώσουν τον γάμο τους, ο Ντιν και η Σίντι αποφασίζουν να περάσουν μια ρομαντική βραδιά σ’ ένα ξενοδοχείο με αφορμή την 6η επέτειο τους, αν κι οι “εορτασμοί” μοιάζουν κάπως υποκριτικοί με τον καθένα να συγκρατεί οριακά τα νεύρα και την απελπισία του. Τους ρόλους της Σίντι και του Ντιν ενσαρκώνουν αντίστοιχα η Μισέλ Γουίλιαμς – που σε αυτό το σημείο πιστεύω είναι καταχωρημένη στο speed dial των σκηνοθετών με το όνομα “νοικοκυρά σε απόγνωση” – και ο Ράιαν Γκόσλινγκ, ο οποίος για άλλη μια φορά δεν μπορεί κάνει μια σχέση της προκοπής.
Όσο ο Ντιν και η Σίντι προσπαθούν μάταια να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα τους, παρακολουθούμε εναλλάξ σκηνές έντασης στο ξενοδοχείο και flashbacks από τη γνωριμία τους και τις πρώτες τους στιγμές ως ζευγάρι. Μέσα από αυτή την αναδρομή καταλαβαίνουμε καλύτερα τα κίνητρα και τα όνειρα που είχε ο καθένας μπαίνοντας στη σχέση και πώς αυτά είχαν προδιαγράψει από την αρχή το μέλλον και τη κατάληξη της. Ο Ντιν ένιωσε σαν να τον χτυπάει κεραυνός όταν αντίκρισε τη Σίντι και ήταν διατεθειμένος να κάνει κάθε είδους τρέλα για να τη γνωρίσει και να τη κατακτήσει. Η Σίντι, από την άλλη, δεν κεραυνοβολήθηκε τόσο, αλλά στην αρχή ο Ντιν της ήταν μάλλον αδιάφορος. Ωστόσο η γνωριμία τους συνέπεσε με μια περίοδο που η Σίντι ένιωθε απίστευτα ευάλωτη και έψαχνε επειγόντως για ένα στήριγμα – μια αγκαλιά για να την κάνει να νιώσει ασφάλεια κι ότι μπορεί να ακουμπήσει κάπου τα προβλήματα της. Μπορεί, όμως, η ανάγκη για ασφάλεια να μετουσιωθεί σε αγάπη; Και τι γίνεται όταν πλέον νιώθεις ασφαλής – μήπως μετά νιώθεις εγκλωβισμένος;
Κάτω από τον παγερό μπλε φωτισμό του δωματίου τους, ο Ντιν και η Σίντι καλούνται να ανοίξουν τα χαρτιά τους και να πάρουν μια απόφαση για το αν η επόμενη μέρα θα τους βρει μαζί ή χώρια. Το “Blue Valentine” είναι μια ταινία που, βάζοντας σε πρώτο πλάνο τις δύσκολες μέρες ενός ζευγαριού, αναδεικνύει τη σημασία της αμοιβαιότητας και της συναισθηματικής επικοινωνίας για να πετύχει και να επιβιώσει μια σχέση. Όταν η απόσταση μεγαλώνει δραματικά, χρειάζεται να διανυθούν από κοινού χιλιόμετρα για να ξαναβρεθείς με τον άλλον κάπου στη μέση και να το πιάσετε από την αρχή. Διαφορετικά, είναι ένας μοναχικός αγώνας δρόμου που θα σε βγάλει νοκ άουτ, συνειδητοποιώντας ότι ψάχνεις άσκοπα για τη γραμμή τερματισμού.
Letterboxd score: 3.8/5
5. Her (2013) | ★ ★ ★ ½
Έλα, παραδέξου το – έχεις δοκιμάσει κι εσύ να λύσεις τα προβλήματα σου πιάνοντας ψιλή κουβέντα με το ChatGPT. Όμως, θα φλέρταρες κιόλας μαζί του; Εσύ μπορεί όχι, αλλά ο Θίοντορ (Χοακίν Φίνιξ) φαίνεται να παρασύρθηκε λιγάκι και να πήγε το chat με τη τεχνητή νοημοσύνη ένα βήμα παραπέρα. Σε μια φουτουριστική κοινωνία, όπου οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί ακόμα περισσότερο μεταξύ τους, ο Θίοντορ είναι ένας επαγγελματίας συγγραφέας γραμμάτων. Ναι, οι άνθρωποι έχουν γίνει τόσο ακοινώνητοι και συναισθηματικά αναλφάβητοι που δεν μπορούν να γράψουν από μόνοι τους 1-2 λόγια στους δικούς τους και πρέπει να αναθέσουν αυτή τη δουλειά σε κάποιον ειδικό! Για να βελτιώσει, λοιπόν, τον τρόπο γραφής του ο Θίοντορ θα στραφεί σ’ ένα λογισμικό AI και θα ερωτευτεί…ένα bot. Κάτι τέτοιο ακούγεται αρκετά κουλό – κι οριακά σαν ψυχιατρικό περιστατικό – αλλά αν κάνεις μια τόσο μοναχική ζωή όσο ο Θίοντορ, μπορεί η καθημερινή βουβαμάρα μέσα σε τέσσερις τοίχους να στα σκάσει έτσι και να χαρείς με την οποιασδήποτε μορφής επικοινωνία. Ο Θίοντορ δίνει στο AI λογισμικό το όνομα “Σαμάνθα”, πίσω από την οποία κρύβεται η φωνή της Σκάρλετ Γιόχανσον – που σ’όλη τη ταινία μόνο την ακούμε.
Ο Θίοντορ και η Σαμάνθα μιλούν για ώρες – μιας και ο Θίοντορ την παίρνει παντού μαζί του φορώντας τα ακουστικά του – και τα θέματα που αναλύουν είναι πολλά και διάφορα: από το πώς λειτουργεί ο κόσμος των ανθρώπων, ποιος είναι ο ρόλος της AI στη κοινωνία και το πώς προκύπτουν τα συναισθήματα, μέχρι πιο προσωπικά ζητήματα όπως ο χωρισμός του Θίοντορ από την πρώην σύζυγο του, την Κάθριν. Μιλώντας για τον γάμο του, καταλαβαίνουμε τη δυσκολία του Θίοντορ να διαχειριστεί τόσο τη συναισθηματική εγγύτητα αλλά και την απουσία αυτής, Όσο ήταν με την Κάθριν δεν υπήρξε ιδιαίτερα εκδηλωτικός και παρών στη σχέση, με αποτέλεσμα οι δυό τους να απομακρυνθούν και η Κάθριν να βάλει ένα τέλος στον γάμο τους. Ο χωρισμός του στοίχισε αρκετά, κάνοντας τον ακόμα πιο εσωστρεφή κι απόμακρο, ενώ προσπαθεί να “φρενάρει” όσο μπορεί το οριστικό τέλος, αναβάλλοντας να υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου. Όταν θα συναντηθεί με την πρώην του για να επισπευτεί η διαδικασία, ο Θίοντορ θα μοιραστεί μαζί της ότι αποφάσισε να προχωρήσει τη ζωή του με τη Σαμάνθα. Η Κάθριν – πέρα από το ότι θα σοκαριστεί – θα του δώσει να καταλάβει ότι αυτή η σχέση δεν μπορεί να είναι ουσιαστική κι ότι απλά ο Θίοντορ αποφέυγει την πραγματική επαφή για να μην ξαναπληγωθεί.
Το “Her” με ένα αρκετά πρωτότυπο σενάριο αγγίζει το θέμα της μοναξιάς στον σύγχρονο κόσμο και τα επιμέρους προβλήματα που δημιουργεί. Η επιλογή μιας πιο μοναχικής ζωής είναι ως έναν βαθμό μια μορφή αυτοπροστασίας, καθώς σου δίνει την αίσθηση του ελέγχου αφήνοντας στην απ’ απέξω κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο, κρατώντας τον εαυτό σου μη πληγωμένο. Αυτή η επιλογή, ωστόσο, είναι και δίκοπο μαχαίρι γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ούτε ζώο ούτε θεός για να ζει εξ ολοκλήρου στην απομόνωση. Η μοναχικότητα είναι μια ζώνη ασφαλείας που σταδιακά δημιουργεί μεγαλύτερες ανασφάλειες, ακόρεστες επιθυμίες και πολλά ερωτηματικά. Τι κι αν δεν αγαπήσω και δεν αγαπηθώ ποτέ; Πώς θα ήταν σήμερα να μην κοιμόμουν μόνος μου; Γιατί οι άλλοι φαίνεται να βρίσκουν πιο εύκολα άλλους ανθρώπους – φοβούνται λιγότερο, είναι πιο τυχεροί ή απλά είναι φτιαγμένοι για κάτι που εγώ δεν είμαι; Και μόλις νιώσεις αυτά τα ερωτήματα να σε πνίγουν, υπενθυμίζεις στον εαυτό σου τα θετικά του να είσαι μοναχικός λύκος and the saga continues…
Letterboxd score: 4/5
Εσύ, πέρα από αυτές τις 5 ταινίες για χωρισμούς και χυλόπιτες, ποιες άλλες θα έβαζες στη λίστα σου;
