Το σινεμά έχει κάνει επίσημα την μεγάλη επιστροφή του και επιτέλους κυκλοφορούν νέες ταινίες που κανονικά θα βλέπαμε ένα χρόνο πριν. Μία από αυτές είναι και η πολυαναμενόμενη από τους θαυμαστές του franchise συνέχεια του Fast and the Furious με τον επίσημο τίτλο ‘F9: The Fast Saga’, που καταφθάνει πάνω στην ώρα για την επέτειο των είκοσι χρόνων από την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας της σειράς. Ο Justin Lin, ο οποίος είναι ένας σκηνοθέτης που αναμφίβολα έχει αφήσει την σφραγίδα του στη σειρά από το ‘Tokyo Drift’ του 2006 ως το ‘Furious 6’ του 2013, επιστρέφει τώρα για την δημιουργία άλλης μίας τριλογίας που θα αποτελεί το φινάλε ολόκληρης της σειράς, με το τελευταίο κεφάλαιο να είναι το ‘Fast and Furious 11’. O Vin Diesel όπως πάντα είναι ο ηγέτης της γνωστής παρέας που αποτελείται από τους Michelle Rodriguez, Tyrese Gibson, Ludacris και Jordana Brewster, ενώ υπάρχουν αρκετά πρόσωπα που επιστρέφουν από το παρελθόν όπως οι Charlize Theron, Hellen Mirren και Sung Kang.
Η Πλοκή
Λίγα χρόνια μετά από τα γεγονότα του Fate of the Furious, o Dom Torreto έχει πια αποσυρθεί και ζει μία ήσυχη ζωή με τη Letty και τον Brian, τον μικρό του γιο. Ένα πρωί έρχεται η παρέα στο σπίτι και ζητάει τη βοήθεια του ζευγαριού στον εντοπισμό του Mr. Nobody, ο οποίος μετά τη σύλληψη της Cipher έχει αιχμαλωτιστεί από έναν δικό του πράκτορα που έπαιζε σε διπλό ταμπλό για να εκπληρώσει τους δικούς του σκοπούς. Ο Dom στην αρχή διστάζει αλλά τελικά αποφασίζει να συμμετάσχει στην αναζήτηση του Mr. Nobody και αρκετά νωρίς ανακαλύπτει πως ο πράκτορας που κρύβεται πίσω από όλα είναι ο Jacob, ο χαμένος του μικρός αδερφός, ο οποίος αναζητά ένα αντικείμενο που μπορεί να του προσφέρει παγκόσμια κυριαρχία. Η υπόθεση τότε γίνεται προσωπική για τον Dom και ξεκινάει ένα ανθρωποκυνηγητό που θα φέρει τον έναν αδερφό ενάντια στον άλλο.
Η Κριτική
Για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, δεν μπορώ να πω πως υπήρξα ποτέ θαυμαστής της σειράς από την αρχή της, μιας και δεν με κέντριζε το όλο lifestyle της καγκουριάς, με τα μηχανάκια και τα φτιαγμένα αμάξια που συμμετείχαν σε παράνομες κόντρες και τα φανελάκια που μόνος τους ρόλος ήταν να αναδεικνύουν σώματα που είναι γεμάτα με ιδρώτα και αναβολικά. Η άποψη μου άλλαξε εντελώς από το Fast Five του 2011 και μετά καθαρά γιατί το ίδιο το franchise άλλαξε καυτεύθυνση επιλέγοντας να παραμελήσει λίγο τις κόντρες και να ασχοληθεί με πλοκές που έβαζαν στο επίκεντρό τους ληστείες και κατασκοπεία. Επίσης αυτό που μου αρέσει σε αυτή τη σειρά πλέον είναι ότι είναι αυτό που είναι. Δεν παίρνει καθόλου στα σοβαρά τον εαυτό της, κάνοντας πράγματα εξωπραγματικά με τη δράση της, πράγματα που κάλλιστα θα μπορούσαν να υπάρχουν σε ταινίες superhero. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα είναι πάντα άρτιο και καταλήγει να διασκεδάζει τον θεατή σε όλη τη διάρκεια. Ήμουν πάντα της άποψης πως όλα χρειάζονται στο σινεμά, ακόμα και ταινίες που θεωρούνται χαζή διασκέδαση, γιατί το σινεμά αρχικά δημιουργήθηκε για να διασκεδάζουμε, άσχετα που εμείς το εξελίξαμε ώστε να γίνει κάτι παραπάνω από απλή διασκέδαση. Τέλος πάντων, πάμε να πούμε δύο λόγια για το F9, την νεότερη προσθήκη της σειράς.
Αρχικά πρέπει να πω πως το F9 είναι σίγουρα μία ευπρόσδεκτη προσθήκη στο franchise, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι μία από τις καλύτερες αφού πιστεύω πως είναι κατώτερη από τις τελευταίες τέσσερις κυκλοφορίες, πράγμα που συμβαίνει γιατί οι προηγούμενες ήταν ανώτερες για πολλούς και διάφορους λόγους. Με την πλοκή δεν θα ασχοληθώ καν, γιατί δεν νομίζω ότι σαν ιστορίες οι ταινίες αυτές είχαν ποτέ κάποια βαρύτητα και κυρίως γιατί μάλλον δεν ενδιέφεραν ποτέ κανέναν αφού οι περισσότεροι τις βλέπουμε για τη δράση και για το ξύλο. Η δράση εδώ είναι επίσης αρκετά καλή, ανεβάζοντας ψηλότερα τον πήχη σε θέαμα και ακόμη πιο εξωπραγματική, καθώς αψηφά τη λογική περισσότερο από κάθε άλλη φορά, κάνοντας πράγματα απίστευτα με stunts που αν έκανες λιγότερα από τα μισά στην πραγματική ζωή εύκολα θα πέθαινες με σκληρό τρόπο. Το ωραίο είναι ότι η ταινία το αναγνωρίζει αυτό με την εισαγωγή μίας θεωρίας που λέει πως οι χαρακτήρες ίσως να έχουν κάτι το ξεχωριστό, ίσως απλά να είναι superheroes για να μπορούν να επιβιώνουν από αυτές τις καταστάσεις χωρίς γρατσουνιά. Η σκηνοθεσία του Lin είναι αρκετά ικανοποιητική, δεν μπορώ όμως να πω πως μου έλειψε σαν σκηνοθέτης γιατί δεν είχα κανένα παράπονο σκηνοθετικά από τις προηγούμενες δύο ταινίες, ειδικά όταν είχα James Wan στην έβδομη ταινία. Γενικά πρόκειται για μία ταινία που στο οπτικό κομμάτι προσφέρει αρκετό eye candy και το σημαντικότερο είναι πως στις σκηνές δράσης υπάρχει καλή γεωγραφία, δηλαδή μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει στη σκηνή χωρίς να χάνεσαι, πράγμα που συνεπάγεται με δράση καλά και κυρίως σωστά γυρισμένη.
Ερμηνευτικά τα πράγματα είναι ίδια και απαράλλαχτα, βρισκόμαστε δηλαδή σε ικανοποιητικά επίπεδα. Μην γελιόμαστε, δεν πρόκειται για μία ταινία που απαιτεί μεγάλες υποκριτικές ικανότητες. Όλοι ανεξαιρέτως, παλιά και νέα πρόσωπα, κάνουν καλά τη δουλειά τους χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη παραφωνία. Όλα καλά και όλα ωραία μέχρι εδώ αλλά το F9 δεν καταφέρνει να επιβιώσει χωρίς καμία γρατσουνιά όπως οι χαρακτήρες του, αφού έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα που το ρίχνει αρκετά, το οποίο δεν είναι άλλο από τη διάρκειά του, η οποία αγγίζει τα 150 λεπτά περίπου, με αποτέλεσμα να καθυστερεί την εξέλιξη της “πλοκής” και να αργεί να σε ρίξει στη δράση και αυτό είναι πρόβλημα όταν η δράση μοιάζει λίγο μειωμένη συγκριτικά με τις προηγούμενες τέσσερις ταινίες. Αν η διάρκεια ήταν περίπου είκοσι λεπτά μικρότερη, η ταινία ίσως να ήταν περισσότερο σφιχτή και κατά συνέπεια αρκετά πιο ενδιαφέρουσα.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως το F9 είναι η αρχή του τέλους, αφού φαίνεται πως οι δημιουργοί στήνουν αρκετά πράγματα για τα τελευταία δύο κεφάλαια της σειράς και κρατούν πίσω τους εαυτούς τους, ίσως για να φυλάξουν τα καλύτερα για το τέλος που έρχεται. Εν κατακλείδι, το F9 είναι μία αξιόλογη προσθήκη που θαυμαστές της σειράς και λάτρεις της δράσης θα απολαύσουν εξίσου. Άσε που μετά από τόσο καιρό εκτός αίθουσας, το αντίκτυπο της ταινίας ίσως ενισχυθεί από την αίσθηση που σου δίνει η μεγάλη οθόνη.
