Ο Jack Nicholson, είναι γνωστός ως ο τρελός του Hollywood. Ξέρεις τι εννοώ. Δεν είναι δυνατόν να μην έχεις ακούσει ποτέ σου αυτό το όνομα. Αν όχι, ρώτα τους γύρω σου ποιος είναι. Στην αρχή θα σε κοιτάνε παράξενα και θα σου πούνε “Σοβαρά τώρα;”. Θα σου πούνε πως είσαι τρελός/ή, πως δεν έχεις ιδέα από κινηματογράφο και ταινίες. Οκ, προς δική σου υπεράσπιση, κανείς δεν ξέρει κανέναν αν δεν τον δει πρώτη φορά. Για καλή σου τύχη, θα αρχίσουν να απαριθμούν διάφορες ταινίες και ερμηνείες του, που άφησαν εποχή, και θα σου μεταδώσουν το μικρόβιο της περιέργειας. Θα σκεφτείς: ” Οκ, καλός ακούγεται, θα ψάξω μετά καμιά ταινία του να δω τι παίζει.” Θα βρεις αρκετές, και δεν θα χορταίνεις να τις βλέπεις. Πίστεψε με.
Ο Jack Joseph Nicholson είναι Αμερικανός ηθοποιός, πολυβραβευμένος, καθολικά αποδεκτός, αλλά κυρίως ο μεγαλύτερος τρελάρας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος του Hollywood. Αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά ταλέντα όλων των εποχών δημιουργώντας έναν τεράστιο, παγκόσμιο αστικό μύθο γύρω από το όνομα του. Από τις 12 υποψηφιότητες για Όσκαρ, την ύψιστη τιμή, το απόλυτο άπιαστο όνειρο κάθε ηθοποιού, κέρδισε 3 αγαλματίδια, μετρώντας επιπλέον 7 χρυσές σφαίρες στο τσεπάκι που καταχωνιάζει τα αμέτρητα βραβεία του.
Γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1937 στο New Jersey, μεγαλώνοντας σε ένα φιλήσυχο προάστιο της μεγαλούπολης, και παρότι ήταν ένας άριστος μαθητής και μπορούσε εύκολα να προαχθεί στο κολέγιο, επέλεξε να επενδύσει στο ταλέντο του, πιστεύοντας στον εαυτό του, κάνοντας μεγάλα σχέδια για το μέλλον.
Φυσικά δεν έμεινε μόνο στα όνειρα. Για έναν χρόνο περίπου, μάζευε λεφτά με δουλειές του “ποδαριού”, και μετακόμισε στο στο Los Angeles το 1954. Νοίκιασε διαμέρισμα, δούλευε σε ένα μαγαζί με παιχνίδια, και παράλληλα, ήταν βοηθός γραφείου για τον William Hanna και τον Joseph Barbera, τους δημιουργούς του Σκούμπι Ντου και των Φλίντστοουνς, μεταξύ άλλων. Τρελό, έτσι; Ο Nicholson μάλιστα ήταν τόσο καλός, ώστε του είχαν προσφέρει δουλειά ως animation artist, αλλά τελικά την απέρριψε για να εστιάσει στην ηθοποιία.
Το ντεμπούτο του έγινε το 1958 στην ταινία Cry Baby Killer, μια χαμηλής παραγωγής ταινία εγκληματικού περιεχομένου, ενσαρκώνοντας έναν ανήσυχο νεαρό που έχει πεπεισθεί πως έχει διαπράξει δολοφονία. Κάπως έτσι, ο Jack Nicholson, μπήκε σε μια τροχιά, γύρω από ταινίες που έπεφταν σαν μετεωρίτες στα πόδια του, όπως οι εξής: Τhe Terror (1963), Back Door to Hell (1964), Ride in the Whirlwind (1965) και The Shooting (1966).
Η δεκαετία του 70’ αποτέλεσε την πιο δημιουργική του περίοδο έχοντας στο ενεργητικό του μοναδικές ερμηνείες σε ταινίες-αριστουργήματα. Ποιος θα ξεχάσει το αείμνηστο Chinatown (1974), την αποθέωση, ή μάλλον καλύτερα, επανεφεύρεση του neonoir, απ’ το χέρι του Roman Polanski; Φορώντας το προσωπείο μυστικού πράκτορα που δεν έχανε ποτέ την τόλμη του, χωνόταν σε κάθε καλά κρυμμένη υπόθεση που ανέλαβε, μας πρόσφερε μια ερμηνεία γεμάτη πολύπλοκες αποχρώσεις. Η 4η υποψηφιότητα για Όσκαρ ήταν γεγονός που δεν θα μπορούσε να είχε παραληφθεί. Θα χρειαζόταν όμως να περιμένει έναν ακόμη χρόνο για να γευτεί την χαρά της κατάκτησης, σε μια ταινία σταθμό για τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Η φωλιά του Κούκου (1975), μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ken Kesey, κατάφερε κάτι το σπάνιο και εξωπραγματικό. Απέσπασε πέντε Oscar στις βασικές κατηγορίες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, Α’ ανδρικού, Α΄γυναικείου, καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου). Ένα επίτευγμα που μέχρι σήμερα μόνο άλλες δυο ταινίες έχουν καταφέρει: το Συνέβη μια Νύχτα (1934) και η Σιωπή των Αμνών (1991). Πολλοί μεγάλοι ηθοποιοί απέρριψαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, μεταξύ άλλων και ο Marlon Brando, και έτσι άνοιξε ο χώρος για να περάσει ο αυθεντικός τρελός της υπόθεσης, o Jack Nicholson, γράφοντας εποχή.
Η Λάμψη (1980), το αριστούργημα τρόμου που έφερε τις υπογραφές του Stephen King για την αρχική συγγραφική έμπνευση και του Stanley Kubrick για την εκτέλεση, αν και αρχικά δεν εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως σαν σύνολο, αποτελεί ίσως την πιο αντιπροσωπευτική ερμηνεία του κορυφαίου ηθοποιού. Cult ατάκες και φωτογραφίες του παρανοϊκού φροντιστή ξενοδοχείου Jack Torrance από σκηνές της ταινίας, γίνονται αντικείμενα λατρείας. Καταφέρνει να τρομοκρατήσει ακόμη και τους πιο ασυγκίνητους σινεφίλ!
Στο Reds (1981) κερδίζει το βραβείο της ακαδημίας για τον Β΄Ανδρικό ρόλο αυτή τη φορά, ενώ 8 χρόνια αργότερα στο Batman (1989), μετά την μεσολάβηση εξαιρετικών εμφανίσεων στο Terms of Endearment (1983) και το Prizzi’s Honor (1985). Αμέσως μετά βρήκε άλλον έναν ρόλο στα μέτρα του, τον διαβόητο και ψυχανώμαλο κακοποιό Joker! Η ίδια η ταινία διέγραψε τρομερή εισπρακτική επιτυχία. Κατόπιν ειδικής συμφωνίας, ο Jack Nicholson, κερδίζει το αστρονομικό ποσό των 60.000.000 δολαρίων!
Η επιστροφή του στα 90’s σημαδεύτηκε από ένα κολλάζ ρόλων. Ως ένας άκαρδος στρατηγός στο A Few Good Men του 1992, ένας πρόεδρος του Mars Attacks! του 1996 και ένας ψυχαναγκαστικός ερωτευμένος μεσήλικας στην 3η και τελευταία οσκαρική του νίκη με το As Good As It Gets (1997). Συνέχισε να στέκεται επάξια στο στερέωμα με θετικές παρουσίες στο About Schmidt (2002), το Anger Management (2003), το Something’s Gotta Give (2003) το The Departed (2005) και τελικά το How Do You Know (2010) την τελευταία μέχρι τώρα ταινία του.
Έχει αποσυρθεί; Έχει κάτι άλλο στα σκαριά; Ότι και αν ισχύει από τα 2, το μόνο σίγουρο είναι πως ο Jack Nicholson, ο μικρός αυτός Θεός, μας έχει καλύψει σε χορταστικό βαθμό με το ρεπερτόριο και την μοναδική του υποκριτική ικανότητα. Μας άγγιξε, μας δημιούργησε ποικιλία συναισθημάτων και μας ταξίδεψε, έστω και νοητά σε μονοπάτια που κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει.
