Το 2014, ο Alfonso Gomez-Rejon, έπειτα από αρκετές και διαφορετικές δουλειές του στον κινηματογραφικό χώρο (ως βοηθός), άντλησε την εμπειρία και πήρε την καθοριστική απόφαση να πάρει στα δικά του χέρια το σκηνοθετικό τιμόνι, ξεκινώντας με ένα remake του Αμερικάνικου slasher, «The Town That Dreaded Sundown». Δίχως ιδιαίτερη επιτυχία, τον επόμενο χρόνο επιχείρησε κάτι διαφορετικό με την ταινία «Me and Earl and the Dying Girl». Αποτελεί την μεγαλύτερη έως τώρα επιτυχία του και ταυτόχρονα μια από τις καλύτερες του είδους της, την οποία οι φαν των indie κωμωδιών της χιλιετίας, δεν παύουν να συναντούν συχνά σε λίστες με την φράση-κλειδί: independent dramedy.
Ο έφηβος Greg, περιμένει ανυπόμονα την λήξη της τελευταίας σχολικής χρονιάς, θεωρώντας πως μαζί με εκείνη θα τελειώσουν και όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ως παρείσακτος, έως τώρα. Μέχρι στιγμής, έχει καταφέρει να κυκλοφορεί -όπως λέει- αόρατος και να επιβιώνει στην σκληρή πραγματικότητα του Αμερικάνικου λυκείου (την οποία έχουμε παρακολουθήσει πολλάκις σε εφηβικές ταινίες ανά τα χρόνια), ενώ παράλληλα να αναδημιουργεί κλασικές ταινίες σε ύφος παρωδίας με τον κολλητό του και συνεργάτη του από τα παιδικά του χρόνια, Earl (όπως «Eyes Wide Butt» ή «Breathe Less»). Μετά από έντονη προτροπή των γονιών του, αναγκάζεται να κάνει παρέα στην συνομήλικη κόρη μιας οικογενειακής φίλης, την Rachel, η οποία πάσχει από λευχαιμία. Από την πρώτη τους γνωριμία και έπειτα, η προσωπική ζωή του Greg θα περάσει από διάφορες περιπέτειες, τις οποίες ετοιμαζόμαστε να παρακολουθήσουμε στο «Me and Earl and the Dying Girl». Και από εδώ και ύστερα, ο Greg μας εξιστορεί την ιστορία για την «καταραμένη» φιλία του με την Rachel.
To «Me and Earl and the Dying Girl», δεν πρόκειται απλώς για μια ξεκαρδιστική εφηβική κωμωδία ούτε για ένα βαρύγδουπο δράμα για ένα νεαρό κορίτσι που έρχεται αντιμέτωπη με το «τέρας» του καρκίνου. Είναι μια ιδιαιτέρως αξιότιμη δραματική κωμωδία, που έχει την δυνατότητα να προκαλέσει πολλά συναισθήματα, μέσα στην διάρκεια των 105 του λεπτών. Καθένας από τους χαρακτήρες, είναι ένας καλός λόγος να συνδεθείς με την ιστορία (του Greg, του Earl και της Rachel) στο σύμπαν που έχτισε ο Alfonso Gomez-Rejon σε συνεργασία με τον Jesse Andrews (με σενάριο βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του 2012). Απεικονίζει για ακόμη μια φορά την ενηλικίωση, ωστόσο αυτή την φορά, μέσα από τα μάτια ενός νεαρού με πολύ ελκυστικά ενδιαφέροντα, που παρά τα λεγόμενά του, στην πραγματικότητα θα ήταν ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον τυπάς, άκρως αντίθετος από αυτό που φαντάζει «περιθωριακό». Πριν τα 18 του χρόνια, έχει μια πελώρια σειρά ερασιτεχνικών ταινιών να τον ακολουθεί, μια ασυνήθιστη για την ηλικία του καλλιέργεια στην τέχνη του σινεμά -παρακολουθώντας Herzog στον ελεύθερό του χρόνο- αλλά και μια πρωτότυπη αίσθηση του χιούμορ, οικοδομώντας έναν πολλά υποσχόμενο χαρακτήρα, του οποίου την παρέα θα αναζητούσαν έως και οι θεατές.
Διαρκώς μοιάζει να εμπλέκεται σε καταστάσεις, τις οποίες δεν επιλέγει ο ίδιος. Ισχυρίζεται ότι περιτριγυρίζεται αποκλειστικά από «πρέπει», που δεν του επιτρέπουν να αρνηθεί και συνεπώς καθορίζουν όλα τα γεγονότα της έως τώρα ζωής του. Όπως μας αφηγείται ο ίδιος, ο πατέρας του έχει μια δουλειά που του επιτρέπει να περνάει άπειρο χρόνο στο σπίτι, οπότε και από τα παιδικά του χρόνια τον «εξαναγκάζει» να παρακολουθεί ταινίες μαζί του, καλλιεργώντας μια ισχυρή αγάπη για το σινεμά. Η πολυετής συνεργασία με τον γείτονα και παιδικό του φίλο Earl, τον «εξαναγκάζει» να παραμένουν αχώριστοι έως και σήμερα. Και η υστερία της μητέρας του τον «εξαναγκάζει» να κρατήσει συντροφιά στην Rachel (the Dying girl). Όμως, τελικά -όπως αναρωτιέται αργότερα και η Rachel- τι από όλα αυτά είναι αληθινά δική του επιλογή; Φυσικά οι εξαναγκαστικές πράξεις δεν τελειώνουν εδώ. Έπειτα έρχεται και η αίτηση του Greg για το πανεπιστήμιο, με παρότρυνση της Rachel και πολλά άλλα που τυχόν θα spoilάρουν την ταινία… Παρ’ όλα αυτά, ο Greg εν τέλει, όλα αυτά που φαινομενικά δεν είναι εξ ολοκλήρου προσωπικές του επιθυμίες, τα απολαμβάνει και τα ζει στο έπακρο. Απλώς, φοβάται τόσο πολύ να τα τολμήσει, αψηφώντας τα αποτελέσματα που μπορεί να έχουν, τα οποία ενδέχεται κατά το ήμισυ, να είναι και δυσάρεστα. Και σίγουρα, η φιλία με μια καρκινοπαθή, είναι η κατάλληλη προϋπόθεση για την καρδιά του Greg να ραγίσει ανεπανόρθωτα.
Το τελευταίο σκέλος του «Me and Earl and the Dying Girl», απευθύνεται στην Rachel. Μια ήπιων τόνων, γλυκιά δεσποινίδα, που ζει με την χωρισμένη μητέρα της και φοιτά στο ίδιο σχολείο με τον Greg, ξαφνικά ανακαλύπτει ότι εκείνη η περίφημη, τερατώδης αρρώστεια, της «χτύπησε» την πόρτα και μάλιστα με την πιο ύπουλη μορφή της, εκείνη της λευχαιμίας. Το δικό της ταξίδι ενηλικίωσης, διαφέρει κατά πολύ από των υπολοίπων της ηλικίας της και τείνει να είναι σημαντικά δύσκολο. Πριν καν αποφασίσει την μελλοντική της πορεία μετά τα σχολικά της χρόνια, μοιάζει να την έχει προκαθορίσει εκείνη και να της «ρουφάει» την ενέργεια. Καλείται να αποκτήσει την υπομονή, που μόνο ένας ώριμος άνθρωπος με εμπειρίες έχει εκ φύσεως, στην πιο αμφίβολη ηλικία. Δεν έχει την δυνατότητα να αντιδράσει, να ανεξαρτητοποιηθεί, να διασκεδάσει, να κάνει λάθη ή να μάθει από αυτά. Πρέπει απλώς να είναι δυνατή, περιμένοντας να αντικρίσει συναισθήματα και φόβους που δεν αρμόζουν στην αθώα ηλικία των 17.
Το «Me and Earl and the Dying Girl», συνθέτει μια διαφορετική ιστορία για εφήβους ανόμοιους με τους συνηθισμένους που πρωταγωνιστούν σε ταινίες παραπλήσιου ύφους. Αφηγείται με πολύ μοναδικό τρόπο, την ζωή και τις ανησυχίες τους, μέσω μιας χιουμοριστικής ατμόσφαιρας, που δεν αποζητάει να αφήσει πίκρα ως τελευταία γεύση, αλλά ευγνωμοσύνη και θάρρος για ό,τι πρόκειται να επέλθει. Και με μια τέτοια επίγευση, πέφτουν οι τίτλοι τέλους και οι τίτλοι αρχής για μια μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία, που δικαίως κατέκτησε την εύνοια των κριτικών και την φιλοξενία του στο φεστιβάλ ταινιών του Sundance, την χρονιά του 2015.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ:
