Συνέχεια από προηγούμενο άρθρο.
Paul Tomas Anderson – The Dirk Diggler Story (1988)
30 χρόνια πριν το «Phantom Thread» διχάσει το κοινό και μείνει στην ιστορία ως το κύκνειο άσμα του Daniel Day Lewis (;), ο ταλαντούχος και αρκετά ιδιαίτερος Paul Tomas Anderson, ετοίμαζε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους με τίτλο «The Dirk Diggler Story».
Αντισυμβατικός από τα νιάτα του, ο 18χρονος τότε ανερχόμενος σκηνοθέτης φλερτάρει με το είδος του mockumentary και διηγείται με ντοκυμαντερίστικο ύφος, την άνοδο και την πτώση ενός φανταστικού πορνοστάρ τη δεκαετία του 1980. Με μία υφέρπουσα χιουμοριστική και σατιρική διάθεση και με ένα σκηνοθετικό μάτι που αργότερα θα ξεχώριζε, ο Paul Tomas Anderson κριτικάρει ανοιχτά τη βιομηχανία του πορνό και σε ευρύτερη κλίμακα τη νοοτροπία που διακατέχει το star system του Hollywood και υφαίνει μια διακριτικά ξεκαρδιστική ιστορία που δεν προσπαθεί με τίποτα να πάρει στα σοβαρά τον εαυτό της.
Αν το όνομα Dirk Diggler ακούγεται γνώριμο στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του ιδιόρρυθμου σκηνοθέτη, είναι γιατί πρόκειται για το όνομα του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα που υποδύεται ο Mark Wahlberg στην ταινία του 1997 «Boogie Nights», ο βασικός θεματικός άξονας της οποίας, είναι ακριβώς ο ίδιος με το The Dirk Diggler Story.
Robert Rodriguez – Bedhead (1991)
Αρκετό καιρό πριν σκηνοθετήσει την κινηματογραφική μεταφορά του θρυλικού graphic novel «Sin City» (Frank Miller) και λίγα χρόνια πριν γίνει κολλητός φίλος του Quentin Tarantino, ο Robert Rodriguez αντιμετώπιζε ένα από τα πιο συχνά προβλήματα που καλείται να λύσει κάθε ανερχόμενος σκηνοθέτης στο ξεκίνημά του, αυτό του budget.
Αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα του σκηνοθέτη, καμεραμαν, μοντέρ, σεναριογράφου αλλά και animator, ο Rodriguez σκαρώνει την πρώτη του μικρού μήκους ταινία το 1991 με τίτλο Bedhead, αξιοζήλευτα αποφασισμένος να μην αφήσει τη συγκυρία και τις δυσκολίες να τον παρασύρουν και να τον εμποδίσουν. Με το cast να αποτελείται εξ ολοκλήρου από μέλη της οικογένειάς του, ο άρχοντας του cult παραδίδει μια ιστορία που φωνάζει από μακριά το όνομά του, με ένα χαρακτηριστικό ύφος που αργότερα θα γίνει το σήμα κατατεθέν του.
Όταν η Ρεμπέκα βρίσκει την αγαπημένη της κούκλα βανδαλισμένη από τον αδερφό της David, επιχειρεί να του επιτεθεί αποτυχημένα, με αποτέλεσμα να χτυπήσει το κεφάλι της και να ξυπνήσει λίγο αργότερα με ανεξήγητες υπερφυσικές δυνάμεις. Η Rebecca ανανεωμένη και ισχυρή πλέον, θέτει σαν στόχο της να επιβληθεί στον μεγάλο της αδερφό και να καταφέρει να τιθασεύσει τόσο τον ίδιο, όσο και το ατίθασο μαλλί του, που είναι εκνευριστικά ατημέλητο, κάνοντας τον να μοιάζει πάντα σαν να έχει μόλις ξυπνήσει (εξού και ο τίτλος Bedhead).
Η ταινία, που μόνο το μυαλό του Rodriguez θα μπορούσε να έχει σκαρφιστεί, κατάφερε να λάβει αρκετές διακρίσεις και μικρά χρηματικά έπαθλα στα διάφορα φεστιβάλ που προβλήθηκε. Αυτό ήταν παραπάνω από αρκετό για το νέο σκηνοθέτη, που ένα χρόνο μετά θα χρησιμοποιήσει το νεοαποκτηθέν κεφάλαιο στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία El Mariachi, η οποία αποτέλεσε και το πρώτο μέρος της «Mexiko Trilogy» που θα τον έφερνε δυναμικά στο κινηματογραφικό προσκήνιο. Η συνέχεια είναι γνωστή…
Guillermo del Toro – Geometria (1987)
Αν υπάρχει κάποιος που δίχασε όσο κανείς το κοινό πριν και μετά τα τελευταία βραβεία Όσκαρ, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός είναι ο Guillermo del Toro. Παρ’ όλο που το αριστουργηματικά γυρισμένο «Shape of Water» απέσπασε 4 χρυσά αγαλματίδια, οι αντιδράσεις του κοινού δεν ήταν καθόλου εναρμονισμένες με εκείνες των κριτικών, που ίσως ένιωσαν ότι χρωστούσαν το βραβείο στο Μεξικανό σκηνοθέτη από το 2006, που κυκλοφόρησε το κλασσικό πλέον αριστούργημα «The Pan’s Labyrinth».
Η αλήθεια ωστόσο, είναι ότι αν το «Shape of Water» δεν ανταγωνιζόταν ευθέως το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, ίσως η ιστορία να είχε γραφτεί αλλιώς. Όποια και να είναι η απάντηση σε αυτό το αίνιγμα πάντως, ο νεαρός και ανερχόμενος Guillermo del Toro σίγουρα δε φανταζόταν καν την ερώτηση, όταν ακόμα γύριζε ταινίες στη μητρική του γλώσσα τη δεκαετία του ’80.
Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για τη δεύτερη μικρού μήκους ταινία του, το «Geometria» εκτός από το ότι είναι η πρώτη του ταινια διαθέσιμη με αγγλικούς υπότιτλους, καταφέρνει να αποδώσει το όραμα του νεαρού del Toro καλύτερα από την πρώτη του προσπάθεια «Dona Lupe» (1986), που ολοκλήρωσε μόλις στα 19 του χρόνια.
Ένας νέος μαθητής που πρόσφατα έχει χάσει τον πατέρα του, αποτυγχάνει για μια ακόμα φορά στο τεστ Γεωμετρίας και δέχεται κριτική από τη μητέρα του. Απογοητευμένος και αποφασισμένος να μην αποτύχει ποτέ ξανά στη Γεωμετρία, καλεί ένα δαίμονα με την ελπίδα ότι το όνειρό του θα γίνει πραγματικότητα. Τα πράγματα όμως δεν πάνε έτσι όπως ακριβώς τα περίμενε…
Με έντονο το υπερφυσικό στοιχείο και με σαφείς επιρροές από τις ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ’70 και του ’80 που διαμόρφωσαν το όραμά του, o del Toro στήνει μία μακάβρια αστεία ιστορία, επιλέγοντας για φινάλε ένα ξεκαρδιστικά «μαύρο» plot twist.
James Cameron – Xenogenesis (1978)
Πριν καθιερωθεί στο κινηματογραφικό προσκήνιο με το Terminator 2 και βραβευθεί με Όσκαρ για τον Τιτανικό το 1997, ο Καναδός σκηνοθέτης και παραγωγός ξεκινούσε με δειλά και αργά βήματα το ταξίδι του προς τη δόξα. Δουλεύοντας μεταξύ άλλων ως οδηγός φορτηγών, ο Cameron γράφει όποτε βρίσκει χρόνο και αυτοδίδακτος, μαθαίνει τα πάντα γύρω από την τέχνη των οπτικών εφέ. Μία ταινία («Star Wars») και ένα βιβλίο (Syd Field- «Screenplay») θα αποτελέσουν το έναυσμα για το ξεκίνημα μιας νέας καλλιτεχνικής πορείας, μια απόφαση που στη συνέχεια θα τον δικαιώσει πανηγυρικά.
Η πρώτη απόπειρα του James Cameron να εισέλθει στην κινηματογραφική βιομηχανία, είναι μια ταινία μικρού μήκους που έγραψε, σκηνοθέτησε και χρηματοδότησε ο ίδιος μαζί με ένα φίλο του, με τίτλο «Xenogenesis». Αν και οι αρχικές βλέψεις του Cameron ήταν να σκηνοθετήσει μια μεγάλου μήκους ταινία, δεν κατάφερε ποτέ να βρει την ανάλογη χρηματοδότηση, όντας ακόμα άπειρος και άσημος.
Η πλοκή της ταινίας είναι αρκετά χαρακτηριστική και αντικατοπτρίζει αποτελεσματικά το αναπτυσσόμενο ακόμα όραμα του Cameron. Μια γυναίκα και ένας άνδρας/ανδροειδές στέλνονται για μια σημαντική αποστολή σε ένα διαστημόπλοιο, το οποίο ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να εξερευνήσει. Το ρομπότ φύλακας όμως που βρίσκεται εκεί, δε φαίνεται να συμφωνεί με την απρόσκλητη παρουσία του στο σκάφος…
Η σκηνοθεσία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και τα οπτικά εφέ εντυπωσιακά, για μια ταινία που γυρίστηκε από ερασιτέχνες και που την πρώτη μέρα των γυρισμάτων δεν ήξεραν καν πώς να ανοίξουν την κάμερα. Δυστυχώς το ίδιο δεν μπορεί με τίποτα να ειπωθεί και για τις υποκριτικές ικανότητες των ηθοποιών, που δε συμβαδίζουν αρμονικά με την όλη προσπάθεια, με αποτέλεσμα να αναδύεται μια άβολη αίσθηση κάθε φορά που λένε τις ατάκες τους. Γνωρίζοντας όμως την ιστορία και την κατάληξη του καλλιτεχνικού οράματος του Cameron, το πρώτο του κινηματογραφικό δημιούργημα αξίζει να αντιμετωπιστεί με επιείκεια, καθώς χωρίς αυτό ίσως οι μεταγενέστεροι συγγενείς του να βρίσκονταν ακόμη στο κεφάλι ενός άγνωστου ονειροπόλου, κάπου στον Καναδά. Καμία πρώτη προσπάθεια δεν είναι αψεγάδιαστη άλλωστε…
