Η Marvel, δύο μήνες μετά από το comeback στις κινηματογραφικές αίθουσες με το ‘Black Widow’, επανέρχεται με το ‘Shang-Chi: The Legend of the Ten Rings’, ένα origin story που εισαγάγει έναν νέο χαρακτήρα στο ευρύτερο MCU και επικεντρώνεται στην ασιατική κουλτούρα. Σε σκηνοθεσία του Destin Daniel Cretton, δημιουργού των ‘Glass Castle’ και ‘Just Mercy’ και σε σενάριο του ίδιου, του Dave Callaham και του Andrew Laanham, το ‘Shang-Chi’ τοποθετεί τον Simu Liu στον πρωταγωνιστικό ρόλο, με τους Awkwafina, Tony Leung, Michelle Yeoh και Ben Kingsley να συμπληρώνουν το ταλαντούχο cast.
Η Πλοκή
Ο Shang-Chi είναι ένας νεαρός μετανάστης που ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες και εργάζεται ως παρκαδόρος σε ξενοδοχείο. Πηγαίνοντας για τη δουλειά ένα πρωί μαζί με την Katy, παιδική του φίλη και συνάδελφο, μέλη της οργάνωσης των Δέκα Δαχτυλιδιών τους πιάνουν μέσα στο λεωφορείο αναζητώντας ένα μυστηριώδες μενταγιόν. Μετά από μία μικρή μάχη αποκαλύπτεται πως ο Shang είναι ο γιος του Xu Wenwu, του αληθινού Μανδαρίνου και αρχηγού των Δέκα Δαχτυλιδιών. Έτσι ο Shang, θέλοντας να λύσει το μυστήριο του μενταγιόν, ξεκινάει ένα επικό ταξίδι για να βρει απαντήσεις και να αντιμετωπίσει τον πατέρα του.
Η Κριτική
Όπως το ‘Black Panther’ πριν από αυτό, το Shang Chi διεισδύει σε μία διαφορετική κουλτούρα εξίσου επιτυχημένα και με απόλυτο σεβασμό στην παράδοση των Ασιατών, κινηματογραφική και μη. Οι αμαρτίες γονέων δρουν ως θεματικός πυρήνας της ταινίας, δείχνοντάς μας πως μπορούν να επηρεαστούν τα παιδιά από τα θέλω των γονιών τους και να σημαδευτούν από τα τραύματα που έχουν προκαλέσει οι επιλογές τους, μία θεματική που συνεχίζει να απασχολεί τη Marvel, αφού την έχουμε δει προηγουμένως σε αρκετές ταινίες της όπως τα ‘Thor’, ‘Guardians of the Galaxy Vol. 2’ και ‘Black Panther’. Η αφηγηματική δομή του ‘Shang-Chi’ δεν είναι η πιο συνηθισμένη ούτε η η πιο πρωτότυπη. Ο Cretton επιλέγει να μην ακολουθήσει μία στάνταρ linear αφήγηση και χρησιμοποιεί αρκετά τα flashbacks για να αποκαλύπτει σταδιακά το παρελθόν του ήρωα. Αναμφίβολα είναι μία καλή αφηγηματική επιλογή, έχει όμως ένα θεματάκι το οποίο είναι η τοποθέτηση των σκηνών αυτών στην ταινία. Κατά το μεγαλύτερο μέρος δουλεύει αρκετά καλά, όμως υπάρχουν κάποια σημεία που θα ήθελες να παραμείνεις στο παρόν χωρίς να σε εμποδίζει μία τέτοια σκηνή, ειδικά αν είναι και κάπως μεγάλη. Σίγουρα αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να καταστρέψει την ταινία, απλά το έχουμε δει να γίνεται καλύτερα σε άλλες ταινίες του είδους όπως στο ‘Man of Steel’ του Zack Snyder.
Σκηνοθετικά, ο Destin Daniel Cretton κάνει αρκετά καλή δουλειά και δανείζεται αρκετά πράγματα από τον ασιατικό κινηματογράφο, κυρίως στις σκηνές Kung Fu, τις προσεγγίζει βέβαια αρκετά πιο γειωμένα, που σημαίνει πως δεν πρόκειται να δείτε τους χαρακτήρες που μάχονται να πετάνε σε στυλ ‘Crouching Tiger, Hidden Dragon’ και ‘Flying Daggers’. Γενικά οι σκηνές δράσης είναι όλες υπέροχες, γεμάτες ένταση, εξαιρετικά χορογαφημένες και κάποιες φορές ποιητικές λόγω της φωτογραφίας, με την τελευταία μάχη να θυμίζει έντονα ‘Lord of the Rings’. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιες φορές που το κάδρο σε μπερδεύει με την υπερβολική πληροφορία που περιέχει και δεν μπορείς να δεις καθαρά τι συμβαίνει, χωρίς να είναι ιδιαίτερο πρόβλημα.
Στα ερμηνευτικά τώρα, ο ανερχόμενος Simu Liu είναι αρκετά χαρισματικός στο ρόλο, προσαρμόζεται άνετα στη δράση και το βασικότερο κατ’ εμέ, αποδίδει τέλεια το σενάριο είτε σε σκηνές δράματος, είτε σε πιο ανάλαφρες που περιέχουν το κωμικό στοιχείο. Η Awkwafina είναι μία εξαιρετική παρουσία σε όλη τη διάρκεια, αποτελώντας το comic relief που όμως έχει και κάποιες καλές σοβαρές στιγμές. Μιλώντας για comic relief, ο αξεπέραστος Ben Kingsley κάνει την επιστροφή του ως Trevor Slattery οκτώ χρόνια μετά την κυκλοφορία του ‘Iron Man 3’ και είναι ένα από τα πιο απολαυστικά στοιχεία που έχει να προσφέρει το ‘Shang-Chi’, αφού σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι χωρίς καν να μιλήσει, μόνο από τις εκφράσεις του προσώπου του. Φυσικά από μία τέτοια ταινία που αφορά μία ολόκληρη κουλτούρα και πολεμικές τέχνες δεν θα μπορούσαν να λείπουν αντιπροσωπευτικοί ηθοποιοί. Η Michelle Yeoh συμμετέχει σε έναν μικρό ρόλο με αρκετή βαρύτητα και φέρνει την ενέργειά της στην ταινία, θυμίζοντάς μας συνεχώς το ‘Crouching Tiger, Hidden Dragon’, ενώ ο Tony Leung του In the Mood for Love είναι πολύ καλή επιλογή για τον ρόλο του Μανδαρίνου, ενός άντρα εσωτερικά νεκρού που θυσιάζει τα πάντα, μέχρι τα ίδια του τα παιδιά στην αναζήτηση του απίθανου. Πρόκειται για μία ερμηνεία με αρκετό συναισθηματικό βάθος που τροφοδοτεί τη βασική ιστορία και τοποθετεί το χαρακτήρα στο πάνθεον των κακών της Marvel μαζί με τους Thanos, Loki και Killmonger.
Σε μία εποχή που τα origin stories έχουν αρχίσει να κουράζουν, το ‘Shang-Chi’ έρχεται και φέρνει έναν νέο αέρα που πηγάζει μέσα από την ασιατική κουλτούρα. Η Marvel φαίνεται πως αρχίζει να ανεβάζει παραπάνω το παιχνίδι της μέσα από αυτήν την ταινία και υπόσχεται στο κοινό της πολλά πράγματα για το μέλλον.
