Σκέψου το: είναι 1984, οι ταινίες τρόμου κυριαρχούν, αλλά κάτι λείπει. Και τότε σκάει το “A Nightmare on Elm Street” και τα αλλάζει όλα. Μιλάμε για μια ταινία που είναι εντελώς cult. Ο Freddy Krueger δεν είναι ένας τυπικός κακός. Είναι εκείνος ο τυπάς που εισβάλλει στα όνειρά σου και κάνει το ξύπνημα να φαίνεται σαν τη μόνη σου σωτηρία. Με το καμένο του πρόσωπο, το σήμα κατατεθέν καπέλο και εκείνο το γάντι με τις λεπίδες, ο Freddy έγινε το απόλυτο – slay – είδωλο του τρόμου.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η πλοκή της ταινίας είναι απλή, αλλά ιδιοφυής. Μια παρέα εφήβων στο Springwood αρχίζει να βλέπει εφιάλτες που μοιάζουν με την πραγματικότητα. Και αυτός ο Freddy; Είναι ένας πρώην δολοφόνος που επιστρέφει για εκδίκηση μέσα από τα όνειρα. Αν πεθάνεις στον ύπνο σου, πεθαίνεις και στην πραγματικότητα. Κλασικό, ε;
Ο Wes Craven, το μυαλό πίσω από το αριστούργημα, καταφέρνει να συνδυάσει την αγωνία με μια δόση μαύρου χιούμορ. Είναι μια ταινία που σε βάζει να σκεφτείς για τους φόβους σου, για το τι σημαίνει να μην έχεις τον έλεγχο. Και όλα αυτά με μια αισθητική που φωνάζει ’80s από χιλιόμετρα μακριά.
Ο Freddy έγινε αμέσως το απόλυτο icon. Με τις ατάκες του και την τρομακτική του παρουσία, έγινε το είδωλο που όλοι οι fans του τρόμου ήθελαν να δουν ξανά και ξανά. Η επιτυχία της ταινίας έφερε αμέσως συνέχειες, τηλεοπτικές σειρές, κόμικς, μέχρι και βιντεοπαιχνίδια. Ο Freddy έγινε κάτι σαν τον ροκ σταρ του τρόμου.
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, το “A Nightmare on Elm Street” παραμένει φρέσκο και αγριεμένο. Επηρεάζει νέες γενιές δημιουργών και συνεχίζει να γοητεύει το κοινό με τον μοναδικό του τρόπο. Γιορτάζουμε αυτή την επέτειο με μια ματιά πίσω στη μοναδική κληρονομιά του και θυμόμαστε γιατί ο Freddy Krueger θα είναι πάντα ο βασιλιάς των εφιαλτών μας. Έτσι, αν ποτέ τον δεις στα όνειρά σου, καλύτερα να μην κοιμηθείς ξανά… γιατί, όπως λέει και ο ίδιος, “One, two, Freddy’s coming for you.”
Καθώς ταξιδεύουμε πίσω στο 1984 και το “A Nightmare on Elm Street” συνεχίζει να μας καθηλώνει, ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικές από τις πιο cult σκηνές που έκαναν αυτή την ταινία αθάνατη.
Πρώτα είναι η σκηνή με το μπάνιο. Η Nancy Thompson, η πρωταγωνίστριά μας, προσπαθεί να χαλαρώσει στην μπανιέρα της, αλλά ο Freddy έχει άλλα σχέδια. Η κάμερα μας δίνει μια εικόνα από κάτω, με το χέρι του Freddy να ξεπροβάλλει σαν καρχαρίας μέσα από το νερό, το γάντι του με τις λεπίδες να στοχεύει την Nancy. Είναι μια σκηνή που σε κάνει να ανατριχιάζεις, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από το να νιώθεις ευάλωτος στο πιο προσωπικό σου χώρο. Αυτός είναι ο Freddy: δεν υπάρχει μέρος αρκετά ασφαλές, όταν είσαι στο στόχαστρό του.
Και ποιος μπορεί να ξεχάσει τη σκηνή στο σχολείο, όπου η Nancy βλέπει τη φίλη της, τη Tina, μέσα σε ένα διάφανο σάκο να σέρνεται από τον Freddy στους διαδρόμους; Η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο βαριά, με τους ήχους και τις εικόνες να συγχέουν την πραγματικότητα με τον εφιάλτη. Είναι αυτή η αίσθηση του σουρεαλισμού που κάνει τη σκηνή τόσο αξέχαστη.
Αλλά το κερασάκι στην τούρτα είναι η τελική αναμέτρηση της Nancy με τον Freddy. Όταν αποφασίζει να τον αντιμετωπίσει με τους δικούς της όρους, παγιδεύοντάς τον στον πραγματικό κόσμο. Η χρήση των παγίδων και της στρατηγικής αποδεικνύει ότι, ακόμα και αν είναι ένας εφιάλτης, ο Freddy δεν είναι ανίκητος. Η Nancy δεν είναι απλά το θύμα, αλλά η ηρωίδα που μας δείχνει ότι το θάρρος και η εξυπνάδα μπορούν να νικήσουν ακόμα και τον πιο τρομακτικό εφιάλτη.
Αυτές οι σκηνές, μαζί με πολλές άλλες, καθιέρωσαν το “A Nightmare on Elm Street” ως μία από τις πιο αγαπημένες και αναγνωρίσιμες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. 40 χρόνια μετά, και ακόμα νιώθουμε την καρδιά μας να χτυπάει δυνατά κάθε φορά που βλέπουμε το γάντι του Freddy να εμφανίζεται από το σκοτάδι. Γιατί, όπως μας έμαθε αυτή η ταινία, ο πραγματικός τρόμος δεν είναι αυτός που βλέπεις, αλλά αυτός που νιώθεις.
Σε αυτά τα 40 χρόνια, η ταινία δεν έχει χάσει ίχνος από τη γοητεία της. Από τις VHS κασέτες που νοικιάζαμε κρυφά από τους γονείς, μέχρι τις μαραθώνιες βραδιές τρόμου με φίλους, ο Freddy έχει γίνει κομμάτι της κουλτούρας μας. Είναι ο εφιάλτης που λατρεύουμε να μισούμε, ο αντι-ήρωας που κατάφερε να γίνει πιο διάσημος από τους ήρωες. Κάθε φορά που τον βλέπουμε να ξεπροβάλλει μέσα από τις σκιές, νιώθουμε την ίδια ανατριχίλα, σαν να είναι η πρώτη φορά. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, ζούμε για εκείνες τις στιγμές που μας κάνουν να νιώθουμε πιο ζωντανοί από ποτέ. Cheers, Freddy, και στα επόμενα 40!
