Ο πετυχημένος άγγλος σκηνοθέτης Matthew Vaughn των ‘Kick-Ass’ και ‘X-Men First Class’ επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες φέτος με το ‘The King’s Man’, το οποίο αποτελεί prequel των ‘Kingsman: The Secret Service’ και ‘Kingsman: The Golden Circle’ και εξιστορεί τη δημιουργία της μυστικής οργάνωσης. Πέρα από τη σκηνοθεσία, ο Vaughn γράφει επίσης το σενάριο μαζί με τον Karl Gajdusek του ‘Oblivion’ και στρατολογεί ένα cast γεμάτο από γνωστά πρόσωπα όπως οι Ralph Fiennes, Gemma Arterton, Rhys Ifans, Djimon Hounsou και Daniel Bruhl.
Περίπου έναν αιώνα πριν από τα γεγονότα του ‘Kingsman: The Secret Service’, o αριστοκράτης Orlando Oxford (Fiennes) βλέπει τη σύζυγό του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του και ορκίζεται να κάνει ότι περνά από το χέρι του για να προστατεύει τον γιο του, Conrad από κάθε κίνδυνο. Δώδεκα χρόνια μετά, μία οργάνωση που έχει ως μέλη της σημαντικά πρόσωπα της Iστορίας όπως ο Grigori Rasputin (Ifans), ξεκινά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με κύριο στόχο την ολοκληρωτική εξόντωση της Αγγλίας. Τότε ο Oxford αποκαλύπτει στον γιο του ένα τεράστιο δίκτυο κατασκόπων που έχει στήσει μαζί με δύο υπηρέτες του, την Polly (Arterton) και τον Shola (Hounsou), που έχει σκοπό την προστασία του Ηνωμένου Βασιλείου από διάφορες απειλές.
Πιστεύω πως ο Matthew Vaughn είναι ένας σκηνοθέτης που δεν έχει κάνει ποτέ κακή ταινία, έχει κάνει όμως ταινίες με προβλήματα, άσχετα αν είναι διασκεδαστικές. Το ‘King’s Man’, η τρίτη του ταινία μέσα στο σύμπαν του Mark Millar ανήκει σε αυτή την κατηγορία, αφού δεν αγγίζει την ποιότητα των δύο προκατόχων του αλλά έχει παρόλα αυτά αρκετά πράγματα που θα κάνουν κάθε θαυμαστή της σειράς να την απολαύσει. Οι πρώτες δύο Kingsman ταινίες είχαν σχεδόν σουρεαλιστική πλοκή που ίσως να βλέπαμε σε ταινίες James Bond της εποχής του Roger Moore, πράγμα που τις έκανε απολαυστικές λόγω του ότι δρούσαν σαν παρωδία του είδους σε ένα επίπεδο, αλλά δεν ήταν αυτό το συστατικό που τις έκανε επιτυχημένες. Οι παράγοντες που το κατάφερναν αυτό ήταν οι ερμηνείες, οι χαρακτήρες και οι ευρηματικές, γεμάτες ενέργεια, σκηνές δράσης του Vaughn. Στο ‘King’s Man’ τα παραπάνω υπάρχουν αν και μειωμένα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας είναι ο ρυθμός, με το πρώτο μισάωρο να κυλάει πολύ γρήγορα, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνεις να απορροφήσεις πληροφορίες αναγκαίες για την ευρύτερη πλοκή. Αυτό έχει επίσης μεγάλο αντίκτυπο στους χαρακτήρες που βρίσκονται σε κάποιες αρκετά δύσκολες καταστάσεις αλλά εσύ δεν μπορείς να ταυτιστείς αρκετά γιατί πολύ απλά δεν έχεις ξοδέψει αρκετό χρόνο μαζί τους. Αυτό το θέμα ευτυχώς δεν διαρκεί για πάντα και διορθώνεται στην υπόλοιπη ταινία.
Σώζεται το ‘King’s Man’ με κάποιο τρόπο; Παρόλο που τα έχει τα προβληματάκια του, το φιλμ τελικά σώζεται από τις ερμηνείες, από κάποιες σεναριακές εκπλήξεις και από τον ίδιο τον Vaughn που μας δίνει για άλλη μία φορά κάποιες έντονες σκηνές δράσης. Ερμηνευτικά οι ερμηνείες που ξεχωρίζουν είναι δύο. Ο Ralph Fiennes ως Orlando Oxford δίνει άλλη μία στιβαρή ερμηνεία που καταφέρνει να συγκινήσει αλλά και να κάνει τον θεατή να γελάσει με το αγγλικό χιούμορ. Δεν μπορεί να συγκριθεί όμως με την ερμηνεία του Rhys Ifans που είναι πραγματικά αξεπέραστη και over the top όσο δεν πάει, όπως αρμόζει δηλαδή στο συγκεκριμένο franchise. Tο γεγονός ότι ο χαρακτήρας δεν βρίσκεται σε όλη την ταινία είναι απογοητευτικό ειδικά αφού το marketing στηρίχθηκε ολοκληρωτικά σχεδόν στον Rhys Ifans και τον χαρακτήρα του Rasputin. Οι σκηνές δράσης, αν και με μειωμένη ένταση σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες, είναι αρκετά απολαυστικές, καλογυρισμένες και καταφέρνουν να κάνουν τον θεατή να νιώσει αγωνία για ότι διαδραματίζεται στην οθόνη, πράγμα που κατά ένα μεγάλο ποσοστό δεν συμβαίνει ούτε σε ταινίες που στηρίζονται κυρίως στη δράση.
Αν και υποδυέστερο από τις προηγούμενες ταινίες, το ‘ The King’s Man’ παραμένει μία πολύ διασκεδαστική ταινία και μία αξιόλογη προσθήκη στο σύμπαν του ‘Kingsman’ με αρκετή προοπτική για το μέλλον που έρχεται σύντομα με το ‘Kingsman 3’ το οποίο θα ολοκληρώνει την ιστορία του Harry και του Egsy.
