Το τελευταίο διάστημα ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας μία τεράστια φυλετική διαμάχη. Μια βαθιά ριζωμένη ρατσιστική τάση που επικρατεί στις ΗΠΑ, άγνωστη για πολλούς από εμάς, καθώς θεωρούμε ότι θέματα ισότητας και ρατσισμού τα έχουμε αφήσει πλέον στο παρελθόν. Οι Αφροαμερικανοί πάντα βρίσκονταν στο επίκεντρο αδικιών, διακρίσεων και ρατσισμού.
Με λύπη διαπιστώνουμε ότι σε καθημερινή βάση υπάρχουν επεισόδια διαφορετικής προσμέτρησης και προσέγγισης των ανθρώπων λόγω φυλετικών χαρακτηριστικών, τα οποία γεννούν προκατάληψη, καχυποψία, φόβο και βία.
Με την παρούσα λοιπόν συγκυρία ας θυμηθούμε τα έργα που δημιούργησαν δύο Αφροαμερικανοί Αρχιτέκτονες διαφορετικών περιόδων.
Julian Francis Abele (1881-1950)
Από τους πρώτους Αφρόαμερικανούς αρχιτέκτονες και πρώτος έγχρωμος απόφοιτος της αρχιτεκτονικής από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια το 1902. Εργάστηκε στην Φιλαδέλφεια και σχεδίασε μεταξύ άλλων το παρεκκλήσι στο πανεπιστήμιο του Duke το οποίο του πιστώθηκε το 1980, τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό του.
Rocky Steps (σινεφίλ)
Ε ναι λοιπόν, σε αυτόν οφείλουμε και τα περιβόητα σκαλιά στην πόλη της Φιλαδέλφεια τα οποία ανεβαίνει τρέχοντας ο Rocky (1976) ικανοποιημένος με τον εαυτό του, αναγνωρίζοντας ότι έχει κάνει τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια, έτοιμος να αντιμετωπίσει τις μελλοντικές προκλήσεις της ζωής.
Sir David Adjaye (1966-)
Βρετανός αρχιτέκτονας, γνωστός για τον σχεδιασμό αξιοσημείωτων κτηρίων σ όλο τον κόσμο, με κυριότερο το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας και Πολιτισμού Αφρόαμερικανών στην Ουάσιγκτον DC. Ο αρχιτέκτονας Ντέιβιντ Ανταϊέ, με καταγωγή από την Τανζανία, ήταν εκείνος που κέρδισε τον διαγωνισμό που είχε προκηρυχθεί το 2008. Γιος διπλωμάτη από την Γκάνα, φαίνεται εντελώς φυσικό ότι η σύλληψη της ιδέας του θα ήταν κάτι που θα θύμιζε αφρικανικό γλυπτό, ένα είδος τοτέμ.
Η τοποθεσία και ο σχεδιασμός αντιπροσωπεύουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της αφρικανικής αμερικανικής εμπειρίας, με τρόπους απτούς και συμβολικούς. Το επίκεντρο του μουσείου δεν είναι άλλο από ένα χρονικό της δουλείας και της ελευθερίας.
Μεταλλικά πάνελ στην πρόσοψη του κτηρίου σε ένα βαθύ μαύρο-καφέ χάλκινο χρώμα αντικατοπτρίζουν τους ατέρμονους αγώνες που έχουν κάνει οι Αφροαμερικανοί, ζωές που σφυρηλατήθηκαν διεκδικώντας ελευθερία και ισότητα. Η αρχιτεκτονική του συμβολίζει μια αφαιρετική μορφή χεριών που υψώνονται προς τον ουρανό ως ικεσία, ως προσευχή, αφού το μνημείο αποτελεί μια έκφραση της πίστης και της ελπίδας για ένα αύριο δίχως διακρίσεις.
Το μέλλον μας θεωρείται πολυμορφικό και πολυχρωματικό, ανοικτό σε όλες τις εκτάσεις και προεκτάσεις της ανθρώπινης εξέλιξης. Όλοι μας ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, εθνικότητας, φύλου, μπορούμε να προσφέρουμε στην ανθρωπότητα αξιοποιώντας ο καθένας το ξεχωριστό του ταλέντο, συμβάλλοντας έτσι στην δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.
