Η αγάπη είναι συναίσθημα, βιώνεται. Τυχερός οποίος το νιώθει και το αισθάνεται. Ευλογημένος οποίος με αυτό τον τρόπο “καίει” τα σωθικά του χωρίς τίποτα να γίνεται στάχτη, αλλά αντιθέτως συνεχώς να πολλαπλασιάζεται…
Σε αγαπώ, με αγαπάς, αγαπιέμαι; Πολλές εκδοχές σε μια λέξη που δηλώνει πληθώρα συναισθημάτων. Τόσα αισθήματα και ακόμα περισσότερα βιώματα που επιλέγουμε να στρέφουμε σε κάποιον άλλον κι όχι εαυτόν. Σε αγαπώ και θεωρώ ότι για να νιώθω την αγάπη ευθύνεσαι εσύ. Εσύ με κάνεις να αγαπώ. Μα αφού εγώ αγαπώ; Αφού εγώ κάνω την πράξη, πως γίνεται το αγαπώ να έχει τελικώς υποκείμενο εσύ;
Βουτάμε στην δίνη του έρωτα και στροφυλιζόμαστε στην πλάνη του…
Παρασυρόμαστε και ξεχνάμε τι σημαίνει να ζεις στο χάος του έρωτα, γιατί για χάος και πλάνη πρόκειται μα σε αυτήν είμαστε μόνοι μας. Κολυμπάμε στα βαθιά νερά του, μα ξεχνάμε να επιπλέουμε. Να γυρνάμε και να ατενίζουμε την ομορφιά του ουρανού που βλέπουμε, τον ήλιο να λάμπει και την ζεστασιά της θάλασσας που μας αγκαλιάζει. Συνεχώς παλεύουμε με τα κύματα που μόνοι μας δημιουργούμε από την κίνηση των χεριών μας. Αγαπώ-Εγώ σε αγαπώ. Το πρώτο πρόσωπο του ρήματος δείχνει από μόνο του το δημιουργό και τον αποδέκτη αυτού.
Σε αγαπώ κι αυτό είναι το πολυτιμότερο και σημαντικότερο δώρο που μπορώ να κάνω στον εαυτό μου. Σε αγαπώ και επιλέγω να πλημμυρίζω το μέσα μου με συναισθήματα ζεστασιάς, αγάπης, τρυφερότητας, έρωτα, χαράς, θαλπωρής, ενδιαφέροντος, σιγουριάς και δύναμης. Αναγνωρίζω στον εαυτό μου την προσωπική μου αξία που μπορώ να περηφανεύομαι και να αγαπώ και έτσι να την χαρίζω και σε κάποιον άλλον. Αυτόν που συνειδητά επιλέγω να συναναστρέφομαι και να μοιράζομαι αισθήματα, εικόνες και εμπειρίες ζωής.
Πολλές φορές βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε σχέσεις και καταστάσεις που μας προβληματίζουν, μας πληγώνουν και μας στεναχωρούν. Διαπροσωπικές σχέσεις από τις οποίες αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε και να απαλλαχθούμε. Από ανθρώπους που αγαπάμε και δεν μπορούμε να κάνουμε χώρια τους, από σχέσης «ζωής» το τέλος των οποίων πολλάκις ταυτίζεται με το δικό μας. Αλήθεια πόσες τέτοιες σχέσεις ζωής απαριθμούμε στο ιστορικό μας; Με πόσες τέτοιες σχέσεις ζωής «τελειώσαμε» και εμείς; Κι έπειτα; Πως καταφέραμε και επιβιώσαμε; Πως πήγαμε στην επόμενη; Κι έπειτα στην μεθεπόμενη και στην συνέχεια πάλι στην επόμενη; Ζήσαμε μισοί ή μήπως ολόκληροι; Και πως η ολοκλήρωση ενός ατόμου επέρχεται από την συνύπαρξη και κάποιου άλλου; Πως νοούνται δύο εφόσον στην πραγματικότητα μιλάμε για ενός;
Στον αγώνα της ζωή μας δεν γίνεται να μπαίνουμε χωρίς την σωστή και την κατάλληλη προετοιμασία. Στον μαραθώνιο της αγάπης δεν γίνεται να τρέχουμε υποβασταζόμενοι ή με βαρίδια που μας καθυστερούν και ενδεχομένως να μας κουράσουν τόσο που θα μας απογοητεύσουν και θα μας οδηγήσουν να τα παρατήσουμε στην μέση χωρίς να γνωρίσουμε την γεύση της υπόλοιπης διαδρομής και την χαρά του τερματισμού. Με δεκανίκια και ψευτοστηρίγματα όλοι μας οδηγούμαστε να κουτσαίνουμε. Μα κυρίως ξεχνάμε την δύναμη που έχουν τα πόδια μας αυτούσια. Προσωπικός αγώνας είναι ο μαραθώνιος της ζωής, την νίκη του οποίου μοιραζόμαστε, την διαδρομή περιγράφουμε, την πορεία διηγούμαστε, την χαρά της επιτυχίας ανιστορούμε, αλλά όλα αυτά βιώνονται από ένα και μόνο πρόσωπο.
Εμένα…Ως δρομέα…Ως μαχητή…Ως άνθρωπο…
Και εφόσον τα σκεφτούμε όλα αυτά, ας επιστρέψουμε και πάλι στο ποιος τελικά αγαπώ, ποιόν αγαπώ, τι αγαπώ και γιατί αγαπώ; Ας αναλογιστούμε τι σημαίνει να αγαπώ και κατ’ επέκταση να αγαπιέμαι σε επιλογές και στάσεις ζωής που ξεχειλίζουν από συναισθήματα με πηγή εκπόρευσης εμένα. Γιατί για εμένα η μόνη αστείρευτη και ουσιώδης πηγή είμαι Εγώ. Μαθαίνω να αγαπώ και να προβάλω εαυτό, δείχνοντας τον τρόπο που ο κάθε άλλος θα με πλησιάσει και θα επικοινωνήσει μαζί μου. Έχω βάλει τα θεμέλια για σχέσης ζωής που θέλω να χτίσω, σε οικοδομήματα που θα δομηθούν γερά με καλούπια που εγώ έθεσα και αδυνατούν να δεχτούν ημίμετρα και συμβιβασμούς.
Και κάπως έτσι, το αγαπώ γίνεται αγαπιέμαι. Συνυπάρχει σε μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού με πρόσωπο και σημείο αναφοράς εμένα. Οποιαδήποτε άλλη παρουσία είναι επιλογή και όχι αναγκαιότητα. Και έχοντας επιτύχει αυτό, έχω πετύχει το μεγαλύτερο κατόρθωμα, καθώς οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σχέσεις συναισθημάτων και όχι υποχρεώσεων και αναγκών.
Η στροφή εαυτό και η αγάπη μου, εκκινεί από εμένα, αφορά εμένα, γεμίζει εμένα και ενδυναμώνει εμένα.
Δώρο είναι η αγάπη. Δώρο και το να αγαπώ. Πολύτιμο και ακριβό. Το σημαντικότερο που μπορώ να μου χαρίσω…
Γιατί το ομορφότερο πράγμα που μπορεί να προσφέρουμε στον εαυτό μας, είναι το αίσθημα της αγάπης που ακτινοβολεί και πηγάζει από μέσα μας με αφορμή(και όχι αιτία) το πρόσωπο που επιλέγουμε ως αφετηρία αυτού.
