Η ζωή μας αυτές τις ημέρες μοιάζει με κουρέλι που σέρνεται στις λάσπες. Καμιά φορά ένα μικρό χεράκι απλώνει να πιάσει το κουρέλι για να το σύρει έξω από τα βρόμικα νερά. Το παιδί βλέποντας εκεί το μικρό κομμάτι από ύφασμα αντιλαμβάνεται, από ένστικτο, ότι δεν είναι ο φυσικός του χώρος, γι’ αυτό και επεμβαίνει μ’ όλη την αθωότητα της μικρής του ύπαρξης για να σώσει το ‘’εύρημά’’ του. Ασυνείδητα, καθώς το περιεργάζεται, αναρωτιέται πώς να κατέληξε εκεί ενώ μια αόριστη μελαγχολία διακρίνεται στο βλέμμα του. Η εικόνα μοιάζει με σκηνή βγαλμένη από ρομαντική ταινία άλλης εποχής.
Εκείνο το παιδί, ο πρωταγωνιστής, είναι η ανθρωπότητα που μουδιασμένη σήμερα αναρωτιέται πώς ξέφτισε η όμορφη μεταξωτή κορδέλα, το ομορφότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, η ζωή. Το ερώτημα, βέβαια, είναι ρητορικό. Γνωρίζει την απάντηση. Εγωισμός, Αδιαφορία, Μισαλλοδοξία, Ασέβεια… είναι η ηχώ του υποσυνείδητου που έρχεται με ορμή να ραπίσει τη συνείδηση. Ο άνθρωπος τώρα θορυβημένος από την απάντηση στέκεται λυπημένος. Συλλογιέται πως η ζωή πρέπει να είναι όμορφη. Δεν είναι η ασχήμια το φυσικό της περιβάλλον. Κάθε τι άσχημο λερώνει τη ζωή, όπως βρωμίζουν οι λάσπες τη μεταξωτή κορδέλα. Κάθε φορά που ο άνθρωπος πληγώνει τον άνθρωπο, κάθε φορά που άνθρωποι βασανίζονται από ανθρώπους το μικρό παιδί κλείνει τρομαγμένο τα μάτια. Κάθε φορά που άνθρωποι βομβαρδίζουν ανθρώπους σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, το μικρό παιδί κλαίει, γιατί η καρδιά του δεν αντέχει άλλο την ασχήμια.
Τον τελευταίο καιρό ο κόσμος ασχήμυνε απειλητικά. Ένας αόρατος εχθρός πλήγωσε και πληγώνει τη ζωή. Μια ιδιόμορφη απειλή που ίσως αποτελεί συνέπεια της ασέβειας του ανθρώπου απέναντι στη φύση και τον ίδιο τον άνθρωπο. Μοιάζει να είναι απόρροια της ασχήμιας του κόσμου. Ένας ιός με πρωτόγνωρη δύναμη αποδυναμώνει την ομορφιά της ζωής. Ο άνθρωπος νιώθει ανυπεράσπιστος μπροστά στον ισχυρό εχθρό. Εγκλωβίστηκε μέσα στον πανικό και στην απόγνωση. Είναι όμως ο καινούριος εχθρός όσο παντοδύναμος δείχνει; Αναζητώντας απάντηση στρέφει τότε το βλέμμα στο παιδί με την κορδέλα. Εκείνο του χαμογελά. Ίσως η ελπίδα δεν χάθηκε ακόμα. Το μικρό χεράκι παίρνει μια μεγάλη γομολάστιχα κι αρχίζει να σβήνει τις άσχημες εικόνες. Όμως δεν είναι μόνο του. Μαζί του εργάζονται ακούραστα άνθρωποι από κάθε θέση ευθύνης. Η νοσοκόμα που θυσιάζει την αγκαλιά του παιδιού της για να προσφέρει βοήθεια, ο γιατρός που έχει αποσυρθεί σε σύνταξη και διακινδυνεύει τη ζωή του για να σώσει τη ζωή των συνανθρώπων του, ο/η υπάλληλος στο κατάστημα που εργάζεται ακούραστα για την εξασφάλιση των αναγκαίων ειδών των καταναλωτών και τόσοι άλλοι ακόμα που από το προσωπικό τους πεδίο οραματίζονται μια όμορφη ζωή.
Το πρώτο βήμα έχει γίνει. Η διάσωση της κορδέλας – ζωής μακριά από τα λιμνάζοντα νερά είναι γεγονός. Ο φόβος ξύπνησε τη συνείδηση. Ο άνθρωπος δείχνει ανιδιοτέλεια στη συναναστροφή του με τον άνθρωπο. Δείχνει πρωτόγνωρη αγάπη χωρίς να διαχωρίζει χρώμα, φύλο ή οικονομικό υπόβαθρο. Είναι όμως ο φόβος, μπροστά στην κοινή απειλή, ικανός να σβήσει τις ασχήμιες που συνέβησαν στην πορεία της ανθρωπότητας; Είναι ο φόβος αυτός ικανός να μεταβάλει τη συμπεριφορά του ανθρώπου; Μήπως η πιθανή κατατρόπωση του εχθρού κάνει την ανθρωπότητα να λησμονήσει τις δύσκολες αυτές ώρες και να επιστρέψει στην «κανονικότητα» της ασχήμιας;
Σ’ έναν ιδανικό κόσμο κανείς δεν θα έπρεπε να απειλείται από άσχημες εικόνες. Ο κόσμος όμως ,θα πει κάποιος, δεν είναι ιδανικός. Κι όμως θα μπορούσε. Αυτές τις άσχημες μέρες κάποιοι τις ομόρφυναν. Αυτοί οι κάποιοι έκαναν το μικρό παιδί να χαμογελάσει. Έσωσαν το κουρέλι από τις λάσπες και το έκαναν ξανά μια όμορφη μεταξωτή κορδέλα. Κάποιοι μιλούν για σύγχρονους ήρωες. Αλήθεια, θα τολμούσαμε να υποδυθούμε τον ρόλο αυτό; Και αν ναι, τι είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε από την «κανονικότητα»;
Αυτό όμως είναι ένα εντελώς άλλο κεφάλαιο…
