Είσαι αυτός, που αυτή τη στιγμή κάθεται μπροστά στον καθρέφτη. Προσπαθώντας να απαντήσεις σε αυτά τα γιατί που πάντα σε τρώνε. Η απάντηση ξέρεις που βρίσκεται, αλλά ο φόβος σε καθοδηγεί πια, και εσύ του επιτρέπεις να σε κυριεύει όλο και πιο πολύ. Ξέρεις πως να λυτρωθείς. Προτιμάς όμως να κοιτάζεις επιφανειακά,για να κρύβεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Άλλωστε, είναι πιο βολικό να αντιμετωπίσεις έτσι μια άβολη καθημερινότητα, αποφεύγοντας να γνωρίσεις ποιος είσαι πραγματικά…
Έτσι, κάποια στιγμή, παύεις να αναγνωρίζεις το καλύτερο. Έχεις κλειδωθεί σε έναν κύκλο, που ενώ δεν σε εμποδίζει να κάνεις ένα βήμα να βγεις από αυτόν, εσύ επιμένεις να κάθεσαι εκεί και να παρατηρείς. Γίνεσαι θεατής , της ζωής σου και της ζωής όλων. Ώσπου, έρχεται η στιγμή, που κουράζεσαι να κοιτάς. Αλλά αντί να κάνεις αυτό το βήμα μπροστά, προτιμάς απλώς να κρίνεις ότι περνάει από μπροστά σου. Σε διευκολύνει, για να νιώθεις καλύτερα εσύ, παραμυθιάζοντας έναν ψεύτικο εαυτό που έχεις φτιάξει. Μιλώντας για επιλογές και τρόπους, που ποτέ σου δεν διεκδίκησες, πάρα μόνο παρακολουθούσες σιωπηλά. Νιώθεις καλά με αυτό, ώσπου κάτι σχεδόν τυχαία σε σπρώχνει έξω από τον κύκλο σου. Όλα ξαφνικά αρχίζουν να σου δημιουργούν ανασφάλεια και μια αβεβαιότητα , που ποτέ πριν δεν ένιωσες. Σκέφτεσαι να γυρίσεις πίσω. Αλλά το πείσμα και ο εγωισμός που καλλιέργησες άθελα σου μέσα από τους άλλους , σε κρατάει στα ποδιά σου. Έτσι, κάνεις μια αρχή. Μόνος. Δεν έχεις επιλογές. Γιατί ποτέ δεν είχες. Αρχίζεις να εμπιστεύεσαι τον διπλανό σου, γιατί φοβάσαι ότι δεν είσαι αρκετός για να δεις το καλύτερο για σένα. Χάνεις την ισχύ μιας άποψης που πάντα νόμιζες πως έχεις, αλλά δεν ήταν δική σου. Παλεύοντας, πέφτεις πάνω σε ένα αδιέξοδο. Σε ένα τοίχο αδιαπέραστο, που ξέρεις για πρώτη φορά πως πρέπει να περάσεις. Τώρα παλεύεις.
Επιτέλους διεκδικείς. Γκρεμίζεις, χτίζεις, να καταλάβεις τι σε πονάει περισσότερο. Γιατί από τον πόνο θα συνειδητοποιήσεις ότι έχεις και εσύ συναισθήματα. Απογοήτευση, απώλεια, θλίψη… όλα αυτά καταφέρνουν να σε αφήσουν μισό. Αναρωτιέσαι πως έφτασες ως εδώ. Η αναδρομή που κάνεις, σε κάνει να συνειδητοποιείς πόσο δε σου αρέσει αυτό που βλέπεις. Γιατί δεν έχεις κάνει τίποτα. Δεν πρόφτασες να κάνεις όνειρα, να βάλεις στόχους. Έχασες ενέργεια απλώς για μια σύντομη επανάσταση, ουσιαστικά ενάντια στον εαυτό σου. Γιατί ποτέ δεν κατάφερες να γνωρίσεις τίποτα σε αυτόν. Τόσος χρόνος σπάταλης, που τελικά σε ρίχνει πιο βαθιά. Σχεδόν μισείς τον εαυτό σου. Θυμώνεις. Έχεις δημιουργήσει έναν καινούριο άνθρωπο που νομίζεις ότι καταλαβαίνεις περισσότερο και συνεχίζεις να τον παραμυθιάζεις. Υποκρίνεσαι για να προστατέψεις έναν εαυτό, που τώρα κατάλαβες πως μόνο αυτόν έχεις.
Όμως, όλο είναι ένα άθλιο παιχνίδι εις βάρος σου. Συνεχίζεις να πονάς, να θυμώνεις, να σπας… χωρίς καμία ανθεκτικότητα. Το μόνο που πάντα είχες, ήταν ο κύκλος σου, που τώρα αναζητάς απεγνωσμένα. Και μαζί με αυτόν, θα βρεις και την ασφάλεια, που έχεις τώρα πια τόση ανάγκη…
Όλα, κυλάν καλύτερα έτσι, λες…είναι εύκολα εδώ… ο φόβος κ η ανασφάλεια εκεί έξω δεν μου ταιριάζουν. Καταφέρνουν να σφραγίσουν ένα κύκλο, σε μια ζωή που δεν μου ανήκε ποτέ.
