Οδός Τριτάκη. Από την Ευαγγελία Μουτούση

Τριτάκη

[punica-dropcap]Τ[/punica-dropcap]η δεκαετία του 1970 αυτός ήταν οκτώ ετών. Έζησε σε μία πολύ όμορφη συνοικία στα βορειοδυτικά του κάστρου της Πάτρας, την επονομαζόμενη «συνοικία Τριτάκη». Χαρακτηριστικό της συνοικίας, ακόμη και σήμερα, είναι ο μοναδικός στενός δρόμος περιμετρικά του κάστρου και τα μικρά δρομάκια ανηφορικά ή κατηφορικά με τις λιθόστρωτες σκάλες. Η ομώνυμη οδός Τριτάκη, με τα πολλά πέτρινα σκαλοπάτια συνδέεται με τα άλλα λιθόστρωτα δρομάκια και δίνει την αίσθηση στον περιηγητή ότι βρίσκεται σ’ έναν άλλο τόπο και σε μία άλλη εποχή. Έτσι ακριβώς ένιωθε και αυτός τότε.

Έμενε μαζί με τους γονείς του στην οδό Τριτάκη, σε ένα παλαιό, δίπατο σπίτι, το οποίο είχε υπέροχη θέα προς τον Πατραϊκό κόλπο. Το σπίτι ήταν αρκετά άνετο. Στον κάτω όροφο υπήρχε η κουζίνα και το καθιστικό και στον επάνω δύο υπνοδωμάτια και ένα μικρό μπαλκόνι.

Στις αναπολήσεις του, συχνά έφερνε στο νου του το σπίτι της οδού Τριτάκη και σκεφτόταν ότι αυτό που ήταν βαθιά χαραγμένο στη μνήμη του, αλλά και αυτό που τον ταξίδευε, δεν ήταν μόνο η θέα της θάλασσας από ψηλά, αλλά και τα πέτρινα σκαλοπάτια, τα πράσινα κάγκελα στα δεξιά όπως κατέβαινε κάποιος τις σκάλες, οι πράσινοι φανοστάτες, οι κόκκινοι κρουνοί της πυροσβεστικής, τα ασβεστωμένα σπίτια με τις πολύ μικρές αυλές και οι γλάστρες με το βασιλικό που μοσχοβολούσαν και συμπλήρωναν το πανέμορφο σκηνικό, το οποίο δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από μία συνοικία ενός αιγαιοπελαγίτικου νησιού.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Θυμάται, επίσης, τον εαυτό του να παίζει με τα παιδιά της γειτονιάς κρυφτό, κυνηγητό και βόλους και ειδικά τα καλοκαίρια μέχρι αργά το βράδυ. Κανείς δεν τους φώναζε και αυτοί πρόσεχαν να μην ενοχλούν τους κατοίκους με τα παιχνίδια τους.

Σε όλους έκανε εντύπωση η κοπέλα που έμενε στην οδό Τριτάκη με τον αριθμό 7. Ήταν μία νέα κοπέλα που ζούσε μόνη της, με μόνη συντροφιά τις γάτες. Το σπίτι της, ακριβώς δίπλα από το δικό του, ήταν ένα πανέμορφο μικρό, καλά ασβεστωμένο σπίτι, με το μικρό του μπαλκόνι και τις δύο γλάστρες με όμορφα πολύχρωμα λουλούδια. Σ΄αυτό το σπίτι έμενε η αμερικανίδα Doreen, που ήταν ανθρωπογεωγράφος. Κανείς την εποχή εκείνη δεν ήξερε τι σήμαινε αυτό, την σέβονταν όμως όλοι και την θεωρούσαν πολύ μορφωμένη.

Διαβάστε επίσης  Ρατσιστή!- Από τη Χαρα Σίνου

Η Doreen ήταν πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος και με το παρουσιαστικό της μόνο τραβούσε σαν μαγνήτης. Τα μαύρα μάτια της σε συνδυασμό με τα ολόμαυρα μακριά μαλλιά της την έκαναν να μοιάζει με Ινδιάνα.  Ίσως εκείνο που μπορεί να ήταν παράταιρο πάνω της να ήταν τα σμιχτά της φρύδια. Και πάλι όμως ήταν μία πολύ όμορφη γυναίκα. Με αυτό το παρουσιαστικό ήταν λίγο δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ήταν Αμερικανίδα. Φορούσε συνήθως φούστες μακριές με πολύχρωμα σχέδια και είχε πάντα μία τσάντα που θύμιζε ταγάρι βοσκού.  Διακρινόταν για την καλοσύνη της και την ευγένειά της και καλημέριζε όλους πάντα μ’ ένα χαμόγελο. Είχε βρεθεί από τη γενέτειρά της, το Ντιτρόιτ, στην Ελλάδα για κάποιες μελέτες στο πανεπιστήμιο και στη συνέχεια παρέμεινε δουλεύοντας στο ερευνητικό τμήμα. Αγαπούσε πολύ την Ελλάδα.

ΤριτάκηΚάθε πρωί έβγαινε γύρω στις 6 με 6:30 και έκανε τη βόλτα της στα στενά δρομάκια και μετά από περίπου μισή ώρα γυρνούσε, έπαιρνε το πρωινό της και έφευγε. Έκανε ακριβώς το ίδιο όλες τις μέρες, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες. Δεν την σταματούσε ούτε η βροχή, ούτε το κρύο. Έβγαινε στο μικρό μπαλκόνι της, έπαιρνε μία βαθιά ανάσα, κοίταζε στο βάθος και άφηνε το βλέμμα της να αγκαλιάσει τη θάλασσα. Κατόπιν χανόταν στα στενά δρομάκια και αναλόγως τη διάθεσή της ή θα έφτανε μέχρι τις σκάλες της Αγίου Νικολάου και θα κατέβαινε στο κέντρο ή θα διάλεγε να κατέβει από την άλλη πλευρά και να βρεθεί στην οδό Κανακάρη. Ακολουθούσε συνήθως τη δεύτερη διαδρομή, όταν ήθελε να πάει στο πανεπιστήμιο και έπαιρνε το λεωφορείο της γραμμής Νο 6, το οποίο είχε αφετηρία στη γωνία επί των οδών Κολοκοτρώνη και Κανακάρη.

Advertising

Η Doreen αγαπούσε πολύ τα ζώα και ιδιαίτερα τις γάτες.  Νοιαζόταν όμως και για τα αδέσποτα ζώα και τους άφηνε φαγητό και νερό σε συγκεκριμένα σημεία κοντά στα σκαλάκια, ώστε τα ζώα να μπορούν να τα βρουν. Αφορμή για να γνωρίσει αυτός και οι γονείς του την Doreen και να μάθουν πολλά πράγματα για την ίδια και την καθημερινότητά της στάθηκε μία από τις γάτες της, η οποία είχε ανέβει στα κεραμίδια και δεν μπορούσε να κατέβει.

Ένα καλοκαιριάτικο πρωινό, και ενώ αυτός καθόταν στο μπαλκόνι διαβάζοντας Ποπάυ, άκουσε μία γυναίκα να φωνάζει. Κοίταξε κάτω από το μπαλκόνι και είδε τη γυναίκα που έμενε στο διπλανό σπίτι να φωνάζει και ταυτόχρονα να κουνάει το χέρι της να βιαστεί. Η γυναίκα που καλούσε σε βοήθεια μιλούσε σπαστά ελληνικά. Κατάλαβε αμέσως ότι «η Αμερικάνα», όπως την έλεγαν όλοι τότε, ζητούσε βοήθεια. Το μικρό γατάκι βρισκόταν στην άκρη των κεραμιδιών, αλλά η Doreen δε μπορούσε να το κατεβάσει και αυτό κινδύνευε να σκοτωθεί. Χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξε να βοηθήσει. ΄Ηταν αρκετά ευκίνητος και με ένα σάλτο βρέθηκε στη στέγη. Πλησίασε όσο πιο αργά μπορούσε και κατόπιν πήρε προσεκτικά στα χέρια του το μικρό γατάκι. Κατέβηκε με το γατάκι στην αγκαλιά του και, αφού το χάιδεψε, το έδωσε στην ιδιοκτήτριά του. Η Doreen ένιωσε υπόχρεη και τον κάλεσε στο σπίτι για πρωινό. ΄Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή του που δοκίμαζε pancakes με μέλι και καρύδια και φυσικά ξετρελάθηκε.

Διαβάστε επίσης  Prego: το αγαπημένο spot με θέα το Αρχαίο Ωδείο στην Πάτρα
Τριτάκη
Το «Πορτραίτο με τη Μαϊμού» της Frida Kahlo. (Πηγή εικόνας: https://www.artdependence.com/articles/symbolism-in-art-frida-kahlo-self-portrait-with-monkey/)

Μπαίνοντας στο σπίτι της εντυπωσιάστηκε από τους πολλούς πίνακες στους τοίχους. Δε γνώριζε ότι η Doreen στον ελεύθερο χρόνο της ζωγράφιζε. Το βλέμμα του στάθηκε σε έναν πίνακα που απεικόνιζε μία γυναίκα που έμοιαζε με την Doreen και έναν πίθηκο με τα χέρια του τυλιγμένα γύρω από το λαιμό της. Αρχικά πίστεψε ότι ήταν συγγενής της. Δεν ήταν σε θέση τότε να γνωρίζει ότι ο πίνακας εκείνος άνηκε στη διάσημη ζωγράφο Frida Κahlo και ονομαζόταν «Πορτραίτο με τη Μαϊμού», ένας πίνακας που ζωγράφισε η Κahlo το 1940. Δε γνώριζε τη μεγάλη αγάπη της Doreen για τη Frida Kahlo, αλλά και ούτε μπορούσε να διανοηθεί εκείνη τη μέρα ότι θα μπορούσε να ζωγραφίσει σε καμβά και γενικότερα να μαγευτεί από τον κόσμο των χρωμάτων. Από εκείνη τη μέρα και σχεδόν κάθε απόγευμα του καλοκαιριού, πήγαινε στο σπίτι της μαζί με τη μητέρα του και τον πατέρα του, οι οποίοι στο μεταξύ είχαν αποκτήσει πολύ καλές φιλικές σχέσεις μαζί της. Έτσι, ενώ αυτός ζωγράφιζε πάνω στους λευκούς καμβάδες που αυτή του προμήθευε, οι γονείς του περνούσαν το χρόνο τους ευχάριστα συζητώντας, πίνοντας καφέ και ακούγοντας κλασική μουσική στο μπαλκόνι της Doreen. Η μητέρα του – πρωτοποριακή για την εποχή – μιλούσε πολύ καλά αγγλικά και τα εξασκούσε με την Doreen. Kαι οι δύο γυναίκες καμάρωναν για τα έργα του. Με παρότρυνση της Doreen, η μητέρα του από τον επόμενο Σεπτέμβριο, τον πήγαινε κάθε Σάββατο ζωγραφική στο στούντιο ενός πολύ γνωστού πατρινού ζωγράφου, ο οποίος διέκρινε το ταλέντο του στη ζωγραφική.

Σε μία από τις καθημερινές επισκέψεις της, η μητέρα του έκανε δώρο στην Doreen μία πλεκτή κουβέρτα που την είχε πλέξει η ίδια και η Doreen, θέλοντας να ανταποδώσει το δώρο, της χάρισε έναν πανέμορφο πίνακα με την οδό Τριτάκη και το σπίτι της.

Διαβάστε επίσης  "Deck": ένα cafe-bar στην Πάτρα που σε ταξιδεύει
Advertising

Ο συγκεκριμένος πίνακας  κοσμούσε για πολλά χρόνια το σαλόνι του σπιτιού τους και αργότερα, όταν αυτός αποφάσισε να μείνει μόνος του, τον πήρε μαζί του και τον είχε στο δωμάτιό του. Κοιτάζοντας αυτόν τον πίνακα δεν μπορούσε ποτέ να πιστέψει πως μία μέρα θα γινόταν ένας διάσημος ζωγράφος. Αισθανόταν περήφανος για τον εαυτό του και το γεγονός ότι ανακάλυψε το ταλέντο του από τόσο μικρός. Μεγαλώνοντας και έχοντας αποφασίσει να ασχοληθεί επαγγελματικά με την ζωγραφική, έχοντας κάνει τις ανάλογες σπουδές στο εξωτερικό και έχοντας κερδίσει τιμητικές διακρίσεις, ένιωθε ευγνωμοσύνη που συνάντησε την Doreen, στο σπίτι με τον αριθμό 7 της οδού Τριτάκη.  Σίγουρα η ζωή του δε θα ήταν η ίδια, αν δεν είχε συναντήσει την Doreen.

Η πιο δυσάρεστη ανάμνησή του ήταν όταν σε ηλικία δέκα ετών του ανακοινώθηκε από τους γονείς του ότι έπρεπε να μετακομίσουν σε άλλη πόλη. Η απογοήτευσή του ήταν απερίγραπτη. Δεν ήθελε να μετακομίσουν με τίποτα από την οδό Τριτάκη και τον πείραζε που δεν θα έβλεπε τη Doreen.

Υποσχέθηκαν να κρατήσουν μία κάποια επαφή με την Doreen, κυρίως μέσω αλληλογραφίας, και αυτό έκαναν τον πρώτο καιρό.  Μετά από δύο χρόνια και η Doreen μετακόμισε, γιατί παντρεύτηκε έναν καθηγητή πανεπιστημίου και έφτιαξαν το δικό τους σπίτι στο Ρίο.

Και έτσι πέρασαν τα χρόνια και η επικοινωνία μεταξύ τους χάθηκε. Ο ίδιος όμως ποτέ δεν ξέχασε την Doreen και κατόρθωσε μέσω facebook να την εντοπίσει. H Doreen, αν και μεγαλύτερης ηλικίας, δεν είχε χάσει καθόλου από τη χάρη της. Λόγω των επαγγελματικών του υποχρεώσεων ο χρόνος ήταν περιορισμένος. Όταν συναντήθηκαν, υπήρχε μεγάλη συγκίνηση και από τις δύο πλευρές. Μετά τη σύντομη συνομιλία τους την προσκάλεσε στα εγκαίνια της έκθεσης του στην Πάτρα με θέμα «δρόμοι και πλατείες της Πάτρας». Η Doreen αποδέχθηκε την πρόσκληση με χαρά. Όταν πήγε στην έκθεση, χάρηκε για τα όμορφα έργα του, αλλά περισσότερο ένιωσε συγκίνηση, όταν ανάμεσα στα έργα του είδε να κοσμεί την έκθεση και ο δικός της πίνακας με την οδό Τριτάκη και το σπίτι της με τον αριθμό 7.

Advertising

Η στήλη #egrapsa φιλοξενεί κείμενα όσων νιώθουν την ανάγκη να επικοινωνήσουν τις σκέψεις, τις απόψεις και τα συναισθήματά τους μέσω του γραπτού λόγου. Οι αναγνώστες μας σχολιάζουν την επικαιρότητα, διατυπώνουν τους προβληματισμούς τους και εκφράζουν τη δημιουργικότητα τους μέσα από μικρές ιστορίες.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Πόσο ταυτίζεται η Βίβλος με την Ελληνική μυθολογία;

Πόσο ταυτίζεται η Βίβλος με την Ελληνική μυθολογία;

Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με τον δανεισμό των Βιβλικών κειμένων

Αναγνωστική κατανόηση και ευρύτερες γλωσσικές δεξιότητες

Το παρόν άρθρο Η συζήτηση γύρω από την επιστήμη της