Ό,τι πιο σημαντικό έχουμε είναι οι φίλοι. Εκείνοι οι άνθρωποι με τους οποίους θα περάσουμε καλά. Θα γελάσουμε λέγοντας βλακείες, θα βγούμε, θα πιούμε και θα κάνουμε όλα εκείνα τα τρελά τα οποία θα απαρτίζουν τις αστείες ιστορίες του αυριανού εαυτού μας. Εκείνοι οι άνθρωποι που θα είναι δίπλα μας όταν χρειαστούμε βοήθεια, ή απλώς να μιλήσουμε για όσα μας απασχολούν, μας πονάνε ή μας τρομάζουν.
Ζούμε την καθημερινότητα μας περιστοιχισμένοι από ανθρώπους. Γνωστούς και αγνώστους. Γνωστούς που είναι άγνωστοι. Και αγνώστους που είναι εν δυνάμει γνωστοί μας. Αλληλοεπιδρώντας με το κοινωνικό σύνολο, συμμετέχοντας σε ομάδες, τριγυρίζοντας ανάμεσα στο πλήθος νιώθουμε πως ανήκουμε κάπου. Μοιράζουμε τους εαυτούς μας τριγύρω με την ελπίδα ότι θα βρούμε κάποιον που θα αποτελέσει ένα ακόμα κομμάτι της ζωή μας. Κάποιον δίπλα στον οποίο θα νιώθουμε πιο δυνατοί κ με τον οποίο θα ζούμε πιο ευχάριστα. Κάποιον που θα μας κάνει να νιώθουμε ολοκληρωμένοι. Έναν νέο φίλο. Έναν ακόμη γνωστό.
Αμέτρητες γνωριμίες. Τόσα χαμογελαστά “χάρηκα” έχουν ειπωθεί. Νέες επαφές. Περισσότεροι φίλοι στα Social media. Λίγα ακόμα φιλικά “γεια” στο δρόμο. Γνωρίζουμε ανθρώπους και τους βάζουμε στην ζωή μας. Παρέες και φίλοι σκόρπιοι ανά τον κόσμο, σε άλλες πόλεις, σε άλλες περιοχές ή στο διπλανό διαμέρισμα.
Δεν νιώθεις τυχερός εσύ που έχεις τόσους πολλούς ανθρώπους να βγεις, να μιλήσεις, να ταξιδέψεις, να μοιραστείς το μέσα σου; Ή τελικά νιώθεις μόνος; Με πόσους από αυτούς τους εκατοντάδες ανθρώπους που κρατάνε κομμάτι της ύπαρξης σου και έχουν κοινές αναμνήσεις με σένα νιώθεις πως μπορείς να μοιραστείς τον λόγο που υπάρχουν τα δάκρυα στα μάτια σου; Ποιος είναι εκείνος ο ένας που θα σωπάσει για λίγο και θα ακούσει τις ηλίθιες, βαριές και βαθιές σου σκέψεις που σε κρατάνε ξύπνιο τα βράδια ή σε κάνουν να κλαις στο σκοτάδι με την νότα εκείνου του τραγουδιού που παίζει λίγο πιο δίπλα;
Πόση επιφάνεια έχουμε χωρέσει στις ζωές μας για να πάψουμε να νιώθουμε μόνοι; Έχουμε καταφέρει να απομακρύνουμε την μοναχικότητα με την δικαιολογία ότι είμαστε κοινωνικά όντα και αντ’ αυτού έχουμε στριμώξει χιλιάδες αγνώστους στις ζωές μας που τους αποκαλούμε φίλους. Και κάπως έτσι εντείνουμε την μοναξιά μας. Και αν κάνεις τελικά τα μαθηματικά, πόσοι υπάρχουν και πόσοι όντως είναι εκεί, πόσοι μπορούν και πόσοι πράγματι θέλουν να είναι εκεί, νιώθεις λιγότερο μόνος; Μάλλον το αντίθετο.
Εσύ άγνωστε, μην με ρωτάς τι κάνω, ρώτα με ποιος νιώθω. Και εσύ γνωστέ μην με ρωτάς τι σκέφτομαι, άσε με να σου πω το γιατί. Και εσύ φίλε μην με ρωτάς τι θέλω, αγκάλιασε με. Γιατί μόνο τότε οι καρδιές έρχονται πιο κοντά. Λιγότερο μόνοι δεν θα είμαστε μόνο όταν επικοινωνήσουμε με περισσότερους, άλλα όταν εκείνους τους περισσότερους τους καταλάβουμε, όταν τους δούμε, όταν τους ακούσουμε. Πολύς ο θόρυβος εκεί έξω και για να ακουστεί το ψιθυριστό μέσα σου χρειάζεται κάποιος που θα είναι πολύ κοντά και θα έχει κλείσει τα αυτιά του.
