Κι όμως! Κάποτε ένας Έλληνας έπαιζε μπέιζμπολ και φουτμπόλ! Και ήταν πάρα πολύ καλός!
Τα δύο σπορ έχουν μικρή έως μηδαμινή απήχηση στην χώρα μας. Οι υποδομές είναι ελάχιστες και ανήκουν στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Είναι γεγονός, ότι τα συγκεκριμένα αθλήματα χαίρουν ευρεία αποδοχή στις Η.Π.Α. Εκεί, υπάγονται σε επαγγελματικά πρωταθλήματα, οι ομάδες έχουν μεγάλες εταιρείες ως χορηγούς και σημειώνουν υψηλά ποσοστά τηλεθέασης.
Γυρνώντας πίσω στον χρόνο και συγκεκριμένα την δεκαετία του ΄50, ένας Ελληνοαμερικανός αθλητής ξεχώρισε για τις επιδόσεις του και στα δύο σπορ. Ο Χάρρυ, όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί η μητέρα του χαϊδευτικά, (Αριστοτέλης-Γεώργιος) Αγγάνης γεννήθηκε το 1929 στην πόλη Λιν της Μασαχουσέτης. Οι γονείς του ήταν μετανάστες από το χωριό Λαγκανίκο της Αρκαδίας και είχαν αποκτήσει επτά παιδιά. Ο πατέρας του, Γεώργιος, πέθανε νωρίς από πνευμονία. Ο άψογος σωματότυπος του, τον ώθησε στον αθλητισμό.
Ξεκίνησε την αθλητική του καριέρα παίζοντας μπέιζμπολ στο γυμνάσιο της πόλης, Λιν. Γρήγορα ξεχώρισε για τις επιδόσεις του και κατάφερε να επιλεγεί δύο φορές στην Αll star εφήβων της Νέας Υόρκης και Σικάγο. Έπειτα, ήρθε το φούτμπολ στην καριέρα του, συνεχίζοντας να παίζει για το γυμνάσιο της πόλης του. Έστρεψε γρήγορα τα βλέμματα πάνω του, καθώς σκόραρε συχνά με ατομικές ενέργειες. Περισσότερα από 75 κολέγια επιθυμούσαν να τον εντάξουν στην ομάδα τους. Όμως, εκείνος προτίμησε να παραμείνει στην Βοστόνη, προκειμένου να ‘ναι κοντά στην μητέρα του.
Στο κολεγιακό πρωτάθλημα έπαιζε στην θέση του αριστερού αμυντικού. Με την ομάδα του πανεπιστημίου του σημείωσε αρκετά ρεκόρ στην διάρκεια του πρωταθλήματος. Το 1952 συγκαταλέγεται στους καλύτερους παίκτες κολεγίων και παίζει στο Αll star game. Αρκετοί σύλλογοι από όλη την χώρα ταξίδευαν για να τον θαυμάσουν και να τον πείσουν να υπογράψει στην ομάδα τους. Μαζί με τις ομάδες ερχόταν και μεγάλο πλήθος θαυμαστών στην Βοστόνη αποκλειστικά γι’ αυτόν, σημειώνοντας ρεκόρ και στα εισιτήρια.
Επέστρεψε στο μπέιζμπολ και επέλεξε πάλι ομάδα της Βοστόνης (τους Ρεντ Σοξ) για να΄ναι κοντά στην μητέρα του. Δυστυχώς, δεν κατάφερε να συνεχίσει την εξαίρετη πορεία του και να σημειώσει νέα ρεκόρ, διότι στις 27 Ιουνίου 1955 έφυγε από την ζωή, νικημένος από πνευμονία, σε ηλικία 25 ετών.
Εκτός από σπουδαίος αθλητής, ο Χάρρυ ήταν και σπουδαίος άνθρωπος. Πρόσφερε πολλά χρήματα για την στήριξη Ελλήνων-σπουδαστών μέσω υποτροφιών, έστειλε χρήματα στο χωριό του για αγορά αθλητικού εξοπλισμού στα παιδιά και βοήθησε στην ανέγερση του ναού του Αγίου Γεωργίου στο Λιν. Ακόμη και η στάση των Αμερικανών προς τους Έλληνες μετανάστες της Βοστόνης άλλαξε με την αρωγή του Χάρρυ. Η μητέρα του, στην κηδεία του, είχε πει: «Χάρις στον Χάρρυ είμαστε οι ΄΄χρυσοί΄΄ Έλληνες(golden Greeks) και όχι οι βρωμο-Έλληνες(dirty Greeks)!.»
Προς τιμή της μνήμης του Χάρρυ, το 1995 στήθηκε ένα μπρούτζινο άγαλμα(με προσπάθειες του βιογράφου του, Νίκου Τσίωτου) έξω το στάδιο της Βοστόνης, το οποίο φέρει το όνομά του. Επίσης, το 1974 συμπεριλήφθηκε στο κολεγιακό μουσείο Αμερικανικού ποδοσφαίρου. Επιπρόσθετα, κάθε χρόνο πραγματοποιούνται εκδηλώσεις-αγώνες προς τιμήν του και δίδονται υποτροφίες σε νεαρούς αθλητές-σπουδαστές, οι οποίες δίδονται από το ίδρυμα Χάρρυ Αγγάνης. Τέλος, ένας δρόμος στην Βοστόνη μετονομάστηκε σε Χάρρυ Αγγάνης.
