Σάββατο απόγευμα και τα κορίτσια είχαν όρεξη για διασκέδαση…
Περνώντας έξω από την αυλή, με παρέσυραν στην παρέα τους και όλες μαζί κινήσαμε να πάμε στον γυναικωνίτη του καφενείου. Η γιαγιά Πανάγιω με τη γιαγιά Βασίλω εμπροσθοφυλακή και ακολουθούσα αλαμπρατσέτα με τη γιαγιά Γίτσα. Το καφενείο, ένα παλιό κτίριο στη μέση του χωριού, δίπλα στο πολιτιστικό κέντρο -θα σας μιλήσω άλλη φορά για αυτό- μαζεύει όλους τους άντρες μετά τις δουλειές στα χωράφια. Έχει και πατάρι, που η γιαγιά Γίτσα το ονόμασε γυναικωνίτη, μιας κι εκεί μόνο τα θηλυκά μαζεύονται. Άντρας δεν ανεβαίνει τα σκαλιά, εξόν από τον καφετζή τον μπάρμπα-Νάσο. Βέβαια, μήτε γυναίκα πατάει το πόδι της, καθόσον όλες έχουν δουλειές στα σπίτια τους ή και δουλειές να μην έχουν, δε βγαίνουν να πιουν δημόσια τον καφέ τους. Κλείνονται στα σπίτια, με τις γειτόνισσες, να μη τις δει συγχωριανού μάτι.
Όμως, η γιαγιά Γίτσα άνοιξε τον χώρο, που μέχρι πέρυσι ήταν αποθήκη. Εκεί είχε βάλει όλο το άθικτο νοικοκυριό η θυγατέρα του μπαρμπα-Νάσου, μετά το διαζύγιό της με τον Αμερικανό ναύτη. Αλλά δεν είναι της παρούσης να ειπωθούν αυτές οι προκοπές. Η γιαγιά Γίτσα, λοιπόν, καθάρισε το πατάρι, τακτοποίησε τα πράγματα σε μια γωνιά και είπε στον καφετζή ότι θα πηγαίνουμε εκεί για να ανασαίνουμε. Όταν έλεγε «θα πηγαίνουμε» εννοούσε αρχικά εκείνη και τις φίλες της, τη γιαγιά Βασίλω και τη γιαγιά Πανάγιω. Ο μπάρμπα-Νάσος αντίρρηση δεν έφερε, καθώς δεν είναι κι εύκολο να διαφωνήσεις με τρεις μαυροφορεμένες γυναίκες.
Η παρέα μεγάλωσε, καθώς προστέθηκα κι εγώ, που έτσι κι αλλιώς πάντα μαύρα φορούσα γιατί με κόβουν λίγο και en face και profil. Ο γυναικωνίτης του καφενείου έχει μπαλκόνι με θέα τα αμπέλια, τις στάνες και το μάτι φτάνει μέχρι τα βουνά που στέκουν απέναντι από το χωριό, χωρίς να μαχαιρώνεται ο γαλάζιος ορίζοντας από κάποια πολυκατοικία.
Πώς να μη σκεφτείς ότι ζεις στον παράδεισο με μάτια πνιγμένα στο πράσινο και δροσερό αέρα στα ρουθούνια…
Φτάσαμε στην πόρτα, χαιρετήσαμε τους θαμώνες του ισογείου, που χαμπάρι δεν πήραν γιατί διαφωνούσαν εκείνη την ώρα για κάτι σοβαρά ανδρικά θέματα. Καθίσαμε στο μπαλκόνι και περιμέναμε τον μπαρμπά-Νάσο τον καφετζή να πάρει παραγγελιά. Η μυρωδιά του τσαγιού, που ήταν κρεμασμένο δίπλα μας, γαργαλούσε τις μύτες μας και γέμιζε με υγεία όλο το σώμα, ξεκινώντας από τους πνεύμονες που άνθιζαν καθώς το άρωμα διαχεόταν στις κυψελίδες.
Πόσο είχα πεθυμήσει λίγο τσάι του βουνού…
«Λίγες μέρες ακόμα, να ξεραθεί καλά, κι έπειτα θα σας βράζω τσαγάκι να γλυκοπίνετε. Προς το παρόν θα σας ψήσω τέσσερα καφεδάκια με πλούσιο καϊμάκι να το φχαριστηθείτε», είπε ο μπαρμπά-Νάσος και καμιά μας δεν του χάλασε χατίρι. Άλλωστε, κι εμείς καφέ θέλαμε να πιούμε και φτάσαμε ίσα με κει. Μιάμιση ώρα καθίσαμε στον γυναικωνίτη και απολαύσαμε τη θέα από ψηλά και κουβεντιάσαμε και νέα πολλά έμαθα για πολλούς εδώ στο Παγιώ, μέχρι που φάνηκε στον δρόμο ο Σταμέλος με το τρακτέρ και αντανακλαστικά το βλέμμα όλων μας έπεσε πάνω του..
«Ζωή χαρισάμενη περνάτε. Θα τελειώσατε, ως φαίνεται τις δουλειές σας…», είπε ο Σταμέλος και μας κοίταξε λοξά, κάτω από το ψαθί που είχε στο κεφάλι του.
«Εμείς, τους έχουμε τακτοποιημένους τους άντρες μας. Εκεί που βρίσκονται, μήτε φαΐ μας ζητάνε, μήτε κεχρί. Να πεις στην κυρα-Σταμέλενα ότι είναι καλοδεχούμενη όταν, με το καλό, δε θα ΄χει -κι εκείνη- υποχρεώσεις», είπε η γιαγιά Βασίλω που δεν χαρίζει κάστανα και ξέρει να αποστομώνει πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, ενώ με την άκρη του ματιού μου ακολουθούσα νοερά τον Σταμέλο, που απομακρυνόταν φτύνοντας τον κόρφο του.
Η γιαγιά Βασίλω μου έκλεισε το μάτι…
«Απ’ την αρχή να τους βάζεις στη θέση τους, γιατί μετά είναι πολύ δύσκολο. Όταν το μικρό γίνει μεγάλο θέλει περισσότερο κόπο να το ξεριζώσεις. Στην καμπούρα θα σ’ ανέβουν άμα σκύψεις».
Κι έμεινα να απαριθμώ με το νου μου όσους άφησα να μου ανέβουν στην καμπούρα δίχως να απαντήσω, με τη σκέψη να μη με κακοχαρακτηρίσουν. Και πόνεσα για τα «όχι» που δείλιασα να πω μήπως και φανώ δύστροπη.
Γιατί, αν δεν υπερασπιστείς ο ίδιος τον εαυτό σου, τότε ποιος;
Γιατί, αν δε βαδίσεις τη ζωή με εύσημα τις αδυναμίες σου, τότε πώς;
