Retro is the new sexy, γι αυτό και εμείς ξαναπαίζουμε τα διαμάντια του παρελθόντος, προτού αυτά χαθούν στο χρονοντούλαπο της λήθης.
Αχ, αυτός ο Sonic. Και τι δεν έχουν δει τα -μαύρα; πράσινα; τα ντοκουμέντα διχάζουν- μάτια του. Πάλαι ποτέ η σπουδαιότερη μασκότ του gaming πλάι στο αντίπαλόν του δέος (τον Σούπερ Μάριο, ντε!), ο διασημότερος σκατζόχοιρος όλων των εποχών μπήκε σκουντουφλώντας στην εποχή του 3D. Τόσο καρτερικός όσο είναι μπλε, υπέμεινε κάθε οικτρή ιδέα που πέρασε ποτέ από τα μυαλά που στελεχώνουν τις Sega και Sonic Team. Θα έλεγε κανείς, μετά από λυκανθρώπους, ψυχοπαθείς side-characters και -μπρρρ- κλαψιάρες πριγκίπισσες, πως οι συντελεστές πίσω από ορισμένους τίτλους πραγματικά μισούν το Sonic. Εμείς όμως δεν τον μισούμε. Εμείς τον αγαπάμε. Και γι αυτό σήμερα ξαναθυμόμαστε το πρώτο -και καλύτερο;- τίτλο του.
Πώς να (μην) επιβιώσετε στα 90’s
Σε περίπτωση που δεν το ξέρατε ήδη -αν είστε δηλαδή εξωγήινος ή αν μόλις συνήλθατε από τριακονταετές κώμα- ο Sonic είναι ένας υπερηχητικός (!) ανθρωπόμορφος σκατζόχοιρος που προσπαθεί μονίμως να αποτρέψει τον γραφικά τρελό Dr. Eggman από το να κλέψει τα εφτά Chaos Emeralds και να κάνει τα ζωάκια του δάσους κακόβουλα ρομπότ. Η όλη ιδέα του gameplay είναι να κάνετε side scrolling σε απίστευτες ταχύτητες, ξεπερνώντας εμπόδια και μαζεύοντας δαχτυλίδια. Τα δαχτυλίδια είναι για εσάς ό,τι είναι και το σπανάκι για τον Ποπάϋ: η δύναμή σας- αν τα χάσετε και σας αγγίξει ρομπότ, συναντάτε τη μοίρα σας. Και τι μοίρα!
Οι εποχές του Sega Genesis ήταν δύσκολες. Τα γραφικά ήταν πιξελωτά και τα save ανύπαρκτα. Ξεκινώντας να παίζω 
-κατεβασμένο σε υπολογιστή, προφανώς- το StH, δεν έχω αναλογιστεί ιδιαίτερα που πάω να μπλέξω. Είμαι βλέπετε από τα καλομαθημένα βουτυρόπαιδα που μεγάλωσαν στην εποχή των συχνών κατοχυρώσεων και των αυτοματοποιημένων motion controls. Με κάποια ντροπή παραδέχομαι πως γνώρισα τη μασκώτ λίγο πριν την παρακμή της- από τα καλούτσικα Sonic Adventure 1&2. Για λίγη ώρα όλα φαντάζουν χαρωπά· είμαι στην γνώριμη σε όλους Green Hill Zone, όλα είναι πράσινα και ανθηρά, λυσσασμένα μελισσάκια πετούν ανέμελα και πηδοβολάω σπασμωδικά προσπαθώντας να συνηθίσω την απώλεια ελέγχου.
Σύντομα μαθαίνω δύο πράγματα. Πρώτον, ο Υuji Naka (ο μπαμπάκας, θα λεγαμε, του Sonic) είναι ένας εκδικητικός τύπος. Φρόντισε η ταχύτητα του πρωταγωνιστή να είναι απαγορευτική για τα ανθρώπινα αντανακλαστικά. Αφότου έχω μετρήσει κάθε τρύπα, κενό, πισίνα με νερό και κάθε ρομπότ στην πίστα, αρχίζω να παίζω αξιοπρεπώς όταν έχω μαθει απέξω τι πρόκειται να μου πεταχτεί. Δεύτερον, υπάρχουν πολλές εναλλακτικές διαδρομές κρυμμένες εδώ κι εκεί. Αυτό χοντρικά σημαίνει πως μια λάθος επιλογή μπορεί να καταστρέψει ή να εκτινάξει το σκορ. Τρέχα γύρευε. Στην κυριολεξία.
Κι όμως, κινείται…
…Κινείται τόσο γρήγορα, που μέχρι να φτάσω στη Starlight Zone έχω μετανιώσει όλες τις επιλογές της ενήλικής μου ζωής που με οδήγησαν στο να γράψω αυτό το άρθρο. Για να δώ κάθε φορά την επόμενη ζώνη (περιβάλλον) του παιχνιδιού, πρέπει να το ξαναρχίσω 183243524349 φορές. Και ενώ στην αρχή ο ιλλιγγιώδης χαμός στην οθόνη με έκανε να γελάω σα χαζή, το πράγμα δεν είναι πια τόσο διασκεδαστικό. Είμαι στα πρόθυρα του φόνου.
Μη με παρεξηγείτε. Το παιχνίδι είναι προφανώς εξαιρετικό. Απολαμβάνω ιδιαίτερα τα catchy γαργαλιστικά μουσικά κομμάτια που συνοδεύουν κάθε Zone. H ταχύτητα είναι αδιανόητη ακόμα και για δεδομένα next-gen, πόσο μάλλον για το 1991. Tα visuals, παρά τους τεχνολογικούς περιορισμούς, δείχνουν πανέμορφα μέσα στο διαρκές fast forward. Και δένουν υπέροχα με τα mechanιcs του παιχνιδιού. Όλα θα ήταν, πιθανώς, αφόρητα διασκεδαστικά και αρκούντως challenging, αν μπορούσα να κατοχυρώσω.
Δεδομένου οτι έχω μόνο τέσσερις ζωές στη διάθεσή μου, η πρότελευταία πίστα μοιάζει με μεταθανάτια τιμωρία. Αφότου έχω πέσει, καεί, λιώσει σε λάβα, τρυπηθεί και γενικά σκοτωθεί αμέτρητες φορές, παρατάω το παιχνίδι για χάρη της ψυχικής μου υγείας. Έχω διαβάσει πως άν ξεκλειδώσεις όλα τα special stages και μαζέψεις τα emeralds, στον τερματισμό εμφανίζεται ο Eggman να χοροπηδάει πάνω στο “Τhe End” θυμωμένος. Ορίστε κάτι που μάλλον δεν θα δω όσο ζω.
Αχ, ρε μανα!
Oι γονείς μου λάτρευαν αυτό το παιχνίδι. Το είχαν τερματίσει πολλάκις, κάνοντας μάλιστα κόντρα για το ποιός θα κάνει το καλύτερο σκορ. Παρατάω τον υπολογιστή νιώθοντας ηττημένη και κουλή. Εγώ, η καμμένη του σπιτιού, έχω χάσει εντός έδρας. Για τη μάνα μου, σκέφτομαι, αυτό θα ήταν περίπατος. Φευ, ίσως όντως οι καινούργιες γενεές να μην είνα και τόσο γενναίες.
Πληκτρολογώ θυμωμένη, αναμασώντας νοερά τη φρίκη που πέρασα. Μία από αυτές τις εβδομάδες, σκέφτομαι, πρέπει να εγκαταλείψω την πραγματική ζωή και να θαφτώ μερικές μέρες στο πισί. Να το τερματίσω, για την τιμή των όπλων βρε αδερφέ. Για να νιώσω λιγότερο ταπεινωμένη από ένα παιχνίδι εικοσιέξι ετών.
Στην οθόνη του μυαλού μου, ο Sonic κουνάει ακόμα το δάκτυλο ειρωνικά.
Bίντεο: Όλες οι πίστες του Sonic the Hedgehog 1 (1993)
