Αναγνωρίζω πως είναι μια αρκετά δύσκολη μουσική η metal. Δεν είναι, κατά κύριο λόγο, ακουστικά εύπεπτη ούτε εύκολα προσβάσιμη, δεν προάγεται και δε διαφημίζεται, ειδικά στην Ελλάδα. Η χώρα μας έχει κι αυτή τη θλιβερή αλλά αληθινή, πέρα για πέρα, πρωτιά: εν γένει, δεν αναγνωρίζει όσο θα έπρεπε καλλιτέχνες και δεν εκτιμά τη μουσική. Αρκετές φορές, αν το είδος απέχει από την “υποκουλτούρα” που μας “ταΐζει”, χρόνια τώρα, το υποκαλλιτεχνικό σύστημα, θα θαφτεί. Είναι επόμενο, λοιπόν, οι άνθρωποι χωρίς μουσική παιδεία να προσπεράσουν καλλιτέχνες χωρίς καν να τους δώσουν το benefit of the doubt (= τεκμήριο αθωότητας). Ακόμη και σήμερα, οι αντιλήψεις που είχε η νεοελληνική κοινωνία για μουσικές, όπως η rock και η metal παλιά, συνεχίζουν να υπάρχουν. Ίσως, δηλαδή, αυτή η χώρα να είναι βαθιά συντηρητική.

Παρακάτω θα βρείτε το δικό μου potpourri. Θα ακούσουμε τρία κομμάτια με τα οποία θα ενοχλώ λουόμενους φέτος το καλοκαίρι. Είναι που είναι μειωμένη η κίνηση λόγω του covid, θα βαράνε και τα ηχεία metal, μόνος μου θα μείνω στην παραλία. Τι πιο τέλειο για καλοκαίρι; Οι επιλογές αυτές θα με βοηθήσουν να χαλαρώσω τις ημέρες που θα περάσω κοντά στο κύμα. Αν έχετε ενοχλητικούς γείτονες λουόμενους, πάρτε ένα υποτυπώδες ηχητικό σύστημα και αρχίστε να βαράτε τα κομμάτια αυτά. Σας εγγυώμαι ότι δε θα μείνει δίπλα σας ψυχή και θα μπορέσετε με ηρεμία κι άνεση να κάνετε το μπάνιο σας.
Disclaimer: Προφανώς και δεν εννοώ ότι θα πάρω ένα ηχείο να αρχίσω να βαράω metal στη Χαλκιδική πρωινιάτικα να διώξω κόσμο. Όλα στα πλαίσια του χιούμορ γράφονται.
Kreator – World Divided
Συναντάμε τους αγαπημένους Kreator σε ένα κομμάτι σχετικά καινούργιο. Ο τίτλος του, και όχι μόνο, είναι αρκετός να φέρουν όλους τους ηθικολόγους ένα βήμα πριν την νοσοκομειακή κλίνη. Ακολουθούν βαριές κιθάρες, thrash metal του σήμερα και φωνητικά που ανατριχιάζουν. Το clip είναι ένα μικρό αριστούργημα: ταξίδι σε μια άλλη εποχή, ένα κάλεσμα πνευμάτων και το μότο του κομματιού σε επανάληψη: We are united in a world divided.
Γενικά, οι Kreator είναι μια αγαπημένη μπάντα και πολύ αδικημένη, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Αξίζουν περισσότερης αποδοχής.
Paradise Lost – Darker Thoughts
Architects – Royal Beggars
Έχω αναφέρει καμιά φορά την καινούρια αγαπημένη μου μπάντα; Κι αν δεν έτυχε, τώρα είναι η ώρα. Οι Architects ήρθαν και θα μείνουν στο χώρο του metal. Το κομμάτι τους αυτό μιλά και περιγράφει την εξάρτηση. Ουσίες κι οινοπνεύματα παρελαύνουν στο κλιπάκι. Κι όπως ακούγεται και στο τελευταίο κουπλέ: We are nothing more than Royal Beggars.
(Σκέφτομαι τα πρόσωπα των λουόμενων όταν θα ξεκινάει η metalcorίλλα, και ήδη γελάω.)
Trivium – Pull Harder On The Strings Of Your Martyr
Lamb of God – Gears
Κι αν δεν πιάσει τίποτα από τα παραπάνω, θα βάλω το Gears. Επειδή ότι δε μπορεί να ξεσηκώσει η metal μουσική, μπορούν οι Lamb of God. Καινούργιο κομμάτι, δυνατό κομμάτι, όπως πρέπει να είναι ένα τραγούδι των Lamb Of God. Περίμενα αρκετό καιρό να ακούσω κάτι τόσο καλό, είναι η αλήθεια. Ελπίζω και οι διπλανοί μου να έχουν την ίδια προσμονή.
Ένας επίλογος για τη metal και όσους την ακούν, δεν την ακούν ή θέλουν να δοκιμάσουν
Η metal και η rock πρεσβεύουν το σατανισμό. Μουσική είναι αυτό το πράγμα; Τσιρίδες, ξένη γλώσσα, μια κιθάρα να χλιμιντρίζει… απορώ πώς το ακούτε αυτό το πράγμα;
Έχω υπάρξει αυτήκοος μάρτυς τέτοιων δηλώσεων. Και αυτά τα λεκτικά σκουπίδια δε βγήκαν από το στόμα κάποιου ανθρώπου άνω των ογδόντα ετών. Σε νεαρή ηλικία (κοντά στη δική μου) ήταν οι συγκεκριμένοι που διατυμπάνιζαν αυτά τα λεκτικά τερατουργήματα. Έφυγα τρέχοντας μετά από μισή ώρα προσπάθειας να εξηγήσω το τί ακριβώς είναι η metal. Αλλά επί ματαίω. Δεν μπορείς να πείσεις κάποιον που δεν θέλει να πειστεί.

Παρόλ’ αυτά, είναι εντυπωσιακό πως η χώρα μας έχει μια πολύ δυνατή παρουσία στο χώρο της metal, μια δυνατή μουσική σκηνή. Το κοινό μας, δε, είναι από τα πιο φανατικά κοινά της Ευρώπης. Και μπράβο της, μπράβο τους, μπράβο μας. Αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία για τον οποιοδήποτε που τον τρομάζει το διαφορετικό: να το συναντά ανά διαστήματα μπροστά του. Όχι κάθε μέρα. Ανά διαστήματα.
Ίσως, έτσι, να γνωρίζει ότι το διαφορετικό που ο ίδιος τόσο φοβάται, τείνει να γίνει το κανονικό, φυσιολογικό και καθημερινό. Πολύ λάθος λέξεις βέβαια, ποιος ορίζει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Όμως αυτό θα το αφήσουμε για άλλο κείμενο, σε μια άλλη στήλη.
Ή μήπως σε αυτή τη στήλη; Θα δούμε.