Μας συστήθηκε στο The End Of The F***ing World. Έμπηξε τα ρυθμικά τύμπανα και τα garage σόλο βαθιά στην ψυχή μας, και ξαναήρθε με το μουσικό project Bloodwitch να ταράξει τα αυτιά μας για ακόμη μια φορά. Ο Graham Coxon ανέλαβε την μουσική κάλυψη της νέας σειράς του Netflix, I am Not Okay With This και μάλιστα όπως στην πρώτη του συνεργασία, η δουλειά του ήταν τρομερή. Άσχετα από την ίδια τη σειρά ως προς το σύνολό της, που κατά τη γνώμη μου ήταν μια φτηνή και αποτυχημένη προσπάθεια μίμησης του TEOTFW, η μουσική κάλυψη από κάθε οπτική ήταν υπέροχη!
Το project BLOODWITCH
Κρυμμένος κατά κάποιο τρόπο αυτή τη φορά ο καλλιτέχνης, παρουσιάζει ένα σύνολο έντεκα τραγουδιών με το πρόσχημα της μπάντας Bloodwitch και ξεσηκώνει κόσμο. Μούσες του οι εφηβικοί έρωτες, τα σχολεία και τα πάρκα. Η έμπνευσή του θα απορροφηθεί στα επιθετικά μπάσα και στα εκκωφαντικά τύμπανα. Τα riffs από τις κιθάρες θα παίξουν χαοτικό ρόλο πάνω στην σύνθεση και η απογείωση θα έρθει από τα γυναικεία φωνητικά της Tatyana Richaud (και τα λίγα της Essy Syed). Το Groove στοιχείο είναι ξεκάθαρο σε όλον το δίσκο όπως επίσης και το Garage στη πλειονότητα των κομματιών.
Το ύφος του δίσκου είναι τέτοιο που μπορεί να σταθεί εύκολα ως ανεξάρτητος ήχος και την ίδια στιγμή να γίνει soundtrack κάθε ταινίας ή σειράς τέτοιου, νεανικού τύπου. Για την ακρίβεια καθώς ακούω κάθε κομμάτι από τα έντεκα, πέρα από την ακουστική ηδονή που μου προσφέρουν μόνα τους, τα φαντάζομαι να ακούγονται μέχρι και στο (ανεπανάληπτο) Breakfast Club με μεγάλη ευκολία.
Τα δυνατότερα
Δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο να ξεχωρίσει κανείς τα καλά του δίσκου άλλα θα γίνει μια προσπάθεια. Πρώτο καλύτερο θα έρθει το υπερ-εκστασιακό Fly να σε βυθίσει στο πέταγμα του και στον ρυθμό του. Δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτα για το κομμάτι, έβδομο στη λίστα.
Σε χορευτική διάθεση είναι το δεύτερο καλύτερο Gotta Have Soul που θυμίζει μακρινή και αθώα εποχή. Σε αυτό ο Graham Coxon παρά το όλο ”κουβάλημα” που κάνει σε όλα τα μουσικά όργανα, αποθεώνει τη μουσική σύνθεση σολάροντας εκτός των άλλων και με πλήκτρα!
Με υψηλών προσδοκιών τίτλο μπαίνει το τρίτο καλύτερο κομμάτι, προτελευταίο στο δίσκο. A Higher Place λοιπόν και εκεί είναι που σε εκτοξεύει το άκουσμά του. Ο στιβαρός ήχος και η ερμηνεία του είναι ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά του είναι ταξιδιάρικο άλλα σοβαρό, είναι ένα σκληρά ανάλαφρο ροκ κομμάτι.
