2 Φλεβάρη 2020: Ο πρώτος μεγάλος δίσκος της χρονιάς όσον αφορά το ελληνικό ραπ είναι εδώ. 16 μήνες μετά το ‘Voyager 3’ και εννέα μήνες μετά την ‘Ψυχή Όμορφη’, o Iratus είναι και πάλι εδώ με το στυλ που τον έχουμε αγαπήσει, όποιο κι αν είναι αυτό. Είναι ερωτικό, επιθετικό, ειρωνικό, τα έχουμε ξαναπεί άλλωστε. Ο Iratus είναι ο πιο ευέλικτος Έλληνας ράπερ και έχω την αίσθηση πως αυτό δεν έχει εκτιμηθεί όπως πρέπει. Κι αφού η άποψή μου για τον Iratus είναι ήδη ειπωμένη, ας πάμε κατευθείαν να πούμε δυο λόγια για το OK.
Από τις Φούσκες στο OK
Είναι ο έκτος solo δίσκος του Iratus. Από τις Φούσκες μέχρι το OK, για πάνω από μια δεκαετία, ο Iratus έχει χαράξει ένα δικό του μονοπάτι. Μακριά από τα καθιερωμένα και από την εκάστοτε μόδα, κατάφερνε να γίνει αυτός η μόδα (βλέπε AVMV). Υπήρχαν, βέβαια, και φορές που οι δουλειές του δεν είχαν την απήχηση που άξιζαν. Σε κάθε περίπτωση, κάθε του πόνημα μετέφερε στον ακροατή τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο ο Iratus κάθε στιγμή. Κι ακριβώς επειδή είναι τόσο ευέλικτος, το έκανε με τεράστια ακρίβεια, παρόλο που η οπτική του έχει αλλάξει – κάτι λογικό σε βάθος δεκαετίας.
Στο ΟΚ μας χάρισε 12 νέα κομμάτια. Κάποια από τα αυτά τα είχαμε ακούσει ζωντανά στα διάφορα One Man Show που έδινε τα τελευταία χρόνια. Βρίσκουμε στο άλμπουμ, κατά βάση, δικές του παραγωγές. Όμως, είναι και μαζί με τον:
Sken στον ‘Γάτο του Schrodinger’,
K ZED στα ‘Ποιήματα’,
Τοny Mahoney στις ‘5 νότες’,
ThirtyTwo Delarge στο ‘Πως το ζυγίζεις’ και
Κώστα Αδαμόπουλο στο ‘Πολλές φορές παντός καιρού’.
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει ο Tom Dzik, που μαζί με τον Iratus και τον Maq έφτιαξαν την παραγωγή στο ‘Αυτό το εγώ θα μας θάψει’ – το πιο συνεργατικό κομμάτι του OK.
Η ηχογράφηση έγινε όπως πάντα στο Prozax Lab ενώ την τελική μίξη ανέλαβε ο DJ Stigma. To εξώφυλλο είναι δουλειά πολυτάλαντου απ’ότι φαίνεται Tom Dzik.
Τι ακούσαμε στο ΟΚ
Σε μια εποχή που νέοι MCs και συγκροτήματα αναδεικνύονται καθημερινά και κάνουν sold out εμφανίσεις, είναι σίγουρα πολύ όμορφο να βλέπεις έναν MC, που πια θεωρείται παλιός στον χώρο, να μην επαναπαύεται και να συνεχίζει να δουλεύει και να δημιουργεί. Αυτό έκανε και ο Iratus στο ΟΚ, σε έναν δίσκο που εναλλάσσεται μεταξύ φαρμακερής ατάκας και κατάθεσης ψυχής.
Η αρχή γίνεται με ένα Intro, ατάκες φωτιά κόντρα στη θρησκεία, λίγο σεξ και μια δήλωση: Iratus μόνο.
Στη συνέχεια εμφανίζονται δυο τραγούδια με μελωδικά ρεφρέν που κολλάς με το πρώτο άκουσμα. Τα punchlines σε αφήνουν με αυτό το χαζό χαμόγελο και την απορία για το ταλέντο του: ‘Ο,τι έλκω με μισεί’ και ‘Φως και Δικαιώματα’. Βαθιές σκέψεις διαδέχονται επιθετικά punchlines, και τούμπαλιν, με ένα flow που προσαρμόζεται σε κάθε στυλ με άνεση σχεδόν ενοχλητική.
Ακολουθεί ο γάτος του Σρέντιγκερ, ένα κομμάτι που προσωπικά είχα ξεχωρίσει από το πρώτο άκουσμα σε κάποιο One Man Show.
– Είσαι καλά φίλε?
Advertising
– Είμαι και δεν είμαι.
Μια τόσο απλή στιχομυθία, μια τόσο απλή καθημερινή ερώτηση, μια απάντηση που κρύβει τόσο έντονο συναίσθημα. Σε βάζει απευθείας σε τόσες σκέψεις για τα προβλήματα που κουβαλάει ο καθένας, όλη την εσωτερική αγανάκτηση, όλα όσα τον προβληματίζουν και θέλει να τα πει και δεν ξέρεις πώς, πότε και σε ποιον. Είσαι καλά; Εξαρτάται. Σε σχέση με ποιον; Σχετικά με τι; Είμαι και δεν είμαι. Η αναφορά στο πείραμα του Σρέντιγκερ στον τίτλο, φυσικά, είναι το κερασάκι στην τούρτα και φανερώνει την ιδιοφυΐα του Iratus και τη μοναδική ικανότητα να συνδέει καταστάσεις.
Επόμενο κομμάτι: Ποιήματα, σε εξιτάρει με τον τίτλο και σε δικαιώνει με τους στίχους και το αργόσυρτο μελωδικό boom bap beat που το συνοδεύει.
Και συνεχίζουμε, με κάτι που είχαμε χρόνια να ζήσουμε από τον Iratus:
Συνεργασίες!
Σύμφωνοι… το ‘Hannibal’ είναι σχετικά πρόσφατο αλλά ήταν για τον δίσκο του Μηδέ. Θυμάμαι άλλο ένα feat για το Flowroyal με τον Anser και μετά κενό. Πρέπει να γυρίσει κάποιος στην Άνοιξη για να βρει feat σε δίσκο του Iratus: Tiny Jackal, Θεανώ και Johnny Alexiou τότε, με τον τελευταίο να ενώνει το παρελθόν με το τώρα. Στο επόμενο κομμάτι του ΟΚ λοιπόν, συναντάμε τον Long3.
– Δυο κουπλέ δεν είναι τίποτα, οπότε σου αφιερώνω όλα τα τραγούδια του Iratus
-LONG3 – ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΩ 2016
– Ένα κουπλε δεν είναι τίποτα, πάρε αυτό με τον Iratus
Advertising
-Iratus – Υπέροχο όσο εσύ feat Long3 2020
Αυτό το σχόλιο υπάρχει πρώτο κάτω από το κομμάτι και ειλικρινά τα λέει όλα.
Για κάτι τέτοιες στιγμές αλληλοσεβασμού και αμοιβαίας αποδοχής ακουσμάτων λατρεύουμε τα feats. Επιτέλους ο Iratus έκανε την επιθυμία μας πράξη, και μάλιστα δουλεύοντας μαζί με σπουδαία ονόματα του χώρου.
Πέρα από τον Long3, στο OK έχουμε και τον Styl Mo, που πραγματικά βρίσκεται παντού τα τελευταία χρόνια, να δίνει τον δικό του τόνο στον δίσκο. Το ακούς, μέχρι που δακρύζεις για την παρήχηση του, για τις αναφορές σε Παυλίδη και Ξύλινα Σπαθιά, για την ευελιξία και του Μο, που από το Complex μέχρι το 27 Ιούνη δεν σταματάει να είναι υπέροχος και φυσικά για τις εικόνες και τις συνδέσεις που για άλλη μια φορά περνάει ο Iratus
Και για να κλείσουμε το κομμάτι των συνεργασιών, συναντάμε ξανά τον Johnny Alexiou , 7 και κάτι χρόνια μετά το ‘Δεν έχω Μία’ με ένα κομμάτι λίγο ερωτικό, με αυτοκριτική, πολύ αλληγορικό πολύ μελωδικό.
Το καλύτερο αφήνει για το τέλος ο Iratus
Τέσσερα κομμάτια ακόμα (αν και με τις συνεργασίες άλλαξα κάπως τη σειρά του δίσκου που κι αυτή έχει τη σημασία της).
5 Νότες: μια ωδή στο ραπ που αγαπήσαμε, μια εξαιρετική παραγωγή του Tony Mahoney, ένα ακόμα παιχνίδι με τις λέξεις ένας ακόμα καταιγισμός punchlines. Πέντε νότες (μας) κοπανούν.
‘Πώς το ζυγίζεις’ και ‘Ανομβρία’ συμπληρώνουν τον δίσκο και είναι κομμάτια με τη δική τους σημασία. Το μεν ‘Πώς το ζυγίζεις’ αποτελείται από σκόρπιες αναφορές στα ναρκωτικά, κριτική και ατάκες που μένουν, όπως για την ηλικία της Billie Eilish ή τα 7 της Γιουβέντους. Η δε ‘Ανομβρία’, με συνοδεία ένα πιάνο που πάντα δίνει έναν ατμοσφαιρικό τόνο, καταπιάνεται με πιο κοινωνικά θέματα. Ένα μεγάλο κενό και μια δήλωση στο τέλος, τεχνική που συχνά πυκνά χρησιμοποιεί ο Iratus, κάνει αφενός το κομμάτι πιο ξεχωριστό, αφετέρου τις τελευταίες ρίμες πιο σημαντικές.
Και φτάνουμε στο φινάλε του δίσκου για να ακούσουμε το καλύτερο του κομμάτι.
Πρόκειται για ένα sequel της ‘Μικρής Αγάπης’ που, δεδομένα, αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και πιο σημαντικά κομμάτια του Iratus. Μια ωμή, φρικιαστική αναπαράσταση μιας, δυστυχώς, όχι τόσο ασυνήθιστης Ελληνικής οικογένειας, που συναντάται ιδιαίτερα στην ελληνική επαρχία. Μια τραγική ιστορία, που δυστυχώς δεν είναι παραμύθι. Ένα παιδί, που κακοποιείται, μια οικογένεια που νοιάζεται περισσότερο για τη γνώμη του γείτονα παρά για τη φυσιολογική ζωή της κόρης. Όλοι βουτάνε στη σιωπή, ενώ υποφέρει ένα παιδί. Ακόμα και η Χαρίκλεια, που μπορεί στα νιάτα της να ήταν στη θέση της Αγάπης.
Συνολικά, μιλάμε για μια ακόμα εξαιρετική δουλειά του Iratus. Σε σχέση με το Voyager 3, προσωπικά πιστεύω ότι το OK θα ακουστεί πολύ περισσότερο, αλλά μου έλειψε ένα δυναμικό μπιτ σαν του Deathstar ή του Sociopath. Συγκριτικά, τα ακούσματα μου έφεραν στο μυαλό περισσότερο τους ‘Ωκεανούς’. Καλοδεχούμενη έκπληξη, φυσικά, οι συνεργασίες καθώς και το ’27 Ιούνη’ ως αναφορά σε παλαιότερο κομμάτι… Αυτό, βέβαια, είναι κάτι που ο Iratus κάνει πιο συχνά από τον καθένα και πάντα με πολύ καλό αποτέλεσμα.
Καλή ακρόαση και τα λέμε στην παρουσίαση.