Δεδομένου ότι οι Coldplay είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός μπορώ. Αν και είναι κοινώς αποδεκτό πως είναι μια από τις σημαντικότερες pop-rock μπάντες. Προσωπικά, βέβαια, εκτιμώ περισσότερο τις πρώτες τους δισκογραφικές δουλειές, όταν η έμφαση δινόταν περισσότερο στο rock στοιχείο (‘Parachutes’, ‘A Rush of Blood to the Head’, ‘X&Y’). Όπως και να χει, όμως, οι Βρετανοί παραμένουν ακόμα και τώρα ένα από τα πιο δημοφιλή και πολυκερδή συγκροτήματα. Μάλιστα, το τουρ που πραγματοποίησαν για το ‘A Head Full of Dreams’ το 2016-17 είναι πλέον το πέμπτο πιο πολυκερδές τουρ όλων των εποχών.
Στην τελευταία τους δουλειά, οι Coldplay δοκιμάζουν τις αντοχές τους
Στις 22 Νοεμβρίου 2019, οι Coldplay εξέδωσαν την όγδοη δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο ‘Everyday Life’. Το άλμπουμ είναι διπλό: το πρώτο μέρος λέγεται Sunrise (Αυγή) και το δεύτερο Sunset (Ηλιοβασίλεμα). H τακτική αυτή χρησιμοποιείται συνήθως σε άλμπουμ μεγάλης διάρκειας. Ωστόσο, το συγκεκριμένο έχει διάρκεια μόλις 53 λεπτών, οπότε ο διαχωρισμός μάλλον είναι θεματικός. Το ‘Everyday Life’ είναι ο πλέον πειραματικός δίσκος των Coldplay, οι οποίοι συνδύασαν πολλά διαφορετικά μουσικά είδη και ποικίλα θέματα. Χαρακτηριστική είναι η παρουσία ανατολίτικου ήχου αλλά και πολλών ξένων γλωσσών, που δίνουν μια κοσμοπολίτικη αίσθηση στο άλμπουμ. Ο δίσκος “παίζει” με πολλά διαφορετικά θέματα, όπως η αγάπη, ο πόλεμος, η πίστη, η αστυνομική βία και ο ρατσισμός.
Πέρασμα από το ένα κομμάτι του δίσκου στο άλλο
Οι Coldplay ατενίζουν την Αυγή
Το πρώτο μέρος ξεκινά με το instrumental κομμάτι ‘Sunrise’, το οποίο θέτει όμορφα τον τόνο για τον υπόλοιπο δίσκο μέσω της μελαγχολικής μελωδίας του βιολιού. Από εκεί περνάμε στο ‘Church’ που είναι, κατά τη γνώμη μου, το διαμάντι του δίσκου. Το ‘Church’ διαθέτει ο,τι μπορεί να ζητήσει κανείς από ένα κομμάτι των Coldplay: ατμοσφαιρικότητα, πανέμορφα αρπίσματα στην κιθάρα, “πιασάρικη” μελωδία και το φαλτσέτο του Chris Martin. Στιχουργικά, το κομμάτι εξισώνει, μέσω εκτεταμένων παρομοιώσεων, την αφέλεια που εμπνέει η αγάπη με εκείνη που προσφέρει η πίστη. Στο τελευταίο κουπλέ του τραγουδιού έχουμε και την πρώτη εμφάνιση του ανατολίτικου στοιχείου: η Νorah Shaqur τραγουδάει στα Αραβικά. Μετά το ‘Church’ έχουμε το ‘Trouble in Town’, ένα εύπεπτο στη σύνθεση του κομμάτι, στο οποίο οι Coldplay πειραματίζονται μόνο στιχουργικά. Κι αυτό γιατί πρόκειται για ένα από τα μετρημένα τραγούδια τους με πολιτικό περιεχόμενο, το οποίο αναφέρεται στην αστυνομική βαρβαρότητα.
Το BrokEn, που ακολουθεί, αποτελεί ακόμα μια προσπάθεια του συγκροτήματος για καινοτομία. Έχει μορφή gospel, με τους Βρετανούς να συνεργάζονται φυσικά με χορωδία. Από εκεί περνάμε σε ένα ακόμα από τα highlight του δίσκου, το ‘Daddy’, ένα έντονα συναισθηματικά φορτισμένο τραγούδι που θα συγκινήσει πολλούς. Το “ήσυχο” acoustic τραγούδι ‘WOTW/POTP’ δεν καταφέρνει να κάνει τη διαφορά στη μικρή του διάρκεια (1.25), γρήγορα όμως δίνει τη θέση του σε ένα ακόμα κορυφαίο σημείο του δίσκου. Στο ‘Arabesque’ ο πειραματισμός των Coldplay εκτοξεύεται. Η ροκ παντρεύεται με την μοντέρνα τζαζ με τον ήχο του Γαλλικού κόρνου (Femi Kuti) να κυριαρχεί. Εμφάνιση – έκπληξη κάνει ο Βέλγος τραγουδιστής Stromae, που ερμηνεύει το δεύτερο κουπλέ στα Γαλλικά. To πρώτο κομμάτι του δίσκου κλείνει με το ‘When I Need A Friend’, κομμάτι το οποίο έχει τη μορφή εκκλησιαστικού ύμνου, και αποτελεί συνεργασία του Chris Martin με τη χορωδία London Voices.
Οι Coldplay θαυμάζουν το Ηλιοβασίλεμα
Το δεύτερο μέρος του δίσκου ξεκινάει με ακόμα μια προσπάθεια για κάτι καινούργιο. Τι καλύτερο λοιπόν από έναν country-style ύμνο υπέρ του περιορισμού της οπλοκατοχής (‘Guns’); Το επόμενο κομμάτι, με τίτλο ‘Orphans’, συνδυάζει την απλότητα του στίχου με υψηλής σημασίας μηνύματα, και σίγουρα αποτελεί ένα ακόμα σημείο αναφοράς. Πρόκειται για ένα τραγούδι-αφιέρωμα στα ορφανά παιδιά καθώς και στα παιδικής ηλικίας θύματα του εμφυλίου της Συρίας. Μουσικά ανεβαστικό, με πολλές παιδικές φωνές να συνοδεύουν τον Martin, προσπαθεί να μεταδώσει το αίσθημα της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.
Από τα επόμενα 3 κομμάτια μόνο το ‘Cry Cry Cry’ καταφέρνει να ξεχωρίσει, κυρίως λόγω του ιδιαίτερου R&B ύφους του. Και εδώ, όπως και στο ‘Church’ παραπάνω, έχουμε πάντρεμα θρησκείας και αγάπης. Το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου, με τίτλο ‘Champion of the World’, σώζει το κατά τ’άλλα απογοητευτικό δεύτερο μέρος. Ίσως το πιο ανεβαστικό κομμάτι του άλμπουμ, πρόκειται για μια δυναμική μπαλάντα που μας ωθεί να πιστέψουμε στους εαυτούς μας.
Η αυλαία και το τελικό πόρισμα
Ο δίσκος κλείνει με το ομώνυμο του τραγούδι, που βρίσκεται αρκετά κοντά στον ήχο που έχουμε συνηθίσει από τους Coldplay. Μια σειρά από “Hallelujah” κλείνουν το κομμάτι, τονίζοντας ακόμα μια φορά τη “θρησκευτικότητα” του άλμπουμ.
Είναι βέβαιο πως το ‘Εveryday Life’ είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες δουλειές των Coldplay μέχρι σήμερα. Σίγουρα, υπάρχουν κομμάτια πολύ ξεχωριστά (Chuch,Orphans) αλλά και κάποια άλλα που δεν δίνουν απολύτως τίποτα στο άλμπουμ. Από την άλλη, οπωσδήποτε είναι πολύ σημαντικό που ένα τόσο δημοφιλές συγκρότημα όπως οι Coldplay έχει το θάρρος να πειραματιστεί με νέους ήχους. Το ανατολίτικο στοιχείο και το “πάντρεμα” πολλών ειδών είναι σίγουρα κάτι το διαφορετικό. Ένα ακόμα βασικό στοιχείο είναι πως οι Coldplay δεν προώθησαν σχεδόν καθόλου το συγκεκριμένο άλμπουμ. Αυτό αποδεικνύει πως επέλεξαν να ξεφύγουν από το συνηθισμένο ήχο τους κυρίως για τους εαυτούς τους. Αυτό, όπως είναι φυσικό, μπορεί να προσελκύσει αλλά και να απωθήσει πολλούς fans του συγκροτήματος. Παρόλα αυτά, είναι σημαντικό στοιχείο ενός μεγάλου συγκροτήματος να μην ακολουθεί την περπατημένη. Και οι Coldplay είναι σίγουρα μεγάλο συγκρότημα.
