Τα μέσα του 20ού αιώνα προμήνυαν μια μουσική επανάσταση. Το μεταπολεμικό κλίμα προσπαθούσε να καταλαγιάσει τα δεινά των προηγούμενων δεκαετιών, ενώ η τεχνολογική πρόοδος έφερε ριζοσπαστικές ιδέες στο προσκήνιο, εκπληρώνοντας, σχεδόν προφητικά, το πώς θα πλάθονταν εφεξής οι διάφορες μορφές τέχνης. Κάπου μεταξύ της προσπάθειας ανάκαμψης και της δικαιολογημένης βιασύνης για την πρόοδο προς το καλύτερο, ήρθε στο φως η musique concrète, μια μορφή πειραματικής μουσικής με ενδιαφέροντα χαρακτήρα, που ενσωμάτωνε στα ακούσματά της το σύγχρονο και καινοτόμο.
Ο μηχανικός και μουσικολόγος Pierre Schaeffer (και η ομάδα του Studio d’Essai de la Radiodiffusion nationale), μέσω της ενασχόλησής του με το ραδιόφωνο, βρέθηκε στο επίκεντρο της εξέλιξης της μουσικής ιστορίας. Η επαφή με μηχανήματα αναπαραγωγής μελωδιών, καθώς και ηχογράφησης, όπως και η συνεχής τριβή με άτομα του χώρου, έδωσαν πνοή σε μια άποψη που είχε προοικονομηθεί από ανθρώπους όπως ο κριτικός André Cœuroy και ο συνθέτης Henry Cowell: η εποχή που η επιστημονική πρόοδος θα συμβαδίζει με τη σύνθεση και η επανάληψη ενός κομματιού θα είναι ανεξάρτητη από την παρουσία ανθρώπων-performers έχει καταφθάσει και αναμένει την αξιοποίησή της για τη γέννηση ενός διαφορετικού στοιχείου.
Έτσι αναδύθηκε λοιπόν η musique concrète, με τον ηλεκτρονικό και avant-garde χαρακτήρα της. Avant-garde γιατί θεμελιώθηκε από την απόρριψη του μουσικού (και μη) status quo, πάτησε στην ανορθόδοξη σκέψη, εξελίχθηκε και συζητήθηκε με φανερό ενδιαφέρον τόσο από τους υποστηρικτές, όσο και τους αντιμαχόμενούς της. Ξεχείλισε από τα καλούπια της μελωδίας και της τονικότητας, παίζοντας με φυσικούς αλλά και τεχνητούς ήχους, παράταιρους πολλές φορές με το ουσιαστικό περιεχόμενο του εκάστοτε κομματιού, διαμορφώνοντας όμως τελικά ένα αποτέλεσμα με δομική συνοχή και αισθητικό νόημα. Είτε τέτοιες προτάσεις που ξεφεύγουν από τον πετυχημένο μουσικό φιόγκο: αρμονία- μελωδία- ρυθμός είναι κοντά στην ωτική ικανοποίηση του ακροατή, είτε περνούν αδιάφορες, ο καθένας οφείλει να παραδεχτεί πως κάτι που δένει τον θόρυβο ενός οικιακού σκεύους με τον απόηχο της διέλευσης ενός τρένου και ύστερα με το καθησυχαστικό αίσθημα του ερχομού ενός πιάνο, είναι άξιο αναφοράς. Κάτι που παρεμπιπτόντως τίμησαν μέχρι και οι Beatles με το Revolution 9 τους.
Στο κλίμα αυτό, ακολουθεί ένα δείγμα της μουσικής του Halim El-Dabh, που πειραματίζεται με το μυστήριο της ολότητας σε έναν ήχο που συντίθεται καθώς αφουγκράζεται τον κόσμο γύρω του.
