Ο όρος «επανάληψη» λαμβάνει σίγουρα πολλές διαστάσεις: από την έννοια της αναδημιουργίας, που αναζωπυρώνει ένα καλλιτεχνικό αίσθημα, την έννοια της αναπαραγωγής, με έναν μεσαίας ανίας χαρακτήρα, μέχρι, τέλος, τη γνώριμη αυτή ανάμνηση πλήξης που αποτελεί «μητέρα της μάθησης» και έτεινε να επανεμφανίζεται σε περιόδους όταν και φαινόταν εντελώς περιττή. Σε κάθε περίπτωση, η λέξη εμπεριέχει το δυναμικό εκείνο στοιχείο δοκιμασίας των ορίων του χαρακτήρα, ενώ ταυτόχρονα εγείρει το ερώτημα του ποια χρονική στιγμή διαχωρίζει το λεπτό υμένιο μεταξύ του θεμιτού και του κουραστικού. Στη μουσική το ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν διάφοροι επαγγελματίες, με σταθμό αναφοράς τους “The National” , και το εγχείρημα του να επαναλάβουν το ίδιο τραγούδι.
Η συνεργασία του Ισλανδού performance artist Ragnar Kjartansson και του indie rock συγκροτήματος “The National”, απέδωσε (πανομοιότυπους) καρπούς. Το κομμάτι “Sorrow” ,του άλμπουμ “High Violet” (2010), εκτελέστηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (ΜΟΜΑ) το 2013. Το εντυπωσιακό εγχείρημα διήρκεσε 6 ώρες, ενώ το κομμάτι βρέθηκε σε μια λούπα άνω των 100 επαναλήψεων. Το project έλαβε τον ευφυή τίτλο “A Lot of Sorrow”, σε μια ενθουσιώδη δόση χιούμορ και ειρωνείας, λαμβάνοντας ανάμεικτα συναισθήματα από το κοινό.
Η επανάληψη αυτής της ήσυχης, μελαγχολικής μπαλάντας παρουσιάζει συμβολικό περιεχόμενο, που καθαρίζει την παράσταση από τον αυτοσκοπό του εντυπωσιασμού ή την βαριά εναλλακτική κουλτούρα που ντύνει σχετικά και μη performances. Το κομμάτι αφορά μια ιστορία ερωτικής απόρριψης, η οποία ξεχειλίζει τον κουβά θλίψης που βαραίνει τον καθένα μας, καταλαμβάνοντας στο τέλος κάθε ίχνος λογικής και ελπίδας. Η βύθιση σε μια οδύνη που πικραίνει, απομονώνει και έπειτα συνθλίβει, αντικατοπτρίζεται στη μονοτονία της αναπαραγωγής του ήχου, με τρόπο απλοϊκό και καταιγιστικό. Η συνειδητοποίηση του βάθους μιας ακραίας συναισθηματικής κατάστασης επέρχεται με το χρόνο, και η επίλυση του προβλήματος ακολουθεί δύσβατο μονοπάτι, αποτρεπτικό. Η αντοχή των μουσικών συνυφαίνεται με το περιεχόμενο του κομματιού, και κάθε επανάληψη μάλλον σηματοδοτεί την τελειοποίηση ενός μουσικού γλυπτού, παρά την ανούσια ρέπλικά του.
