Όχι ένα, ούτε δύο, ούτε πέντε ή δέκα. Είκοσι-ένα. 21 χρόνια τώρα οι Mogwai κρατούν σχεδόν ολομόναχοι όσο πιο ψηλά γίνεται τη σημαία της Post-Rock, ενώ παράλληλα αποτελούν μία απο τις σπουδαιότερες μουσικές εξαγωγές της Σκωτίας στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα. Στη σκηνή ενός μουσικού είδους το οποίο την τελευταία εικοσαετία έχει καταπατηθεί από την άνθιση της ποπ κουλτούρας, οι Mogwai έρχονται να συνδιάσουν τις κιθάρες με μία βαθιά καλλιτεχνική ατμόσφαιρα, υπέροχους τίτλους και πανέμορφο artwork, δημιουργώντας ένα πολύ ιδιαίτερο αποτέλεσμα.
Τα Γρέμλινς και η μουσική ταμπέλα
<<Μπορεί να υπάρχει ένα Γκρέμλιν στο σπίτι σας>> λέει ο Randall στο κοινό, συμβουλεύοντας μας να ψάξουμε καλά τις κατοικίες μας, καθώς τα μοχθηρά αυτά πλάσματα μπορεί να κρύβονται κοντά μας, έτοιμα να φέρουν το απόλυτο χάος. Τα Γκρέμλιν, στα πρώτα στάδια της ζωής τους ονομάζονται Mogwai (όρος που στα Κινέζικα σημαίνει <<τέρας>>) και είναι μικρά, αγαθά πλασματάκια. <<Φέρεσαι στα Mogwai όπως φέρεται ο πολιτισμός σου σε όλα τα δώρα της φύσης, δεν τα κατανοείς, δεν είσαι έτοιμος. Ίσως μια μέρα να είσαι, αλλά μέχρι τότε τα Mogwai θα περιμένουν>>. Αυτή και πολλές ακόμα ενδιαφέρουσες φράσεις έχουν ειπωθεί στην ταινία Γρέμλινς με παραγωγό τον γνωστό Στίβεν Σπίλμπεργκ το 1984. Μία δεκαετία αργότερα, οι Martin Bulloch, Stuart Braithwaite και Dominic Aitchison έδωσαν το όνομα από τα μικρά τερατάκια στην μπάντα την οποία ίδρυσαν. << Δεν είχε ιδιαίτερη σημασία για μας το όνομα και πάντα είχαμε στο νού μας να το αλλάξουμε, άλλα όπως και με διάφορα πράγματα, η στιγμή αυτή δεν ήρθε ποτέ >>. Και μάλλον για καλό δεν ήρθε ποτέ αυτή η αλλαγή, αφού το όνομα παίζει το δικό του ρόλο στην ξεχωριστή ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει την μουσική αυτή κολεκτίβα. Εκτός από το όνομα βέβαια, κάτι ακόμα το οποίο δεν ενθουσιάζει την μπάντα είναι ο χαρακτηρισμός της ως << Post-Rock Γρούπ>>. Δεν αρέσουν στους Mogwai οι μουσικές ταμπέλες και οι κατηγοριοποιήσεις. Ο Barry Burns μάλιστα είχε δηλώσει πάνω στο θέμα πως << το σιχαίνομαι πραγματικά ( τον χαρακτηρισμό ως Post-Rock ). Μέρα με τη μέρα μου γυρίζει τ’ άντερα. Σκωτσέζικη instrumental μουσική με κιθάρες και πινάκια. Παραείναι μεγάλο ε ; >>
Η δισκογραφία και η αγάπη για το ποδόσφαιρο
Από το 1997 μέχρι σήμερα η μπάντα από τη Γλασκώβη, έχοντας για ένα διάστημα στη σύνθεσή της και τους Brendan O’Hare και John Cummings ( οι οποίοι αποχώρησαν για τα δικά τους projects ) παρουσιάζουν νέες δουλειές σταθερά ανά δύο – τρία χρόνια. Tο ντεμπούτο τους με το επιτυχημένο Mogwai Young Team ακολούθησαν με χρονική σειρά οι δίσκοι Come On Die Young, Rock Action, Happy Songs for Happy People, Mr Beast, The Hawk Is Howling, Hardcore Will Never Die – But You Will, Rave Tapes και φυσικά το πολύ πρόσφατο Atomic. Σε μία καριέρα 21 ετών με εννέα δισκογραφικές δουλειές, οι Mogwai κατάφεραν μερικά πράγματα που είναι σημαντικότερα από μεμονωμένες διακρίσεις και βραβεία. Μπόρεσαν να επιβιώσουν σε ένα μουσικό είδος που βρισκόταν σε φάση αποσύνθεσης, έδειξαν ικανοί να εξελίξουν τον ήχο τους από δουλειά σε δουλειά και το σημαντικότερο απ’όλα, έδειξαν να ωριμάζουν και με την πάροδο του χρόνου και να πορεύονται στα κατάλληλα για τους ίδιους μουσικά μονοπάτια. Εκτός απο τα παραπάνω έργα, υπάρχει ακόμα μία δισκογραφική δουλειά των Mogwai. Πιο συγκεκριμένα, η μπάντα από τη Γλασκώβη κρύβεται πίσω από το soundtrack του ντοκιμαντέρ Zidane: A 21st Century Portrait, μία ταινία αφιερωμένη στη ζωή του Γάλλου πρώην αστέρα των γηπέδων και νυν προπονητή της Ρεάλ Μαδρίτης, Ζινεντίν Ζιντάν. Η ενασχόληση του γκρούπ με την συγκεκριμένη ταινία όμως δεν είναι κάτι τυχαίο, καθώς οι Mogwai είναι δηλωμένοι ποδοσφαιρόφιλοι και πιό συγκεκριμένα φανατικοί οπαδοί της Celtic, μίας σπουδαίας σκωτσέζικης ποδοσφαιρικής ομάδας. Η αγάπη τους για την ομάδα φτάνει στο σημείο να βγάζουν τραγούδια για αυτήν και τις αντιπάλους της, ενώ πολύ συχνά μέσω της σελίδας τους παρακαλάνε τους φαν να μαγνητοσκοπήσουν τους σημαντικούς αγώνες της ομάδας όταν είναι την ίδια ώρα με μία συναυλία του γκρούπ. Στα αποδυτήρια της Σέλτικ παίζει πολύ συχνά μουσική των Mogwai.
Η ουσία που καθιστά τους Mogwai <<μουσικούς ριζοσπάστες>>
Όλα καλά μέχρι εδώ, το Radical Sounds όμως κάνει αναφορές σε καλλιτέχνες που διαφέρουν από το σύνολο. Τα δύο προηγούμενα άρθρα αφορούσαν μία κλίκα που δημιούργησε τη σύγχρονη χιπ χοπ και μία οικογένεια που άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει ένα μεγάλο μέρος της μουσικής βιομηχανίας. Τι έχουν κάνει οι Mogwai για να θεωρούνται <<μουσικοί ριζοσπάστες>> ; Η απάντηση είναι αναπάντεχη και ίσως να ακουστεί αντιφατική, αλλά είναι η απόλυτη αλήθεια. Η ιδιαιτερότητα των Mogwai είναι η απλότητά τους. Σε μία παγκόσμια μουσική σκηνή που ζεί και τρέφεται από το δράμα και την αυτοκαταστροφή των καλλιτεχνών, οι Mogwai έρχονται να αποδείξουν ο,τι μπορείς να είσαι μία παρέα απλών, καθημερινών τύπων και παράλληλα το κορυφαίο Post-Rock συγκρότημα των τελευταίων 20 ετών. Οι Mogwai δεν αυτοκτονούν, δεν υποφέρουν από σχιζοφρένεια, δεν κάνουν κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών μέχρι θανάτου, δεν κάνουν diss, δεν έχουν έχθρες και δεν λένε μεγάλα λόγια μπροστά στις κάμερες. Είναι μια τυπική ανδροπαρέα η οποία αγαπάει τη μουσική και το ποδόσφαιρο. Οι στίχοι των τραγουδιών και των άλμπουμ τους, όσο εξεζητημένοι, ρομαντικοί ή εχθρικοί και να ακούγονται είναι χιουμοριστικοί και τις περισσότερες φορές αποτελούν inside jokes της παρέας, αστεία τα οποία γνωρίζουν μόνο εκείνοι. Και αυτό είναι το όμορφο με τους Mogwai. Η μυστήρια ατμόσφαιρα που τους χαρακτηρίζει και η ποιότητά τους γίνονται ορατές μόνο όταν το γρούπ είναι πάνω στην σκηνή, όχι όταν είναι πίσω από αυτήν.
