Rest In Music: 10 μουσικοί που αποχαιρετήσαμε μαζί με τη δεκαετία

[punica-dropcap]Λ[/punica-dropcap]ίγες ώρες μόνο πέρασαν όταν, πάνω από τη Βασιλόπιτα, τραγουδούσαμε όλοι το “Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά…”. Λίγο αφότου έφυγε μαζί με τον γερο-χρόνο και η δεκαετία, ας θυμηθούμε όλες τις φωνές που έσβησαν μαζί της… Βέβαια, επειδή οι μουσικοί που αποχαιρετήσαμε ήταν πολλοί, είναι αδύνατον να αναφερθούν όλοι. Γι’ αυτό ας μνημονεύσουμε όσους μουσικούς μας συγκλόνισαν (προσωπικά) με τον θάνατό τους…

Τον καλλιτέχνη θυμάται η Ζαννίνα Μαργαρίτη:

2010 – Ronnie James Dio

Όταν έφυγε ήταν αφού είχα αρχίσει να κάνω τα πρώτα μου βήματα στη rock πλευρά της μουσικής… Έφηβη, με καταβολές βαριές λαϊκές από τη μάνα μου και disco επιρροές από τον πατέρα, επέλεγα δειλά το δρόμο μου. Ήταν ορμητική η στροφή μου από τον ελαφρολαϊκό Γιώργο Αλκαίο στον Ronnie James Dio. Στην αρχή του γυμνασίου έπεσα πάνω στο Temple of the King του συγκροτήματός του και, σαν Σειρήνα, με μάγεψε. Όσο ζούσε, είτε ως μέλος των Rainbow είτε των Dio, διέγραφε ουράνια τόξα από όποιο αυτί περνούσε. Είναι ίσως η φιγούρα που θυμούνται όλοι ακόμα και αν ακούσουν Black Sabbath… Ήταν μία από τις πολυσχιδείς προσωπικότητες του χώρου, πολυτάλαντος και σαρωτικός… Πολύ λένε ότι δεν χρειαζόταν καν “ζέσταμα” πριν απελευθερώσει τις πρώτες νότες επί σκηνής… Πέρα από το παρθενικό μου ροκ κομμάτι, αν θέλει κάποιος να το γνωρίσει πρέπει να ακολουθήσει τα εξής βήματα:

Advertising

Advertisements
Ad 14

Πατάμε play στο Never More των Elf για να τον ακούσουμε στα πρώτα του βήματα…

Συνεχίζουμε με The Sign of the Southern Cross στους Black Sabbath… Θαυμαστή είναι η αντίθεση της αγγελικής χροιάς του Dio με τα βαριά riffs που ντύνουν το κομμάτι

Ερμηνεύοντας το Man on the Silver Mountain με τους Rainbow μας μιλάει με τον δικό του τρόπο για τη θρησκεία και τον Θεό

Και ολοκληρώντας, περνάμε και μένουμε παγιδευμένοι σαν Rainbow in the Dark που αγγίζει καθέναν που βρίσκεται σε αδιέξοδο…

Advertising

Πηγή: Gritaradio

Τον καλλιτέχνη θρηνεί ο Αλέξανδρος Χρυσαδακος:

2011 – Νίκος Παπάζογλου

Μια Κυριακή 17 του Απρίλη, το 2011, ξύπνησα και θυμάμαι να βουίζει κάθε μέσο μαζικής ενημέρωσης με τα συνταρακτικά νέα. Ήμουν μικρός και άμαθος τότε και δεν ήξερα για ποιόν μιλάγανε όλοι και αναστέναζαν. Ρώτησα και μου είπαν ότι χάθηκε για πάντα ο ‘’Αύγουστος’’, ότι σε εκείνο το Κυριακάτικο ‘’απόψε’’ θα ‘’ράγιζαν’’ όλων των μερακλήδων οι καρδιές. Μου είπαν ότι σιγά-σιγά δεν θα ‘’υπάρχουν πια μάγκες’’. Έφυγε το παλικάρι με το τζιν και το κόκκινο φουλάρι στο λαιμό. Έφυγε ο Νίκος Παπάζογλου. Τον καιρό μετά τον θάνατο του τον γνώρισα καλύτερα και ένα πράγμα μπορεί να ειπωθεί… Δεν φτάνει μια απλή αναφορά σε αυτόν τον άνθρωπο για να περιγράψεις το έργο και την προσωπικότητά του, ούτε για να δείξεις την μεγάλη απώλεια που δέχτηκε η ελληνική μουσική σκηνή.

Τι να πρωτομακαρισω; Να εξυμνήσουμε τα τραγούδια που μοναδικά ερμήνευσε και έχουν αφήσει ένα φανταχτερό στίγμα στις αναμνήσεις κάθε ακροατή; Να μιλήσουμε για την ‘’ψυχή’’ που είχε και έδειχνε στους γύρω του, το πόσο δυναμικός και ανεξάρτητος καλλιτέχνης και άνθρωπος ήταν;

Οι μουσικοί που αποχαιρετήσαμε ήδη από το 2010 ήταν πολλοί… Όμως, εγώ επέλεξα να πω γι’αυτό, που ό,τι και να πεις είναι λίγο

Advertising

Τον καλλιτέχνη υμνεί ο Αλέξανδρος Χρυσαδάκος:

2012 – Αλκης Αλκαίος

Αν ερωτηθώ ποιοι είναι οι μουσικοί που αποχαιρετήσαμε αυτή τη δεκαετία, πρώτος στο μυαλό μου μπαίνει ο  διαχρονικός στιχουργός και ποιητής Άλκης Αλκαίος. Μελοποιήθηκε από τον ✝Θάνο Μικρούτσικο (2019) και τον Μίλτο Πασχαλίδη έως και τον Φίλιππο Πλιάτσικα. Ο ‘’αφανής ήρωας’’ της ελληνικής μουσικής, δίχως δημοσιότητες και εμφανίσεις, έδινε απλόχερα τους στίχους του για να ερμηνευθούν από άλλους καλλιτέχνες και, κατ’ εμέ, τους απογείωνε! Το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγγέλης Λιάρος, για καλλιτεχνικό του σκαρφίστηκε το ονοματεπώνυμο Άλκης Αλκαίος. Όλοι αναμφίβολα έχουμε ακούσει έστω και έναν στίχο αυτού του μοναδικού στιχουργού και ποιητή. Ο Αλκαίος έγραψε το ‘’Πάντα γελαστοί’’ που το ακούμε σχεδόν παντού με τη φωνή του επίσης εκλιπόντα ✝Δημήτρη Μητροπάνου (2010). Δημιούργημά του ήταν και το επικό ‘’Αγύριστο Κεφάλι’’ του Μίλτου Πασχαλίδη, το ανεπανάληπτο ‘’Πόρτο Ρίκο’’ του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και πάρα πολλά ακόμα… Μας άφησε στις 10 Δεκεμβρίου του 2012, σε ηλικία 63 ετών.

Διαβάστε επίσης  Γιάννης Αδάμος & Ροζ Πένες ft. Χρήστος Κολοβός – «Φακίρης» (ΝΕΟ ΒΙΝΤΕΟ ΚΛΙΠ)

Advertising

Τον μουσικό θυμάται ο Γιώργος Τσίρος:

2013 – Παύλος Φύσσας (Killah P)

Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθαίνεις όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία Έλληνας κι ότι συνάδει αυτό, όχι μια σημαία

Τόσα χρόνια μετά, ακόμα η ίδια ανατριχίλα με τους προφητικούς πρώτους στίχους από τα ζόρια του Killah P. Γιατί ο Παύλος Φύσσας, βρέθηκε νεκρός από το μαχαίρι του Χρυσαυγίτη Γιώργου Ρουπακιά στις 18 Σεπτέμβρη του 2013 σε μια υπόθεση που έφερε πολλά στοιχεία στο φως και ήταν η πρώτη φορά, που καταλάβαμε τόσο έντονα, πως έχουμε να κάνουμε με εγκληματική οργάνωση και όχι με πολιτικό κόμμα. Γιατί ο Παύλος Φύσσας, δεν πέθανε για κανένα ποδόσφαιρο όπως πήγαν να περάσουν αρχικά. Δεν πέθανε καν για πολιτικές διαφορές και αντιπαραθέσεις. Πέθανε επειδή σε πολλούς δεν άρεσαν όσα έγραφε. Γιατί ήταν ενεργός στον αντιφασιστικό αγώνα και αλληλέγγυος στην πράξη, όχι μόνο στα λόγια. Αυτό το κοινωνικο-πολιτικό ύφος σε συνδυασμό με τους επιθετικούς και οργισμένους στίχους του, ήταν παράλληλα οι λόγοι της μουσικής του επιτυχίας.

Ποικίλοι ήταν οι μουσικοί που αποχαιρετήσαμε, άλλοι ξένοι και άλλοι της εγχώριας μουσικής σκηνής. Όμως, ο σκληρός τρόπος που έφυγε ο Killah P απ’ τη ζωή είναι αυτός που μας τον χαράζει βαθιά στη μνήμη.

Advertising

Ξεκίνησε από το μεγάλο σχολείο της Freestyle Productions του B.D. Foxmoor και κράτησε σχέσεις με τη Low Bap σκηνή μετά την αποχώρηση του. Πρώτος του δίσκος τα Ηλιοκαλέσματα, το 2005. Ακολούθησαν άλλοι 3 με τον τελευταίο και πιο γνωστό, τα Ηλιομαζέματα να κυκλοφορεί έναν χρόνο πριν τη δολοφονία του. Έφυγε νωρίς, πρόλαβε όμως να αφήσει σημαντικό έργο και να χτίσει ισχυρές φιλίες με διάφορους MCs όπως τον Tiny Jackal, τον Θανάσιμο, τον Iratus (όλοι μέλη των Ντοπάζ), τα Ημισκούμπρια και πολλούς ακόμη. Το όραμα του, να αφυπνίσει και να ενώσει την εγχώρια σκηνή, η ιστορία μας έδειξε πως έγινε πραγματικότητα. Και η δολοφονία του σίγουρα έπαιξε σπουδαίο ρόλο σε αυτό.

Ο Δημήτρης Κοκότος πένθησε τον:

2013 – Lou Reed

Αναμφίβολα ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες που μας άφησαν αυτήν την δεκαετία και ένας από τους σπουδαιότερους όλων των εποχών είναι ο Lou Reed. Γεννημένος το 1942 στην Νέα Υόρκη, ο Reed έχει μείνει γνωστός ως ιδρυτικό μέλος των τεράστιων Velvet Underground. To συγκρότημα έμελλε να επηρεάσει όσο λίγα την ροκ μουσική και υπήρξε σταθμός στην σύγχρονη μουσική ιστορία και την σύγχρονη ποπ κουλτούρα. Ο Lou Reed ήταν ο τραγουδιστής ενώ παράλληλα έπαιζε και κιθάρα και φυσικά ήταν ο βασικός συνθέτης των τραγουδιών. Τότε ήρθε σε επαφή και με τον Andy Warhol ο οποίος τον επηρέασε και συνεργάστηκε για κάποια χρόνια με το συγκρότημα.

Διαβάστε επίσης  Τα 30 καλύτερα grunge albums όλων των εποχών (Μέρος 2ο)
Advertising

Βέβαια το μουσικό του μεγαλείο δεν περιορίζεται στους Velvet Underground. Ακολούθησε αξιοσημείωτη σόλο καριέρα με albums αριστουργήματα όπως το Transformer (1972). Ίσως αυτό να υπήρξε θεμέλιο για τη δημιουργία του είδους glam rock, στο οποίο συμμετείχε και ο ✝David Bowie (2016). Ο Lou Reed είχε τέτοια επίδραση που ο Bowie, ως μεγάλος θαυμαστής του, επηρεάστηκε από αυτόν. Η περίοδος που κυκλοφόρησε το album ήταν και η περίοδος του έντονου εθισμού του στο αλκοόλ και στη μεθαμφεταμίνη. Ο Lou Reed συνέχισε να γράφει solo albums για πολλά χρόνια έχοντας συνολικά 22 studio albums και άλλα 4 με τους Velvet Underground.

Πέθανε στην Νέα Υόρκη στις 27 Οκτωβρίου 2013 από ηπατίτιδα ενώ είχε και διαβήτη για αρκετά χρόνια και πολλοί καλλιτέχνες του απέτισαν φόρο τιμής όπως ο Morrissey, ο David Byrne, η Patti Smith και ο Iggy Pop. Πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους, ιδιοφυείς και επιδραστικούς μουσικούς όλων των εποχών.

μουσικοι που αποχαιρετησαμε
Πηγή: Los Angeles Times

Ο επιδραστικότερος μουσικός που αποχαιρέτησε ήταν για τον Γιώργο Χαραλαμπίδη ο:

2015 – Lemmy Kilmister

Το αιώνιο σκληρό καρύδι της metal μουσικής έφυγε πριν 4 χρόνια 4 μέρες μετά τα 70α του γενέθλια. Θα έλεγε κανείς πως ήταν φυσικό επακόλουθο της άστατης ζωής και των καταχρήσεων αλλά νομίζω όλοι πιστεύαμε πως πάντα θα την σκαπουλάριζε. Παίρνοντας τον πρώτο του δίσκο ‘The Buddy Holly Story’ ήξερε πως μια μέρα θα βγάζει και εκείνος τέτοια άλμπουμ και θα έχει κορίτσια να “ουρλιάζουν” στο όνομά του… Έκτοτε ήταν πάντα τόσο ενεργητικός μέχρι και τη στιγμή που άφηνε την τελευταία του πνοή στην περιοδεία των Motorhead… Ο Lemmy ήταν ο μεγάλος αδερφός που θέλαμε να μας συμβουλεύει, ο φίλος που μας τραβούσε για μπύρες, ο θείος που καθόταν με τη νεολαία… Οι μουσικοί που αποχαιρετήσαμε αυτή τη δεκαετία είχαν μεγάλη συνεισφορά στη μουσική βιομηχανία, αλλά ο Lemmy είχε στον τρόπο σκέψης μας…

Advertising

Ο Δημήτρης Κοκότος μιλάει για τον θάνατο του:

2016 – Leonard Cohen

Ο Καναδός ‘’ποιητής της ροκ΄΄ ήταν άλλος ένας μεγάλος καλλιτέχνης που μας άφησε αυτήν την δεκαετία και συγκεκριμένα στις 7 Νοεμβρίου 2016. Γεννημένος το 1934 στο Γουεστμουντ του Καναδά, ο Cohen υπήρξε μια πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα μιας και εκτός από συνθέτης και τραγουδιστής υπήρξε επίσης ποιητής και συγγραφέας και αυτό ήταν ιδιαίτερα φανερό στους στίχους των τραγουδιών του, οι οποίοι είναι αντικείμενο θαυμασμού και τον έχουν τοποθετήσει στους καλύτερους στιχουργούς όλων των εποχών. Τα πρώτα του αριστουργηματικά άλμπουμ είχαν κυρίως folk χαρακτήρα. Συνολικά κυκλοφόρησε 15 studio albums με το πρώτο να είναι το ‘’Songs of Leonard Cohen’’ το 1967 και το τελευταίο να κυκλοφορεί μόλις 3 εβδομάδες πριν τον θάνατό του το 2016 με τίτλο ‘’You Want It Darker’’ ενώ φέτος κυκλοφόρησε ένα ακόμα άλμπουμ του με ηχογραφήσεις πριν τον θάνατό του με τίτλο ‘’Thanks for the Dance’’.

Γνωστή ήταν και η αγάπη του Cohen για την Ελλάδα. Το 1960 μάλιστα αγόρασε σπίτι στην Ύδρα και εκεί ήταν ο τόπος που γνώρισε τον μεγάλο του έρωτα ,την Νορβηγίδα Marianne Ihlen για την οποία έγραψε το πολύ γνωστό ‘’So Long, Marianne’’.

Advertising

Η προσφορά του Leonard Cohen στην μουσική είναι τεράστια και οι στίχοι του αν και πολλές φορές σκοτεινοί διακατέχονται από μια ιδιαίτερη ευαισθησία, δημιουργώντας πολλών ειδών συναισθήματα στους ακροατές και το ταίριασμα με την μουσική του οδηγεί σε ένα μοναδικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Ο Γιώργος Χαραλαμπίδης τιμάει:

2016 – Θάνος Ανεστόπουλος

Μετά την ανάρτηση του στο προσωπικό του λογαριασμό στο facebook το 2015, όλοι έμαθαν πως ένα από τα κρίνα μας θα έχανε την υπόστασή του… Από το 2015 ο Θάνος Ανεστόπουλος άρχισε σιγά σιγά να φθείρεται, μέρα με τη μέρα ο καρκίνος του έκλεβε το χρώμα, μέχρι που τελικά έφυγε διάφανος το 2016… Άτιμο πράγμα αυτή η ασθένεια, πόσο μάλλον αν κατοικοεδρεύει στα οστά σου… Λίγο πριν τα 50 του χαιρέτησε το κοινό του που λίγο πολύ έστω και ένα κομμάτι των Διάφανων Κρίνων θα είχε ακούσει. Μέσα μου ίσως ο Ανεστόπουλος να εδραίωσε το ελληνικό ροκ με την μελωδική μελαγχολία του “Μπλε Χειμώνα” για τις Τετάρτες που ντυνόμαστε κλόουν και τις Κυριακές είμαστε νεκροί. Οι μουσικοί που αποχαιρετήσαμε τούτη τη δεκαετία ίσως να έχουν ξεχωριστεί θέση στην καρδιά μας, μιας και τη γενιά μου την πέτυχε ενώ βάδιζε τον δρόμο της ενηλικίωσης. Γι’ αυτό ο χαμός του Ανεστόπουλου δεν φεύγει απ τις καρδιές μας…

Διαβάστε επίσης  Τραγούδια που συνδέθηκαν με αθλητικά γεγονότα
Advertising

Τον μουσικό αποχαιρετάει ο Γιώργος Τσίρος:

2017 – Prodigy (των Mobb Deep)

Son, they shook… ’cause ain’t no such things as halfway crooks scared to death, scared to look.

Τον Ιούνιο του 2017, η χρόνια ασθένεια (δρεπανοκυτταρική νόσος) που ταλαιπωρούσε τον Prodigy, τελικά τον πήρε μαζί του στα 42 του χρόνια. Κι όταν οι μουσικοί που αποχαιρετήσαμε φεύγουν τόσο νέοι, τόσο άδικα, χρειάζεται τουλάχιστον να τους κρατάμε ζωντανούς στη μνήμη.

Advertising

Μαζί με τον Havoc, δημιούργησαν το πιο εμβληματικό ίσως ντουέτο στην παγκόσμια ιστορία του Hip Hop. Τους Mobb Deep. “The Shook Ones”. Ένα γκρουπ από την ανατολική ακτή, από το Queens, που ήταν ενεργό από το 1991. Με τον πρώτο τους δίσκο, τον Juvenile Hell να κυκλοφορεί το 1993. Για να έρθει η απόλυτη καταξίωση παράλληλα με την άνθιση του Gangsta Rap του οποίου θεωρούνται πρωτεργάτες, το 1995 με το Infamous και τον επόμενο χρόνο με το Hell on Earth. Με απίστευτα κομμάτια που αναγνωρίζονται παντού και για πάντα, όπως το Shook Ones ή το Survival of the Fittest. Στο τελευταίο αναφέρεται ο ΛΕΞ, όταν λέει γιατί όπως είπανε δυο τσάκαλοι πριν χρόνια στο queens γίνεται πόλεμος εκεί έξω και κανείς ασφαλής

Εκτός Mobb Deep, ο Prodigy κυκλοφόρησε και solo δίσκους, εξέτισε τριετή ποινή φυλάκισης και πρόλαβε να έρθει σε σύγκρουση με άλλους rappers κυρίως της Δυτικής Ακτής. Στίχοι σκληροί και ωμοί, γροθιά στο στομάχι, γιατί πραγματικά έγραφε όσα ζούσε και σίγουρα δεν ήταν εύκολα. Στυλ επιθετικό και δυναμικό, σχεδόν προκλητικό. Το ένα μισό των θρυλικών Mobb Deep δεν είναι πια μαζί μας, αλλά το έργο του θα ζήσει για πάντα.

Πηγη: pagesix.com

Για τον Γιάννη Πάσσαρη ήταν σαν να μην έφυγε ποτέ:

2018 – Τζίμης Πανούσης

Νιώθω πως έχει χαθεί, κι όμως δεν ξέρω πότε έφυγε.

Advertising

Δυο χρόνια παρά κάτι χωρίς τον δικό μας Τζίμη. Τα λόγια του Γουΐλιαμ Σαίξπηρ απο το Χειμωνιάτικο Παραμύθι είναι αυτά που, κατά την άποψη του γράφοντα, ίσως μπορούν να αποτελέσουν μια προσέγγιση στο καλλιτεχνικό, αλλά και στο προσωπικό μας, ψυχικό κενό ύστερα απο τέτοιου τύπου απώλειες. Καλλιτεχνικές, προσωπικές, οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές, ο Τζιμάκος με ένα περίεργα καμωμένο τρόπο τις μπόλιασε σε ένα. Λάκκος λεόντων ή καλλιτεχνία; Είχε γλώσσα αυθάδικη που τορπίλιζε τα πάντα, ένα στόμα που φιλούσε και δάγκωνε ταυτόχρονα νοικοκυραίους, καρεκλοκένταυρους και luben επαναστάτες… Πως να μην τον λατρέψεις;

Άλλωστε, όπως έλεγε και ο ίδιος, ένα κοίταγμα στον καθρέπτη ποτέ δεν βλάπτει.

 

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Αγίου Βαλεντίνου: 4+1 ξεχωριστές προτάσεις

Η γιορτή των ερωτευμένων ήρθε και μας βρίσκει να αναζητάμε

Η ιστορία της βιομηχανίας στη Θεσσαλονίκη

Η ιστορία της βιομηχανίας στη Θεσσαλονίκη είναι μια περίοδος ανάπτυξης