Οι Ιππότες αποτελούσαν ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα τάγματα της εποχής του Μεσαίωνα. Ιππότες είχαν τη δυνατότητα να γίνουν ευγενείς ή άνθρωποι, οι οποίοι είχαν ένα κομμάτι γης, ένα άλογο και μπορούσαν να πολεμήσουν. Παρόλο που ήταν «ευγενείς» και άνθρωποι αφοσιωμένοι στο Θεό, καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας πραγματοποίησαν ανείπωτα εγκλήματα. Το σύστημα της φεουδαρχίας, λοιπόν, συνέχιζε να υπάρχει και έφτασε στο αποκορύφωμα του με την ίδρυση του τάγματος των ιπποτών. Κι αυτό διότι, υπήρχαν οι δουλοπάροικοι, που έπρεπε να φροντίζουν τα άλογα και τη γη του ιππότη.
Εκπαίδευση
Σχεδόν σε όλη τη Δ. Ευρώπη και ιδίως σε χώρες όπως Γερμανία, Αγγλία και Γαλλία, ακολουθούσαν μια συγκεκριμένη μέθοδο εκπαίδευσης των ιπποτών. Η μέθοδος αυτή εμφανίστηκε κυρίως μετά το τέλος του 10ου αιώνα. Οι ιππότες έστελναν τα παιδιά τους μετά την ολοκλήρωση 7 χρόνων ζωής τους σε κάποιο κάστρο, για να εκπαιδευτούν. Στο πρώτο στάδιο της εκπαίδευσης τους και μέχρι να φτάσουν στην εφηβεία, οι μαθητευόμενοι έπρεπε να υπηρετούν τις κυρίες της αυλής.
Στο δεύτερο στάδιο της εκπαίδευσης, συνήθως στα δεκατέσσερα χρόνια, οι εκπαιδευόμενοι μετατρέπονταν σε ακόλουθοι. Πλέον δεν ήταν αναγκασμένοι να παραμένουν στο κάστρο, αλλά να ακολουθούν τον ιππότη τους και να τον συνοδεύουν όπου αυτός επιθυμούσε, κυρίως στον πόλεμο. Η αξία των ακόλουθων φαινόταν κυρίως σε αυτό το κομμάτι της εκπαίδευσης, καθώς μέσα σε στιγμές πίεσης και καταστροφής, έδειχναν την αφοσίωση τους. Μια σημαντική δουλειά τους ήταν να φέρνουν καινούργια όπλα (ακόντια) στους ιππότες σε περίπτωση, που έσπαγε το πρώτο και να τους κουβαλούν την ασπίδα, όταν τελείωνε η μάχη. Προφανώς σε αυτό το στάδιο γινόταν και η εκπαίδευση με τα όπλα.
Σε περίπτωση που ήταν αφοσιωμένοι στον κύριο τους και είχαν έφεση στα όπλα, χρίζονταν ιππότες στην ηλικία των 21.
Η τελετή
Η τελετή για το χρίσμα του ιππότη ήταν ιδιαίτερα επίσημη και το σημαντικότερο κομμάτι της ήταν η αφοσίωση στο Θεό. Ο μελλοντικός ιππότης έπρεπε να κάνει νηστεία και να κοινωνήσει. Στη συνέχεια γονάτιζε με τον εξοπλισμό του ο πρώην, πλέον, αφέντης του και τον έχριζε ιππότη με την πλάγια επιφάνεια του σπαθιού του ακουμπώντας και στους δύο ώμους. Απήγγειλε δε τα εξής λόγια: «Εις το όνομα του Χριστού και της μητέρας του Μαρίας Δέξου το πλήγμα αυτό και ποτέ άλλο. Να είσαι γενναίος, ενάρετος και δίκαιος, καλύτερα ιππότης παρά σκλάβος.»
Πλέον δεν ήταν ακόλουθος αλλά πραγματικός ιππότης με δικό του ακόλουθο. Του παραχωρούνταν ο εξοπλισμός και είχε τα δικά του καθήκοντα να εκτελέσει.
Ο κώδικας
Οι ιππότες δεν ήταν απλοί πολεμιστές. Αποτελούσαν μέρος της κοινωνικής τάξης, όπως οι μοναχοί. Πέρα από την γενναιότητα στη μάχη, ο ιππότης έπρεπε να είναι και προστάτης των ανυπεράσπιστων και του δικαίου. Επίσης, όφειλε να υπακούει οτιδήποτε του έλεγε ο φεουδάρχης, στον οποίο ανήκε. Δεν έπρεπε να φτάνει στα άκρα ποτέ, να είναι ευγενής και όχι βάρβαρος αλλά ούτε και δειλός. Όσον αφορά τους αντιπάλους του, δεν έπρεπε να τους ταπεινώνει μετά τη μάχη.
Παρά τον κώδικα και όλα όσα πίστευαν οι ιππότες, υπήρχαν πολλές περιπτώσεις που όχι μόνο δεν ήταν χριστιανοί, αλλά ξεπερνούσαν τα όρια της βαρβαρότητας. Τρανταχτό παράδειγμα είναι αυτό των Σταυροφοριών, που οι ιππότες βρήκαν την ευκαιρία για το θέλημα του Θεού να πάρουν πίσω τους Αγίους Τόπους. Τα χρόνια εκείνα όχι μόνο δεν ακολούθησαν το δρόμο του Χριστιανισμού, αλλά κατέσφαξαν πολύ κόσμο στο όνομα του. Τόσο, που αρκετές πόλεις έμειναν χωρίς μουσουλμάνους κατοίκους, λόγω σφαγών και άλλων εγκλημάτων. Παρόλα αυτά, μετά τις σφαγές ακολουθούσε νηστεία έτσι ώστε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους.
