Στο εφηβικό μυαλό μου ο όρος επανάσταση ηχούσε και τριγύριζε συνεχώς και αδιαλείπτως για χρόνια ολόκληρα ως εκείνος ο σκοπός που θα αποτελούσε την κινητήρια δύναμη, το εφαλτήριο για ζωή και δράση. Όλα αυτά στο πλαίσιο της νοηματοδότησης της ζωής που έμοιαζε άδικη. Η εφηβεία πέρασε ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Μαζί όμως μ αυτή την αντιφατική ηλικιακή φάση η επανάσταση άρχισε να αλλάζει εννοιολογικό περιεχόμενο στην δική μου σφαίρα αντίληψης των πραγμάτων.
«Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική.», θα πει ο Τζορτζ Όργουελ δίνοντας μια εναλλακτική πτυχή σ’ έναν όρο χιλιοδιατυπωμένο από χείλια που καίνε, που ζητούν δικαίωση ντύνοντας με τα πιο όμορφα χρώματα την επανάσταση που γίνεται συνώνυμο της ισότητας, της ελπίδας, της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς, του αυτονόητου.
Η επανάσταση του αυτονοήτου ίσως να αποτελεί την ουσία της έννοιας στη σύγχρονη συγκυρία που φαντάζει αποκαρδιωτική. Ένας άνισος αγώνας ενάντια στην καπήλευση και την βλακεία που μας κατακλύζει. Ένας αγώνας που μοιάζει να έχει χαθεί προ πολλού. Μια ήττα που μας βαραίνει αφού μάχες που δεν δόθηκαν μας ακινητοποιούν απέναντι στις ουσιαστικές διεκδικήσεις.
Έχω φανταστεί πολλές φορές τον κόσμο να αλλάζει. Αν όμως αλλάξει βάσει των δικών μου ονείρων, των δικών μου όρων και επιδιώξεων θα ανήκει μόνο σε κάποιους εκλεκτούς; Αν δεν αλλάξει ηττήθηκα άραγε βαθιά; Έπεσα στην παγίδα του εφησυχασμού, της μηδενικής αντίδρασης, της συνενοχής σε μια σιωπή εκκωφαντικά συμβιβαστική; Σκέψεις στις οποίες ποτέ δεν θα πάρω απαντήσεις. Γυρνώ στα ίδια ερωτήματα. Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ αυτό που διατυπώθηκε από τον Χατζηδάκι ανάμεσα στα άλλα σπουδαία που είπε «Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.»
Ουτοπικά οράματα μιας εποχής, κάθε εποχής. Μα δεν είναι η ουτοπία που σε κινεί, που σε ‘’ενοχλεί’’ ωσάν αλογόμυγα, που σε ξεβολεύει από την νωθρότητα; Αναγκαία η ουτοπία για τον ρου της ιστορίας και της ζωής.
Ο κόσμος αλλάζει ή εξελίσσεται; Επαναστατεί; Διαφοροποιείται; Ή μένει μετέωρος ανάμεσα σε ιδεολογίες, θρησκείες και πελώρια πρέπει ενδεδυμένα με μιζέρια και μπόλικα εύπεπτα προγράμματα της τηλεόρασης; Πότε θα φυσήξει ο Πεχλιβάνης να ρέει το νερό το κρύσταλλο από τις οθόνες;
Στέκομαι σ’ εκείνες τις μικρές μα τόσο θεμελιώδεις επαναστάσεις που κρύβουν μέσα τους όλη την ουσία του όρου. Σ’ εκείνες που δεν τις οικειοποιήθηκε κανείς, σ’ εκείνες που κανείς ποτέ δεν θα γράψει, αφιερώνοντας δυο τρεις κουβέντες τυπικές μιας και είναι τόσο λίγες για να χωρέσουν την μαγεία που συνεπάγονται. Για εκείνα τα συνθήματα που περιέχουν λέξεις που μας καίνε, για λέξεις που πεθαίνουν μέσα μας αφού δεν βρήκαμε το θάρρος να τις πούμε, να τις εκστομίσουμε και τις σκοτώσαμε με αποτέλεσμα να φωλιάζουν δίπλα στον φόβο και την αδυναμία μας να διαχειριστούμε καθετί αληθινό και βαθύ.
Η επανάσταση μοιάζει με χαμόγελο μειλίχιου παιδικού προσώπου, τα όνειρα μεταναστών και προσφύγων για μια θέση στην ζωή με αξιοπρέπεια και ελπίδα που δεν πέφτει στο κενό της ανθρωπιάς μας, η αγκαλιά νεαρού φοιτητή στον αστυνόμο στην προσωποποίηση της καταστολής που τόσο αγαπάμε να μισούμε, το όρθρωμα του αναστήματος απέναντι στην βία του κράτους, της οικογένειας (ενίοτε) και της ίδιας τη ζωής. Η πάλη σε αγώνες που ήδη μοιάζουν χαμένοι. Μια θεατρική παράσταση γροθιά στα καλοθρεμμένα στομάχια μας με αναφορές στα κοινωνικά προβλήματα των λίγων , των περιθωριοποιημένων, των απόκληρων της ζωής. Ένα ποίημα σαν εκείνου του Λειβαδίτη «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος». Ένα άρθρο, μια φωτογραφία που ξεσκεπάζει τον φασισμό, την υποκρισία, το ψέμα που υποκαθιστά την αλήθεια. Το μάθημα της Ιστορίας χωρίς σχολικά εγχειρίδια μακριά από μύθους και εμβατήρια.
Η ζωή η ίδια είναι μια επανάσταση ενάντια στον θάνατο. Όλοι είμαστε εν δυνάμει επαναστάτες της ζωής με αίτημα να μην βουλιάξουμε στο αδιέξοδο και τον πόνο.
