Τραγούδια και τραγούδια έχουν γραφτεί για τον αποχωρισμό δυο ανθρώπων είτε η σχέση που αυτοί είχαν, ήταν ερωτική ή φιλική. Αυτή η σπαραχτική στιγμή που έρχεται χωρίς προειδοποίηση και μας αναγκάζει να έρθουμε αντιμέτωποι με ένα χείμαρρο αλλαγών στην καθημερινότητα μας.
Αντίο, μια τόσο μικρή λέξη που μπορεί να σπάσει την καρδιά μας σε χίλια κομμάτια. Υπάρχουν πολλά είδη αποχαιρετισμού είτε εκούσιου είτε ακούσιου, σήμερα όμως θα αναφερθούμε στο σκληρότερο αντίο που πρέπει να πούμε και μάλιστα χωρίς να το θέλουμε…
Θάνατος, μακάβριο θέμα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ακόμα και στο άκουσμα της λέξης τρέχουν μακριά ή βρίσκουν έναν πιο διακριτικό τρόπο για να αλλάξουν θέμα. Όλους μας βασανίζει και σίγουρα κάποια στιγμή έχει περάσει από το μυαλό μας. Μπορεί να συναντούσαμε γνωστό μας στον δρόμο που να φορούσε μαύρα ή να πέθανε κάποιος από την οικογένεια μας, σε κάθε περίπτωση όμως ο θάνατος είναι ένα αγκάθι που δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από την ψυχή μας. Ας κάνουμε μια προσπάθεια τώρα μαζί να κοιτάξουμε τον θάνατο στα μάτια.
Γιατί μας τρομάζει τόσο; Τι είναι αυτό που μας προκαλεί πανικό; Και πως μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε;
Ο θάνατος ως θάνατος είναι μια κατάσταση, το αντίθετο της ζωής θα μπορούσαμε να πούμε ή καλύτερα η απουσία της. Όταν δεν ζούμε, πεθαίνουμε. Πολύ απλό αλλά ταυτόχρονα τρομακτικό. Ο φόβος μας για τον θάνατο πηγάζει κυρίως από την άγνοια που τον συνοδεύει, δηλαδή από την αντίληψη ότι δεν γνωρίζουμε τι υπάρχει μετά ή που πηγαίνουμε και τι επρόκειτο να μας συμβεί όταν πεθάνουμε. Το γεγονός αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να μας κρατήσει ξύπνιους το βράδυ ή να μας προκαλέσει εφιάλτες ότι βυθιζόμαστε σε μια μαύρη άβυσσο δίχως τέλος.
Σε αυτό το σημείο, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι αυτόν τον φόβο, εμείς οι άνθρωποι έχουμε καταφέρει να τον ελαχιστοποιήσουμε ώστε να μπορούμε να κοιμόμαστε με ηρεμία. «Όταν πεθαίνουμε πηγαίνουμε στον παράδεισο», πολύ γνωστή φράση. Η πίστη μας φροντίζει να αγκαλιάσει αυτό το κομμάτι της ζωής και να μας δώσει μια κάποια ανακούφιση που μας καλύπτει σε ικανοποιητικό βαθμό.
Συμπερασματικά, ο θάνατος και ο φόβος του θανάτου είναι ένας από τους κύριους λόγους που πολύ αποφασίζουν να ξεκινήσουν ψυχοθεραπεία. Ωστόσο, αν αφήσουμε αυτό τον τρόμο να μας καταπιεί, είναι εμφανές ότι χάνουμε την ουσία του πράγματος. Το ζήτημα δεν είναι πότε θα έρθει η ώρα να πεθάνουμε ή τι θα μας συμβεί εκείνη την ώρα, αλλά τι κάνουμε όσο ζούμε. Καλώς ή κακώς δεν μπορούμε να ελέγξουμε αυτή την κατάσταση, εδν εξαρτάται από εμάς. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να ελέγξουμε την ζωή μας, να ζήσουμε δηλαδή όσο καλύτερα γίνεται ότι και αν σημαίνει αυτό γα τον καθένα.
Το γνωστό κλισέ ότι στο τέλος μετανιώνουμε πιο πολύ για όσα δεν κάναμε παρά για όσα κάναμε, δεν είναι και τόσο κλισέ κάτω από αυτό το πρίσμα. Και ποιος ξέρει; Ίσως το αντίδοτο για τον φόβο του θανάτου, να είναι εν τέλει απλά μια γεμάτη ζωή…