Την Αννίτα Κούλη την θαύμαζα από τις πρώτες δουλειές που έκανε στην τηλεόραση. Είχε ανέκαθεν ένα παρουσιαστικό τόσο γλυκό και αριστοκρατικό που πολύ θα ήθελα να χαρακτηρίζει και εμένα. Αποφάσισα, λοιπόν, να της στείλω, πέρα από τα σχόλια θαυμασμού κάτω από τις φωτογραφίες της στο instagram, και ένα μήνυμα, με το οποίο της ζητούσα να μου παραχωρήσει μία συνέντευξη. Δώσαμε ραντεβού και λίγες μέρες αργότερα βρισκόμουν στο φουαγιέ του θεάτρου “Κάτω από τη γέφυρα” περιμένοντάς την. Η ιδανική στιγμή για να σου μιλήσει κάποιος που θαυμάζεις σίγουρα δεν είναι αυτή κατά την οποία χασκογελάς με βίντεο των carrot tards ενώ τα μισά ποπ – κορν έχουν καταλήξει πάνω σου, αλλά έτσι έγινε. Η Αννίτα Κούλη στεκόταν μπροστά μου και μου έδινε το χέρι της τη στιγμή που εγώ πάλευα να τινάξω τα ποπ κορν από τα ρούχα μου και να σκουπίσω τα χέρια μου. Πέταξε την αγαπημένη της τσάντα στην καρέκλα και άνοιξε τα χέρια να με πάρει αγκαλιά. Ήταν ακριβώς όπως το κοριτσάκι στην τσάντα της. Ήταν ακριβώς όπως η Έντα Γκάμπλερ στη σκηνή που ξαπλώνει πάνω στο τραπέζι. Ήταν μια αγκαλιά διαρκείας, ίσως η πιο σφιχτή που έχω λάβει ποτέ.

Με την Αννίτα Κούλη, λοιπόν, που την συναντάμε τόσο στην παιδική σκηνή όσο και στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Κάτω από τη Γέφυρα, μιλήσαμε για ποικίλα θέματα. Αναλύσαμε το πως αντιμετωπίζεται το παιδικό θέατρο στην Ελλάδα και πως κινήθηκε το θέατρο εν μέσω κρίσης. Συζητήσαμε για τις ψυχικές ασθένειας με αφορμή το έργο “Έντα Γκάμπλερ” που πρωταγωνιστεί σε διασκευή Γιάννη Δρίτσα καθώς και για την συνεργασία της μαζί του. Τέλος, μάθαμε τα πιο τρελά όνειρα που έχει η Αννίτα Κούλη και τα σχέδιά της για το μέλλον.
Επιμέλεια συνέντευξης: Ζαννίνα Μαργαρίτη
- Κάθε Κυριακή σας συναντάμε στον Έμπορο της Βενετίας στο θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα του Νέου Φαλήρου. Τι πιστεύετε ότι σημαίνει το έργο αυτό για τα παιδιά τα ίδια και τι τα συγκινεί περισσότερο;
Πιστεύω ότι με την αγνή τους ψυχή βλέπουν πολλά περισσότερα από το βασικό κείμενο και εισπράττουμε αντιδράσεις που δεν τις περιμένουμε. Ακόμα και εδώ, στον έμπορο της Βενετίας, όταν τους ρωτάμε από τη σκηνή για τον Εβραίο υπάρχουν κάποια παιδιά που τον υποστηρίζουν. Δεν είναι ότι δεν έχουν καταλάβει το κείμενο, είναι ότι συμπάσχουν στο bullying που του ασκείται από τους Βενετσιάνους. Να παραθέσουμε σε αυτό το σημείο το ιστορικό γεγονός ότι οι Εβραίοι ως απάτριδες δεν είχαν δικαίωμα περιουσίας, δεν είχαν τίποτα, γι’ αυτό και πολλοί από αυτούς κατέφευγαν στην τοκογλυφία.
- Το παιδικό θέατρο αντιμετωπίζεται με δυσπιστία από τους ηθοποιούς; Λαμβάνει την απαραίτητη σημασία από τους ιδιοκτήτες θεάτρου;
Πλέον όχι τόσο. Όταν ήμουν στη σχολή και λίγο μετά υπήρχε αυτή η νοοτροπία πιο έντονα. Όμως, η παιδική σκηνή είναι μια πρόκληση γιατί και το κοινό είναι δύσκολο, δεν μπορείς να κρυφτείς από τα παιδιά. Και το κείμενο πρέπει να προσαρμοστεί και να αποδοθεί κατάλληλα. Να αναφερθεί εδώ η εξαιρετική διασκευή που έχει κάνει ο Νίκος ο Δαφνής και τα τραγούδια του Νίκου Τζέκου είναι καταπληκτικά σε στίχους Νίκου Δαφνή. Ο έμπορος της Βενετίας είναι από τα βαριά κείμενα του Σαίξπηρ και απευθύνεται σε λίγο μεγαλύτερα παιδιά γιατί πρέπει να ξέρουν βασικές έννοιες, τι είναι πρόστιμο για παράδειγμα. Παρόλ αυτά υπάρχουν ανάμεσα στο κοινό και μικρότερης ηλικίας παιδιά. Τα σχολεία που έρχονται για να δουν την παράσταση βέβαια είναι από τετάρτη δημοτικού και πάνω. Επιπλέον, δεν είναι μόνο στα παιδιά που αρέσει, αλλά αρέσει σε αρκετούς ενήλικες. Έρχονται εξ αφορμής, για τα παιδιά τους, όμως βλέπουμε ότι γελούν και διασκεδάζουν περισσότερο απ αυτά. Μας έχουν πει και εκείνοι, άλλωστε, πως το παρακολουθούν και οι μεγάλοι ευχάριστα.
- Εκτός από τον έμπορο της Βενετίας συμμετέχετε κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην Εντα Γκαμπλερ του Ε. Ίψεν σε διασκευή Γιάννη Δριτσα στο θέατρο Κάτω από τη γέφυρα. Πως είναι η συνεργασία σας με τον Γιάννη;
Ναι, παίζουμε μαζί και στην παιδική σκηνή και σκηνοθετεί την Έντα Γκάμπλερ στην κεντρική σκηνή. Τον Γιάννη Δρίτσα τον ήξερα από την Ελένη Σκώττη και απ το επί Κολωνώ. Στο εργαστήρι της πήγα τελειώνοντας τη δραματική σχολή. Ο Γιάννης ήδη έπαιζε τότε, ήταν παλιός μαθητής της. Τον γνώριζα, υπήρξαμε σε κοινές παρέες, αλλά δεν είχαμε δουλέψει μαζί. Ήρθε πρόπερσι στο έγκλημα και τιμωρία και μου έκανε πολύ θετικά σχόλια. Πάντα πίστευε σε μένα, απλώς δεν είχε δοθεί ευκαιρία συνεργασίας μέχρι πέρσι. Πέρσι, λοιπόν, με παίρνει τηλέφωνο και μου προτείνει συνεργασία. Ήξερα ήδη ότι ασχολείται με την σκηνοθεσία. Τον ρώτησα «τι θα κάνεις;» και μου λέει την Έντα Γκαμπλερ και του ανταπαντώ «Κι εγώ τι θα κάνω;» και μου λέει «Θα κάνεις την Έντα Γκάμπλερ. Στην αρχή εγώ είχα αμφιβολίες, του λέω «Βρε Γιάννη μου είσαι σίγουρος ότι μου πάει αυτός ο ρόλος;» και μου απαντάει «Εννοείται πως σου πάει. Εμπιστεύσου με και θα δεις». Και τελικά, απ την ανταπόκριση του κόσμου που εισπράττουμε, μάλλον εγώ ήξερα λιγότερα από εκείνον. Ο Γιάννης πίστεψε σε μένα περισσότερο από ότι εγώ στον εαυτό μου γι’ αυτό το ρόλο.
- Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε στην Εντα Γκαμπλερ;
Στην αρχή δεν με γοήτευσε, με φόβισε. Όμως, είμαστε μια πολύ ωραία παρέα εδώ στο θέατρο, είμαι πολύ περήφανη για την ομάδα που έχουμε. Και ο Γιάννης μου πρότεινε και του πρότεινα πράγματα. Με άφησε ελεύθερη να δοκιμάσω πολλά πράγματα στη σκηνή. Και η Έντα είναι ένα ελεύθερο πνεύμα. Είναι, βέβαια, φυλακισμένη στα κοινωνικά πρότυπα της πατριαρχικής κοινωνίας όπως και πολλές γυναίκες σήμερα. Γι αυτό, λοιπόν, επειδή είναι εγκλωβισμένη στο κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν τολμάει. Δειλιάζει να διεκδικήσει αυτά που θέλει η ψυχή της. Επομένως, σιγά σιγά σπάνε τα λογικά σύνορα… Ξεφεύγει. Σήμερα θα ήταν οριακή, διπολική, θα ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βασανίζουν τον εαυτό τους και τους άλλους. Θέλει την κοινωνική καταξίωση μέσω ενός γάμου, μέσω της οικογένειας, γι αυτό άλλωστε παντρεύεται τον Τεσμαν, χωρίς να είναι ερωτευμένη μαζί του. Υπό άλλες συνθήκες, σε μια πιο προοδευτική κοινωνία, δεν θα ήταν διόλου περίεργο να το έσκαγε ακόμα με τον δικαστή Μπρακ. Είναι πιο κοντά με αυτόν σαν χαρακτήρας και όχι με τον Λεβμποργκ, που υποτίθεται είναι το απωθημένο της. Αυτοί αν καταλήγανε μαζί μπορεί να καταστρέφανε ο ένας τον άλλον. Είναι δυο πολύ αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι. Ο ρόλος αυτός με κάνει πολύ δημιουργική πάνω στη σκηνή. Συνηθίζω να λέω πως ήμουν «φυτούκλας». Αυτό που είχαμε καταλήξει με το θίασο και το σκηνοθέτη στις πρόβες, κινήσεις και συναισθηματικές αλλαγές, το τηρούσα κατά γράμμα. Ο Γιάννης έρχεται και αλλάζει κάποιες λεπτομέρειες στα «θέλω» του χαρακτήρα, χωρίς φυσικά να αλλάζει τον βασικό σκελετό. Νιώθω, πλέον, ότι έχω τη δυνατότητα σαν Έντα να εκπλήξω τον συμπαίκτη μου και να τον πειράξω από κει που δεν το περιμένει. Το δοκιμάζουμε και πάνω στην παράσταση. Αυτό με αλητεύει, με έχει πάει ένα βήμα παραπέρα.
- Πως αντιμετωπίζεται από μια κοινωνία που εξακολουθεί να θεωρεί ταμπού την ψυχανάλυση μια παράσταση με θέμα την ψυχική υγεία;
Ο Ίψεν ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε με την ψυχοσύνθεση και τη συμπεριφορά του καταπιεσμένου ατόμου. Πλέον, οι ψυχικές ασθένειες υπάρχουν παντού γύρω, δεν νομίζω ότι το 2019 είναι ακόμα ταμπού. Ίσως σε κάποιες πιο μικρές κοινωνίες. Το βλέπω πολύ γύρω μου βλέπω ανθρώπους να καταπιέζουν τα συναισθήματα τους και να κάνουν μπαμ. Δεν είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, ενώ θα έπρεπε. Σε αυτό βοηθάει η ψυχοθεραπεία. Μάλιστα, ο λόγος – αφορμή για τον οποίο πηγαίνεις είναι η συνήθως η επιφάνεια και λύνεται πρώτο. Γι αυτό ξέρεις τι θα κάνεις στους πρώτους 2 μήνες. Μετά σκάβεις για να βρεις τον λόγο που το προκάλεσε, ους λόγους που μπαίνεις σε καταστάσεις και ανέχεσαι πράγματα. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Για μένα ο καλός ψυχοθεραπευτής είναι αυτός που μέσα από τις ερωτήσεις του θα σε βοηθήσει να καταλάβεις μόνος σου που είναι το πρόβλημα, διαφορετικά σε κρατεί δέσμιο. Η ψυχοθεραπεία είναι καλή όταν την κάνεις για μια περίοδο για να δεις κάποια πράγματα μέσα σου. Ο στόχος πρέπει να είναι η επαγρύπνηση του εαυτού και η τοποθέτησή του στο εδώ και στο τώρα. Έχω κάνει και εγώ ψυχοθεραπεία και ήταν ένα δώρο για μένα. Έτσι δεν φοβάμαι πια να βουτήξω μέσα μου, ούτε να αντιμετωπίσω τα σκοτάδια μου, ούτε να κάνω πως δεν βλέπω αυτά που μου συμβαίνουν εσωτερικά. Με βοήθησε πολύ και στη δουλειά μου γιατί αν δεν είσαι ειλικρινής μέσα σου δεν μπορείς να είσαι αληθινός. Πρέπει να έχεις θεμέλια που μπορούν να σε κρατήσουν ώστε να δουλέψεις πάνω στο ρόλο. Τα συναισθήματα τα έχουν όλοι, το θέμα είναι πως τα διαχειρίζονται. Όλοι μας έχουμε περάσει φάσεις που είμαστε στο «κόκκινο», αλλά τότε είναι που πρέπει να αντιμετωπίσεις τα πράγματα με ψυχραιμία. Αλλιώς ξεφεύγεις.
- Πως έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση το κοινό αλλά και το θέατρο; Που εστιάζει το θέατρο ώστε να προσαρμοστεί στη δεδομένη τάξη πραγμάτων;
Το έχει επηρεάσει θεωρώ συνολικά θετικά, με την έννοια ότι πλέον ο κόσμος προσέχει που θα επενδύσει τα χρήματά του, ψάχνει, μαθαίνει. Έχουν γίνει και πολλές αξιόλογες παραστάσεις εν μέσω κρίσεις. Ειδικά, το παιδικό θέατρο πήρε τα πάνω του μέσα στην κρίση γιατί οι γονείς μπορεί να κόβαν από δικες τους ανάγκες και να ήταν πιο επιλεκτικοί, αλλά να κόψουν απ τα παιδιά ήταν η τελευταία επιλογή τους. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως το «παίζω» είναι συνδεδεμένο με το «παιδί» και το «παιχνίδι». Το παιχνίδι είναι μια αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου και όλων των πλασμάτων της φύσης. Βασιζόμενοι σε αυτό, λοιπόν, εμείς στη δουλειά μας προτιμάμε να λέμε, αντί «πάω να δουλέψω», «πάω να παίξω». Στην τέχνη πρέπει να το λέει η ψυχή σου. Αλλιώς δεν παλεύεται. Δεν είναι μόνο το οικονομικό κομμάτι και η ανασφάλεια. Δεν παλεύεται η φύση της δουλειάς. Είναι δύσκολη και τεχνικά και ψυχολογικά. Πρέπει να δίνεις το 100% σου και να είσαι ειλικρινής. Αλλιώς δεν μπορείς να το κάνεις. Πρέπει να είσαι σοβαρός και σε εγρήγορση. Πάνω σε αυτό έχουμε δοκιμαστεί πολύ μέσα στην κρίση. Αντιμετωπίσαμε τη νέα τάξη πραγμάτων με το να εστιάζουμε περισσότερο και καλύτερα για να δώσουμε το 100% μας χωρίς να επαναπαυόμαστε και να έχουμε αυτό αυτό που λένε «δημοσιοϋπαλληλίστικη» νοοτροπία.
- Έχετε κάποιο αγαπημένο θεατρικό έργο και κάποιον ρόλο απωθημένο;
Ο ρόλος της Κατερίνας στο έργο «Η σκύλα που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ που έχω να παίξω από τη σχολή. Επίσης, λατρεύω το έργο «Η πείνα και η δίψα» του Ιονέσκο. Το εκτιμώ φιλοσοφικά αυτό το έργο γιατί πραγματεύεται το αίσθημα του ανικανοποίητου στον άνθρωπο, που πάντα θέλει περισσότερα απ΄αυτά που έχει και έτσι ποτέ δεν είναι ευτυχισμένος. Μπορεί, βέβαια, να έχει άντρα πρωταγωνιστή αλλά ο γυναικείος ρόλος της Μαρί Ματλέν θα μου άρεσε πάρα πολύ.
- Ποια συμβουλή δίνετε στα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με την υποκριτική και ποια είναι η συμβουλή που δόθηκε σε σας και την ακολουθείται μέχρι και σήμερα;
Δεν μου αρέσουν οι συμβουλές, δεν θα το έλεγα συμβουλή δηλαδή, μα πιότερο ως «εμπειρίες». Είναι δύο. Παλιότερα, είχα συναντήσει έναν ηθοποιό που εκτιμώ πολύ, και μου είχε πει «μην δεχτείς να παίξεις τζάμπα». Ήταν πολύ εύστοχο μιας και με την κρίση το εκμεταλλεύτηκαν πολλοί. Το άλλο που θα πρότεινα είναι να συλλέγουμε όσο περισσότερη γνώση και εμπειρία μπορούμε. Φυσικά, πάντα κινούμαστε εντός λογικών ορίων, υπεύθυνα, χωρίς να κάνουμε κακό στον εαυτό τους ή στους άλλους. Οφείλουμε να αναπτύσσουμε τον εαυτό τους όσο ζούμε. Αυτά άλλωστε φέρνουμε και πάνω στη σκηνή.
- Έχοντας συμμετάσχει στο Νησί, στα κλεμμένα Ονειρα, στο daddy cool πως θεωρείται ότι βοηθάει η τηλεόραση ως μέσο τους ηθοποιούς;
Σίγουρα προσφέρει αναγνωσιμότητα αλλά είναι δίκοπο μαχαίρι γιατί αν δεν γίνει σωστά μπορεί να τους εκθέσει και να τους κάνει κακό. Μπορεί, φερ’ ειπείν, ένας νέος και άπειρος ηθοποιός να εκτεθεί όταν κάνει πρώτη φορά καθημερινό, το οποίο έχει απίστευτους ρυθμούς δουλειάς και έντασης και κανένας δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με την υποκριτική σου εκεί και να σε βοηθήσει. Εμένα μου έχει συμβεί να δω παιδιά σε καθημερινό που έλεγες «γιατί παίζουν έτσι» και μετά να τα δω σε μια άλλη δουλειά, πιο προσεγμένη, και παίζανε μια χαρά επειδή ήταν χαλαρή η ψυχή τους. Πρέπει να προστατεύουμε τη ψυχή μας από τους έντονους ρυθμούς. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως θα αρχίσουμε να αποκλείουμε βάσει προκατάληψης χώρους και project. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αρκεί όταν τα αναλαμβάνουμε να είμαστε συνεπείς και ειλικρινείς, πρώτα με τον εαυτό μας. Ο Νίκος ο Φιλιππόπουλος, διευθυντής μου στη πρώτη σχολή που πήγα στον πειραϊκό σύνδεσμο, σε αντίθεση με τους περισσότερους καθηγητές τότε, μας έλεγε «εμείς οι ηθοποιοί πρέπει να δουλεύουμε, θα χρειαστεί να τα κάνουμε όλα για να ζήσουμε. Ο ηθοποιός είναι επαγγελματίας, πρέπει να πληρώνεται απ αυτό. Μην ακούτε αυτά που λένε γύρω γύρω και μην σνομπάρετε τίποτα. Θα κάνετε και θέατρο και τηλεόραση και διαφήμιση και κινηματογράφο. Αυτή είναι η δουλειά μας και αυτή πρέπει να κάνουμε.» Αυτός ο άνθρωπος με τον τρόπο του με έκανε να λατρέψω αυτή τη δουλειά. Έκανα κάποιες δουλειές στην τηλεόραση και θα ξανάκανα αν παρουσιαζόταν κάποια πρόταση που να μου ταίριαζε. Άλλωστε, ξεκίνησα με την τηλεόραση, ανάποδα δηλαδή, γιατί ήταν το χαρτζιλίκι μου, χωρίς να με αποσπάει το στόχο μου. Πήρα το δίπλωμά μου στην ώρα του, αλλά έτσι πλήρωνα τα δίδακτρα της σχολής.

- Πως αισθάνεστε όταν βλέπετε τον εαυτό σας στην τηλεόραση τώρα που παίζονται και δουλειές σας σε επανάληψη;
Καταρχάς, δεν έχω τηλεόραση. Δηλαδή, δεν διαθέτω κεραία, την συσκευή την έχω μόνο για ταινίες. Όποια σειρά θέλω την βλέπω στο διαδίκτυο. Φυσικά, βλέπω τις δουλειές μου, αν κάνω κάτι στην τηλεόραση, για να με κρίνω. Δεν τις παρακολουθώ ποτέ ως θεατής γιατί παρατηρώ τι λάθη έκανα και πως θα μπορούσα να ερμηνεύσω αλλιώς. Όμως, δεν τις ξαναβλέπω όταν παίζουν σε επανάληψη. Είδα το Νησί γιατί μου άρεσε γενικά ως σειρά, όχι επειδή έπαιζα εκεί, όπως θα δω κι άλλες σειρές που μου αρέσουν. Στην αρχή, που έβλεπα τις δουλειές μου ήταν λίγο άβολο, μ’ άρεσα και δεν μ’ άρεσα. Αλλά ήταν λογικό γιατί το σπούδαζα παράλληλα. Έκανα σπουδές και πρακτική ουσιαστικά ταυτόχρονα. Πλέον, έχω αποκτήσει και μια σχετική εμπειρία. Ξέρω τη στιγμή που γίνεται πως έχει πάει πάνω κάτω.

- Θα σας ξαναδούμε μέσα από μια οθόνη στο άμεσο μέλλον;
Στη μικρή οθόνη όχι άμεσα, γιατί δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο πλάνο. Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν θα ήμουν αρνητική. Επίσης, πολύ θα ήθελα να παίξω στη μεγάλη οθόνη, γιατί δεν έχω εντρυφήσει πολύ στον κινηματογράφο. Πέραν των ταινιών μικρού μήκους και έναν ρόλο στο success story του Νίκου Περράκη, θα ήθελα να κάνω και άλλες δουλειές εκεί.
- Σπουδάζετε παράλληλα θεατρολογία και αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το σενάριο; πως προέκυψε αυτή η “στροφή”;
Πέρασα με κατατακτήριες εκεί, όταν τελείωσα τη δραματική σχολή. Δεν το έκανα για να δουλέψω σε σχολεία ή ως διευθυντής σκηνής και τέτοια. Το έκανα για να ανοίξω τους ορίζοντες μου και ειδικά ως προς το κομμάτι που με ενδιαφέρει, δηλαδή σκηνοθεσία και σενάριο. Δεν υπάρχει, άλλωστε, σχολή θεατρικής σκηνοθεσίας στην Ελλάδα. Υπάρχουν, βέβαια, κάποια σεμινάρια, όπου θέλω να συμμετάσχω. Η θεατρολογία ήταν στα πλάνα μου γιατί συνήθιζα να γράφω. Έχω διάφορα στον υπολογιστή μου που δεν έχω τολμήσει να τα βγάλω προς τα έξω. Η αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω ήταν μετά από ένα καθημερινό, που το βίωσα δραματικά γιατί οι ρυθμοί του ήταν βίαιοι για μένα που θέλω να δουλεύω πιο ήρεμη. Αμέσως μετά το τέλος της σειράς, λοιπόν, με κάλεσαν να συζητήσω για καθημερινό στην Κύπρο. Τους είπα πως δεν θα ήθελα κατευθείαν μετά το προηγούμενο να ασχοληθώ με καθημερινό αλλά ήμουν πρόθυμη να προτείνω ανθρώπους που θα ταίριαζαν. Και πάνω στην κουβέντα επεμβαίνει ο σεναριογράφος λέγοντας που θέλει και έναν διαλογίστα. Και του απάντησα πως αυτό, αν θέλει, μπορώ να το κάνω. Μου λέει «το χεις ξανακάνει». Του λέω «όχι, αλλά μπορώ προσπαθήσω, είμαι τόσα χρόνια στην τηλεόραση, είμαι φοιτήτρια στη θεατρολογία. Δοκίμασε με.» Και με δοκίμασε και του άρεσε η δουλειά μου και έτσι η μια δουλειά έφερε την άλλη. Είναι πολύ δημιουργικό. Φυσικά, όμως, έχει άγχος με τις προθεσμίες και πίεση γιατί πρέπει να παραδίδεις 3 με 5 επεισόδια την εβδομάδα. Ο σεναριογράφος βγάζει τη σκαλετα και μετά πάει στο διαλογιστα και εμπλουτίζει τις σκηνές. Ίσως να έχει λιγότερη πίεση αν κάνεις κάτι δικό σου και έκανα κιόλας μετά κάτι δικό μου διάσπαρτα σε αυτοτελή. Είναι φρέσκο ακόμα αλλά μ αρέσει. Ιδανικά θα ήθελα να γράψω κάτι δικό μου, που να έχει διάρκεια, δηλαδή ταινία ή σειρά αλλά είναι νωρίς. Αρέσει η δουλειά μου όσες φορές την έδωσα προς τα έξω. Πιστεύω πως όλα καλά πάνε. Και θα πάνε ακόμα καλύτερα αν κάνω κάτι δικό μου γιατί θα είναι κάτι από μέσα μου, όχι παραγγελία με στενά πλαίσια που σε περιορίζουν.
13. Έχοντας ένα υπερπλήρες πρόγραμμα τι σας ξεκουράζει και σας γεμίζει τις μπαταρίες;
Σε πρώτη φάση θα έλεγα το σπίτι μου! Δεν είμαι αντικοινωνική, προς θεού, απλώς εκεί ηρεμώ. Ηρεμώ, επίσης, και με τους φίλους μου είτε βγαίνοντας για καφέ ή πότο είτε αν μαζευτούμε σε σπίτι. Κάτι άλλο που με ηρεμεί είναι οι κατασκευές μου. Το έχω με τα χέρια, μπορώ να φτιάξω από πορτατίφ μέχρι γλυπτό. Είχα δώσει και για καλών τεχνών. Κάτι τελευταίο που με ξεκουράζει είναι η yoga. Είμαι, ενδεχομένως, νευρώδης και υπερκινητικός άνθρωπος, οπότε χρειάζομαι κάτι πιο ήπιο να με ηρεμεί
14.Ποιο είναι το πιο τρελό σας όνειρο και ποια τα όνειρά σας για το μέλλον;
Η πιο τρελή επιθυμία είναι να ταξιδέψω όλον τον κόσμο. Ιδανικό ταξίδι είναι το Μεξικό. Θέλω, επίσης, να μάθω για τους Ινδιάνους και για ότι έχει απομείνει από τις φυλές τους. Είναι κοντά στη φιλοσοφία μου, πιστεύουν στα στοιχειά της φύσης. Πιστεύουν σε αυτό και ευχαριστούν το Θεό. Η ευγνωμοσύνη απέναντι στη φύση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη φιλοσοφία τους. Μου κάνει νόημα όλο αυτό να πιστεύω σε κάτι που είναι συνολικό, ο θεός σαν όλα μαζί και ταυτόχρονα μονάδα. Η φύση είναι πιο δυνατή από μας και κάποια στιγμή για να επιβιώσει δεν θα μας εκδικηθεί αλλά θα μας διώξει. Καταστρέφοντας τη φύση καταστρέφουμε και εμάς γιατί είμαστε μέρος της. Θα ήθελα πολύ να ταξιδέψω στο Παρίσι. Μέχρι και στην Ισλανδία θα ήθελα να πάω ή και στην Ινδία για να μάθω περισσότερα για τη γιόγκα και τη φιλοσοφία αυτή. Όσον αφορά τα όνειρά μου για το άμεσο μέλλον είναι ηρεμία, εσωτερική γαλήνη, για να μπορώ να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες, και να είμαι δυνατή κι ευτυχισμένη. Τα υπόλοιπα έρχονται.
Η Αννίτα Κούλη πρωταγωνιστεί στις θεατρικές παραστάσεις:
Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ

Στο έργο αυτό ο Σαίξπηρ μιλάει για έναν έμπορο στη Βενετία που για να κάνει τον καλύτερο του φίλο να ευτυχίσει ρίσκαρε ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Ο αγαπημένος κλασικός δραματουργός μιλάει για τα πάντα: για τη δικαιοσύνη, τη διαφορετικότητα, το χρήμα, αλλά και την αγάπη, την πίστη και τη δύναμη της φιλίας. Τιμωρεί το φανατισμό, την εμπάθεια, τη μικροψυχία και την απανθρωπιά. Το βασικό ερώτημα είναι αν ο «νόμος» παραμένει Νόμος, όταν στέκεται στενά στο «γράμμα» του, περιφρονώντας την ανθρωπιά και την ηθική. Με τη διασκευή του Γιάννη Δρίτσα η ιστορία διασκευάζεται για παιδιά κρατώντας γερά τον ρυθμό και το πνεύμα του δημιουργού της, αλλά κυρίως τα ισχυρά μηνύματά της και μετατρέπεται σε μία εντυπωσιακή παράσταση με χιούμορ και τραγούδι
Σκηνοθεσία – διασκευή: Νίκος Δαφνής
Ηθοποιοί: Κώστας Κλάδης, Γιάννης Δρίτσας , Αννίτα Κούλη, Κατερίνα Τσεβά, Κώστας Τζαφέρης, Πασχάλης Μερμιγκάκης, Οδυσσέας Κιόσογλου
Κάθε Κυριακή 15:00 στο θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα
Προτείνεται για μεγαλύτερα παιδιά, αν και είναι απόλυτα κατανοητό και σε μικρότερα κάποιας θεατρικής εμπειρίας.
ΕΝΤΑ ΓΚΑΜΠΛΕΡ

Από τις πιο αμφιλεγόμενες θεατρικές ηρωίδες της εποχής της, η Έντα Γκάμπλερ, κόρη στρατηγού, νοιώθει να ασφυκτιά μέσα στον γάμο της με τον αφοσιωμένο Γιόργκεν Τέσμαν. Εγκλωβισμένη μέσα στην επιλογή της για μια πλούσια ζωή, τον περιφρονεί και τον κρατά σε απόσταση καταστρέφοντας σταδιακά τα πάντα γύρω της. Το παιχνίδι της με τις τύχες των ανθρώπων που εκλαμβάνει ως απόδραση από την πλήξη ακόμα και του γαμήλιου ταξιδιού, θα αποδειχτεί μοιραίο, φέρνοντας την αντιμέτωπη με τις μεγαλύτερες φοβίες της. Ποια είναι η Έντα Γκάμπλερ; Είναι ένα εύθραυστο φοβισμένο πλάσμα που ασφυκτιά εγκλωβισμένο μέσα σε μια άκρως συντηρητική κοινωνία, ή ένα απάνθρωπο «τέρας», έτοιμο να καταστρέψει και να αυτοκαταστραφεί; Ίσως να βασάνισε και τον ίδιο τον Ίψεν, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η ‘Eντα Γκάμπλερ δεν διαφέρει πολύ από τον ψυχοπαθολογικό τύπο του μέσου ανθρώπου, τον ηθικώς και συναισθηματικώς στρεβλωμένο από τις συστημικές επιταγές που κινείται στα όρια του σαδομαζοχισμού υποταγμένος στο υλικό του ΕΓΩ. ‘Αθώος’ και ανεύθυνος στις επιλογές του, απέναντι σε ‘ένοχους’ και υπεύθυνους για ό,τι του συμβαίνει, φτάνει σε ακραίες συμπεριφορές.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Δρίτσας
Ηθοποιοί: Μαριάννα Λαγουρού, Αννίτα Κούλη, Χριστίνα Κουλουμπή, Γιάννης Δρίτσας, Απόστολος Κρίτσας, Αυγουστίνος Ρεμούνδος
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα