Ο Δημήτρης Μπονόβας είναι ο σημερινός καλεσμένος στην στήλη των συνεντεύξεων.Ο Δημήτρης Μπονόβας προέρχεται από το χώρο της ποίησης και έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό από το διαδίκτυο.
Ο Δημήτρης Μπονόβας δίνει μεγάλη αξία στην ποίηση γιατί μέσω της ποίησης, μπορείς να προσδώσεις ένα νόημα στο ψυχρό και αδιάφορο σύμπαν που μας περιβάλλει.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
«Τώρα που η εικόνα σου ζει σε αναμνήσεις // και η ελπίδα χάνεται σαν έρθει το πρωί // θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο μου ΄χεις λείψει, // τις ώρες που θα ήθελα να ήσουνα εκεί.» Τρομάζει ο έρωτας τον Δημήτρη Μπονόβα;
Θα ήθελα να γράψω “όχι” αλλά η αλήθεια είναι πως ναι. Ο έρωτας πιστεύω ότι εκτός από μια ευφορία και το γνωστό αίσθημα που λένε αρκετοί με τις πεταλούδες στο στομάχι, φέρνει και φόβο Τον φόβο πως κάποια μέρα θα χαθεί όλο αυτό το ωραίο που έχεις, θα ξυπνήσεις και θα συνειδητοποιήσεις πως ήταν απλά ένα όνειρο και θα μείνεις και πάλι “κρύα θάλασσα, έρημο νησί” όπως πολύ σωστά έχει γράψει ο Μανώλης Φάμελλος.
Τι είναι η ποίηση για τον ποιητή Δημήτρη Μπονόβα;
Η ποίηση για ‘μένα και γενικά η γραφή, είναι κάτι πολύ παραπάνω από μία απλή παράθεση σκέψεων και λέξεων στο χαρτί. Είναι ζωή, είναι οξυγόνο. Για ‘μένα η γραφή είναι κάτι σαν ψυχολόγος. Αυτή με έχει βοηθήσει να ξεπεράσω πολλές δυσκολίες και πολλά προβλήματα στη ζωή μου και συνεχίζει να το κάνει με εξαιρετική επιτυχία. Καθότι και ολίγον τι κλειστός σαν χαρακτήρας, το χαρτί είναι το φιλαράκι στο οποίο τα λέω όλα.
«Οι λέξεις ξεψυχούν σε κρύα μυστικά» μόνο η «μελωδία των χρωμάτων» φτιάχνει νέο ουρανό, μόνο η αγάπη χτίζει «του ουρανού τα παλάτια». Σε ποια μυστικά ξεψυχούν οι λέξεις;
Στα μυστικά που κρατάμε ο ένας από τον άλλο, προσπαθώντας να βλάψουμε ο ένας τον άλλο, πολλές φορές χωρίς λόγο, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε το εγώ μας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι που οι λέξεις χάνουν το πραγματικό τους νόημα, όταν προφέρονται κενές, χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο.
Ο πόνος της σκοτωμένης αγάπης, μετριέται; Γιατί σκοτώνουν την αγάπη;
Πάντα μετριέται. Πάντα έρχεται η στιγμή που κάνεις τον απολογισμό σου και πρέπει τότε να τα βάλεις κάτω και να προσπαθήσεις να υπογράψεις συνθήκη ειρήνης με το παρελθόν σου αλλά και με τον εαυτό σου.
Την αγάπη τη σκοτώνουν αυτοί που δεν την εκτιμούν, αυτοί που προβάλουν – λανθασμένα – άλλες ανάγκες πριν από αυτή. Ανάγκες που δεν έχουν καμία σημασία χωρίς αυτή.
Οι θύμισες ξαναγυρίζουν, σαν μπαλόνι που δε λέει να πετάξει μακριά, όπως υπέροχα περιγράψετε. Χωρίς αναμνήσεις τι θα ήταν ο άνθρωπος;
Ένα τίποτα πιστεύω. Γιατί οι αναμνήσεις και κατ’ επέκταση αυτά που έχουμε ζήσει μας έχουν φέρει στο σημείο που βρισκόμαστε, μας έχουν κάνει αυτό που είμαστε. Οι αναμνήσεις κρατάνε ζωντανή την εικόνα αγαπημένων μας προσώπων ή και καταστάσεων που δεν υφίστανται πια. Οι αναμνήσεις θρέφουν το χθες και χτίζουν εν μέρει το αύριο.
«Σ’ ένα μπαλόνι έγραψα μοναξιά και το στειλα ψηλά, μακριά μου να πετάξει//μα κεινο γύρισε ξανά και μου ’πε γειτονιά//δε θέλει πια ν’ αλλάξει.» Είστε πιστός στις αρχές σας;
Φυσικά, αυτές με μεγάλωσαν. Μ’ αυτές πορεύτηκα και μ’ αυτές θα συνεχίσω να πορεύομαι.
«Νιώσε με // Δεν ζητάω πολλά, μόνο κοίτα με. Αν το θες τα βράδια ζήτα με. Χάρισε μου ένα χάδι.» Εχει χάσει το χάδι ο σημερινός άνθρωπος;
Δυστυχώς, ναι. Σε αρκετές περιπτώσεις το έχει αντικαταστήσει με πράγματα που στην ουσία είναι αχρείαστα, που στην ουσία δεν έχουν καμία ουσία χωρίς το χάδι και την αγάπη, τη στοργή.
«Και είναι αστείο. // Πως μια ανάμνηση ζωγραφίζει. // Πώς μια χαμένη ευκαιρία ξαναζεί.//Πως το τέλος γυρίζει στην αρχή. Και όλα ξαναγεννιούνται. Νύχτωσε πάλι. Σε βρήκα…» Υπάρχει αληθινή αγάπη;
Ναι αλλά είναι δύσκολο να τη βρεις μέσα σε έναν κόσμο που κυβερνάται από το μίσος.
«Στο άδειο μπουκάλι η μορφή // μια πεθαμένη ελπίδα. // Στην άδεια μέρα μου εσύ, Στο μέλλον μου πυξίδα.» Τι έφερε στη ζωή σας η καραντίνα και ο κορωνοϊος; Πόσο την άλλαξε;
Με έκανε να καταλάβω – και θλίβομαι που έπρεπε να έρθει κάτι τέτοιο για να εμπεδώσω για τα καλά αυτή τη διαπίστωση – ότι η υγεία είναι πάνω απ’ όλα. Ότι όταν κινδυνέψεις να χάσεις αγαπημένα πρόσωπα, τότε όλα τα υπόλοιπα σβήνουν γύρω σου. Τότε καταλαβαίνεις πραγματικά ότι τίποτα μα τίποτα άλλο δεν έχει μεγαλύτερη αξία από μια αγκαλιά και ένα χάδι. Ούτε το αν θα βγεις ή όχι ούτε το που θα πας, το πόσα χρήματα χρειάζεσαι, το ότι θες να έχεις το καλύτερο αυτοκίνητο ή το καλύτερο σπίτι, τίποτα. Μόνο να τους βλέπεις να είναι καλά και να χαμογελούν. Γιατί σε αυτή τη περίπτωση είσαι κι εσύ καλά.
«Κι εγώ ξανά αιμορραγώ // και στο μηδέν αναζητώ// να βρω στο τέλος την αρχή // για να γιατρέψω την πληγή. Γιατρεύονται οι πληγές του έρωτα κύριε Δημήτρη Μον;
Όλα γιατρεύονται με υπομονή. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.
Τι σας οδήγησε στη ποίηση;
Η ανάγκη να μιλήσω, να εξωτερικεύσω τα όνειρα, του φόβους και τις ανησυχίες μου. Η ανάγκη να δείξω προς τα έξω ποιος είναι ο πραγματικός Δημήτρης.
Τι νέο γράφετε;
Αυτή τη περίοδο έχω τελειώσει το πρώτο μου μυθιστόρημα και προετοιμάζω πυρετωδώς την έκδοσή του.
Ευχαριστούμε πολύ τον Δημήτρη Μπονόβα για το φωτογραφικό υλικό.
