Παιδί κι αυτός των 90’s, ο εκ Χαλκίδος ορμώμενος Στάθης Δράκος από μικρός είχε αναπτύξει μια σχέση αγάπης με τη μουσική. Την αγάπη αυτή τη μετουσίωσε σε έργο, λίγα χρόνια αργότερα, όταν φοιτητής πια στην Πάτρα ένωσε τις μουσικές δυνάμεις του με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος Minor Project. Tο album «In Colors» υπήρξε μια χειροπιαστή ένδειξη του καρποφόρου αποτελέσματος της δουλειάς τους, εφόσον γνώρισε μεγάλη επιτυχία και αποδοχή.
Σήμερα, το επαγγελματικό του ημερολόγιο τον θέλει να μετρά 5 περίπου μήνες κυκλοφορίας του ολοκαίνουριου δίσκου του που ακούει στον ποιητικό τίτλο «Το βαλς των χαμένων μετά».
Σε αυτή του τη μουσική διαδρομή τον συναντήσαμε να συνθέτει το μουσικό φόντο των κομματιών του δίσκου και να στέκεται φωνητικά πλάι στη μοναδική Δήμητρα Γαλάνη. «Το βαλς των χαμένων μετά» δεν ήταν δουλειά για μένα. Ήταν Σχολείο. Το πιο όμορφο δε σημείο όλου αυτού, είναι πως η Δήμητρα Γαλάνη δεν ήταν η “δασκάλα” μου στο σχολείο αυτό, αλλά εκείνη η καλή συμμαθήτρια που σε πιάνει από το χέρι και πάτε μαζί. Το ίδιο και ο Νίκος Μωραΐτης…», δήλωσε ο νεαρός μουσικοσυνθέτης δείχνοντας το σεβασμό και την εκτίμηση προς την προσωπικότητα των συνεργατών του.
Εξομολογείται, επιπλέον, πως αυτή η συνεργασία ήταν η παρθενική φορά που κάποια άλλη φωνητική χροιά έδινε σάρκα και οστά σε ακυκλοφόρητη δουλειά του. «Είδα ξεκάθαρα και για πρώτη φορά, ότι η γυναίκα αυτή που είχα απέναντι μου και τραγουδούσε το πιο δικό μου κομμάτι, υπήρχε ήδη μέσα του πολύ καιρό πριν γνωριστούμε. Ίσως πολύ καιρό πριν το γράψω ή το φανταστώ. Ήταν πιο δικό της απ’ ότι δικό μου. Και είναι.», θα πει για την εμπειρία του όταν η Δήμητρα Γαλάνη ηχογράφησε στο Sierra το αγαπημένο «Islands» ή «Όστρακο».
Με αυτά κι άλλα τόσα που ένας τόσο μουσικά ώριμος και ηλικιακά δυναμικός καλλιτέχνης, όπως ο Στάθης Δράκος, έχει να μοιραστεί, δεν έμενε παρά να υποκύψουμε στον πειρασμό και να μιλήσουμε μαζί του, μαθαίνοντας πως είναι στην Ελλάδα του σήμερα και με τα δεδομένα του χώρου της δισκογραφίας να συνεχίζεις να κάνεις κάτι που αγαπάς: μουσική!
Οι φωτογραφίες που τοποθετήθηκαν στο άρθρο είναι του Θοδωρή Ψιάχου
- Διαβάζοντας για εσένα παρατήρησα ότι ως παιδί σου άρεσε να πειραματίζεσαι και να δοκιμάζεις τον εαυτό σου. Κάπως έτσι ξεκινά και η ενασχόλησή σου με τις τέχνες, όπως τη ζωγραφική και τη μουσική. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να κατασταλάξεις στη μουσική και στην αποτύπωση των σκέψεών σου μέσω στίχων και ήχων αντί σχεδίων και χρωμάτων;
Δεν ξέρω αν έχω ταλέντο στη μουσική, αλλά στη ζωγραφική δεν είχα κανένα ταλέντο. Σίγουρα. Οπότε ήταν μια σχετικά εύκολη απόφαση που κλήθηκα να πάρω.
- Aσχολείσαι με τις τέχνες από παιδί, όμως ως ενήλικας ακολουθείς, αρχικά τουλάχιστον, έναν διαφορετικό δρόμο με τις σπουδές σου να αφορούν τον τεχνολογικό τομέα και την Πληροφορική. Πώς συνέβη αυτό; Σκεφτόσουν την ενασχόλησή σου με τη μουσική απλά σαν ένα ευχάριστο hobby;
Προτιμώ να μην βάζω σε κουτάκια τις ασχολίες μου. Να μην μπαίνω δηλαδή στη διαδικασία να σκέφτομαι αν η μία ασχολία είναι hobby, η άλλη επάγγελμα και η παρ’άλλη κάτι διαφορετικό. Δεν νιώθω ότι θα μου προσέφερε κάτι αυτός ο διαχωρισμός. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι τους αφιερώνω χρόνο, είναι αρκετό για να ξέρω πως όλα αυτά αξίζουν. Άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Αλλά όλα κάτι έχουν να προσφέρουν στην ψυχολογία και στο μυαλό μου.
- Eίσαι ένας καλλιτέχνης που από τα πρώτα κιόλας βήματά σου γνώρισες την επιτυχία. Πόσο εύκολα ή δύσκολα σου ανοίγονται τη σημερινή εποχή δρόμοι σε έναν χώρο σαν κι αυτόν της μουσικής; Είναι θέμα τύχης και συγκυριών ή πρέπει νααγωνιστείς και να προσπαθήσεις σκληρά για να τα καταφέρεις;
Ποτέ μου δεν ήμουν κυνηγός της επιτυχίας. Και σίγουρα, όχι της γρήγορης επιτυχίας. Ούτε παλιά, ούτε τώρα και ελπίζω ούτε αύριο. Είμαι κυνηγός της ευτυχίας και της ψυχικής ηρεμίας. Θεωρώ πως είναι λάθος να περιμένεις να σου ανοίξουν δρόμοι. Γενικά, θεωρώ πως είναι γενικότερο λάθος η αναμονή. Γιατί η αναμονή, υποδηλώνει αδράνεια. Τους δρόμους τους ανοίγουμε μόνοι μας, και μόνοι μας τους προχωράμε. Τουλάχιστον εγώ έτσι κάνω.
- Το μουσικό σου ύφος είναι μελωδικό και ιδιαίτερο, τολμώ μάλιστα να ομολογήσω πως υπάρχει μια σχετική παραπομπή σε αυτό του Μάνου Χατζιδάκι. Έχεις μελετήσει τη μουσική του; Έχει υπάρξει κάτι από εκείνον που σε έχει επηρεάσει;
Ο Μάνος Χατζιδάκις και η μουσική του, είναι αναφορά για κάθε Έλληνα καλλιτέχνη. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και δεν θέλουμε να γίνει αλλιώς. Είναι ένα φορτίο βαρύ και σοβαρό, με παρελθόν, παρόν και πολύ μέλλον. Δεν έχω μελετήσει τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι παραπάνω από τον μέσο Έλληνα οφείλω να ομολογήσω, αλλά με χαροποιεί και με συγκινεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι υπάρχουν αναφορές της μουσικής του στα τραγούδια μου. Έστω και ακούσιες.
- Νομίζω πως ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για τον υπέροχο δίσκο που δημιουργήσατε μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη και το Νίκο Μωραΐτη (σ.σ. «Το βαλς των χαμένων μετά») και που πραγματικά έχει αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο! Πώς επιτεύχθηκε αυτή η μοναδική σύμπραξη;
Το Βαλς είναι ένας δίσκος που μπορώ να πω με αρκετή σιγουριά ότι έχει αγαπηθεί σίγουρα πολύ από όλους τους συντελεστές του. Είτε αυτοί είναι οι μουσικοί μας, είτε ο παραγωγός μας ο Διονύσης Μπάστας, είτε η εταιρία μας. Προφανώς δεν χρειάζεται να μιλήσω για εμένα τη Δήμητρα και το Νίκο. Αυτή νομίζω ήταν και η κινητήριος δύναμη για όλη την πορεία του υλικού μας. Ό,τι ξεκινάς με αγάπη, σε αγάπη καταλήγει. Έτσι λειτουργεί το σύμπαν…
- Προσωπικά, είχα την τύχη να παρευρεθώ στην παρουσίαση του δίσκου και θέλω να σου πω πως ενθουσιάστηκα από τον ανατριχιαστικό τρόπο αλληλοσυμπλήρωσής σας με τη Δήμητρα Γαλάνη. Όταν ξεκινούσες το μουσικό σου ταξίδι πίστευες ότι θα σου δινόταν – και μάλιστα τόσο γρήγορα – η ευκαιρία να συνεργαστείς με τέτοιες προσωπικότητες και να αναδείξεις το έργο και το ταλέντο σου κοντά τους;
Ο χρόνος είναι πολύ περίεργο πράγμα. Και πολύ σχετικό. Πάντα ήξερα ότι θα έχω την ευκαιρία να κάνω αυτό που αγαπάω, και όσα χρόνια είμαι στο χώρο της μουσικής πάλευω ώστε οι συνεργάτες μου να είναι άνθρωποι με καλή ενέργεια, σωστό χαρακτήρα και απαράμιλλο ταλέντο. Η Δήμητρα τα έχει όλα αυτά στον υπερθετικό βαθμό, οπότε από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε και τραγουδήσαμε παρέα, ήξερα ότι θα φτιάξουμε κάτι όμορφο, και στην ώρα του. Ούτε πολύ νωρίς, ούτε πολύ αργά. Απλά στην ώρα του.
- Η κυρία Γαλάνη είναι από τους καλλιτέχνες που αγαπούν να συνεργάζονται με νέα και ταλαντούχα άτομα. Τι έχεις αποκομίσει από τη συνεργασία σου μαζί της ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος;
Πιστεύω πως ο λόγος που η Δήμητρα Γαλάνη αποδεικνύει όλα αυτά τα χρόνια πως αγαπάει να συνεργάζεται και να στηρίζει νέους ανθρώπους, είναι επειδή και η ίδια είναι ένας νέος άνθρωπος. Στην ψυχή, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη δημιουργία και την αισθητική, αλλά και στο μεράκι που δείχνει για τη δουλειά της. Είναι μια τρομερή ώθηση το να συνεργάζεσαι με τέτοιους ανθρώπους.
- Έχεις αναφέρει πως συνήθως γράφεις για πράγματα που σε στενοχωρούν και θέλεις να ξορκίσεις. Τι είναι αυτό λοιπόν που θα ήθελες να ξορκίσεις μέσω της δισκογραφικής δουλειάς «Το βαλς των χαμένων μετά»;
Ο συγκεκριμένος δίσκος δεν φέρει τη δική μου στιχουργική υπογραφή, οπότε από θέμα στίχων δεν είχα κάτι που κλήθηκα να ξορκίσω. Ωστόσο, αν κατάφερα κάτι με τον τρόπο που έγραψα τη μουσική για «Το βαλς των χαμένων μετά», είναι το να διώξω από πάνω μου το βάρος του εύκολου και του σίγουρου. Να δράσω όσο πιο ελεύθερα και αυθόρμητα μπορώ.
- Τα τραγούδια σου και ο τρόπος που τα ερμηνεύεις θυμίζουν ταξίδια νοσταλγίας στο παρελθόν και περιπλάνησης σε ένα μέλλον γεμάτο εκπλήξεις. Ως νέος της εποχής πώς εκλαμβάνεις τις αλλαγές που συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή μας;
Λατρεύω τις αλλαγές. Είμαι άνθρωπος των αλλαγών. Είτε στη δουλειά μου, είτε στη στέγη μου, είτε στον τρόπο που επιλέγω να ζω την καθημερινότητά μου. Αυτή είναι και η φύση της ζωής νομίζω… Είναι τόσο περιορισμένη, που η σκέψη της στασιμότητας μου προκαλεί δυσφορία. Τα πάντα αλλάζουν και πρέπει να αλλάζουν!
- Προτιμάς να ατενίζεις το μέλλον με αισιοδοξία και να κάνεις όνειρα ή να ζεις το παρόν με πάθος;
Ζω το παρόν απλά. Με ή χωρίς πάθος. Αλλά προσπαθώ να το ζω. Είναι κάτι το οποίο έχω προσπαθήσει πολύ στη ζωή μου και με έχει βγάλει από αδιέξοδα που παλαιότερα τα θεωρούσα άλυτα. Νομίζω πως όλα τα προβλήματα ενός σύγχρονου ανθρώπου πηγάζουν από το άγχος και το φόβο για το μέλλον και από τη θλίψη και τις κακές ή καλές μνήμες που έχει να προσφέρει το παρελθόν. Το μόνο που είναι αγνό και έτοιμο προς αλλαγή, είναι το τώρα!
- Πολλοί νέοι στις μέρες μας στρέφονται προς το εξωτερικό αναζητώντας περισσότερες ευκαιρίες, ένα καλύτερο μέλλον. Έχεις σκεφτεί να ανοιχτείς και σε πιο μακρινούς ορίζοντες, πέρα από τα όρια της Ελλάδας, είτε για καλλιτεχνικούς λόγους είτε για κάτι που αφορά τις σπουδές σου;
Γενικά στη ζωή μου έχω ως βάση το να δρω με βάση το πώς με κάνει να νιώθω το παρόν μου, και όχι η σκέψη του μέλλοντος. Αυτή τη στιγμή έχω καταφέρει το σημαντικότερο στόχο που είχα από παιδί, που είναι το να κάνω μουσική και να μπορώ να ζω από αυτή. Είναι μια τεράστια ευλογία την οποία δεν θα ρίσκαρα ποτέ για να κυνηγήσω την όποια τύχη μου στο χώρο της Πληροφορικής και πιθανώς σε κανέναν άλλο χώρο. Προφανώς και θέλω να ανοιχτώ σε πιο μακρινούς ορίζοντες και πιθανώς να το κάνω, αλλά η αρχή μου, η αφετηρία μου και το σπίτι μου θα είναι εδώ. Πλέον το ξέρω.
- Τι ακολουθεί έπειτα από «Το βαλς των χαμένων μετά»; Πώς θα ήθελες να συνεχίσεις την πορεία σου;
Είναι κάτι που δεν έχω σκεφτεί ακόμα… Ειλικρινά.
