H Ελένη Καπετάνιου γεννήθηκε στην Καβάλα όπου και μεγάλωσε. Η Ελένη Καπετάνιου φοίτησε στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στο τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος, και εργάζεται ως μηχανικός. Η Ελένη Καπετάνιου ασχολείται με το θέατρο και τη συγγραφή από μικρή ηλικία. Το μυθιστόρημα «Δεν έχω ιδέα» είναι το πρώτο της βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Η Ελένη Καπετάνιου εμπνέεται από τα συναισθήματα που της προκαλούν οι γύρω της.Μια συγγραφέας που σίγουρα είναι ενδιαφέρουσα, γόνιμη και έχει πολλά να δώσει στο βιβλίο.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
«Δεν έχω ιδέα», μιλήστε μας για το βιβλίο σας;
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται τα καθημερινά συναισθηματικά προβλήματα των ανθρώπων, που όσο κι αν θέλουμε να τα αποφύγουμε και να μην τους δώσουμε την προσοχή και τη βαρύτητα που τους αρμόζει, είναι εκεί και μας επηρεάζουν. Τώρα όσον αφορά τον τίτλο… Προέκυψε αφενός γιατί στην αρχή δεν μπορούσα να σκεφτώ έναν τίτλο να με ικανοποιεί και στην πορεία άρχισε να μου αρέσει το λογοπαίγνιο κάθε φορά που με ρωτούσαν κι αφετέρου γιατί ο τρόπος που παρουσιάζω και αναλύω την ιστορία είναι καθαρά η δική μου οπτική γωνία, χωρίς να έχω ιδέα αν είναι σωστός και αν ο αναγνώστης θα συμφωνήσει και θα ταυτιστεί.
Πώς οδηγηθήκατε στη συγγραφή;
Ξεκίνησα με καθαρά εγωιστικά κίνητρα. Από μικρή όταν δε με ικανοποιούσε το τέλος ενός βιβλίου ή μιας ταινίας, καθόμουν σχεδίαζα και ξαναέγραφα από την αρχή την ιστορία όπως ήθελα. Στην πορεία σαν έφηβη το εξέλιξα λίγο παραπάνω και έγραφα όλα αυτά που φοβόμουν να πω κι έτσι μπορούσα να εκτονώσω την ένταση της ηλικίας. Όταν αργότερα ένιωσα έτοιμη και ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα του κόπου μου αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να «εκτεθώ» στο κοινό.
Τι σας εμπνέει;
Τα συναισθήματα… Αυτά με κάνουν να θέλω να γράψω. Ό,τι μου προκαλεί έκρηξη συναισθημάτων, είτε είναι ένα βιβλίο, μια ταινία, μια συζήτηση ή ένας άνθρωπος, με εμπνέει και θέλω να γράψω γι’ αυτό.
Βρήκατε εύκολα εκδοτική στέγη;
Βρήκα εύκολα ανταπόκριση γιατί όμως είχα την κατάλληλη ενημέρωση. Ένας πολύ καλός μου φίλος ο Ε.Ν.Χατζόπουλος είχε συνεργαστεί με τον εκδοτικό οίκο Πνοή/Ανεμολόγιο και ορμώμενη από αυτό απευθύνθηκα κι εγώ στον ίδιο. Γενικά σαν διαδικασία δεν θα έλεγα ότι είναι πολύ εύκολη, πρέπει να έχεις μάθει να δέχεσαι το «όχι» και να έχεις υπομονή γιατί απαιτεί αρκετό χρόνο αναμονής.
Τι σας φοβίζει;
Με φοβίζει πολύ το να πεθάνω χωρίς να έχω εκπληρώσει τα όνειρα και τους πόθους μου. Δεν ξέρω, ανέκαθεν φοβόμουν ότι δε θα προλάβω να κάνω πράγματα στη ζωή μου, είτε από δικές μου λάθος επιλογές που με «καθυστέρησαν» είτε από φόβο να κάνω το επόμενο βήμα. Όσο πιο πολύ μεγαλώνεις νιώθεις για κάποιο λόγο έναν περιορισμό στον χρόνο που έχεις να διαθέσεις. Εγώ λοιπόν αυτό φοβάμαι πιο πολύ από όλα, ίσως λόγω ματαιότητας ότι δεν άφησα το σημάδι μου σε αυτόν τον κόσμο.
Διαβάζουν οι Έλληνες;
Διαβάζουν όταν τους έχεις πείσει ότι αξίζει τον κόπο να το κάνουν. Πέρα από τον στενό κύκλο ενός συγγραφέα που θα τον στηρίξει όπως και να έχει, ο υπόλοιπος κύκλος είναι αρκετά δύσκολο και επιλεκτικό κοινό και πρέπει να τους δώσεις το κατάλληλο έναυσμα για να ασχοληθούν με τη δουλειά σου. Αλλά αυτή είναι και η ωραία πρόκληση. Γιατί αν πετύχει θα ξέρεις ότι τόσος κόσμος ασχολήθηκε γιατί πραγματικά άξιζε για εκείνους.
Λέτε στο βιβλίο σας: «Γιατί θέλει κότσια να παλέψεις γι’ αυτό που θες πραγματικά». Οι άνθρωποι σήμερα παλεύουν αρκετά για ό,τι αγαπούν;
Πιστεύω πως ναι, γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να διεκδικεί σθεναρά ό,τι τον ενδιαφέρει μέχρι να το αποκτήσει. Τώρα αν τα καταφέρνει ή στο τέλος χάνει λόγω φόβου ή άλλων συντελεστών, είναι άλλη ιστορία. Σημασία έχει ότι μπαίνει στη διαδικασία να παλέψει και δεν μένει απαθής σε ό,τι του συμβαίνει. Είναι σημαντικό στην ζωή του ο κάθε άνθρωπος να μην περιμένει από μηχανής Θεούς να του προσφέρουν μαγικά ό,τι χρειάζεται. Πρέπει να προσπαθήσει.
Η αγάπη νικά τον φόβο ή ο φόβος κυριαρχεί;
Η αγάπη στην απόλυτη μορφή της, νικάει μόνο και μόνο γιατί σε αυτή δεν υπάρχει φόβος ή οποιαδήποτε άλλη ανασφάλεια. Γι’ αυτό τον λόγο και είναι τόσο σπάνια και ευδαιμονεί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Πολλοί από εμάς νομίζουμε ότι αγαπάμε απόλυτα ενώ δεν το κάνουμε. Μόνο και μόνο γιατί νιώθουμε έντονα συναισθήματα για κάποιο άτομο και λέμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό θεωρούμε ότι το αγαπάμε. Δεν αγαπάς κάποιον απόλυτα αν δεν σε κατακλείουν αλτρουιστικά συναισθήματα για το πρόσωπό του και αποζητάς τη δική σου επιβεβαίωση συναισθημάτων. Αν ζηλεύεις και δεν εμπιστεύεσαι, αν δεν έχεις υπομονή, επιμονή και κατανόηση, κοιτάς το συμφέρον σου και μόνο πώς θα αναδειχθείς από τη συγκεκριμένη σχέση, αν πάνω από όλα μπαίνει η περηφάνια σου και δεν έχεις ίχνος μεταμέλειας για τα λάθη σου, αν θέλεις τον άλλο δίπλα σου παρόλο που ξέρεις ότι είναι δυστυχισμένος μαζί σου, και δεν νιώθεις ευλογημένος και μόνο που ξυπνάς κάθε μέρα και αισθάνεσαι έτσι για κάποιον παρόλο που δεν τον έχεις… Τότε μπορεί να αγαπάς, αλλά όχι απόλυτα.
Η φιλία νικά όλα τα εμπόδια;
Όπως η αγάπη έτσι και η φιλία αν είναι αληθινή νικά όλα τα εμπόδια. Μπορεί να έχει τα πάνω και τα κάτω της, όπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις, αλλά στο τέλος της ημέρας τα καταφέρνει και προχωρά. Δεν στέκεται σε μικρότητες, δεν κρατάει κακία όσο και αν πικράθηκε, στηρίζει και επιμένει. Ελπίζει και προσπαθεί πάντα για το καλύτερο.
Στο βιβίο σας θίγετε και ένα θέμα που πολλούς μπορεί να ξενίσει, τον έρωτα ανάμεσα σε δύο άντρες. Πιστεύτε ότι οι Έλληνες έχουν αποδεχθεί αυτές τις σχέσεις;
Πιστεύω πως δεν είναι πλήρως αποδεκτό καθώς υπάρχει αρκετά μεγάλο χάσμα γενεών σε αυτό το κομμάτι. Βλέπω ότι οι νέες ηλικίες το δέχονται πολύ πιο εύκολα και ανώδυνα σε σχέση με τις μεγαλύτερες γιατί οι συνθήκες που μεγαλώνουν είναι διαφορετικές. Είναι όμως κάτι που πρέπει επιτέλους να γίνει πλήρως αποδεκτό απ’ όλους. Ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που προάσπισε την ατομική ελευθερία και μίλησε αιώνες πριν για την ουσία της αγάπης ανεξαρτήτου φύλου. Εφόσον υπήρξε πρωτοπόρος στον τρόπο σκέψης πρέπει να γίνει και στον τρόπο αποδοχής. Γιατί όπως αναφέρω και στο βιβλίο μου, η μη αποδοχή αυτών των ατόμων τους οδηγεί στη δημιουργία πολλών ενοχικών συνδρόμων και συμβάλει τόσο άσχημα στην ψυχολογία τους, με αποτέλεσμα να μην είναι απόλυτα ευτυχισμένα και να μην είναι ούτε οι γύρω τους. Δεν είναι πολύ άσχημο λοιπόν να ευθύνεσαι έστω και έμμεσα για τη δυστυχία ενός ανθρώπου που δεν σε έβλαψε με κανένα τρόπο, μόνο και μόνο επειδή δεν συμφωνείς με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις;
«Δεν έχω ιδέα» είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος της Ελένης Καπετάνιου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Οπισθοφυλλο:
Μέσα στον κόσμο υπάρχει εκείνη. Η καθημερινότητά της, μέρα με τη μέρα γίνεται και όλο και πιο δύσκολη καθώς έρχεται συνεχώς αντιμέτωπη με τις επιλογές και τις κρυφές της επιθυμίες. Αποφασίζει λοιπόν να αρχίσει να τις ικανοποιεί ξεκινώντας από την πιο σημαντική· να γράψει ένα βιβλίο. Για να το κάνει όμως, θέλει την απαραίτητη έμπνευση. Έμπνευση που μόνο αυτός μπορεί να της δώσει. Μέσα στον κόσμο υπάρχει εκείνος. Η καθημερινότητά του αρχίζει να επηρεάζεται αρνητικά, κι έτσι βρίσκει έναν τρόπο να αφομοιώνει την αρνητικότητα και να την προσπερνάει, χωρίς όμως να απαλλάσσεται από αυτή. Αποφασίζει λοιπόν ή να εξαλείψει το χάσμα στη σχέση του μ’ εκείνη ή να την τερματίσει. Μέσα στον κόσμο υπάρχει αυτός. Η καθημερινότητα του είναι ήρεμη, με άπειρα συναισθήματα και απωθημένα. Εκείνη ταράζει την ηρεμία του ζητώντας τη βοήθειά του για το βιβλίο της. Αποφασίζει λοιπόν ν’ ακολουθήσει το πάθος και τους φόβους του.
Μέσα στον κόσμο υπάρχουν αυτοί που είμαστε εμείς…
Βιογραφικό συγγραφέα:
H Ελένη Καπετάνιου γεννήθηκε στην Καβάλα όπου και μεγάλωσε. Φοίτησε στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στο τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος, και εργάζεται ως μηχανικός. Ασχολείται με το θέατρο και τη συγγραφή από μικρή ηλικία. Το μυθιστόρημα «Δεν έχω ιδέα» είναι το πρώτο της βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Πληροφορίες έκδοσης:
Τίτλος: Δεν έχω ιδέα
Συγγραφέας: Ελένη Καπετάνιου
Σελίδες: 128
Διαστάσεις: 14×21
Τιμή: 12 €
ΙSBN: 978-618-85977-5-4
Ημερ. κυκλοφορίας: 6/2022
Κωδικός: 2215
