Η Νικόλ Δημητρακοπούλου σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η Μόνικα Βίτι δε θυμάται πια» που ανεβαίνει στο θέατρο 104. Δύο γυναίκες αφηγούνται επί σκηνής κοινές μνήμες και παραλλαγές των αναμνήσεών τους, ανάμεσα σε διαφορετικά στοιχεία καταγραφής, ανάμεσα σε μονολόγους που επαναλαμβάνονται, συνδιαλέγονται και σπάνε, διατυπώνοντας μια κοινή αφήγηση γύρω από την ταυτότητα, το παρελθόν, την μνήμη και την κατασκευή της. Η παράσταση θίγει την ισορροπία μεταξύ ανάμνησης και πραγματικότητας.
Η Νικόλ Δημητρακοπούλου φοίτησε στην Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Μοντέρνοι Καιροί, ενώ παράλληλα είναι πτυχιούχος του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Goldsmithsτου Λονδίνου και απέκτησε Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στο Performance Making εξειδικεύοντας την πρακτική της σε διάφορα είδη σωματικής έκφρασης. Έχει παίξει σε παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης κ.ά. Έχει σκηνοθετήσει παραστάσεις σε διάφορα θέατρα του Λονδίνου. Είναι μέλος της Θεατρικής ομάδας Athletes of the heart, της AnnaFurse-επικεφαλής του τμήματος Θεάτρου του Πανεπιστημίου Goldsmiths του Λονδίνου. (Πηγή: ellinovretaniko.gr)
Στη συνέντευξη που μάς παραχώρησε, η Νικόλ Δημητρακοπούλου μιλάει για την παράσταση “Η Μόνικα Βίτι δε θυμάται πια”, σχολιάζει τη σκηνοθετική αλλά και υποκριτική της προσέγγιση στην παράσταση, αναφέρεται στη μνήμη, την ανάμνηση και το παρελθόν, ενώ μοιράζεται μαζί μας τα μελλοντικά της σχέδια!
Επιμέλεια συνέντευξης: Ελίνα Ιωάννου
- «Η Μόνικα Βίτι δε θυμάται πια» στο θέατρο 104. Μία παράσταση στην οποία έχετε διπλό ρόλο, αφού σκηνοθετείτε και παίζετε. Μιλήστε μας για την υπόθεση του έργου.
Το έργο μιλά για τους όρους με τους οποίους υπάρχει η μνήμη στο σήμερα. Για το τι σημαίνει θυμάμαι και τι ξεχνάω στην εποχή της απόλυτης καταγραφής. Για το πώς η ταυτότητα δεν είναι κάτι σταθερό, αλλά μπορεί να αλλάζει όταν το έδαφος της μνήμης είναι ρευστό. Για την πολιτική της μνήμης, για την επιρροή του παρελθόντος στο παρόν μας. Για μια γυναίκα που προσπαθεί να θυμηθεί μπροστά στα μάτια των θεατών.
- Κατά τη διάρκεια της παράστασης, δύο γυναίκες αφηγούνται επί σκηνής κοινές μνήμες και παραλλαγές των αναμνήσεών τους. Γιατί επιλέξατε την αφήγηση και το μονόλογο για τη συγκεκριμένη παράσταση;
Το ίδιο το έργο μιλά για την προσπάθεια ανάκλησης μιας ανάμνησης. Ανακαλούμε την ανάμνησήμας μέσω των αισθήσεών μας αλλά και μέσω των εικόνων που έχουμε συγκρατήσει στο μυαλό μας. Στην παράσταση οι γυναίκες αφηγούνται λοιπόν μέσω όλης αυτής της διαδρομής. Δεν αφηγούνται τόσο κάτι που θυμούνται όσο κάτι που αισθάνονται η φαντάζονται.
Οι δύο γυναίκες αποτελούν πτυχές του ίδιο προσώπου. Μονολογούν παράλληλα σύμφωνα με την διαφορετική εκδοχή που θυμούνται η κάθε μία από το γεγονός.

- Μιλήστε μας για την προσέγγιση του ρόλου σας στην παράσταση «Η Μόνικα Βίτι δε θυμάται πια».
Ο ρόλος της Χλόης στην παράταση ουσιαστικά παίζεται από δύο ηθοποιούς. Η κάθε μια κρατά ένα κομμάτι του όλου. Μέσα από το συγκεκριμένο έργο συνειδητοποίησα πως ποτέ κάτι δεν είναι ολόκληρο. Δεν υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Πάντοτε ο άνθρωπος προσπαθεί να έχει μια ταυτότητα αλλά και η προσπάθεια αυτή είναι πολλές φορές μάταιη γιατί ο καθένας είναι αυτό που αντιλαμβάνεται ο άλλος γι’αυτόν. Αυτό που βλέπει.
- Ποια είναι η σχέση της μνήμης με την ταυτότητά μας;
Συνήθως αντιλαμβανόμαστε την ταυτότητα ως κάτι ενιαίο και αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο. Πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η ταυτότητά μας είναι μια διαδικασία όχι ένα γεγονός. Μια διαδικασία κατά την οποία όλα αλλάζουν γύρω από ένα σταθερό πυρήνα. Η μνήμη έχει να κάνει με τον πυρήνα αυτό. Όταν δηλαδή η μνήμη γίνεται ρευστή ο πυρήνας χάνεται και η ταυτότητα γίνεται κάτι το θολό, πολλές φορές κάτι το άγνωστο.

- Τι είναι αυτό που κατά κύριο λόγο κατασκευάζει και διαμορφώνει τις αναμνήσεις μας;
Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε όταν τις ανακαλούμε. Αλλιώς θυμάσαι τον πρώτο σου εφηβικό χωρισμό στα 20 αλλιώς στα 30. Δεν είναι θέμα ηλικίας αλλά κατάστασης στην οποία βρίσκεσαι στην κάθε ηλικία. Αλλιώς στα 30 μόλις χώρισες αλλιώς στα 30 περιμένοντας παιδί. Το παρόν είναι ο βασικό συνομιλητής και διαμορφωτής του παρελθόντος.
- Μπορεί κανείς να ξεφύγει από το παρελθόν του; Ειδικά στην εποχή της καταγραφής που ζούμε;
Δεν είμαι σίγουρη ότι κάποιος χρειάζεται να ξεφύγει από το παρελθόν του. Το να θέλει κάποιος να ξεφύγει από δυσάρεστες αναμνήσεις, βιώματα αλλά και ψυχολογικές καταστάσεις είναι μια εσωτερική διαδικασία. Η εποχή της καταγραφής που ζούμε καταγράφει μόνο την επιφάνεια και όχι την εσωτερική κατάσταση. Τα τραύματα της μνήμης δεν επουλώνονται. Μαθαίνεις να ζεις μαζί τους.
- Συχνά νομίζουμε ότι διαγράφουμε από τη μνήμη μας γεγονότα, συνήθως που μας φέρνουν θλίψη, μέχρι κάποιο ερέθισμα να μας τα επαναφέρει και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν τα έχουμε ξεχάσει. Τελικά ξεχνάμε ποτέ ή «θάβουμε» τις μνήμες και ίσως αυτές αποκαλυφθούν ξανά;
Όπως λέει και το κείμενο «μέχρι να φυτευτεί ο σπόρος στο τραύμα».
Ο σπόρος φυτεύεται στην τραυματική εμπειρία. Θα πρέπει να βρεθεί στις κατάλληλες συνθήκες για να βλαστήσει και να μας ξενασυναντήσει.
- Τι πιστεύετε ότι εισπράττει το κοινό με το πέρας της παράστασης;
Το κοινό γίνεται μάρτυρας και κοινωνός της προσπάθειας της ανάκλησης μιας εμπειρίας και μιας ζωής. Συνειδητοποιεί τη σημασία της μνήμης, την πορεία του τραύματος από το παρελθόν στο παρόν μας, την ρευστότητα της ίδιας της πραγματικότητας. Στόχος της παράστασης είναι να μεταδώσει το βάθος μιας εμπειρίας. Όχι την επιφάνεια των γεγονότων, αλλά τους γκρεμούς της ύπαρξης. Ελπίζω να το καταφέρνει.
- Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια και όνειρα;
Κάνω πρόβες για το έργο « Ήταν ένας και δεν ήταν κανένας» του Χρίστου Αγγελάκου σε σκηνοθεσία Σοφίας Παλάντζα στο Θέατρο Σημείo και ανυπομονώ για την επόμενή μου συνεργασία με τους MedeaElectronique.
Ευχαριστούμε πολύ την κ. Νικόλ Δημητρακοπούλου για την παροχή φωτογραφικού υλικού.
Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια
του Θωμά Τσαλαπάτη
Σκηνοθεσία: Νικόλ Δημητρακοπούλου
Θέατρο 104
Συντελεστές
Κείμενο: Θωμάς Τσαλαπάτης
Σκηνοθεσία: Νικόλ Δημητρακοπούλου
Σκηνοθεσία Εικόνας: Κωνσταντίνος Φραγκόπουλος
Φωτιστικός Σχεδιασμός: Νίκος Βλασόπουλος
Σκηνογραφία: Ανδριανός Ζαχαριάς
Επιμέλεια Κίνησης: Χαρά Κότσαλη
Μουσική – Ηχητικός Σχεδιασμός: Μανώλης Μανουσάκης
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Γραφιστική Επιμέλεια: Θάνος Κερμίτσης
Δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγγάνη
Διεύθυνση Παραγωγής: Γιάννης Παντελίδης
Παραγωγή: R.M.LIGHT
Ηχογραφημένη φωνή: Λουκία Πιστιόλα
Ερμηνεία : Άλκηστις Νικολαϊδη, Νικόλ Δημητρακοπούλου
Πληροφορίες
Παραστάσεις: Από Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική Είσοδος: 12€
Φοιτητικό, ανέργων: 10€
Ατέλειες ηθοποιών: 5€
Προπώληση εισιτηρίων:
ticketservices.gr
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά
Facebook Page:
Θέατρο 104: Ευμολπιδών 41, τηλ. 210 3455020
Διαβάστε άρθρο σχετικά με την παράσταση “Η Μόνικα Βίτι δε θυμάται πια” εδώ