Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη: «Ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία της ζωής μου είναι η συναισθηματική ανταπόκριση των αναγνωστών μου!»

Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη

Η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη είναι συγγραφέας με πλούσιο βιογραφικό και συγγραφικό έργο χρόνων. Γεννήθηκε στην Αθήνα, κυριολεκτικά ανάμεσα στα βιβλία, αφού ο πατέρας ήταν εκδότης και ο παππούς της φιλόλογος και συγγραφέας. Φαίνεται λοιπόν ότι ήταν αναπόφευκτη η ενασχόλησή της με τη συγγραφή. Αρχικά, σπούδασε στη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και το Lοndon Montessori Centre. Εργάστηκε ως νηπιαγωγός για δεκαέξι χρόνια, αλλά και ως υπεύθυνη εκδόσεων σε πολλούς εκδοτικούς οίκους. Έχει γράψει συνολικά 12 μυθιστορήματα για ενηλίκους, πάνω από 150 παιδικά βιβλία (δικά της και διασκευές) και έχει μεταφράσει πολλά βιβλία παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Έχει τιμηθεί για το συγγραφικό και μεταφραστικό της έργο με αρκετά βραβεία, όπως τον Έπαινο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, το Bραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, το Βραβείο Λογοτεχνίας από τον Όμιλο Γυναικών Πειραιά «Εξάλειπτρον», καθώς και με το βραβείο κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία Ο ΠΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ, για το μυθιστόρημά της «Δίδυμα Φεγγάρια».

 

Kυρία Ζαΐρη, χαιρόμαστε πολύ που δεχθήκατε να παραχωρήσετε στο MAXMAG αυτή εδώ τη συνέντευξη και σας ευχαριστούμε γι’ αυτό!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ κι από μένα, τιμή μου και απέραντη χαρά μου να απαντήσω στις ερωτήσεις σας.

Advertising

Advertisements
Ad 14
  • Πρόερχεστε από μία οικογένεια που ασχολούνταν με τα βιβλία. Ο πατέρας σας, Νικόλαος Ρώσσης, ήταν εκδότης, ενώ ο παππούς σας, Ιωάννης Θ. Ρώσσης, υπήρξε φιλόλογος και συγγραφέας. Παρόλο που αρχικά σπουδάσατε και εργαστήκατε ως νηπιαγωγός, τελικά ούτε εσείς ξεφύγατε από την παράδοση της οικογένειάς σας… Ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσετε τη συγγραφή βιβλίων; Ήσασταν από τα παιδιά που σκάρωναν με το μυαλό τους ιστορίες και αποτύπωναν τις σκέψεις τους σε κάποιο ημερολόγιο, ή η ενασχόληση με τη συγγραφή προέκυψε αργότερα σε μια πιο ώριμη περίοδο της ζωής σας;

Μεγάλωσα κυριολεκτικά ανάμεσα στα βιβλία. Ο πατέρας μου, ο Νικόλαος Ρώσσης, ήταν εκδότης, ήξερε πόσο πολύτιμο είναι το παιδικό βιβλίο, μου αγόραζε καθημερινά βιβλία. Συνήθισα να διαβάζω, μου έγινε τρόπος ζωής. Στην ενασχόλησή μου με τον κόσμο της λογοτεχνίας, όμως, πιστεύω πως με ώθησε η πληγωμένη παιδική μου ηλικία. Γιατί προτού προλάβω να γνωρίσω τη μητέρα μου, εκείνη έφυγε για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό. Για πολλά χρόνια, στην προσπάθειά μου να νιώσω τη μητρική αγάπη και την ασφάλεια που τόσο μου έλειπε, έκλεινα τα μάτια κι έφτιαχνα με τη φαντασία μου μια μαμά για μένα, μια ολοζώντανη μητέρα που με αγκάλιαζε σφιχτά, που μου έφτιαχνε τηγανητές πατάτες, που με φιλούσε συνέχεια. Έκανα δηλαδή συνεχείς ασκήσεις φαντασίας. Μέχρι που τα συναισθήματα άρχισαν να «ξεχειλίζουν» από μέσα μου, μέχρι που βρήκαν τελικά διέξοδο στο χαρτί και τις λέξεις. Μια μέρα, έτσι εντελώς φυσικά, άρχισα να γράφω. Έρεε η γραφή από μέσα μου από πολύ μικρή και οι δασκάλες στο σχολείο ρωτούσαν: «Μα είναι δυνατόν να την έγραψες μόνη σου αυτή την έκθεση;» Με σήκωναν όμως – παρόλο που ήμουν δειλό παιδάκι – να τη διαβάσω στα άλλα παιδιά. Δεν ξέρω τελικά αν ο συγγραφέας γεννιέται ή γίνεται. Πιστεύω πως είναι συνδυασμός και των δύο. Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται πάθος.

 

  • Ένας συγγραφέας που θεωρώ πως αγαπάτε ιδιαίτερα, καθώς αναφέρετε συχνά φράσεις του στα μυθιστορήματά σας, είναι ο Νίκος Καζαντζάκης. Υπάρχουν άλλοι συγγραφείς Έλληνες ή και ξένοι, κλασικοί ή και σύγχρονοι που να θαυμάζετε τη δουλειά τους, κάποιο/α από τo/α έργο/α τους;

Ναι, έχετε δίκιο, ο αγαπημένος μου συγγραφέας και φιλόσοφος μαζί, είναι ο Νίκος Καζαντζάκης. Με έχει επηρεάσει απίστευτα. Λατρεύω κάθε του βιβλίο, κάθε πρότασή του. Νομίζω πως είναι μοναδικός, αναντικατάστατος. Πολλές φορές χώνομαι στις φράσεις του για να ανασάνω, για να πάρω κουράγιο. Και ζω στ’ αλήθεια όπως με προέτρεψε εκείνος. Με τα δικά μου πινέλα και τα χρώματα ζωγραφίζω τον παράδεισό μου και μπαίνω μέσα. Δεν έχει επηρεάσει μονάχα το έργο μου, αλλά την ίδια τη ζωή μου…Υπάρχουν όμως κι άλλοι πολλοί Έλληνες και ξένοι συγγραφείς, αλλά και ποιητές που θαυμάζω. Ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Τάσος Λειβαδίτης είναι μερικοί από τους λατρεμένους μου ποιητές. Η Πηνελόπη Δέλτα, ο Μ. Καραγάτσης, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Λέο Μπουσκάλια, ο Κεν Φόλετ…

 

  • Πώς αντιλαμβάνεστε τον όρο «καλό βιβλίο»;

Ένα «καλό» βιβλίο χαρίζει χαμόγελα καρδιάς, μας στηρίζει για να τα καταφέρουμε να αντικρίζουμε τον κόσμο με ένα καθάριο βλέμμα, παρά τις καθημερινές μας δυσκολίες. Ο συγγραφέας του πρέπει να παρατηρεί τα πάντα γύρω του, να καταγράφει εικόνες, συναισθήματα, λέξεις. Να τα συνδυάζει με τη φαντασία και τις εμπειρίες του, να προσπαθεί να ανοίγει την καρδιά και το νου στο κάθε τι, να τα μετουσιώνει με τη γραφή του. Πάνω απ’ όλα να σέβεται το κοινό του, να πασχίζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του να φανεί αντάξιος των προσδοκιών του. Γιατί το κοινό, «νιώθει». Και για να το κερδίσεις πρέπει να ξυπνάς συναισθήματα, να καταθέτεις κομμάτι του εαυτού σου. Ο συγγραφέας πρέπει να είναι και καλός ηθοποιός. Να υποδύεται ένα ρόλο όταν τον γράφει. Να είναι μακριά από τον ήρωα, αντικειμενικός και δίκαιος και ταυτόχρονα να είναι ο ίδιος ο ήρωας. Και να γράφει προσπαθώντας να μη τελειώσει το βιβλίο, αν δεν είναι σίγουρος πως έχει ακουμπήσει έστω κι ένα λιθαράκι, για να χτιστεί στην άβυσσο ένα νησί, όπως λέει και ο Νίκος Καζαντζάκης. Τότε και μόνο τότε το βιβλίο που θα ακουμπήσει στα χέρια των αναγνωστών του θα είναι ένα «καλό» βιβλίο.

 

  • Τα περισσότερα από τα βιβλία σας ανήκουν στα κοινωνικά μυθιστορήματα που κρύβουν δυνατές ιστορίες, έρωτες, πάθη. Έχετε σκεφτεί να γράψετε κάποιο βιβλίο σε διαφορετικό ύφος και είδος; Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ίσως ή ένα ψυχολογικό thriller; Κάτι τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι έχετε γράψει μέχρι τώρα…

Μου αρέσει να γράφω κοινωνικό μυθιστόρημα. Εμπνέομαι από την ίδια τη ζωή, την εποχή που ζω, τις ανάγκες της, από τους ανθρώπους γύρω μου. Προσπαθώ να χαρτογραφήσω την ψυχή τους. Η ίδια η καθημερινότητά μας είναι που με εμπνέει. Η κρίση, αυτά τα δύσκολα για όλους χρόνια. Παλεύω γράφοντας να βρω το πραγματικό νόημα της ευτυχίας και το ανακαλύπτω πολλές φορές στη χαρά της προσφοράς. Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη, από τη χαρά να δίνεις, όπως λέει και ο Γιάννης Ρίτσος. Σε μια συννεφιασμένη εποχή που δύσκολα πια χαμογελάμε, αξίζει να προσφέρουμε χαμόγελα στους συνανθρώπους μας. Αποκτάει νόημα η ζωή μας έτσι. Πολλές φορές όμως έχει και αστυνομική χροιά η κάθε ιστορία μου. Πολλές φορές οι ήρωές μου, είναι αστυνομικοί, καταπιάνονται με τη λύση κάποιου εγκλήματος. Αλλά όχι, δεν είναι μέσα στα άμεσα σχέδιά μου να καταπιαστώ με το αστυνομικό μυθιστόρημα ή με το θρίλερ. Γιατί δεν αντέχω να «μιλάω» για το θάνατο κι όλες εκείνες τις απαραίτητες, ανατριχιαστικές και πονεμένες μαζί λεπτομέρειες, παρά μόνο όταν είναι απαραίτητο στην εξέλιξη της ιστορίας μου ή όταν θέλω να τραγουδήσω τη ζωή. Γιατί κι ο θάνατος είναι κομμάτι της.

Διαβάστε επίσης  Όπου φτωχός και ... Ντίκενς
Advertising

 

  • Εκτός από τα βιβλία για ενήλικες έχετε ασχοληθεί και με το παιδικό βιβλίο. Ποιες οι δυσκολίες της συγγραφής τέτοιου είδους βιβλίων;

Ο κόσμος των παιδιών κινείται ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό, όπως και στον κόσμο του παραμυθιού. Η φαντασία τους βρίσκεται στο ζενίθ της. Ο ανιμισμός κι ο εγωκεντρισμός είναι τόσο έντονος που τα πάντα έχουν ψυχή. Ζώα, πουλιά, παιχνίδια έχουν ίδιες ανάγκες, επιθυμίες, δυνατότητες. Τα μάτια τους σε κοιτούν, όταν τους διαβάζεις κάποιο παραμύθι, αλλά βρίσκονται αλλού. Έχουν γίνει ένα με τη μαγεία. Ακόμα και τα στόματα μένουν ανοιχτά. Κι αν ένα παραμύθι τα ξετρελάνει, τότε το ταξίδι είναι τόσο συναρπαστικό, που μένουν στην κυριολεξία με «ανοιχτό το στόμα». Συχνά, για να μην πω πάντα, όταν γράφω ένα καινούργιο παιδικό βιβλίο, το διαβάζω πρώτα στα παιδιά, ακούω τη γνώμη τους, τη σέβομαι. Είναι οι πρώτοι αυστηροί μου κριτές. Τρελαίνονται να με διορθώνουν. 

Είναι υπέροχο, πολύτιμο, συναρπαστικό, να γράφεις για παιδιά. Αλλά είναι και πολύ, πολύ δύσκολο. Νομίζω πως πρέπει να είσαι παιδαγωγός για να ασχοληθείς με την παιδική λογοτεχνία, να ξέρεις ποιο βιβλίο χρειάζεται σε κάθε ηλικία, να μιλάς τη γλώσσα των παιδιών. Γιατί ένα παιδικό βιβλίο πρέπει να γεννιέται μέσα από τις επιθυμίες και τα θέλω τους. Και να γράφεται με στόχο να βοηθήσει τα παιδιά. Ο συγγραφέας πρέπει να μάθει να τα ακούει προσεκτικά. Να καταγράφει κάθε λέξη τους, κάθε φοβία κι ανασφάλειά τους. Πρέπει να προσπαθεί να «διαβάσει» την ψυχή τους, να γράφει βουτώντας στο μελάνι της καρδιάς του. Τα παιδιά είναι οι πιο «δύσκολοι» αναγνώστες. Γιατί είναι αθώα, γιατί ζουν μέσα στην αλήθεια. Γιατί δεν ξέρουν να προσποιούνται, όπως οι μεγάλοι. Είναι απαιτητικοί αναγνώστες όταν διαβάζουν μόνα τους, αλλά κι όταν τους διαβάζει κάποιος ενήλικας. Αν το παραμύθι δεν κινήσει το ενδιαφέρον τους μέσα στα πρώτα λεπτά, χασμουριούνται, στρέφουν κάπου αλλού την προσοχή τους, ασχολούνται με κάτι άλλο. Αν όμως παρασυρθούν από τη μαγεία, τότε τα έχεις στ’ αλήθεια κερδίσει.

 

  • Ένα από τα βιβλία σας που ξεχώρισαν και αγαπήσαν ιδιαίτερα οι αναγνώστες ήταν τα «Δίδυμα Φεγγάρια». Ποιο/α ήταν το/α χαρακτηριστικό/ά πιστεύετε που έκανε/αν το συγκεκριμένο βιβλίο σας τόσο αγαπητό;

Ένα από τα δυσκολότερα μυθιστορήματα που έχω γράψει ως σήμερα είναι τα «Δίδυμα Φεγγάρια». Γιατί έπρεπε να «μιλήσω» για την αληθινή ιστορία μιας γυναίκας. Μιας γυναίκας που έκανε το μοιραίο λάθος να πουλήσει το ένα της παιδί. Είναι τόσες οι ίντριγκες, τόσες πολλές οι ανατροπές μέσα σε αυτό το μυθιστόρημα. Ήταν βαρύ φορτίο στους ώμους  μου. Κι ένιωθα να κρατώ στα χέρια μου τον μίτο της Αριάδνης, να προσπαθώ να ξεφύγω από έναν λαβύρινθο με βάσανα, χαρές, λάθη, λάθη πολλά… Ίσως γι’ αυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ, ίσως γι’ αυτό ταυτίστηκαν οι αναγνώστες μου με την ιστορία της Αλίκης και του Παύλου. Γιατί είναι αληθινή η ιστορία, γιατί κάθε σελίδα του βιβλίου προσπάθησα να τη γράψω με ένα κινηματογραφικό στυλ και να παρασύρω τον αναγνώστη μου, να τον κάνω να πιστεύει πως συμμετέχει κι εκείνος στη δράση.

 

  • Ο κόσμος φαίνεται ότι δεν λάτρεψε μόνο το βιβλίο «Δίδυμα Φεγγάρια», αλλά και την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά που είναι βασισμένη στην ιστορία του βιβλίου σας. Όταν σας έγινε η πρόταση για την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου, φοβηθήκατε ότι μπορεί να τροποποιηθεί η ιστορία σε τέτοιο βαθμό που το αποτέλεσμα να δυσαρεστήσει τους τηλεθεατές που είχαν ήδη διαβάσει το βιβλίο;

Είναι μεγάλη τιμή για μένα που επέλεξαν τα «Δίδυμα Φεγγάρια» για να τα μεταφέρουν στην τηλεόραση. Στην αρχή φοβήθηκα, είναι αλήθεια. Δε δίστασα να πω το «ναι» όμως όταν έμαθα τα ονόματα των συντελεστών. Με τη σύμφωνη γνώμη των εκδόσεων Ψυχογιός, στις οποίες έχω την τιμή να ανήκω. Έχω εμπιστοσύνη στη σεναριογράφο Βάνα Δημητρίου, που ανέλαβε την τηλεοπτική του διασκευή. Ήμουν σίγουρη πως θα σεβαστεί το βιβλίο μου, πως θα το ζωντανέψει ακόμα περισσότερο. Και δεν είχα άδικο. Το τηλεοπτικό αποτέλεσμα με μάγεψε! Ο Γρηγόρης Βαλτινός είναι συγκλονιστικός στο ρόλο του. Έναν ρόλο τόσο σκοτεινό που, όπως έχει τονίσει και ο ίδιος, τον προκάλεσε ερμηνευτικά. Υπέροχοι όλοι οι ηθοποιοί που εμφανίζονται, ακόμα και τα μικρούλια που παίζουν στη σειρά! Οι παραγωγοί, οι σκηνοθέτες, όλοι οι συνεργάτες μπροστά και πίσω από τις κάμερες, είναι παθιασμένοι με τη δουλειά τους. Ταξίδεψα στη λατρεμένη μου Κύπρο, τους γνώρισα, παρακολούθησα τα γυρίσματα στη Λευκωσία, είδα το μεράκι τους. Ακόμα δεν το πιστεύω όταν βλέπω τη μεταφορά του βιβλίου μου στην τηλεόραση. Είμαι ενθουσιασμένη από την αγάπη που δείχνει το τηλεοπτικό κοινό, από την τηλεθέαση που πολλές φορές ξεπερνάει το 30% κι αυτό σημαίνει πως το παρακολουθούν πάνω από 1.000.000 τηλεθεατές. Νιώθω πως ζω ένα όνειρο!

Advertising

 

  • Είναι αλήθεια ότι πρόκειται μελλοντικά να δούμε στη μικρή οθόνη και άλλα δύο βιβλία σας, συγκεκριμένα τα βιβλία «Στην Αγκαλιά του Ήλιου» και «Δυο Φιλιά για την Αμέλια»;

Βρίσκεται ήδη στα σκαριά για να μεταφερθεί στη μικρή οθόνη το μυθιστόρημά μου «Στην Αγκαλιά του Ήλιου». Ένα μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 2015, από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ένα βιβλίο που αγαπώ πολύ και μας προτρέπει να γίνουμε ήλιοι για να φωτίσουμε τους σβησμένους ήλιους των άλλων. Προσπαθεί να μας κάνει κοινωνούς σε μια τόσο απλή, μα συνάμα τόσο πολύτιμη αλήθεια: Πως τη ζωή μας τη ζούμε στις πιο μικρές ευτυχισμένες μας στιγμές. Είναι απίστευτο για έναν συγγραφέα να βλέπει να ζωντανεύουν οι ήρωές του στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Είναι όνειρο ζωής!

Διαβάστε επίσης  Η περιπέτεια της Αδριανής της Λητώς Τσακίρη Παπαθανασίου

Όχι, δεν έχει γίνει καμιά συζήτηση για την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου μου «Δυο Φιλιά για την Αμέλια». Εύχομαι κάποια στιγμή να πάρει κι αυτό το δρόμο του για τη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Αρκεί να υπάρχουν δημιουργοί που θα το αγαπήσουν και θα το αγκαλιάσουν με πάθος, όπως στα «Δίδυμα Φεγγάρια»!

 

  • Καθώς το ανέφερα λίγο πριν, πείτε μας λίγα λόγια για την ιστορία του νέου σας βιβλίου «Δυο Φιλιά για την Αμέλια». Πώς το δέχτηκε ο κόσμος; Τι σχόλια εισπράξατε;

Θέλησα να μιλήσω για την αγάπη. Την αγάπη που είναι σαν την αλφάβητο. Πρέπει να έχεις κάποιον κοντά σου για να στη συλλαβίσει από την αρχή. Γι’ αυτό και βούτηξα στην ψυχή της ηρωίδας μου, μιας γυναίκας που έγινε η πιο διάσημη, η πιο αγαπημένη Ελληνίδα ηθοποιός. Τα αστέρια φταρνίζονταν για χάρη της, την έλουζαν με την αστερόσκονή τους. Μα εκείνη πετούσε ψηλά. Ήθελε να αγγίξει τον ήλιο. Από το κρεβάτι της πέρασαν διάσημοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Άντρες που φάνταζαν θεοί του Ολύμπου, αλλά και άντρες της διπλανής πόρτας. Όλοι την ερωτεύτηκαν, όλοι. Ίσως έφταιγαν τα μάτια της, που ήταν μενεξεδένια. Αραχνοΰφαντα πέταλα θαλασσινής ανεμώνης. Μια ζωή στο κόκκινο ήταν η ζωή της. Κρυμμένη πίσω από μυριάδες λάθη και πάθη. Πίσω από περιπέτειες, μυστικά και ψέματα. Φόνους, υπεξαιρέσεις, απιστίες και αμαρτίες ανείπωτες. Κάθε άντρας που βρέθηκε δίπλα της, την ερωτεύτηκε. Κάθε παιδί που γέννησε, τη μίσησε. Μα δεν την ενδιέφερε διόλου. Τους έγραφε όλους στα παλιά της τα παπούτσια. Τους φερόταν υποτιμητικά. Γιατί δεν είχαν ταλέντο, δεν ήταν διάσημοι. Θα έρθει άραγε και για κείνη η στιγμή που θα θελήσει να χαρίσει ολόκληρο το βασίλειό της για δυο μονάχα φιλιά;

Advertising

Αχ, ένιωθα πως δε θα τελείωνα ποτέ αυτό το βιβλίο. Συγκλονιστική η Λου, συγκλονιστική η ιστορία της. Με πήρε μαζί της, με ταξίδεψε ως τα ουράνια. Με πέταξε στο βυθό της θάλασσας… Όσα βιβλία κι αν έχω γράψει, πάντα έχω αγωνία για τη γνώμη κάθε αναγνώστη μικρού ή μεγάλου. Λίγο πριν «ανοίξει η αυλαία», πριν χωθούν στην αγκαλιά των αναγνωστών μου τα βιβλία μου, ναι, έχω άγχος. Τα λόγια τους, η αγάπη τους, η τρυφερότητά τους, με ηρεμεί. Ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία της ζωής μου είναι η συναισθηματική ανταπόκριση των αναγνωστών μου. Και μια από τις «παραδεισένιες» χρονιές της επαγγελματικής μου ζωής ήταν και η φετινή, αμέσως μόλις εκδόθηκαν τα «Δυο φιλιά για την Αμέλια». Δεν έχω λόγια για να εκφράσω την αποδοχή του κόσμου, τα λόγια των αναγνωστών μου για το βιβλίο, το πόσο πολύ τους άρεσε… Σε κάθε μία εκδήλωσή μου, με τρέλαιναν στα φιλιά, μου έδειχναν με κάθε τρόπο την αγάπη τους. Κι εγώ… εγώ που ένα και μόνο όνειρο είχα στη ζωή μου, να με αγαπήσουν, μια και μεγάλωσα χωρίς μητέρα, ανακάλυψα και ανακαλύπτω καθημερινά αυτή την πολύτιμη αγάπη μέσα από τους φίλους και τις φίλες αναγνώστριές μου. Κι είναι απίστευτη τιμή για μένα που με αποκαλούν, «Ρένα της καρδιάς τους».

«Αντιπροσωπευτικότατο δείγμα όχι απλώς γυναικείας λογοτεχνίας, μα λογοτεχνίας της αποπλάνησης και του απόλυτου θηλυκού. Άριστα δουλεμένοι οι χαρακτήρες, η πλοκή, η ροή γρήγορη και παρόλο το μεγάλο όγκο του βιβλίου ακούραστο στο διάβασμα. Το συναίσθημα δίνεται σε μικρές γουλιές σε ποτήρι σαμπάνιας όπως ταιριάζουν στα ακριβά χτυποκάρδια. Η ηρωίδα του βιβλίου, η Λου, μου κέντρισε το ενδιαφέρον από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Τόσο άρτια δομημένη προσωπικότητα και ψυχαναλυμένη είχα χρόνια να συναντήσω σε Έλληνα συγγραφέα. Ηλιόφωτη και χαρισματική, εξουσιαστική και μεθοδική δε σου αφήνει παρά την επιλογή να την ερωτευτείς κεραυνοβόλα. Αγάπησα τον αυτοκαταστροφικό της χαρακτήρα και λάτρεψα την υψηλή της ενσυναίσθηση, την αποφασιστικότητα, το πείσμα, τη δύναμη και την αναλυτική της σκέψη….», μου έγραψε μια αναγνώστριά μου. Έλαβα και λαμβάνω καθημερινά, πολλά τέτοια σχόλια, που με κάνουν να βουρκώνω από συγκίνηση.

 

  • Πώς είναι η καθημερινότητα ενός ανθρώπου που ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων; Με τι ασχολείστε όταν δεν γράφετε;

Η συγγραφή απαιτεί καθημερινή τριβή με τα συναισθήματα, ατελείωτες ώρες συντροφιά με το κομπιούτερ. Χρειάζεται πάθος, εξάσκηση, επιβολή πάνω στον ίδιο σου τον εαυτό, χρειάζεται τόσα πολλά… Γράφω, γράφω συνέχεια. Απομονωμένη, σε μια σοφίτα. Παρέα μου, ένα μεγάλο φλιτζάνι καφές. Παρέα μου, ο κόσμος ολόκληρος. Έρχομαι καθημερινά σε επαφή με τις αναγνώστριές μου, μέσα από τα προφίλ μου και τη σελίδα μου στο facebook και το προσωπικό μου email, απαντάω σε όλα τα μηνύματά τους, τις βοηθάω και με βοηθούν αφάνταστα. Η υπόλοιπη καθημερινότητά μου, εκτός από τις εκδηλώσεις σε σχολεία και βιβλιοπωλεία για παιδικά βιβλία ή βιβλία ενηλίκων, είναι ολόιδια με την καθημερινότητα κάθε γυναίκας. Διαβάζω, διαβάζω πολύ, βλέπω τηλεόραση, κυρίως κοινωνικές και αστυνομικές σειρές, ακούω ραδιόφωνο. Και το καλοκαίρι τρελαίνομαι να κολυμπώ στη θάλασσα.

 

  • Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα, σχετικά με την εκπαίδευση των παιδιών που προέρχονται από γονείς πρόσφυγες και τις ακραίες συμπεριφορές γονέων που κλείνουν με λουκέτα τα σχολεία και αποτρέπουν όχι μόνο τα προσφυγόπουλα, αλλά και τα ίδια τους τα παιδιά από τη μόρφωση, ενώ παράλληλα καλλιεργούν με αυτό τον τρόπο λανθασμένα πρότυπα, τι γνώμη έχετε πάνω σε αυτό θέμα;

Έχω επισκεφτεί πολλές φορές νησιά, πόλεις και χωριά, όπου υπάρχουν πρόσφυγες. Έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια τη στάση των κατοίκων, με κάνουν να νιώθω περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Θα δανειστώ τα λόγια, τα συγκλονιστικά λόγια της γιαγιάς της Λέσβου, της γιαγιάς που προτάθηκε για το Νόμπελ Ειρήνης και δεν τη νοιάζουν καθόλου τα βραβεία, όσα μεγάλα κι αν είναι. Εκείνη ενδιαφέρεται, εκείνη καρδιοχτυπά μόνο για τα μωρέλια της: «Τα μωρέλια… αυτά τα μωρέλια να τα βλέπεις να τρέμουν, να κρυώνουν… Τόσα και τόσα χρόνια στο νησί τέτοιο πράμα δεν ξανάδα». Ανάμεσα στα λόγια της κρύβεται η στάση του λαού της Λέσβου, μα και ολόκληρου του ελληνικού λαού. Η αυταπάρνηση κυλάει στις φλέβες κάθε Έλληνα, που δεν αφήνει να τον πλημμυρίσει το σκοτάδι και κάνει αξιέπαινες προσπάθειες να γίνει ένα με το φως που λούζει τη χώρα μας, με το απέραντο γαλάζιο. Βοηθάει όποιον έχει την ανάγκη του. Βοηθάει με την καρδιά του.

Διαβάστε επίσης  Μια συζήτηση με την Πάττι Σμιθ για βιβλία
Advertising

Ναι, υπάρχουν γονείς που βάζουν λουκέτα στα σχολεία και αποτρέπουν όχι μόνο τα προσφυγόπουλα, αλλά και τα ίδια τους τα παιδιά από τη μόρφωση, όπως αναφέρετε. Πιστεύω όμως πως έφτασαν σε αυτές τις ακραίες καταστάσεις για να πιέσουν το κράτος, για να τους βοηθήσει με τα δύσκολα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σχετικά με τη μόρφωση των παιδιών τους. Είναι κι οι ίδιοι γονείς και ξέρουν πολύ καλά πως τα «παιδιά του πολέμου» έχουν κάθε δικαίωμα να πάνε στο σχολείο, να ζήσουν μια ζωή, όπως όλα τα παιδιά. Θα πρέπει να κινηθούν γρήγορα οι αρμόδιοι, να τρέξουν κοντά τους, να λύσουν κάθε πρόβλημά τους.

 

  • Έχω παρατηρήσει ότι στα βιβλία σας δεν παρουσιάζετε απλά τους ήρωες, αλλά στην ουσία τους «μεγαλώνετε», περιγράφετε τη ζωή τους κατά την παιδική ηλικία και τους ακολουθείτε μέχρι την ενήλικη και μετέπειτα ζωή τους. Επίσης, η οικογένεια έχει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των ηρώων σας. Πόσο σημαντική είναι η έννοια της οικογένειας λοιπόν για έναν άνθρωπο και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της στη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός ατόμου;

Ναι, είναι αλήθεια πως προσπαθώ να χαρτογραφήσω την ψυχή των ηρώων μου, την ίδια την προσωπικότητά τους. Για να τα καταφέρω να χωθώ στον χαρακτήρα τους, μεταμορφώνομαι στον ίδιο τον ήρωά μου, «ζω» τη δική του ζωή. Μπαίνω στο πετσί του, πονάω, χαίρομαι, κλαίω, γελάω μαζί του. Πολλές φορές λέω πως είμαι «ντεντέκτιβ χαρακτήρων» και γελάω. Αυτό κάνω με όλους μου τους ήρωες. Ακόμα και να μη ταυτίζεται η προσωπικότητά μου με τη δική τους, γίνονται κομμάτι του εαυτού μου. Γράφω σε πρώτο πρόσωπο, πιάνω από το χέρι κάθε αναγνώστη μου για γίνει κι εκείνος ήρωας στη θέση του ήρωα, για να τον νιώσει, να τον καταλάβει, ακόμα και να τον υπερασπιστεί. Είμαι αυστηρή μαζί τους και ταυτόχρονα του δικαιολογώ, γιατί ξέρω πως τα ελαττώματά τους, οι τρύπες της ψυχής τους δεν έχουν επουλωθεί. Και μαζί με τους αναγνώστες μου προσπαθώ να καταλάβω και να κατανοήσω τις πληγές τους. Ίσως και να συγχωρήσω τα λάθη τους.

Οι παιδαγωγικές μου σπουδές με έχουν βοηθήσει αφάνταστα στη διαγραφή των χαρακτήρων μου. Για να τους καταλάβω καλύτερα, για να τους ξεσκεπάσω, ξεκινάω την ιστορία της ζωής τους από τη μικρή ηλικία. Από τα πρώτα παιδικά χρόνια πάνω στα οποία χτίζεται η ίδια η ύπαρξή μας, οι διαπροσωπικές μας σχέσεις, τα χρόνια που επιλέγουμε τον δρόμο τον οποίο θα ακολουθήσουμε στη ζωή μας. Και φυσικά πιστεύω ακράδαντα πια πως η οικογένεια είναι που διαμορφώνει την προσωπικότητά μας. Όμως δε θέλω να αγχώνω τους γονείς, ούτε σταματώ στα λόγια. Είναι εύκολα τα λόγια. Μέσα στα μυθιστορήματά μου παλεύω να αποδείξω τι πάει να πει μεγαλώνω σωστά ένα παιδί. Και ποια είναι η ιδανική οικογένεια. Κι ο καλύτερος γονέας ακόμα κάνει λάθη. Πολλά λάθη. Γιατί είναι άνθρωπος.

Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα πρέπει να διδάξουμε στο παιδί την αγάπη. Πρέπει να το μάθουμε να αγαπάει τον εαυτό του. Πρέπει να προσπαθούμε να επεξεργαζόμαστε τη συμπεριφορά του κι όχι να τη διορθώνουμε. Δεν υπάρχει όμως μαγική συνταγή για τους γονείς. Συνταγή με την οποία θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα παιδιά τους σε αυτό τον δύσκολο αγώνα της ενηλικίωσης, στον αγώνα να αγαπήσουν και να παραδεχτούν τον εαυτό τους με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Υπάρχει μονάχα σεβασμός στα συναισθήματα του παιδιού τους, θετικά ή αρνητικά. Υπάρχει μονάχα η ελευθερία να του επιτρέψουμε να νιώσει ποιο είναι, να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του, επιτρέποντάς του να διαφέρει από μας.

Advertising

 

  • Η έμπνευση στερεύει ποτέ;

Όχι, η έμπνευσή μου δε στερεύει ποτέ. Ζω γράφοντας. Γράφω είκοσι πέντε χρόνια συνέχεια. Η γραφή ήταν κι είναι, η ίδια μου η ανάσα. Δεν αποτελούσε όμως, ούτε αποτελεί για μένα επαγγελματική επιλογή. Δε χρειάστηκε ποτέ να πειθαρχήσω, για να είμαι παραγωγική. Είναι μια βαθιά ανάγκη έκφρασης του εσωτερικού μου κόσμου. Και δεν αγχώνομαι για την επιτυχία, ούτε για τις πωλήσεις. Απλά νιώθω σεβασμό για κάθε αναγνώστη και αναγνώστριά μου και δε θέλω να τους απογοητεύσω. Γι’ αυτό και σε κάθε μυθιστόρημά μου, γρατσουνίζω την ψυχή μου. Κι έχω ανακαλύψει τους ήρωές μου, τους πραγματικούς ήρωές μου, που είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες της σημερινής εποχής. Αυτοί με εμπνέουν ακατάπαυστα, τα όσα ζουν και βιώνουν. Είναι στ’ αλήθεια ήρωες γιατί καταφέρνουν και επιβιώνουν κόντρα στην οικονομική κρίση της εποχής μας, κόντρα σε όλες τις δυσκολίες. Και δεν κατεβάζουν το κεφάλι τους και χαμογελούν και αισιοδοξούν. Ένα χαμόγελο καρδιάς προσπαθώ κι εγώ να τους χαρίσω με κάθε μυθιστόρημά μου.

 

  • Μια φράση από ένα βιβλίο που διαβάσατε και σας προβλημάτισε, ή ενδεχομένως σας καθόρισε, άλλαξε τον τρόπο σκέψης σας είναι…

Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο – ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βοή της θάλασσας. Τίποτα άλλο.

Νίκος Καζαντζάκης «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»

 

  • Πριν λίγες μέρες αποκαλύψατε, μέσω φωτογραφιών που ανεβάσατε στο facebook, τον τίτλο του νέου, ακυκλοφόρητου ακόμα βιβλίου σας «Θάλασσα Φωτιά». Κλείνοντας λοιπόν τη συνέντευξη, θα θέλαμε αν μπορείτε να μας αποκαλύψετε κάποια επιπλέον πληροφορία σχετική με αυτή τη συγγραφική δουλειά σας… Τι να περιμένουμε;

Σε ένα από τα νησιά του Αιγαίου, εντυπωσιάστηκα από ένα μεγάλο πολυτελέστατο γιοτ που άραξε στο λιμάνι κι έκανε τα βλέμματα όλων να στραφούν πάνω του. Δίπλα στο γιοτ, στην προκυμαία, έπαιζαν ξυπόλητα παιδάκια, παιδιά προσφύγων… Κι αυτό ήταν!Βούτηξα στο καινούργιο μυθιστόρημά μου, το «Θάλασσα Φωτιά», αυτό που θα βρίσκεται στην αγκαλιά των αναγνωστών μου τον Μάιο του 2017. Ένα μυθιστόρημα που εύχομαι να κόψει ανάσες!

Advertising

[punica-divider]

Προσωπική σελίδα της συγγραφέως στο facebook: Ρένα Ρώσση Ζαϊρη Η προσωπική μου σελίδα
Επίσημη σελίδα των Εκδόσεων Ψυχογιός: www.psichogios.gr

Είμαι η Όλγα και σπουδάζω Πληροφορική! Εκτός από την ενασχόλησή μου με τους υπολογιστές, μου αρέσει να γράφω για θέματα που αγαπώ και με εκφράζουν! Λατρεύω το θέατρο, το σινεμά, τη μουσική, το χορό, τη φωτογραφία και τα ταξίδια! Στο MAXMAG θα με βρεις στις συνεντεύξεις και πίσω από άρθρα σχετικά με τη μουσική και το θέατρο! Δεν θα λείψουν όμως και οι εκπλήξεις...

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα κακό σε εσένα;

Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα κακό σε εσένα;

Τι κι αν δεν υπάρχει τίποτα κακό σε εσένα; Διαφορετικές
Από πού πήραν το όνομα τους βουνά της Ελλάδας

Από πού πήραν το όνομα τους βουνά της Ελλάδας

Ο Ελλαδικός χώρος είναι ένα μεγάλο πανόραμα μυθικών και ιστορικών