Τα Αθαμανικά όρη γνωστά και ως Τζουμέρκα απλώνονται από την Ήπειρο έως τη Θεσσαλία με την ψηλότερη κορυφή στα 2.500 μέτρα. Οδηγώντας στους φιδογυριστούς δρόμους το τοπίο σου κόβει την ανάσα. Απάτητες, παρθένες βουνοκορφές , καταπράσινες χαράδρες όπου τα μάτια σου προσπαθώντας να ανταμώσουν την κορυφή των βουνών συναντούν τον ουρανό. Μέσα σε αυτόν τον ορεινό παράδεισο, συναντάς δύο θησαυρούς ιστορικής και θρησκευτικής αξίας. Στον δρόμο για το χωριό Καλαρρύτες η ταμπέλα γράφει Μονή Κηπίνας. Διασχίζοντας τρία χιλιόμετρα σε ασφαλτοστρωμένο αλλά στενό δρόμο φτάνεις σε ένα από τα πιο επιβλητικά και εντυπωσιακά μοναστήρια της Ηπείρου, στα γραφικά Τζουμέρκα. Η μονή είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και χτίστηκε στα 1212 μ.Χ. Πήρε το όνομα της από τους κήπους που καλλιεργούσαν οι μοναχοί τριγύρω από το μοναστήρι. Για να προστατέψουν τον οίκο του Θεού, ο μοναχός Γρηγόριος και οι χτιστάδες της περιοχής, το κατασκεύασαν στο κοίλωμα ενός κατακόρυφου και απότομου βράχου λαξευμένο με τέτοια λεπτομέρεια ώστε να είναι τέλεια εναρμονισμένο με το φυσικό περιβάλλοντα χώρο προκαλώντας θαυμασμό και δέος στον επισκέπτη.
Στην εποχή της τουρκοκρατίας, μία ξύλινη γέφυρα που ήταν κινητή και οι μοναχοί την ανέβαζαν με μοχλό προστάτευε το μοναστήρι από τις επιδρομές. Στις μέρες μας αυτή η ξύλινη γέφυρα παραμένει ανοιχτή και ενώνει το εσωτερικό της μονής με το πέτρινο μονοπάτι που σε οδηγεί σε αυτήν. Το εσωτερικό του ναού είναι στενό και γεμάτο με αγιογραφίες του 17ου αιώνα. Επίσης το μοναστήρι υπήρξε καταφύγιο για τους επαναστατημένους Έλληνες την εποχή της τουρκοκρατίας αλλά και των υπόδουλων Ελλήνων και Αντιστασιακών στη νεότερη ιστορία, αφού υπάρχει μία μυστική κρύπτη που οδηγεί σε σπηλιά αθέατη από τον έξω κόσμο.
Μία επίσκεψη στη Μονή Κηπίνας αναμφίβολα αποτελεί μία μοναδική εμπειρία.
Φεύγοντας με την καρδιά σου γεμάτη γαλήνη και δέος για τα αξιοθαύμαστα έργα Θεού και ανθρώπων συνεχίζεις το οδοιπορικό στα Τζουμέρκα για να επισκεφθείς ένα ακόμα εντυπωσιακό αξιοθέατο της περιοχής, τους καταρράκτες Κουιάσα και το αντίστοιχο ομώνυμο πέτρινο γεφύρι. Το όνομα Κουιάσα σημαίνει μέρος σκιερό και πραγματικά από την αρχή της πεζοπορίας βρίσκεσαι σε ένα δάσος από πλατάνια και έλατα έχοντας συντροφιά σου τον ήχο από τα ορμητικά νερά του ποταμού Χρούσια και τα τραγούδια των τζιτζικιών. Οι ξύλινες πινακίδες σε οδηγούν αριστερά στο γεφύρι του Κουιάσα ή Ντεμίρη και δεξιά στους καταρράκτες και στον νερόμυλο. Περπατώντας μία σύντομη και σχετικά εύκολη διαδρομή(απαραίτητα τα αθλητικά παπούτσια) βρίσκεσαι στο μονότοξο γεφύρι όπου η κατασκευή του χρονολογείται περίπου στα 1800 μ.Χ Το δεύτερο όνομα του, Ντεμίρη το υιοθέτησε από τον έμπορο Ντεμίρη κάτοικο του χωριού Καλαρρύτες ο οποίος πλήρωσε για το χτίσιμο του. Το γεφύρι βρίσκεται σε καλή κατάσταση με το ύψος του τόξου της γέφυρας να φτάνει στα 18 μέτρα.
Διασχίζοντας την αντίθετη κατεύθυνση από τη διασταύρωση του μονοπατιού συναντάς τους καταρράκτες Κουιάσα με τα κρυστάλλινα νερά του που κελαρύζουν ανάμεσα σε μία οργιώδη βλάστηση. Αν είναι καλοκαίρι, θα αναζωογονηθείς βουτώντας στη λίμνη που σχηματίζει ο καταρράκτης και μετά μπορείς να απολαύσεις τον καφέ, το γλυκό ή το φαγητό σου δίπλα ακριβώς στον παλιό Νερόμυλο που έχει μεταμορφωθεί σε καφετέρια. Αφού ξεκουραστείς μπορείς να ακολουθήσεις ένα δεύτερο πιο μικρό μονοπάτι πάνω από την καφετέρια που σε οδηγεί σε έναν ακόμα καταρράκτη ακόμα πιο εντυπωσιακό σε φυσική ομορφιά αφού τα νερά του σχηματίζουν λίμνες σε διάφορα επίπεδα με επιβλητικούς βράχους να δημιουργούν ένα εντυπωσιακό σκηνικό. Ένα μικρό σιδερένιο γεφυράκι βοηθά τους επισκέπτες να περάσουν από την απέναντι πλευρά και να πλησιάσουν τον μεγάλο καταρράκτη.