Ένα μυστήριο δολοφονίας, ένα… όχι τόσο συνηθισμένο ζευγάρι ντετέκτιβ που διαφωνούν σε φιλοσοφικά ζητήματα στο δρόμο και μία ιστορία που ακούγεται από αναξιόπιστους αφηγητές. Δύο χρονικά διαστήματα, με εμπόρους μεθαδόνης, σατανιστές και μερικές λογοτεχνικές αναφορές, για να διατηρείται η ισορροπία. Ο πρώτος κύκλος του True Detective έχει μείνει πλέον στην ιστορία και όχι άδικα. Και τα 8 επεισόδια του πρώτου κύκλου είναι ταυτόχρονα μυστηριώδη, αστεία, περιστασιακά τρομακτικά, περίεργα και διασκεδαστικά.
Οι πρωταγωνιστές μας είναι δύο ντετέκτιβ, ο Marty Hart (Woody Harrelson) και ο Rust Cohle (Matthew McConaughey). Η πλοκή ακολουθεί δύο μυστήρια χωρισμένα σε 17 χρόνια. Το 1995, ο Hart και ο Cohle συνεργάζονται για να εντοπίσουν έναν μανιακό δολοφόνο, με μια τάση για απόκρυφο θέαμα και όσο πιο βαθιά φτάνουν στην υπόθεση, τόσο περισσότερο κάθε άνθρωπος ξετυλίγεται. Το 2012, ο Hart και ο Cohle, χωρίς σήμα και χτυπημένοι, διερωτώνται ξεχωριστά για τα γεγονότα του 1995 και ο ένας για τον άλλον. Δύο νέοι αστυνομικοί διερευνούν μια νέα δολοφονία που έχει ομοιότητες με την αρχική περίπτωση, αλλά είναι προφανές ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για την υπόθεση του 1995. Το μυστήριο είναι διπλό: τι συνέβη και κατέστρεψε τη σχέση του Hart και τον Cohle, και τι συμβαίνει με αυτή τη νέα έρευνα;
Αλλά ούτε ο Hart ούτε ο Cohle θέλουν να συνεργαστούν, ακριβώς, και μεταξύ των προσωπικοτήτων τους και των προσωπικών δαιμόνων γίνεται σιγά-σιγά σαφές ότι δεν είναι αξιόπιστοι αφηγητές. Ο Hart προσποιείται ότι είναι συνηθισμένος οικογενειάρχης άνθρωπος, που τηρεί τα όρια. Ο Cohle, ο οποίος είναι επίσης μια δέσμη αντιφάσεων, έχει ψευδαισθήσεις από ένα παρελθόν κατάχρησης ναρκωτικών και έχει εμμονή με τον αυτοέλεγχο. Ο ένας παίζει τον χαζό και ο άλλος παίζει τον έξυπνο. Ο καθένας τους λέει περίεργες ιστορίες και το κυνήγι του 1995. Γίνεται σαφές ότι πιθανότατα υπάρχει μόνο ένας “αληθινός ντετέκτιβ” που αποσκοπεί να λύσει αυτό το παζλ. Αυτός ο ντετέκτιβ είναι ο θεατής.
Ο McConaughey ξεπερνά τον εαυτό του (και πάλι) παίζοντας ένα γοητευτικό weirdo. Κάνει τον απίθανο χαρακτήρα του πειστικό με κάθε τρόπο. Οι χυδαίες, ενοχλητικές πεποιθήσεις του («Είμαστε πράγματα που εργάζονται κάτω από την ψευδαίσθηση του εαυτού μας») ενοχλούν τον συνεργάτη του. Οι πνευματικές επιρροές του Cohle και η απόλυτη αμηχανία, μαζί με τις ήσυχες στιγμές του Hart, αντισταθμίζουν τα ελαττώματα του.
Hart: “You know the real difference between you and me?”
Cohle: “Yeah. Denial.”
Hart: “The difference is that I know the difference between the idea and a fact. You are incapable of admitting doubt. Now that sounds like denial to me.”
Cohle: “I doubt that.”
Όπως ο Cohle, το True Detective μπορεί να είναι απολαυστικό και περίεργο ταυτόχρονα. Ο σκηνοθέτης Cary Fukunaga επιμένει σε παράξενα σημεία του τοπίου της Louisiana και βρίσκει έξυπνους τρόπους να παίζει με την αντίληψη. (Σε μια σκηνή, ένα πλοίο, όπου μόνο το πάνω μισό είναι ορατό, κινείται σιγά-σιγά στο παρασκήνιο. Δημιουργεί την ψευδαίσθηση του φόντου που περνάει από το προσκήνιο.)
Ο πρώτος κύκλος του True Detective αξίζει πραγματικά. Η εντυπωσιακή και περίπλοκη αφήγησή του και οι προσεγμένες λεπτομέρειες. Ιισχυρές ερμηνείες (συμπεριλαμβανόμενης της Michelle Monaghan, η οποία υποδύεται τη γυναίκα του Hart). O True Detective είναι ζοφερός, σκοτεινός και αξίζει κάθε λεπτό του χρόνου που επενδύεται σε αυτόν.
