A Series of Unfortunate Events: Ο Lemony Snicket “ξαναζωντανεύει” στο Netflix!

Σύμφωνα με το συγγραφέα Lemony Snicket, μια φορά και έναν καιρό, ήταν τα τρία αδέρφια Baudelaire: η Violet, ο Klaus και η μικρή Sunny. Ζούσαν ευτυχισμένοι κι αγαπημένοι με τους γονείς τους, σε μια τεράστια έπαυλη όταν ξαφνικά τους χάνουν σε μια τρομερή πυρκαγιά που καταστρέφει το σπίτι τους και έχει σαν αποτέλεσμα να δοθούν τα παιδιά στην κηδεμονία του Count Olaf, ενός αδίστακτου ανθρώπου που θα κάνει τα πάντα για να πάρει την περιουσία τους.

Για όσους δεν έχουν διαβάσει τα ομώνυμα βιβλία του Lemony Snicket κι δεν έχουν δει την ταινία του 2004 με το Jim Carrey (που προσωπικά λατρεύω), η εξέλιξη της ιστορίας δεν είναι τόσο τραγική όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Σίγουρα, είναι αρκετά στενάχωρο το concept αλλά η όλη ατμόσφαιρα της σειράς, η παιχνιδιάρικη μουσική της και οι γραφικοί της χαρακτήρες την καθιστούν πολύ πιο χαλαρή απ’ ότι φαντάζεστε, όσο κι αν θέλει ο συγγραφέας – αφηγητής να πετάγεται ανάμεσα στις σκηνές των επεισοδίων για να μας τονίζει την απόγνωση των ορφανών Baudelaire.

Advertisements

Στα οκτώ επεισόδια που έχουν προβληθεί, γινόμαστε μάρτυρες των βασάνων που περνάνε τα καημένα αυτά παιδιά από τις μηχανορραφίες του Olaf αλλά και τις γενικότερες περιπέτειές τους καθώς αρχίζουν να ανακαλύπτουν περίεργα πράγματα για το παρελθόν των γονιών τους. Η σειρά ακολουθεί μια διαφορετική ροή από την ταινία καθώς επιλέγει να ακολουθήσει πιο πιστά τα βιβλία του Lemony Snicket, δίνοντάς μας περισσότερο μυστήριο και περισσότερα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, ανάλογα με τα γεγονότα στις ζωές αυτών των παιδιών. Υπάρχουν μερικές μεγάλες ανατροπές που σ’ αφήνουν μ’ ανοιχτό το στόμα, κάτι που δε συνέβη στην ταινία σε τέτοιο βαθμό, αλλά δυστυχώς πολλά από τα ερωτήματα που προκύπτουν παραμένουν αναπάντητα για τις επόμενες σεζόν.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως το cast είναι αρκετά επιτυχημένο τόσο σε επίπεδο πρωταγωνιστών όσο και σε επίπεδο δευτερευόντων χαρακτήρων. Τα παιδιά ενσαρκώνουν σε πολύ καλό επίπεδο τα χτυπημένα από τη μοίρα ορφανά, που δεν εγκαταλείπουν, όμως, την προσπάθεια να ξαναφτιάξουν όσο μπορούν τις ζωές τους. Ένα από τα θετικά στοιχεία της σειράς (μέχρι τώρα) είναι η αγάπη που έχουν τα αδέρφια μεταξύ τους, καθώς θα έκαναν τα πάντα το ένα για το άλλο. Επιπλέον, η σειρά κρύβει και σε ένα βάθος μια μορφή διαμαρτυρίας για τη συμπεριφορά των ενηλίκων απέναντι στα παιδιά, καθώς αγνοούν τις απόψεις τους και αποφασίζουν ερήμην τους για το μέλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο εκνευριστικότατος Mr. Poe, που εξαιτίας δικών του λαθών τα αδέρφια Baudelaire ταλαιπωρούνται αδίκως, παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις τους.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του κακού Olaf, ο εξαιρετικός και ταλαντούχος Neil Patrick Harris προσδίδει με μαεστρία χαρακτηριστικά που δεν είχαμε δει στο Jim Carrey. Και μπορεί να εξακολουθεί να «χάνει» λίγο στη σύγκριση, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν κάνει μια καταπληκτική δουλειά στο ρόλο ενός ανθρώπου που δε θα δίσταζε να σκοτώσει τον οποιοδήποτε για να πετύχει τους σκοπούς του. Επιπλέον, οι διάφορες μεταμφιέσεις του και οι υπερβολές στη συμπεριφορά που διακρίνουν έναν τέτοιο χαρακτήρα, τον κάνουν τόσο διασκεδαστικό ως κακό που καταφέρνεις να αφήσεις για λίγο στην άκρη τον Carrey και να τον απολαύσεις σε όποιο κόλπο και αν δοκιμάζει για να πιάσει τα παιδιά. Έχει άλλωστε γύρω του και μια κουστωδία χαρακτήρων- καρικατούρες που βγάζουν γέλιο σε αρκετές σκηνές καθώς τον βοηθούν στους δόλιους στόχους του, με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα.

Κι αφού αναλύσαμε τα θετικά του πρώτου αυτού κύκλου, ας πάμε τώρα και σε κάποια αρνητικά… Πρώτα απ’ όλα, θεώρησα εξαιρετικά ενοχλητικό το χαρακτήρα του υποτιθέμενου συγγραφέα Lemony Snicket που αναλαμβάνει να εξιστορήσει τις περιπέτειες των αδερφών Baudelaire. Εμφανίζεται πολύ περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε κι είναι τόσο μονότονος και βαρετός που σε κάνει να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο τον χρησιμοποιούν σε τέτοιο βαθμό. Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για το χαρακτήρα του Mr. Poe που, όπως ανέφερα πιο πάνω, δίνεται εσκεμμένα ως ένας άνθρωπος τόσο χαζός, που θέλοντας και μη, εκνευρίζεσαι. Μέσα από τους δύο αυτούς χαρακτήρες, υπάρχουν διάφορα αστεία (ή αλλιώς running jokes) που επαναλαμβάνονται σε τόσες πολλές σκηνές που καταντούν αρκετά κουραστικά και «τραβούν» την ποιότητα της σειράς προς τα κάτω. Τέλος, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και στο κομμάτι των σκηνικών καθώς σε πολλές περιπτώσεις φαινόταν ξεκάθαρα το πόσο μικρό ήταν το budget για τη σειρά, με το green screen να βγάζει μάτι αλλά θεωρώ πως αυτό είναι κάτι το οποίο προσωπικά παρέβλεψα σχετικά εύκολα.

Γενικά, ως συμπέρασμα, θα έλεγα ότι ήταν μια καλή δουλειά η οποία όμως είχε αρκετές ατέλειες και «έχανε» συγκριτικά με την ταινία. Ίσως, θα ήταν καλύτερο το να ήταν συνολικά μια σειρά δεκαπέντε επεισοδίων, ολοκληρώνοντας την ιστορία άμεσα παρά να «τραβηχτεί» σε τρεις κύκλους, που στο κάτω-κάτω κανείς δε ζήτησε. Εγώ πάντως εκνευρίστηκα πολύ στο τέλος του όγδοου επεισοδίου καθώς δε γνώριζα ότι θα υπάρχει και συνέχεια και είχα την (λανθασμένη τελικά) εντύπωση πως επρόκειτο για μια μίνι σειρά οκτώ επεισοδίων. Οπότε, έμεινα με τις απορίες…

Κάποια πληροφορία ακόμη για το πότε ακριβώς θα ξεκινήσει ο δεύτερος κύκλος δεν έχουμε, αλλά σίγουρα θα υπάρξει συνέχεια οπότε αν θέλετε να αφιερώσετε οκτώ ωρίτσες σε κάτι χαλαρό και αρκετά διασκεδαστικό, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, τότε δώστε του μια ευκαιρία, ειδικά αν δεν έχετε δει την ταινία! Αν πάλι ψάχνετε κάποια πιο ποιοτική και σοβαρή σειρά, τότε απλά… Look away, look away (όπως μας προτρέπει άλλωστε και το τραγούδι των τίτλων).

Πηγή: TV & CINEfeel