Κριτική για το Friends Manifest του Ζήση Ρούμπου | Θέατρο Σοφούλη
Την Τετάρτη, λοιπόν, το βράδυ βρέθηκα στην Καλαμαριά. Και συγκεκριμένα στο θέατρο Σοφούλη. Είχε παράσταση ο Ζήσης Ρούμπος με τον Γιώργο Κρήτο, ε και δεν γινόταν να την χάσω!
Να πω ότι στο θέατρο Σοφούλη δεν έχω ξαναπάει αλλά μου άρεσε πολύ το μέρος, σε μια γειτονιά και ο χώρος ήταν μεν μικρός αλλά πολύ παρεϊστικος. Επίσης, οι στάσεις του ΟΑΣΘ ήταν δίπλα –κυριολεκτικά- οπότε αυτό βολεύει κι εμάς τους φοιτητές που δεν έχουμε αυτοκίνητο.
Πριν ξεκινήσω, όμως, με την παράσταση και πως μου φάνηκε, θεωρώ πρέπον να σας πω λίγα λόγια γι’ αυτήν. Όπως έχει γράψει κι η Μαργαρίτα Κυανίδου σε άρθρο της, η ιστορία έχει 2 ήρωες. Τον Μάρκο και τον Άγγελο. 2 κολλητοί για την ακρίβεια που μας διηγούνται το χρονικό της φιλίας τους και μας παίρνουν μαζί στο ταξίδι τους, μέσα στις εμπειρίες και τις αναμνήσεις τους, από την μέρα που γνωρίστηκαν σε έναν παιδότοπο.
Το Friends Manifest είναι η δεύτερη σε σειρά παράσταση από την τριλογία Manifest του Ζήση Ρούμπου. Εξερευνά τα συναισθήματα που απαρτίζουν μία δυνατή φιλία, με την τεχνική της αφηγηματικής παντομίμας: οι ηθοποιοί, χωρίς την βοήθεια σκηνικών, πλάθουν το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται και αφήνουν στον θεατή να συμπληρώσει τα οπτικά κενά με την φαντασία του. Και θα ήθελα να μείνω σε αυτό.
Πραγματικά, όταν οι ηθοποιοί μας ρωτούσαν να συμπληρώσουμε ένα «κενό» της ιστορίας, οι απαντήσεις ήταν μεν αναμενόμενες και φυσιολογικές αλλά ο Ζήσης με τον Γιώργο τις πήγαιναν σε άλλο επίπεδο, με αποτέλεσμα όλοι οι θεατές να δακρύζουμε από τα γέλια.
Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή. Η παράσταση ξεκινά με έναν συμβολισμό. Από τι φτιάχτηκε ο άνθρωπος. Η διαφωνία τους κατέληξε ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από λάσπη, δηλαδή νερό και χώμα. Τα 2 αυτά αγόρια, λοιπόν, είναι τα 2 συστατικά της φιλίας.
Παρακολουθούμε τους ήρωες σε όλη την πορεία τους προς την ενηλικίωση: τα πρώτα παιχνίδια τους, την «φωλιά» τους, δηλαδή το στέκι τους, τον στρατό, τις σπουδές, τις σχέσεις. Όλα αυτά εκτυλίσσονται μπροστά μας με ταχύτητα χωρίς να χάνονται, όμως, οι σημαντικές λεπτομέρειες έτσι ώστε να καταλαβαίνει ο θεατής τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Οι εκφράσεις του προσώπου, ο αυτοσχεδιασμός, η χροιά της φωνής και οι εναλλαγές όλων των παραπάνω αναπληρώνουν την έλλειψη των μεγάλων και ακριβών σκηνικών που βλέπουμε σε άλλες παραστάσεις. Σκοπός αυτού του θεατρικού δεν είναι να μαγέψει με τα κουστούμια και τα σκηνικά, αλλά να μας δημιουργήσει δυνατά συναισθήματα μέσα από την φιλία των 2 αγοριών.
Τα αγόρια μεγαλώνουν την δεκαετία του ’90, με πάρα πολλές αναφορές σε παλιές ταινίες, παιχνίδια αλλά και στους τρόπους της νυχτερινής διασκέδασης. Σε κάποιο σημείο μπαίνει και η διαδραστικότητά με τους θεατές, οι οποίοι ταξιδεύουν μαζί με τους ηθοποιούς στο χρόνο, ενθυμούμενοι παλιές σειρές και ταινίες που αγάπησαν οι ίδιοι. Πρόκειται για ένα στοιχείο σίγουρα χιουμοριστικό, το οποίο ενώ μεταδίδει τη νοσταλγία των 80’s και 90’s ενώ ταυτόχρονα δίνει μια καλή γεύση από το ταλέντο των ηθοποιών στον αυτοσχεδιασμό. Ακόμα κι όταν… δεν ήξεραν κάποιους τίτλους!
Όπως, όμως, είναι φυσικό σε κάθε ανθρώπινη σχέση, η φιλία τους περνάει μικρές κρίσεις όπως είναι η διαφορές στα οικονομικά, στις σχέσεις και στις σπουδές, με διάφορα στοιχεία ζήλιας και αποξένωσης για μικρά χρονικά διαστήματα. Η φιλία μπορεί, λοιπόν να κλονίζεται αλλά δεν καταρρέει και βγαίνει πιο δυνατή από ποτέ!
Βασικός άξονας του όλου έργου, όπως ήδη θα καταλάβατε, είναι η δύναμη της αγάπης σε όποιες μορφές κι αν υπάρχει. Μπορεί η ζωή κάποιες φορές να τα φέρνει κάπως αλλιώς από ότι φανταζόμασταν αλλά στην πραγματικότητα αυτό που μετράει είναι το πώς αρπάζεις τις ευκαιρίες που σου δίνονται. Μία θεατρική παράσταση που έχει πιο πολλά να δώσει από αυτά που περίμενα. Πίστευα ότι ήταν μια απλή κωμωδία, αλλά έχει και κάποια ηχηρά μηνύματα που σας κάνουν να σκεφτείτε λίγο παραπάνω αυτά που θεωρείτε ως δεδομένα και σίγουρα. Θα γελάσετε με την ψυχή σας, αλλά και θα συγκινηθείτε, με τα συναισθήματα αυτά να εναλλάσσονται αριστοτεχνικά θα έλεγα.
Τα 70 λεπτά είναι η τέλεια διάρκεια της παράστασης γιατί ούτε κουράζουν, αλλά και προλαβαίνουν να δείξουν τα όσα θέλουν. Ο Ζήσης ανταποκρίθηκε επάξια στους ρόλους του συγγραφέα και σκηνοθέτη, εκτός από ηθοποιού, αλλά και ο Γιώργος κινήθηκε στα ίδια υψηλά επίπεδα ερμηνείας ολοκληρώνοντας το αρμονικό αποτέλεσμα. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα την παράσταση! Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα γελάσετε, θα νοσταλγήσετε τα δικά σας παιδικά και εφηβικά χρόνια αλλά και θα συγκινηθείτε!
Περιμένω τις δικές σας απόψεις για την παράσταση και τα δικά σας σχόλια!
Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ.
