Στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας ανεβαίνει το έργο του Μπέργκμαν, η «Φθινοπωρινή Σονάτα». Ταινία του 1978 έχει μεταφερθεί πολλάκις στο θέατρο. Φέτος ο Άρης Τρουπάκης καθοδηγεί τις Μπέτυ Αρβανίτη και Δέσποινα Κούρτη στο υπαρξιακό δράμα.
Η Σαρλότ, διάσημη πιανίστρια, δέχεται πρόσκληση από την κόρη της Εύα για επίσκεψη. (Η Εύα ζει με τον πάστορα σύζυγό της στο πρεσβυτέριο). Ο θάνατος του τελευταίου της συντρόφου θ’ αποτελέσει μια καλή αφορμή για ένα ταξίδι στην επαρχία. Μετά από επτά χρόνια οι δύο γυναίκες θα ξανασυναντηθούν. Μόνο που η πολυπόθητη για τη Σαρλότ ηρεμία είναι ένα απατηλό όνειρο.
Για υποδοχή ο Άρης Τρουπάκης επέλεξε μια οθόνη, μέσω της οποίας μας καλωσορίζει στο πρεσβυτέριο ο πάστορας (Δημήτρης Ήμελλος). Ένας φιλήσυχος και καλόκαρδος άνθρωπος, όπως όλα δείχνουν. Κι όταν εν τέλει οι θεατές εισέρχονται στην αίθουσα, βλέπουν το εσωτερικό ενός ήσυχου, τακτοποιημένου σπιτιού. Όπως ακριβώς φαίνεται κι η ζωή της Εύας με τον πάστορα Βίκτορα. Μόνο που η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας.
Η Δέσποινα Κούρτη ερμηνεύει με υποδειγματική μαεστρία την Εύα. Ξεκινώντας ως γλυκιά και τρυφερή, φτάνει σιγά σιγά στην κορύφωση της δραματικής έντασης υποκριτικά. Φωνάζει, δε φωνασκεί, καταφέρνοντας έτσι να προσδώσει στην ηρωίδα όλο το βάθος του (κρυφού) πόνου που κουβαλά χρόνια. Σε σημεία, μάλιστα, είναι τόσο σπαρακτική, που δύσκολα αφήνει τους θεατές ασυγκίνητους.
Στον αντίποδα του συναισθηματισμού αυτού βρίσκεται η Σαρλότ της Μπέτυς Αρβανίτη. Η ηθοποιός επιλέγει να είναι ερμηνευτικά εγκρατής, με αποτέλεσμα ν’ αφοπλίζει με την σκληρότητά της. Τελος ο Δημήτρης Ήμελλος είναι πολύ καλός ως Βίκτωρ.Μέσα από τις δράσεις και τις σιωπές του αποδίδει την ερημία που βιώνει παρότι παντρεμένος.
Ταιριαστό στην ατμόσφαιρα του έργου,το σκηνικό που επιμελήθηκε η Ελένη Μανωλοπούλου. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με δωμάτιο με ντουλαπόφυλλα, τα οποία όμως ανοίγουν και μεταμορφώνουν το χώρο. Άλλοτε σε τραπεζαρία, άλλοτε σε υπνοδωμάτιο, άλλοτε σε σαλόνι με πιάνο. Υπέροχες κι οι μουσικές επιλογές.
Ένα έργο που μιλά για τη σχέση γονέα-παιδιού εστιάζοντας στην (προβληματική συνήθως) σχέση μητέρας-κόρης. Η Σαρλότ είναι εγωπαθής, χωρίς ίχνος μητρικής στοργής απέναντι στα παιδιά της. Κι αυτό εκδηλώνεται από τις πρώτες κιόλας ατάκες της μετά την άφιξή της στο πρεσβυτέριο. Θεωρεί την Εύα, την κόρη της, δούλα της. Όταν μάλιστα μαθαίνει πως η Έλενα, η άλλη της κόρη, ζει σε αυτό το σπίτι θέλει να φύγει. Ευθυνόφοβη, σχεδόν δειλή απέναντι στις δυσκολίες της ζωής προτιμούσε πάντα να το βάζει στα πόδια. Έτσι η Εύα αναγκάστηκε από νωρίς ν’ αναλάβει όλα τα οικογενειακά βάρη. Ένα κορίτσι που μεγάλωσε πριν την ώρα του. Κι αυτό είναι και το μεγάλο της παράπονο. Ότι η δική της μητέρα ήταν πάντα απούσα, ακόμη κι όταν ήταν παρούσα. Κι όλος αυτός ο θυμός, όλη αυτή η μοναξιά, η έλλειψη μητρικού χαδιού έχουν γίνει μέγγενη, που σφίγγει την Εύα. Ώσπου εκείνη τελικά δεν αντέχει και ξεσπά.
Η Σαρλότ όμως δεν είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Κι η δική της οικογένεια υπήρξε προβληματική. Δε γνώρισε την οικογενειακή θαλπωρή. Ίσως γι’ αυτό και δεν κατάφερε αργότερα να την προσφέρει στη δική της οικογένεια. Όπως η ίδια λέει: “Δεν ξέρω αν γεννήθηκα ποτέ”. Πόσο σκληρό, αλήθεια…
Μια καλοκουρδισμένη παρασταση που συγκινεί. Την προτείνω ανεπιφύλακτα.
Πληροφορίες παράστασης
Πού: Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, Κεφαλληνίας 16Α,Κυψέλη
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη & Κυριακή στις 20:00, Πέμπτη,Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00
