Είδαμε τον Καραφλομπέκατσο και τη Σπυριδούλα στο Θέατρο Σταθμός

Η Λένα Κιτσοπούλου αποτελεί μια σπουδαία μονάδα στο σύγχρονο ελληνικό θεατρικό γίγνεσθαι. Στις παραστάσεις που σκηνοθετεί ή παίζει μεταφέρει πάντα κάτι από την τρέλα που διέπει τις σύγχρονες (ευρωπαϊκές) κοινωνίες. Αυτή την τρέλα έχει καταφέρει να την αποτυπώσει και στο χαρτί. Η ομάδα This Famous Tiny Circus αποφάσισε να μεταφέρει επί σκηνής δύο διηγήματα από τη συλλογή “Το μάτι του ψαριού” (2015). Στο θέατρο Σταθμός κάθε Δευτέρα και Τρίτη ανεβαίνει “Ο Καραφλομπέκατσος κι η Σπυριδούλα”. Ο θεατής, λοιπόν, μπορεί να καταδυθεί στα άδυτα του κιτσοπουλικού σύμπαντος με τη βοήθεια του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη και της Ελένης Στεργίου.

«Ο Καραφλομπέκατσος» είναι ο Δημήτρης Καραολής. Ποιος είναι αυτός θα μου πείτε; Ένας άσημος μουσικός, 50 ετών, προσφάτως χωρισμένος και λίαν προσφάτως εγκατεστημένος σ’ ένα διαμέρισμα στον Κολωνό. Όλα καλά μέχρι εδώ. Μόνο που το διαμέρισμα βρίσκεται απέναντι από αυτό της πρώην. Η “Σπυριδούλα” είναι ο δαίμονας που κατατρύχει τον ήρωα της δεύτερης ιστορίας. Μια Πρωτοχρονιά στο οικογενειακό τραπέζι θα γίνει αφορμή για να αποκαλυφθούν αλήθειες και ψέματα μιας (τυπικής) ελληνικής οικογένειας.

Δύο μονόλογοι δύο διαφορετικών ανθρώπων ενώθηκαν σκηνικά. Δύο άνθρωποι που μιλούν για την απόρριψη, για την απώλεια αγαπημένων… Δύο άντρες μιλούν για τον έρωτα. Και το συμπέρασμα είναι ένα: ο έρωτας ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού προκαλεί τα ίδια συναισθήματα στους εμπλεκόμενους. Κι οι δύο ήρωες των ιστοριών της Κιτσοπούλου παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή. Προσπαθούν να βρουν ένα λόγο για να αντέξουν τη συναισθηματική απόρριψη που βίωσαν. Γι’ αυτό και καταφεύγουν σε απέλπιδες λύσεις. Άνθρωποι συνηθισμένοι που αρκεί μια στιγμή για να απεκδυθούν το σοβαροφανές προσωπείο τους και να οδηγηθούν στην τρέλα. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους γράφει η Κιτσοπούλου με τρυφερότητα, κυνισμό και χιούμορ.

Διαβάστε επίσης Ατζέντα Αυγούστου: Οι αρθρογράφοι της στήλης προτείνουν

Advertising

Advertisements

Αυτά τα τρία στοιχεία της γραφής της Κιτσοπούλου κατάφερε να αναδείξει ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μάρκελλος. Πολύ σωστά καθοδήγησε τους δύο ηθοποιούς και το αποτέλεσμα τον αντέμειψε. Ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, ως “Καραφλομπέκατσος”, ήταν απολαυστικός τόσο στις δραματικές όσο και στις κωμικές του σκηνές. Περιφέρεται από το μπιντέ στο πιάνο και πίσω, μιλώντας ασταμάτητα. Μας εξηγεί την ιστορία του, ίσως πιο πολύ στον εαυτό του. Η Ελένη Στέργιου στη «Σπυριδούλα», βγαίνοντας στη σκηνή μας θυμίζει κάτι από ταινίες του Αλμοδόβαρ. Το γνωστό κιτς σύμπαν εναρμονίζεται με τον κόσμο της Κιτσοπούλου κι εκείνη γίνεται η μούσα της σύζευξης αυτής. Αν και στην αρχή ξεκινά υπερβολικά, μοιάζει σχεδόν με καρικατούρα, όσο πλησιάζει προς το τέλος ο μονόλογος η ηθοποιός ανεβάζει στροφές, ξεχνώντας την εικόνα. Γίνεται η ίδια ο Γιώργος. Κι όταν φτάνει να πει την τελευταία της ατάκα, το κοινό ανατριχιάζει.

Εμπνευσμένη η σκηνοθεσία- πολύ έξυπνη η μεταφορά των ηθοποιών κάτω από τη σκηνή. Λειτουργικά τα σκηνικά που σχεδίασε ο Γιώργος Βαφιάς. Το παιχνίδι των φώτων που στήνει η Μελίνα Μάσχα, αλλά κι η μουσική επιμέλεια του Γιώργου Κασαβέτη βοηθούν στην αφύπνιση συναισθημάτων στο κοινό. Πραγματικά εντυπωσιακό το πώς ένα φαινομενικά απλό σκηνικό μπορεί να δημιουργήσει εικόνες σε συνδυασμό με τις ερμηνείες των ηθοποιών.