Λαμπεντούζα

Ένα αντιφατικό νησί στην Νότια Ιταλία, η Λαμπεντούζα, αποτελεί ένα ελκυστικό τουριστικό μέρος, ιδιαίτερα για τους Ρώσους, και ταυτόχρονα σημείο υποδοχής μεταναστών, άλλοτε νεκρών και άλλοτε ζωντανών..

Ο Στέφανο, γέννημα θρέμμα οικογένειας Ιταλών ψαράδων, φροντίζει να εκκαθαρίσει την θάλασσα και την ακτή από τα πτώματα των προσφύγων που καταφθάνουν συνεχώς αναζητώντας μία διαφυγή και μία καλύτερη ζωή στον “ειρηνικό” Δυτικό κόσμο. Η Ντενίζ, κόρη ενός Κινέζου πατέρα που δεν γνώρισε και μιας διανοητικά ανάπηρης Βρετανίδας μητέρας, προκειμένου να μπορεί να πληρώνει τα δίδακτρα του Πανεπιστημίου, εργάζεται ως υπάλληλος σε μία εταιρεία είσπραξης δανείων.

Ο Άντερς Λουστγκάρτεν, βραβευμένος Βρετανός συγγραφέας, είναι πολιτικός ακτιβιστής και έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον ρόλο των πολυεθνικών εταιρειών σε αναπτυσσόμενες χώρες. Τιτλοφορεί το έργο του “Λαμπεντούζα” και, κάτω από την ομπρέλα του πολιτικού-στρατευμένου θεάτρου που ανήκει, καταπιάνεται με τον ρατσισμό, τον μισογυνισμό και τον αγώνα των μη προνομιούχων να επιβιώσουν σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Βλέποντας την καχυποψία, τον κυνισμό και την σκληρότητα να μεσουρανούν σε παγκόσμιο επίπεδο, καταγγέλλει την πλήρη αλλοτρίωση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Δύο μονόλογοι που αναπτύσσονται από το συλλογικό στο ατομικό, από την εξιστόρηση στο βίωμα, ξεκινούν να περιγράφουν καταστάσεις, όσο μπορούν πιο αποστασιοποιημένα. Πασχίζουν να διατηρήσουν την λογική εκείνη που δεν επιτρέπει, στις ήδη δύσκολες ζωές τους, να συναισθανθούν και το βάθος του πόνου του “άλλου”. Ο Λουστγκάρτεν υφαίνει τα “πάθη” της σύγχρονης κοινωνίας στους μονολόγους ενός ψαρά, που καθημερινά κρατά στα χέρια του τον θάνατο, και μιας Κινεζοαγγλίδας φοιτήτριας, που αντιμετωπίζεται προσβλητικά ως εργαζόμενη, ως γυναίκα και ως μιγάδα σε μια δουλειά εντελώς ειρωνική για αυτήν. Μέσα από την καταβύθιση στο πρόβλημα, μέσα από την εμπλοκή τους σε καταστάσεις και ζωές, που απαιτούν να νεκρωθείς εντός σου για να τις αντέξεις, θα ξαναβρούν τον εαυτό τους. Ο Μοντίπο, ένας νέος πρόσφυγας που ήταν μηχανικός στον τόπο του, το μόνο που ζητά είναι μια ευκαιρία να ξαναρχίσει την ζωή του. Με την αισιοδοξία και την καλοπροαίρεση του κλονίζει την κατήφεια και τον αρνητισμό του Στέφανο και τα αντικαθιστά με την ζεστασιά της ελπίδας. Η Ντενίζ, σκληρή και κυνική σε ένα κόσμο ανάλογο που δεν αφήνει περιθώρια για συναισθηματισμούς (χαρακτηριστική και η στάση της απέναντι στην ανήμπορη μητέρα της), θα αναρωτηθεί συγκινημένη, εξαιτίας της Πορτογαλέζας Καρολίνας, “γιατί να υπάρχουν καλοί άνθρωποι;”

Λαμπεντούζα

Ο Αργύρης Ξάφης σε καθηλώνει ως απλός ψαράς, ταλαιπωρημένος σωματικά και ψυχικά, σε κοιτά βαθιά στα μάτια και σου λέει την ιστορία του. Δίχως εξάρσεις επιτηδευμένες σε μία έμπειρη ερμηνεία, επικοινωνεί με το ηχόχρωμα του τις ψυχολογικές διακυμάνσεις. Με συγκροτημένη αποστασιοποίηση, που νιώθεις όμως πως κοχλάζει, περιγράφει την καθημερινότητα ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να είναι απλώς ένας διεκπεραιωτής της εργασίας του. Ζεις μαζί του την αγωνιώδη περιγραφή του ναυαγίου και ακόμη περισσότερο την ανακούφιση του όταν ξαναβρίσκει την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους σαν να είναι και δικό σου βάλσαμο. ΛΑΜΠΕΝΤΟΥΖΑ

Διαβάστε επίσης Είδαμε τη Γρανάδα στο Από Μηχανής Θέατρο

Η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου δίνει μία Ντενίζ δυναμική, νευρική και θυμωμένη στον λόγο και την εκφορά της. Πιο παγωμένη, στεγνή και ανυπόμονη σε όσα έχει να πει αρχίζει να αποκτά γλυκύτητα και εκφραστικότητα, αλλά και να συναντιέται με τον παράλληλο μονόλογο του Ξάφη, όταν στην διήγηση της θα εμφανιστεί η Καρολίνα.ΛΑΜΠΕΝΤΟΥΖΑ

Το κείμενο σε μετάφραση της Αγγελικής Κοκκώνη, με επίκαιρη γλώσσα και θεματολογία, με σαρκαστικά σχόλια που σφηνώνουν ανάμεσα στις συναισθηματικά φορτισμένες αφηγήσεις, αντιμετωπίζει επιτυχώς έναν ενδεχόμενο μελοδραματισμό. Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου είχε έμφαση στον λόγο, τον οποίο έδωσε με ταχύτητα εξ αρχής και περισσότερη ηρεμία στην συνέχεια, και πρόσφερε την απαραίτητη κίνηση στις δραματικές κορυφώσεις του κειμένου. Δημιουργώντας μικρούς σκηνικούς χώρους που οριοθετούνταν από τους απαλούς φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη, οι ηθοποιοί κινήθηκαν στο μινιμαλιστικό σκηνικό που επιμελήθηκε η Αγγελική Αυγερινού. Ερημωμένο τοπίο, ξεροί κορμοί που ξέβρασε το κύμα, στάχτες της νεκρής μητέρας της Ντενίζ αλλά και ένα μπουκάλι νερό ως η μόνη αλλά ελπιδοφόρα ένδειξη ζωής. Οι μονόλογοι λειτούργησαν παράλληλα, με τους δύο ηθοποιούς να παραμένουν στην σκηνή, ακόμη και όταν η αφήγηση έφευγε από πάνω τους, σε ένα σχήμα που δεν επέτρεπε την συνάντηση τους παρά μόνο στο τέλος. Δε γνωρίζονται. Δε χρειάζεται. Απλά συναντήθηκαν τα βλέμματα τους όταν βλάστησε η ίδια ρίζα ελπίδας μέσα τους.ΛΑΜΠΕΝΤΟΥΖΑ

Λαμπεντούζα