Η Κυριακή Θεοδώρου γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στη Μακεδονία.
Η Κυριακή εργάζεται ως καθηγήτρια αγγλικών στη δημόσια εκπαίδευση. Ασχολείται με τη συγγραφή ποιημάτων, πιστεύοντας πως η τέχνη είναι ταξίδι, έμπνευση και εφόδιο για τα μονοπάτια της ζωής. Η ποιητική συλλογή «Σχεδόν Απόπλους» αποτελεί την πρώτη συγγραφική της απόπειρα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Μέσα στην ποίησή της υπάρχουν η ευγένεια, η ειλικρίνεια, η αγάπη.Με τα ποιήματά της ,η Κυριακή βελτιώνει την κρίση της και καλλιεργεί συνεχώς τη λογική της. Η Κυριακή πιστεύει ότι η γνώση έρχεται από μέσα μας.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Τι σας οδήγησε στην ποίηση;
Θα ήταν ευτυχές εάν κι εγώ η ίδια γνώριζα τι με οδήγησε στη δημιουργία ποιημάτων. Δεν ξέρω όμως εάν έχω σαφή απάντηση γι’ αυτήν την ερώτηση. Μπορώ να εικάσω πως αυτό που με στρέφει προς την ποίηση είναι η απουσία έκφρασης, που υπάρχει στην καθημερινότητά μου. Η εσωστρέφεια και ένα γόνιμο παράπονο που βρίσκουν διέξοδο, μορφή και σχήμα στις λέξεις.
Πότε γράψατε τον πρώτο σας στίχο;
Τον πρώτο μου στίχο συνειδητά τον έγραψα όταν ήμουν μαθήτρια Λυκείου, στο κατώφλι της εφηβείας μου. Σίγουρα είχα γράψει και σε μικρότερη ηλικία κυρίως ιστορίες και δοκίμια με φιλοσοφικό περιεχόμενο, στα οποία πραγματευόμουν κοινωνικά κυρίως θέματα, όπως μπορούσε βέβαια να τα αποτυπώσει ένα παιδί της τότε ηλικίας μου.
Ξεχασμένα χθες, σβησμένα αύριο το περιεχόμενό του. Σε πόσα «επωλήθη» να χωρέσει ένα «χάρισμά τους»; Σας τρομάζουν τα λάθη του παρελθόντος;
Παλαιότερα κατέφευγα στη λήθη και στην άρνηση. Πλέον δεν ακολουθώ την ίδια τακτική. Σίγουρα δεν θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «τρόμος» για να χαρακτηρίσω το συναίσθημα που υπάρχει γύρω από τα λάθη. Οπότε, θα απαντούσα πως όχι, δεν με τρομάζουν τα λάθη καθώς είναι κομμάτι του εαυτού μου, με διαμόρφωσαν και μου έμαθαν πολλά. Δεν είμαι αγνώμων προς αυτά…
«Και τα συντρίμμια όσων αύριο θα βρεις σχεδόν διεκπεραιωτικά, απόδειξη εξίσωσης που κάνεις πως δεν βλέπεις». Το μέλλον προδιαγράφεται δυσοίωνο ή είστε αισιόδοξη;
Προτιμώ να μην περιμένω πολλά από το μέλλον. Είναι ασφαλέστερη η όποια επιφύλαξη, από την ατέρμονη ελπίδα. Νομίζω πως η ελπίδα κουράζει και διαψεύδει. Κι αυτό είναι αν μη τι άλλο σκληρό εκτός από ουτοπικό, το να ελπίζεις δηλαδή σε θετικές εκβάσεις, σαν διψασμένος σε έρημο με αβέβαιη όαση. Εάν αυτή η άποψη θα μπορούσε να με χαρακτηρίσει ως απαισιόδοξη, το δέχομαι.
Φοβάστε τις ρυτίδες του χρόνου ή όχι;
Καθόλου. Ο χρόνος είναι εμπειρία, γνώση, δύναμη και ευκαιρία για δράση.
Έχετε χαλάσει «το κάδρο της ζωής σας» για κάποιον άνθρωπο;
Προσπαθώ να είμαι άνθρωπος με σταθερή αυτοεικόνα και αυταξία. Και τα δύο τα έχτισα και τα χτίζω σταδιακά, κάνοντας κυρίως αρκετές συναισθηματικές εκπτώσεις. Κι ίσως εδώ ακριβώς έγκειται το κόστος, στην ίδια την έκπτωση παρά στους ανθρώπους. Άλλωστε, σε κανέναν δε θα επέτρεπα να χαλάσει το κάδρο της ζωής μου. Εάν το έκανα αυτό θα ήταν ασυγχώρητο κι αυτό το ασυγχώρητο το λογαριάζω ως πολυδάπανη εξουθενωτική άμυνα.
Τι σας συγκινεί;
Με συγκινούν τα απλά και τα καθημερινά. Οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί τετριμμένο, αλλά και οτιδήποτε σπάνιο. Μια εικόνα, ένα τοπίο, οι λέξεις, μια μελωδία.
Ετοιμάζετε κάτι νέο συγγραφικά;
Ναι, ετοιμάζω τη δεύτερη ποιητική μου συλλογή, η οποία μπορώ να πω πως έχει έναν πιο προσωπικό και πιο συναισθηματικό τόνο.