Ένα βιβλίο από τον πρώτο μαθητικό διαγωνισμό Ποίησης της Ζακυνθινής Εστίας Πολιτισμού Αθήνας “Διονύσιος Ρώμας”, εκδόσεις ΚΟΥΡΟΣ.
“Φωτοστέφανο ελπίδας”
Το βιβλίο με τίτλο, Με την πένα της ψυχής των νέων, αναφέρεται «σε εκείνους που μέσα σε θυελλώδεις νύχτες εξεγέρσεων ψάχνουν για ένα φεγγάρι παιδικό». Για όσους βαθιά μέσα τους επιδιώκουν να κατακτήσουν την αιωνιότητα βλέποντας με τα μάτια της παιδικότητας. Η ποίηση είναι ο δρόμος για το όνειρο, η απελευθέρωση του ατόμου από το καταπιεσμένο του υποσυνείδητο, είναι όπως θα έλεγε ο αγαπημένος μας Καζαντζάκης “Πόθοι αετού και φτερά πεταλούδας”. Η αλλιώς όπως θα έλεγε ο αγαπημένος μου Ρίτσος «Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος ως πέρα απ’ τον ύπνο του, ως πίσω απ τα κλεισμένα μάτια του, ως μέσα στο πιο άγνωστο χαμόγελο του…»
Αγγελικές φωνές υμνούν την αγάπη και την ειρήνη
Το βιβλίο αυτό, δημιουργημένο από αγγελικές φωνές είναι ένας ύμνος στην αγάπη και στην ελευθερία, στον έρωτα προς τον Θεό και τη δημιουργία. Παιδικά χέρια γεμάτα προσδοκία και όνειρα, άλλοτε πάλι γεμάτα αγωνία για την ασκήμια του κόσμου, γράφουν ποιήματα προσδοκώντας να αφυπνίσουν εμάς τους μεγάλους, να μας θυμίσουν την ομορφιά του κόσμου, να μας εξεγείρουν απέναντι στην αδικία και να μας προσφέρουν τη λύτρωση. Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν μου προτάθηκε από τον αξιότιμο φίλο και άνθρωπο του πνεύματος , εκπρόσωπο της Ζακυνθινής Εστίας, κ Καρακασίδη να μελετήσω τα πονήματα τους και τον ευχαριστώ γι αυτό. Μα πώς να κρίνει κανείς αγνές ψυχές; Πώς να βαθμολογήσεις τους χτύπους της καρδιάς όταν ονειρεύονται; όταν ελπίζουν; Για εμάς τους κριτές όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στο διαγωνισμό είναι ισάξια, όλα δόνησαν με τον ήχο των λέξεων τους την ύπαρξη μας. Τα παιδιά, χιλιάδες άστρα που κατοικούν μέσα μας, είναι τα μόνα που δεν σκοτώνονται, είναι η υπόφυση του εγκεφάλου μας, είναι η ερμηνεία των ονείρων μας, είναι η χαραυγή της ελπίδας μας. Τα παιδιά είναι η ίδια η ΠΟΙΗΣΗ. Τα παιδιά δεν ξέρουν τι είναι η ομίχλη, τα παιδιά είναι λουσμένα στο φως. Γι’ αυτό και τα ποιήματα τους , ένα προς ένα, όσο πόνο και αν φέρουν από τα λάθη των μεγάλων, κατοικούν στον ήλιο και νικούν το σκοτάδι. Τα παιδιά είναι η ΕΛΠΙΔΑ.
Παραθέτω ένα συγκλονιστικό ποίημα, με τον τίτλο: H σπασμένη κούκλα μου, που έλαβε το Α’ βραβείο στον Διαγωνισμό και είναι γραμμένο από την Τσουκαλά Μαρία, μαθήτρια του 3 ου Γυμνασίου Ελευσίνας (ψευδώνυμο ΜΑΡΙΤΑ)
Η σπασμένη κούκλα μου
Τα παιχνίδια μου,
οι σκέψεις μου,
τα όνειρα μου,
οι θλιβερές σκέψεις μου,
τα άσχημα όνειρα μου,
και ο πόλεμος με τα γυάλινα δάκρυα μου
και η σπασμένη κούκλα μου…
Οι σβησμένες αναμνήσεις μου,
η κούκλα που έμεινε στο μυαλό και το μυαλό που χάνεται…
Όμως όχι, δεν θα κάνω πίσω…
Κρατάω στα χέρια μου ένα σπασμένο δικαίωμα, την κούκλα μου…
Η σπηλιά που κοιμάμαι είναι κρύα.
Η ψυχή μου είναι άδεια.
Όχι, δεν είναι άδεια, υπάρχει η κούκλα.
Μια σπασμένη κούκλα που ονομάζεται Ειρήνη.
Υπάρχει ένα δικαίωμα μου που ονομάζεται Ειρήνη
Η κούκλα μου…
Τη λένε Ειρήνη…
Τσουκαλά Μαρία
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 18 Ιουνίου του 2022 στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών. Πλήθος κόσμου παρευρέθηκε για να τιμήσει τα παιδιά, δόθηκαν πολλοί έπαινοι και τρία πρώτα βραβεία στα παιδιά γυμνασίου/λυκείου αλλά και της Ξενοπούλειου Βιβλιοθήκης.
