Η Δωροθέα Μπέλλου σκιαγραφεί τον εαυτό της ως νύμφη ευάλωτη σε χορό υπαρξιακό στην πρώτη της αυτή ποιητική συλλογή «Το όνειρο της Υακίνθης» από τις εκδόσεις Πανός. Η ποιήτρια επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στην υπαρξιακή ιδιότητα, και είναι αυτό της το στοιχείο του υπαρξισμού, που χαρακτηρίζει σύσσωμη τη συλλογή της.
Νύμφη ευάλωτη σε χορό υπαρξιακό
Η Δωροθέα Μπέλλου αμφισβητεί τα καθιερωμένα και μας θέτει σε σοβαρό προβληματισμό για να μπορέσουμε να τα εξηγήσουμε. Γράφει:
«Προσπάθησες να ξεγελάσεις το θάνατο με τον έρωτα. Μέλισσας κεντρί. Χείλη ματωμένα. Σιωπές νεκρές… Ηττήθηκες. Όχι μάταια όμως.» Αυτή την υποβόσκουσα φιλοσοφική θεώρηση την αντικρίζουμε σχεδόν σε όλα τα ποιήματα, ακόμα και στα πιο λυρικά, όπως στους στίχους:
«Η αγάπη είναι τελικά αυτοσκοπός. Αγάπησα τα χείλη σου στο πέταγμα του ονείρου.
Συ που γαληνεύεις την ψυχή μου, η ίδια η ψυχή μου είσαι.»
Η σαγηνευτική αθωότητα της Υακίνθης
Το κεντρικό μοτίβο ανάμεσα στα 56 ποιήματα της Ντόρας Μπέλλου είναι η αθωότητα. Μια αθωότητα που κρύβεται σε μάτια παιδικά, που ατενίζουν το πέλαγος της αιωνιότητας. Η ποιήτρια Δωροθέα Μπέλλου αναζητά μέσα από το όνειρο να ανθίσει το λουλούδι της αγάπης. Τα λουλούδια για εκείνη σηματοδοτούν την ομορφιά, την παραδείσια κατάσταση , τη γυναικεία θηλυκότητα. Ακόμα και όταν ο έρωτας πεθαίνει, τα μαύρα τριαντάφυλλα ανθίζουν πάντα, γίνεται «πύρινο το χρονικό του τέλους». Η ποιήτρια αγαπά τα νυχτολούλουδα, όπως εξαίσια λυρικά γράφει, γιατί ανθίζουν στ’ όνειρο, σε μια σιωπή που φλυαρεί. «Ξέρει να χορεύει στη βροχή, δεν φοβάται το αναπόφευκτο. Γι’ αυτό το λόγο, η επαναστατική διάθεση της ποιήτριας με οδηγεί να την χαρακτηρίσω: «Επαναστατικά λυρική», σαν εκείνα τα ποιήματα του Ελύτη, που είναι λουσμένα στο φως της αγάπης και της επανάστασης.
«Κεινο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η Άνοιξη που δεν έφερες» (Ελύτης)
Γράφει και η ποιήτρια Δωροθέα Μπέλλου:
«Ελλείψει αθωότητας, τα όνειρα πέρασαν στην Ανυπαρξία. Μόνο η ομορφιά ενός λουλουδιού μπορεί να κάνει τους διαλόγους να ζωντανέψουν σε ένα παραμύθι σοφίας. Ακόμα ελπίζω!»
Κόρη Αθάνατη, ομορφιάς απαράμιλλης
Ο Ελύτης υπήρξε και παραμένει ο αγαπημένος της ποιητής, με κοινή αναφορά τον εμπνευσμένο λεσβιακό τόπο. Αυτή η αρχέγονη μυστηριώδης μορφή των ποιημάτων του μεταλαμπαδεύεται στα δικά της που οσμίζουν τη λεσβιακή γη. Γράφει η ποιήτρια:
«Kαρυάτιδα: Kόρη Αθάνατη, ομορφιάς απαράμιλλης. Όρκοι σιωπής σκορπούν παντού. Το χιτώνα σου φόρα, κλαδί ελιάς κράτα και επέστρεφε.»
Σύζευξη μαθηματικών-λογοτεχνίας
Ασυναίσθητα, τελείως υποσυνείδητα, η ποιήτρια γέννημα Λεσβιακής γης και ουράνιας βλέψης γράφει αφαιρετικά επικεντρωμένη στο αποτέλεσμα. Και δεν είναι άλλο από την ουσία του ποιήματος. Η αγάπη της εξάλλου για τα Μαθηματικά φανερώνεται μέσα από τη χρήση μαθηματικών εννοιών στην ποίηση της. Γράφει στο «Σύμπαν μου Εσύ»:
«Σε μαθηματικό αξίωμα στηρίζω τη ζωή μου.»
Η ποίηση είναι εξίσου αρχαία, όπως και τα Μαθηματικά στον ανθρώπινο πολιτισμό. Ας μην ξεχνάμε πολλές χώρες και ποιητές που αρέσκονται στη σύζευξη Μαθηματικών – Λογοτεχνίας δημιουργώντας ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Συμπερασματικά, η ποιήτρια υπογραμμίζει ότι αξίωμα της ζωής είναι η Τετραγωνική ρίζα της αγάπης. Γράφει : «Αξίωμα της ζωής μου η αγάπη σου. Αρχή και τέλος ταυτίζονται».
Όροι μαθηματικοί σμιλεύουν με όρους οντολογικούς και το αποτέλεσμα αλαφρύνει την ψυχή σαν «ουράνια λειτουργία». Φράσεις, λέξεις-κλειδιά(που προσθαφαιρούν) ή προσδίδουν βάρος ουσίας και ποιότητας αποκρυπτογραφούνται «στον λύχνο της ψυχής της».
Η αθωότητα, το κλειδί της ευτυχίας
Η αθωότητα είναι το κλειδί της ευτυχίας, συνώνυμη της παιδικότητας. Αν με ρωτήσει κάποιος γνωστός ή άγνωστος: εάν ξεχωρίζει η ποίηση της Ντόρας Μπέλλου θα αποφανθώ:
«Να διαβάζεις το χώμα και το νερό, να βρεις την αθωότητα. Στο άσπρο των κυμάτων, κείτεται το φώς. Αμέτρητο το έλεος σου Θεέ μου!»
Η ποιήτρια Δωροθέα Μπέλλου πρωτότυπη, γλωσσικά λιτή και συγκρατημένη βλασταίνει στη γη σαν τον υάκινθο, ενώ ηδονικά ατενίζει τον ορίζοντα. Είναι μια πέρα για πέρα υπαρξιακή ποιήτρια. Εύχομαι το όνειρο της, η Υακίνθη της, να ενατενίζει το φως, χωρίς να χάσει ποτέ τις ρίζες του. «Ότι αγαπά να γεννιέται αδιάκοπα», όπως λέει ο αγαπημένος της Ελύτης.
