O Βασίλης Κασσάρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974 και μεγάλωσε διαβάζοντας αδιακρίτως οτιδήποτε, ακόμα και τις οδηγίες χρήσης των απορρυπαντικών. Σπούδασε δημοσιογραφία (με εξειδίκευση στο διεθνές ρεπορτάζ) και σεναριογραφία. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος επί σειρά ετών, χρησιμοποιώντας κυρίως το ψευδώνυμο Βασίλης Στρατής, τόσο στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία -τηλεόραση και ραδιόφωνο ως ρεπόρτερ, συντάκτης και εκφωνητής ειδήσεων, όσο και στην έντυπη -ως αρθρογράφος, μέχρι που αποφάσισε να αλλάξει τις επαγγελματικές του επιλογές, προκειμένου “να αποκτήσει ζωή”. Αν και η πόλη καταγωγής του είναι η Λιβαδειά Βοιωτίας, ζει στην Αθήνα, ελπίζοντας να μετακομίσει μόνιμα στα Κύθηρα, τα οποία και τελικά βρήκε.
Μιλώντας για τον Βασίλη Κασσάρα πρόκειται για έναν άνθρωπο που αποπνέει τέχνη και αγάπη γι’ αυτό που προσφέρει.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Ερ: Μάμουσα, μιλήστε μας για το βιβλίο σας.
Απ: Νομίζω ότι αυτό τώρα –τουλάχιστον για μένα είναι και το πιο δύσκολο, να μιλήσω δηλαδή εγώ ο ίδιος για ένα βιβλίο που έχω γράψει. Ωστόσο θα το προσπαθήσω δίνοντας κάποια στοιχεία της υπόθεσής του. Η νεαρή Βασιλική, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, διωγμένη από τις τύψεις και τις ενοχές της για την κατ’ ανάγκη δολοφονία του πατέρα της, ο οποίος την κακοποιούσε συστηματικά, αυτοεξορίζεται στα Κύθηρα και κρυμμένη πίσω από τις κουρτίνες της ανωνυμίας προσπαθεί να βρει μια νέα ταυτότητα. Στο νησί του Τσιρίγου, θα γίνει η «μάμουσα», θα δίνει ζωή και θα προσφέρει απλόχερα, χωρίς να έχει τίποτα. Όσους θα συναντήσει θα τους κάνει φίλους, που θα γίνουν οικογένεια! Ο εχθρός όμως πάντα θα παραμονεύει…
Η ιστορία εξελίσσεται κατά τη χρονική περίοδο των δεκαετιών ΄50 και ‘60, σε πρώτη φάση σε ένα χωριό της κεντρικής Ελλάδας, όπου ζει η ηρωίδα, και στη συνέχεια στα Κύθηρα όπου αυτοεξορίζεται.
Αυτό που θεωρώ ότι κυρίως πραγματεύεται το βιβλίο είναι η συγχώρεση ως η ύψιστη μορφή αγάπης, λύτρωσης και κάθαρσης ψυχής για εκείνον που τελικά καταφέρνει να την υλοποιήσει ουσιαστικά.
Ερ: Όρκος σιωπής. Πόσο ασήκωτο βάρος για μια γυναίκα που μόνο καλό έκανε στους άλλους. Περιγράψτε μας την ηρωίδα σας.
Απ: «Γυναιξί κόσμον η σιγή φέρει» σύμφωνα με τον αρχαίο τραγωδό Σοφοκλή στο έργο του «Αίας», που σημαίνει «η σιωπή είναι στολίδι για τις γυναίκες»· κι αν αναλογιστούμε πως αυτή η ρήση έγινε πεποίθηση και στάση ζωής και απαίτηση των ανδρών απέναντι στις γυναίκες, τότε μπορούμε να καταλάβουμε τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, δια μέσου των αιώνων και όχι μόνον σύγχρονα, με την επιβολή της σιωπής πάνω της.
Η γυναίκα δεν θα έπρεπε να έχει φωνή, λόγο!
Έχοντας αυτό κατά νου, μπορούμε να κατανοήσουμε ίσως, το γιατί η σιωπή επιβάλλεται στην υπόθεση του βιβλίου και μάλιστα ως μια ηθελημένη απόφαση της ίδιας της ηρωίδας, προκειμένου να τιμωρήσει τον εαυτό της για τα εγκλήματά της, αφού αρνήθηκε να τον θέσει στη διάθεση της ανθρώπινης δικαιοσύνης, προτιμώντας την φυγή! Άλλωστε ακόμα και αν αιτιολογούσε τις πράξεις της, το σίγουρο ήταν πως δεν θα έβρισκε ποτέ απόλυτη δικαίωση, γιατί απλά ήταν γυναίκα!
Η φυγή και η σιωπή ήταν οι μόνες της ισορροπημένες λύσεις.
Έτσι λοιπόν, η Βασιλική, ενσαρκώνει τη θηλυκή δύναμη της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας, ενώ ο όρκος σιωπής της θα μπορούσε να συμβολίζει την ατιμώρητη και σιωπηρή κακοποίηση των γυναικών στο βάθος του χρόνου γενεά μετά από γενεά, με ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο συμπεριφορών.
Το βιβλίο προβληματίζει έντονα γύρω από τον ρόλο του θύματος και του θύτη και το πόσο δυσδιάκριτα μπορούν να είναι αυτά τα δύο, καθώς δικαιώνει σαφώς το πρώτο – το θύμα – και κάποιες στιγμές δικαιολογεί τον δεύτερο -τον θύτη-, γιατί τίποτε δεν γίνεται αναίτια και τίποτε δεν θα πρέπει να τελειώνει χωρίς δικαίωση και κάθαρση.
Ερ: Φιλία, έρωτας, πάθος, λάθη και μυστικά είναι αυτά που βασανίζουν τους ήρωες σας. Ποια ιστορία είναι πιο κοντά σε σας;
Απ: Σαφώς όλες. Η κάθε μία ιστορία και προσωπική διαδρομή του κάθε ήρωα στο βιβλίο εμπεριέχει δικά μου πράγματα και στοιχεία, όπως και όλων των ανθρώπων. Οι ιστορίες μας έχουν κοινά σημεία και όλοι κάπου και κάπως ταυτιζόμαστε με τους ήρωες του κάθε βιβλίου, που διαβάζουμε. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν βιβλία, όπου ο συγγραφέας δεν έδωσε κάποιο κομμάτι από τον ίδιο, τις εμπειρίες και τα βιώματά του. Για αυτό και θεωρώ ότι όλα τα βιβλία, ακόμα και οι μυθοπλασίες, ανταποκρίνονται σε πραγματικά γεγονότα, χαρακτήρες, συναισθήματα.
Ερ: Το εξώφυλλο ποιος το επιμελήθηκε;
Απ: Τα εξώφυλλα των Εκδόσεων ΕΞΗ είναι πάντα πολύ ξεχωριστά και ιδιαίτερα, γι’ αυτό και ξεχωρίζουν πάντα από τα εξώφυλλα άλλων εκδοτικών οίκων. Έχουν ιδιαίτερο ύφος και χαρακτήρα.
Το εξώφυλλο της «Μάμουσας», το επιμελήθηκε εξ ολοκλήρου το δημιουργικό τμήμα των εκδόσεων και είναι πολύ χαρακτηριστικό! Δεν είναι τυχαίο ότι ο άνθρωπος που το ανέλαβε είχε διαβάσει πρώτα το βιβλίο, ώστε να το αποδώσει στο έπακρο στην μπροστινή του εικόνα· κι αυτό δεν νομίζω ότι συμβαίνει ποτέ με τους άλλους εκδοτικούς οίκους! Πιστεύω πως τελειότερο εξώφυλλο από αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει για το συγκεκριμένο βιβλίο και δηλώνω «ερωτευμένος» μαζί του!
Ερ: Γράφετε κάτι καινούργιο;
Απ: Δεν σταματώ ποτέ να γράφω. Γράφω από πολύ μικρός, πριν καν την πρώτη δημοτικού, ενώ κάπου εκεί στα οκτώ μου χρόνια είχα επινοήσει και δικό μου αλφάβητο, ώστε κανείς να μην μπορεί να διαβάσει αυτά που έγραφα! Πάντα έχω μαζί μου σημειωματάριο και πάντα γράφω αυτό που σκέφτομαι. Συστηματικά όμως και οργανωμένα ξεκίνησα την τελευταία περίπου δεκαετία. Τώρα ετοιμάζω το επόμενό μου βιβλίο, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη «Μάμουσα».
Ερ: Οι δημόσιες σχέσεις είναι το άλφα και το ωμέγα για την προώθηση ενός βιβλίου;
Απ: Το άλφα και το ωμέγα, είναι το ίδιο το βιβλίο. Οι δημόσιες σχέσεις σαφώς βοηθούν, όπως και το αν είσαι ήδη γνωστός ή διάσημος –συνήθως από άλλο επάγγελμα π.χ. ηθοποιός, δημοσιογράφος κ.ο.κ. Αυτό όμως αφορά κυρίως στις πωλήσεις ενός βιβλίου, όχι στη λογοτεχνική του αξία και αρτιότητα. Πιστεύω λοιπόν πως όση προώθηση κι αν έχει ένα βιβλίο, ή όσο κράχτης κι αν είναι ο διάσημος -από άλλο επάγγελμα- συγγραφέας του, αν η πένα του «δεν τό ’χει», το αναγνωστικό κοινό θα τον «ξεράσει».
Ερ: Η ιχνηλάτηση των παραδόσεων τι αποτύπωμα σας άφησε όλα αυτά τα χρόνια;
Απ: Μεγαλωμένος στην επαρχία όπου οι παραδόσεις αλλά και τα επιβαλλόμενα πρότυπα συμπεριφοράς, ρόλων και αρχετύπων είναι ακόμα ζωντανά και πολύ έντονα, δεν θα μπορούσαν να με αφήσουν ανεπηρέαστο. Πάντα αποτελούσαν σημεία κριτικής και αυτοκριτικής για εμένα αλλά και στεγανά, που έπρεπε να γίνουν είτε αποδεκτά είτε να απορριφθούν ως άγονα.
Ερ: Η ιστορία κλείνει την ουσία της ζωής;
Απ: Προσωπική μου άποψη είναι πως αρχή και τέλος των πάντων θα έπρεπε να είναι η Αγάπη. Το βιβλίο μιλάει έντονα για την αγάπη –και την συγχώρεση που είναι η ύψιστη μορφή της· συνεπώς νομίζω πως ναι, η ιστορία του βιβλίου κυοφορεί έντονα την ουσία της ζωής.
Ερ: Ο καμηλιέρης ρωτά την καμήλα, σε έναν μύθο του Αισώπου «Ποιόν δρόμο θέλεις να πάρουμε, τον ανηφορικό ή τον κατηφορικό;». Και η καμήλα: «Γιατί, δεν υπάρχει και ίσιος;» Εσείς ποιον δρόμο προτιμάτε;
Απ: Η συγκεκριμένη ερώτηση μου θυμίζει έντονα τον Αριστοτέλη και το κήρυγμα του για τη μεσότητα, ή το Βολταίρο και τη μέση λύση. Σε γενικές γραμμές τα άκρα πάντα με απωθούσαν. Ο ίσιος δρόμος έχει ευκολία, η ανηφοριά δυσκολίες και η κατηφόρα… κατρακύλα! Θα έλεγα λοιπόν πως χρειάζονται όλα. Οι ανηφόρες και οι κατηφόρες για να σε «εκπαιδεύουν» και ο ίσιος δρόμος για να σε ξεκουράζει, ωστόσο αυτό που απαιτώ από τον δρόμο, είναι να έχει τις στροφές του, τις εκπλήξεις του!
Βάραιναν οι πλάτες της. Ασήκωτες της φαίνονταν και δεν ήταν τα χρόνια της. Νέα πολύ ήταν ακόμα. Πρώιμο κορίτσι θα την έλεγες, άμα την έβλεπες καλύτερα. Αν για λίγο ανασηκωνόταν από το έργο της, να δεις το πρόσωπό της…»
Κι όμως, η ιστορία της μεγάλη. Διωγμένη από τις τύψεις και τις ενοχές, για ένα κατ’ ανάγκη έγκλημα, η Βασιλική ζητά καταφύγιο σε έναν νέο τόπο. Κρυμμένη πίσω από τις κουρτίνες της ανωνυμίας, προσπαθεί να βρει μια νέα ταυτότητα στο νησί των Κυθήρων.
Όμως, τα σημάδια του παρελθόντος δεν θα φύγουν ποτέ από την ψυχή της. Ο βαρύς της όρκος θα την καταδικάσει στη σιωπή και μέσα από αυτή θα βιώσει όσα θα έρθουν.
Θα γίνει η μάμουσα, θα δίνει ζωή και θα προσφέρει απλόχερα, χωρίς να έχει τίποτα. Όσους θα συναντήσει θα τους κάνει φίλους, που θα γίνουν οικογένεια, όμως ο εχθρός πάντα θα παραμονεύει…
Γιατί η Μάμουσα γεννήθηκε για τον θάνατο, μα μόνο ζωή μπορεί να δώσει. Γιατί η συγχώρεση είναι η μεγαλύτερη μορφή αγάπης.
